کوهنوردی به معنای کلمه خود یک فعالیت استقامتی و با فشار بالاست که نیاز به آمادگی جسمانی خوبی دارد. یک دیدگاه در مورد آماده شدن برای کوهنوردی دویدن است. اما آیا دویدن برای کوهنوردی خوب است؟ البته دویدن و هر فعالیت هوازی دیگری که با برنامه ریزی همراه باشد و بر اساس اصول علم تمرین طراحی شود، می تواند مفید واقع شود. در این مطلب سعی می کنیم به جوانب مختلف ارتباط بین دویدن و کوهنوردی بپردازیم.
دویدن، کوهنوردی نیست.
به شکل حرکت در کوه و دویدن دقت کنید. اصول مکانیسم این دو با یکدیگر متفاوت است. در هنگام کوهنوردی شما با شیب سر و کار دارید و هدفتان بالا رفتن می باشد. این در حالیست که در زمان دویدن به سمت جلو حرکت می کنید. همچنین در کوهنوردی با موضوع ارتفاع، دست به سنگ و سایر عناصر محیطی سر و کار دارید که در دویدن چنین شرایط وجود ندارد. وجود کوله پشتی را هم باید به عنوان یک عامل تاثیرگذار در نحوه درگیر شدن بدن و عضلات در نظر گرفت.
نحوه استفاده از دویدن به عنوان آمادگی برای کوهنوردی
بهترین تمرین هر کاری خود آن کار است. دویدن نباید تنها روش تمرینی یک فرد برای کوهنوردی باشد. در زمان برنامه ریزی تمرینی نباید فراموش کنید که شما یک کوهنورد هستید نه یک دونده. همانطور که تمرین دویدن برای یک بوکسور هم نباید تبدیل به اصل داستان شود، برای یک کوهنورد نیز شرایط به همین شکل است. مهارتهایی مانند دست به سنگ، کوله کشی، کار در ارتفاع و … را نمی شود با دویدن ارتقا داد.
اما همچنان دویدن یک روش خوب تمرینی به حساب می آید. دویدن یک تمرین هوازی استقامتی بهینه است که به خصوص برای زندگی پرمشغله امروز می تواند مفید واقع شود. اما همانطور که ذکر شد این تمرین را باید با ترکیبی از خود کوهنوردی، سنگنوردی، تمرینات قدرتی و غیره به کار بست. بهترین راه برای تمرین در اینجا ایجاد یک برنامه کاربردی، علمی و واقع گرایانه است. این برنامه باید بر اساس ارزیابی و دیدگاه درست طرح شده باشد. چند سوال زیر را می توانید برای روشن شدن قضیه به کار ببرید؟
- رکوردهای دویدن مثلا دوی ۵۰۰۰ یا ۱۰۰۰ متر چقدر است؟
- توانمندی شما در کوله کشی و عبور از مسیرهای قدرتی چطور است؟
- چقدر می توانید از توانمندی فیزیکی خود در ارتفاع استفاده کنید؟
- توانمندی فنی شما در مقایسه با توان هوازیتان چقدر است؟
پاسخ دادن به این سوال احتمالا برایتان آسان نیست و نیاز به برنامه ریز خواهید داشت. اما به عنوان یک کوهنورد باید به سوالاتی از این دست برای داشتن یک برنامه تمرینی درست پاسخ دهید.
مرتبط: استقامت در کوهنوردی ، قدرت در کوهنوردی
حجم دویدن را به تدریج افزایش دهید.
اگر مبتدی هستید یا دوره بی تمرینی داشتید، لازم است حجم تمرینات را تدریجا افزایش دهید. این کار را از سطحی شروع کنید که در آن راحتید، سپس هر هفته ۵ تا ۱۰ درصد به حجم دویدن بیافزایید. نکته مهم این است که روی کیلومتر دویدن تمرکز نکنید. این تمرکز اشتباه کارها را خراب می کند. کیلومتر دویدن یک معیار سنتی برای تمرینات دونده هاست، در حالی که یک کوهنورد با شیب سر و کار دارد.
تمرکز بیش از حد روی کیلومتر دویدن یک مشکل ایجاد می کند. در اینجا برای اینکه کیلومتر بیشتری بدوید، زمین های مسطح تر را انتخاب می کند. همین باعث میشود از زمین اصلی خود یعنی شیب دور شوید. به طور مثال صعود و فرود دماوند در تابستان از مسیر جنوبی حدود ۱۸ کیلومتر است. اما فشار آن به مراتب از ۱۸ کیلومتر دویدن کفی بیشتر خواهد بود. از طرف دیگر نوع درگیری عضلاتی که در دویدن کفی درگیر میشوند نیز متفاوت است. این دویدن همچنان هم مفید است، اما دیگر یک تمرین بهینه به شمار نمی رود. البته می توان با ترکیب کردن آن با سایر تمرینات شکل درستی ایجاد کرد. نظر کوهنوردان نخبه ای مانند اولی اشتک، مسنر و چاد کلاگ هم این دیدگاه را تایید می کند.
تمرین برای کوهنوردی مثل نواختن یک ارکستر سمفونی است. کوهنوردی به جای خود، دویدن به جای خود، سنگنوردی و تمرینات قدرتی به جای خود. ترکیب اینها یک ترکیب درست ایجاد خواهد کرد.
چند بار در هفته باید دوید؟
به گفته دیوید پارنل شما باید حداقل ۳ تا ۴ بار در هفته بدوید تا تمرینات قلبی خود را به روال عادی ارتقا دهید. البته دویدن یا سایر تمرینات هوازی را می توان با سنگنوردی و … به نحوی ترکیب کرد. این تمرین می تواند بعضی از روزها شامل نرم دوی باشد. بعضی روزها نیز می توانید از تمرینات پرفشار مانند اینتروال استفاده کنید.
با این حال این تمرین نباید به اصل تمرینات شما تبدیل شود. دویدن پایه خوبی برای استقامت است، اما باعث نمیشود بتوانید یک کوله ۲۰ کیلویی را برای روزها بکشید.
نکته مهم دیگر این است که منابع تمرین مانند انرژی، زمان و هزینه محدود هستند. پس در آن واحد نمیشود روی همه فاکتورها به طور پرفشار کار کرد.
جمع بندی
در پایان باید گفت که کوهنوردی و دویدن یک ورزش نیست. بلکه دویدن می تواند به عنوان یک ورزش کمکی برای ایجاد پایه استقامتی خوب به کار گرفته شود. تمرکز بیش از حد روی آن باعث دید تونلی می شود و از بقیه جنبه های کوهنوردی کم می کند.
