یک سامورایی در اورست، یاسو کاتو

از اولین صعودی که اورست در سال ۱۹۵۳ به خود دیده بود، تا پاییز سال ۱۹۸۲ مجموعا ۱۳۳ کوهنورد به قله این کوه صعود کرده بودند. هفت نفر از آنها بدون اکسیژن صعود داشتند و یکی از آنها یعنی رینهولد مسنر دوبار و بدون اکسیژن کمکی به قله رسیده بود. در همین مدت هم ۴۸ نفر جان خود را در اورست از دست داده بودند.

فصلا صعود سال ۱۹۸۲ به طور خاصی غم انگیز بود. سه نفر در بهار (از جمله پیت بوردمن و جو تاسکر) و شش نفر در پاییز جان خود را از دست دادند اما قطار کشته های این سال در همین جا به پایان نرسید.

زمینه: صعودهای زمستانی در اوایل دهه ۱۹۸۰

اورست اولین قله ۸۰۰۰ متری بود که در زمستان صعود شد. لزک سیچی و کریستف ویلیچکی برای اولین بار در ۱۷ فوریه ۱۹۸۰ با استفاده از اکسیژن مکمل در زمستان به اورست صعود کردند. اولین صعود زمستانی اورست را دراین رابطه مطالعه کنید.

قبل از سال ۱۹۸۲، دو تلاش دیگر نیز برای صعود به اورست در زمستان انجام شد. در سال ۱۹۸۰، تیم اکسپدیشن زمستانی اورست ژاپن، به رهبری نائومی اومورا، در ۲۷ نوامبر به بیس کمپ رسیدند. اما آب و هوای بد مانع آنها شد و در ژانویه ۱۹۸۱، آنها در ارتفاع ۸۰۰۰ متری متوقف شدند. به گفته پایگاه داده هیمالیا، آنها در شب از O2 استفاده می کردند.

در همان زمستان، گروه بریتانیایی اکسپدیشن زمستانی اورست، به رهبری آلن روس، در ۶ دسامبر وارد منطقه شدند و روی مسیر غربی یا لهولا بدون اکسیژن کمکی تلاش کردند. هوای بد آنها را مجبور به عقب نشینی از ارتفاع ۷۳۰۰ متری کرد.

زمستان ۱۹۸۲

در ۲۱ نوامبر ۱۹۸۲، یک تیم بین المللی (فرانسوی/بلژیکی/ایتالیایی/سوئیسی) به بیس کمپ رسید. آنها به رهبری میشل متزگر بدون O2 صعود کردند. با این حال، آبشار یخی خومبو در نزدیکی جبهه جنوب غربی بسیار خطرناک بود و آنها در ارتفاع ۶۵۰۰ متری توقف کردند. آنها مسیر خود را تغییر دادند و به جای آن درخواست مجوز برای مسیر غربی کردند.

تیم سپس مسیر یوگسلاوی را دنبال کرد. دو عضو تیم، مارک باتارد و لوییس آدوبرت در ارتفاع ۷۶۵۰ متری به دلیل بادهای بسیار شدید برگشتند. بقیه اعضای تیم می خواستند آخرین تلاش را انجام دهند.

به زودی، ژان بورژوا بلژیکی علائم ادم مغزی را نشان داد و تصمیم گرفت به سرعت به تنهایی فرود آید. اما در مسیر پایین، به سمت تبتی کوه رفت. او به صومعه رونگبوک و پس از چند روز به اولین روستا رسید.

مقامات او را بازداشت و از او بازجویی کردند. در همین حین، سایر اعضای تیم به مدت شش روز ناامیدانه به دنبال او بودند. آنها فکر می کردند که بورژوا ممکن است در شکافی افتاده باشد. بقیه اعضای تیم در نهایت در ۳۱ دسامبر بیس کمپ را ترک کردند.

در ۱۱ ژانویه، مقامات چینی بورژوا را به مرز تبت و نپال بردند. از آنجا، او قبل از اینکه بتواند اتوبوسی به کاتماندو پیدا کند، یک سفر خطرناک را به پایان رساند. سرانجام، او با هم تیمی هایش ملاقات کرد که تا به حال معتقد بودند او مرده است.

یاسو کاتو

در ۳ دسامبر ۱۹۸۲، یک تیم ۹ نفره ژاپنی نیز وارد بیس کمپ شد. آنها به رهبری یاسو کاتو مسیر جنوب شرقی را انتخاب کردند و قصد داشتند از اکسیژن استفاده کنند.

صعودهای قبلی کاتو همیشه در لبه محدودیت ها بود. در سال ۱۹۶۹، در سن ۲۰ سالگی، او یکی از اعضای تیم ژاپنی بود که سومین مسیر را در جبهه شمالی آیگر، معروف به مسیر second direttissima، گشایش کردند. پس از ۱۶ روز روی دیوار، صعود در هوای بد در طول سه روز آخر، آنها در ۱۵ آگوست به بالای دیواره رسیدند. تیم به علت طوفان مجبور به بیواک در زیر قله شد.

تنها چهار سال بعد، در ۲۶ اکتبر ۱۹۷۳، کاتو و هیشاشی ایشی گورو بخشی از یک تیم ۵۰ نفره ژاپنی به رهبری میچیو یواسا را برای صعود اورست تشکیل دادند. هر دو کوهنورد هنگام بالا رفتن در ۲۶ اکتبر با کمبود اکسیژن، غذا و آب مواجه شدند. این اولین صعود پس از فصل موسمی در تاریخ این کوه بود.

در سال ۱۹۷۶، کاتو به ناندا دوی صعود کرد و در سال ۱۹۸۱، بدون اکسیژن کمکی به قله ماناسلو رسید.

کاتو در ۳۱ سالگی در ۳ می ۱۹۸۰ دوباره به اورست صعود کرد. او با اکسیژن از طریق خط الراس شمال شرقی صعود نمود. او ۱۰۰ متر آخر را به تنهایی طی کرد و در قله با کمبود اکسیژن مواجه شد. او مجبور شد قبل از ادامه فرود خود، نزدیک پله دوم بیواک کند. کاتو اولین کسی بود که از نپال و تبت به اورست صعود کرد.

تیم ژاپنی ۱۹۸۲

تیم یاسو کاتو شامل یوشیما ساساکی، تسومو میازاکی، شوجی ناکامورا، تاکهیرو سکیزاکی، شیجرو سوزوکی، توشیاکی کوبایاشی، ناوانگ یوندن شرپا و پمبا نوربو شرپا بود.

تنها ۱۰ روز پس از ورود به بیس کمپ، تیم ژاپنی کمپ ۲ را در ارتفاع ۶۶۵۰ متری ایجاد کرد. طبق گزارش سفر آنها، آبشار یخی خومبو – که تیم فرانسوی را در همان زمستان ترسانده بود – “آنقدرها هم خطرناک نبود، فقط خطر سقوط سراک کوچکی وجود داشت.”

در ۲۲ دسامبر، کاتو به کمپ گردنه جنوبی (۷۹۰۰ متر) رسید، جایی که او یک تلاش انفرادی قله را برنامه ریزی کرد. در ۲۳ دسامبر، کاتو روی این باور حساب کرد که جریان جت استریم هر چند هفته یک بار به مدت دو یا سه روز از کوه بالاتر می رود. توماس هولزل در مجله آمریکایی آلپاین در سال ۱۹۸۳ نوشت: او قصد داشت در آن دوره کوتاه و آرام، تلاشی به سبک آلپاین را با کوبایاشی دنبال کند.

با این حال، در ارتفاع ۸۱۰۰ متری مجبور به بازگشت شد. هوا بد شده بود، با بادهای ۵۰ تا ۶۰ کیلومتر در ساعت و دمای -۴۰ درجه سانتیگراد. کاتو به سختی می توانست بایستد و رادیو او هم یخ زده بود.

تلاش دوم

چند روز بعد، در ۲۷ دسامبر، آو دوباره تلاش کرد، این بار با کوبایاشی و هر دو کوهنورد از اکسیژن کمکی استفاده می کردند. تیم دو نفره ساعت ۵ صبح کمپ ۴ را ترک کرد. پنج ساعت بعد، دو کوهنورد در ارتفاع ۸۴۰۰ متری قرار داشتند. کوبایاشی با کاتو تا ارتفاع ۸۸۰۰ متری صعود کرد اما در آنجا متوقف شد، در حالی که خسته بود و علایم سرمازدگی نیز نشان می داد. کاتو در ساعت ۱:۵۰ بعد از ظهر به قله جنوبی اورست رسید. دو ساعت بعد هم قله اصلی را صعود کرد.

کاتو از تجربه می‌دانست که باید بیواک کنند. در هنگام فرود، کاتو با کوبایاشی ملاقات کرد. هر دو تصمیم گرفتند درست در زیرقله جنوبی شبمانی کنند. اکسیژن آنها تمام شده بود. هوا به هم ریخت و تمام شب برف بارید.

هم تیمی های آنها با آنها تماس گرفتند تا از آنها بپرسند که آیا می خواهند شرپاها از گردنه جنوبی بالا بروند تا آنها را نجات دهند. در طول این گفتگوی رادیویی که در یک مستند ژاپنی درباره صعود آنها به نمایش درآمد، می توانید قدرت باد را بشنوید.

با این حال، کاتو از نجات امتناع کرد. او اصرار کرد: «نه، [نجات] ضروری نخواهد بود». «لازم نیست آنها را بفرستید. هر دوی ما حالمان خوب است و بیواک خوبی داریم. فردا ساعت ۷ صبح تماس می گیرم شب بخیر.”

صدای کاتو مطمئن بود و به نظر روحیه خوبی داشت. در طول هر یک از دو صعود دیگر خود به اورست، بیواک در بالای ۸۰۰۰ متری را بدون تجهیزات انجام داده بود. او اکنون که کاملاً آماده است و انتظار هیچ مشکلی را نداشت.

به شدت سرد

متأسفانه در آن شب طوفان شدید زمستانی منطقه را درنوردید. سرعت باد به ۲۰۰ کیلومتر در ساعت رسید و دمای هوا به -۴۳ درجه سانتیگراد کاهش یافت. کاتو و کوبایاشی هرگز برنگشتند. به گفته کوهنوردان دیگر، برف کمی در خط الراس جنوب شرقی باریده است و ممکن است این زوج قادر به حفر غار برفی نباشند. ممکن است شب را در چادری گذرانده باشند که کوبایاشی با خود به بالای کوه برده است. شاید باد تندباد آنها را با خود برد.

در ۳۰ دسامبر ۱۹۸۲، جستجو برای کاتو و کوبایاشی پایان یافت. کاتو اولین کسی بود که در زمستان به صورت انفرادی به قله اورست رسید. این سومین صعود او به اورست بود.

پنج ماه بعد، شرپاها کلاه کوهنوردی زرد کاتو و چند فیلم را پیدا کردند. بعداً دفتر خاطرات کوبایاشی در نزدیکی گردنه جنوبی پیدا شد.

کاتو مانند سامورایی که با جسارت با خدایان باد و رعد (الهه های ژاپنی) با تبر یخ به جای شمشیر روبرو شده بود، تمام تلاشش را کرد.