یک سامورایی در اورست، یاسو کاتو

از اولین صعودی که اورست در سال 1953 به خود دیده بود، تا پاییز سال 1982 مجموعا 133 کوهنورد به قله این کوه صعود کرده بودند. هفت نفر از آنها بدون اکسیژن صعود داشتند و یکی از آنها یعنی رینهولد مسنر دوبار و بدون اکسیژن کمکی به قله رسیده بود. در همین مدت هم 48 نفر جان خود را در اورست از دست داده بودند.

فصلا صعود سال 1982 به طور خاصی غم انگیز بود. سه نفر در بهار (از جمله پیت بوردمن و جو تاسکر) و شش نفر در پاییز جان خود را از دست دادند اما قطار کشته های این سال در همین جا به پایان نرسید.

زمینه: صعودهای زمستانی در اوایل دهه 1980

اورست اولین قله 8000 متری بود که در زمستان صعود شد. لزک سیچی و کریستف ویلیچکی برای اولین بار در 17 فوریه 1980 با استفاده از اکسیژن مکمل در زمستان به اورست صعود کردند. اولین صعود زمستانی اورست را دراین رابطه مطالعه کنید.

قبل از سال 1982، دو تلاش دیگر نیز برای صعود به اورست در زمستان انجام شد. در سال 1980، تیم اکسپدیشن زمستانی اورست ژاپن، به رهبری نائومی اومورا، در 27 نوامبر به بیس کمپ رسیدند. اما آب و هوای بد مانع آنها شد و در ژانویه 1981، آنها در ارتفاع 8000 متری متوقف شدند. به گفته پایگاه داده هیمالیا، آنها در شب از O2 استفاده می کردند.

در همان زمستان، گروه بریتانیایی اکسپدیشن زمستانی اورست، به رهبری آلن روس، در 6 دسامبر وارد منطقه شدند و روی مسیر غربی یا لهولا بدون اکسیژن کمکی تلاش کردند. هوای بد آنها را مجبور به عقب نشینی از ارتفاع 7300 متری کرد.

زمستان 1982

در 21 نوامبر 1982، یک تیم بین المللی (فرانسوی/بلژیکی/ایتالیایی/سوئیسی) به بیس کمپ رسید. آنها به رهبری میشل متزگر بدون O2 صعود کردند. با این حال، آبشار یخی خومبو در نزدیکی جبهه جنوب غربی بسیار خطرناک بود و آنها در ارتفاع 6500 متری توقف کردند. آنها مسیر خود را تغییر دادند و به جای آن درخواست مجوز برای مسیر غربی کردند.

تیم سپس مسیر یوگسلاوی را دنبال کرد. دو عضو تیم، مارک باتارد و لوییس آدوبرت در ارتفاع 7650 متری به دلیل بادهای بسیار شدید برگشتند. بقیه اعضای تیم می خواستند آخرین تلاش را انجام دهند.

به زودی، ژان بورژوا بلژیکی علائم ادم مغزی را نشان داد و تصمیم گرفت به سرعت به تنهایی فرود آید. اما در مسیر پایین، به سمت تبتی کوه رفت. او به صومعه رونگبوک و پس از چند روز به اولین روستا رسید.

مقامات او را بازداشت و از او بازجویی کردند. در همین حین، سایر اعضای تیم به مدت شش روز ناامیدانه به دنبال او بودند. آنها فکر می کردند که بورژوا ممکن است در شکافی افتاده باشد. بقیه اعضای تیم در نهایت در 31 دسامبر بیس کمپ را ترک کردند.

در 11 ژانویه، مقامات چینی بورژوا را به مرز تبت و نپال بردند. از آنجا، او قبل از اینکه بتواند اتوبوسی به کاتماندو پیدا کند، یک سفر خطرناک را به پایان رساند. سرانجام، او با هم تیمی هایش ملاقات کرد که تا به حال معتقد بودند او مرده است.

یاسو کاتو

در 3 دسامبر 1982، یک تیم 9 نفره ژاپنی نیز وارد بیس کمپ شد. آنها به رهبری یاسو کاتو مسیر جنوب شرقی را انتخاب کردند و قصد داشتند از اکسیژن استفاده کنند.

صعودهای قبلی کاتو همیشه در لبه محدودیت ها بود. در سال 1969، در سن 20 سالگی، او یکی از اعضای تیم ژاپنی بود که سومین مسیر را در جبهه شمالی آیگر، معروف به مسیر second direttissima، گشایش کردند. پس از 16 روز روی دیوار، صعود در هوای بد در طول سه روز آخر، آنها در 15 آگوست به بالای دیواره رسیدند. تیم به علت طوفان مجبور به بیواک در زیر قله شد.

تنها چهار سال بعد، در 26 اکتبر 1973، کاتو و هیشاشی ایشی گورو بخشی از یک تیم 50 نفره ژاپنی به رهبری میچیو یواسا را برای صعود اورست تشکیل دادند. هر دو کوهنورد هنگام بالا رفتن در 26 اکتبر با کمبود اکسیژن، غذا و آب مواجه شدند. این اولین صعود پس از فصل موسمی در تاریخ این کوه بود.

در سال 1976، کاتو به ناندا دوی صعود کرد و در سال 1981، بدون اکسیژن کمکی به قله ماناسلو رسید.

کاتو در 31 سالگی در 3 می 1980 دوباره به اورست صعود کرد. او با اکسیژن از طریق خط الراس شمال شرقی صعود نمود. او 100 متر آخر را به تنهایی طی کرد و در قله با کمبود اکسیژن مواجه شد. او مجبور شد قبل از ادامه فرود خود، نزدیک پله دوم بیواک کند. کاتو اولین کسی بود که از نپال و تبت به اورست صعود کرد.

تیم ژاپنی 1982

تیم یاسو کاتو شامل یوشیما ساساکی، تسومو میازاکی، شوجی ناکامورا، تاکهیرو سکیزاکی، شیجرو سوزوکی، توشیاکی کوبایاشی، ناوانگ یوندن شرپا و پمبا نوربو شرپا بود.

تنها 10 روز پس از ورود به بیس کمپ، تیم ژاپنی کمپ 2 را در ارتفاع 6650 متری ایجاد کرد. طبق گزارش سفر آنها، آبشار یخی خومبو – که تیم فرانسوی را در همان زمستان ترسانده بود – “آنقدرها هم خطرناک نبود، فقط خطر سقوط سراک کوچکی وجود داشت.”

در 22 دسامبر، کاتو به کمپ گردنه جنوبی (7900 متر) رسید، جایی که او یک تلاش انفرادی قله را برنامه ریزی کرد. در 23 دسامبر، کاتو روی این باور حساب کرد که جریان جت استریم هر چند هفته یک بار به مدت دو یا سه روز از کوه بالاتر می رود. توماس هولزل در مجله آمریکایی آلپاین در سال 1983 نوشت: او قصد داشت در آن دوره کوتاه و آرام، تلاشی به سبک آلپاین را با کوبایاشی دنبال کند.

با این حال، در ارتفاع 8100 متری مجبور به بازگشت شد. هوا بد شده بود، با بادهای 50 تا 60 کیلومتر در ساعت و دمای -40 درجه سانتیگراد. کاتو به سختی می توانست بایستد و رادیو او هم یخ زده بود.

تلاش دوم

چند روز بعد، در 27 دسامبر، آو دوباره تلاش کرد، این بار با کوبایاشی و هر دو کوهنورد از اکسیژن کمکی استفاده می کردند. تیم دو نفره ساعت 5 صبح کمپ 4 را ترک کرد. پنج ساعت بعد، دو کوهنورد در ارتفاع 8400 متری قرار داشتند. کوبایاشی با کاتو تا ارتفاع 8800 متری صعود کرد اما در آنجا متوقف شد، در حالی که خسته بود و علایم سرمازدگی نیز نشان می داد. کاتو در ساعت 1:50 بعد از ظهر به قله جنوبی اورست رسید. دو ساعت بعد هم قله اصلی را صعود کرد.

کاتو از تجربه می‌دانست که باید بیواک کنند. در هنگام فرود، کاتو با کوبایاشی ملاقات کرد. هر دو تصمیم گرفتند درست در زیرقله جنوبی شبمانی کنند. اکسیژن آنها تمام شده بود. هوا به هم ریخت و تمام شب برف بارید.

هم تیمی های آنها با آنها تماس گرفتند تا از آنها بپرسند که آیا می خواهند شرپاها از گردنه جنوبی بالا بروند تا آنها را نجات دهند. در طول این گفتگوی رادیویی که در یک مستند ژاپنی درباره صعود آنها به نمایش درآمد، می توانید قدرت باد را بشنوید.

با این حال، کاتو از نجات امتناع کرد. او اصرار کرد: «نه، [نجات] ضروری نخواهد بود». «لازم نیست آنها را بفرستید. هر دوی ما حالمان خوب است و بیواک خوبی داریم. فردا ساعت 7 صبح تماس می گیرم شب بخیر.”

صدای کاتو مطمئن بود و به نظر روحیه خوبی داشت. در طول هر یک از دو صعود دیگر خود به اورست، بیواک در بالای 8000 متری را بدون تجهیزات انجام داده بود. او اکنون که کاملاً آماده است و انتظار هیچ مشکلی را نداشت.

به شدت سرد

متأسفانه در آن شب طوفان شدید زمستانی منطقه را درنوردید. سرعت باد به 200 کیلومتر در ساعت رسید و دمای هوا به -43 درجه سانتیگراد کاهش یافت. کاتو و کوبایاشی هرگز برنگشتند. به گفته کوهنوردان دیگر، برف کمی در خط الراس جنوب شرقی باریده است و ممکن است این زوج قادر به حفر غار برفی نباشند. ممکن است شب را در چادری گذرانده باشند که کوبایاشی با خود به بالای کوه برده است. شاید باد تندباد آنها را با خود برد.

در 30 دسامبر 1982، جستجو برای کاتو و کوبایاشی پایان یافت. کاتو اولین کسی بود که در زمستان به صورت انفرادی به قله اورست رسید. این سومین صعود او به اورست بود.

پنج ماه بعد، شرپاها کلاه کوهنوردی زرد کاتو و چند فیلم را پیدا کردند. بعداً دفتر خاطرات کوبایاشی در نزدیکی گردنه جنوبی پیدا شد.

کاتو مانند سامورایی که با جسارت با خدایان باد و رعد (الهه های ژاپنی) با تبر یخ به جای شمشیر روبرو شده بود، تمام تلاشش را کرد.