آیا برای سنگنوردی بهتر باید وزنتان را کم کنید؟

بیایید با آن روبرو شویم: سنگنوردان اغلب مشکلاتی با وزن دارند و ترکیب بدن در بین سنگنوردان از سراسر جهان همیشه مورد بحث است. در این مقاله دکتر گرونهاگ، سنگنورد و محقق ورزشی راجع به ارتباط بین وزن و سنگنوردی بر اساس تحقیقات خود صحبت می کند.

درباره نویسنده مقاله

دکتر گودموند گرونهاگ

سنگنورد 47 ساله از نروژ. حدود 100 صعود در درجات 5.13b-5.14b در طول بیست سال گذشته. صعود مسیرهای با درجه سختی 8A/+ در سیستم فونتین بلو (بولدرینگ). سابقه یک دهه تحقیق و دکترا در زمینه آسیب های مزمن در سنگنوردی.

شاخص توده بدنی (BMI) چیست؟

همانطور که همه ما می دانیم، BMI یا شاخص توده بدنی محدودیت هایی در زمینه پیش بینی توزیع توده بدون چربی بدن و درصد چربی بدن دارد. استفاده در سطح فردی از شاخص BMI بی فایده است. بنابراین، این مطالعه بر روی درصد چربی بدن فردی نیست. این مطالعه از BMI به عنوان ابزاری برای درک بیشتر در مورد سنگنوردان و عملکرد استفاده کرد. BMI با تمام معایب و مشکلاتش همچنان ابزاری معتبر در مطالعات اپیدمیولوژیک در مورد وزن و قد به شمار می رود.

برای تبدیل شدن به سنگنورد بهتر لازم نیست سبکتر باشید.

اگر چه ممکن است مخالف دیدگاههای موجود به نظر برسد. در مطالعه نتوانستم هیچ ارتباطی بین BMI، صدمات و سطح عملکرد پیدا کنیم. اما این چطور امکان پذیر است؟

از قدیم الایام “مشهور” بوده که لاغر بودن باعث می شود یک سنگنورد بهتر باشد، درست است؟

در مورد بیشتر موضوعات، واقعیت کمی پیچیده تر از آنچه در نگاه اول نشان داده می شود می باشد. ما پس از نگاهی دقیق تر به علم مربوط به BMI و صدمات در سنگنوردی به آن خواهیم رسید.

سبزی خوردن، بنزین سبز برای دونده‌ها

راهنمای ذخیره مواد غذایی بدون نیاز به یخچال

در یک بررسی سیستماتیک اخیر در مورد تأثیر BMI بر آسیب‌ها در ورزش‌های مختلف، یافته‌های متناقض و غیرقطعی وجود داشت. پیشنهاد شد که BMI به تنهایی نمی تواند برای پیش بینی شروع آسیب استفاده شود، اما همراه با متغیرهای دیگر مانند جنسیت، محل آسیب، وضعیت تمرین یا جداسازی آسیب های حاد و مزمن، BMI ممکن است یک پیش بینی کننده قوی باشد.

با این حال، یک بررسی سیستماتیک بر روی ورزشکاران رشته های مختلف به این نتیجه رسید که آنهایی که BMI پایین تری داشتند بدون در نظر گرفتن سطح آمادگی جسمانی بیشتر مستعد آسیب دیدگی بودند.

در سنگنوردی، ارتباط BMI، وزن بدن و صدمات در سنگنوردی متفاوت است. چهار مقاله به این نتیجه رسیدند که هیچ رابطه ای بین BMI و آسیب های سنگنوردی وجود ندارد. فقط یکی رابطه پیدا کرد با این حال، هیچ یک از دو مقاله ای که از وزن بدن به تنهایی (به جای BMI) استفاده کردند، رابطه ای بین وزن بدن و صدمات در سنگنوردی گزارش نکردند.

بنابراین، به طور خلاصه: اگر علم را حفظ کنیم، به نظر نمی رسد ارتباطی بین BMI و صدمات در سنگنوردی وجود داشته باشد. با این حال، از تحقیقات در مورد آسیب‌ها تا سطوح عملکرد در همان ورزش، راه زیادی در پیش است.

معمولاً کاری که ما محققین انجام می دهیم این است که نتایج خود را گرفته و با سایر تحقیقات مشابه مقایسه می کنیم. از آنجایی که تحقیق من اولین موردی است که به این ارتباط احتمالی BMI و سطح عملکرد در سنگنوردی پرداخته است، هیچ کس را ندارم که بتوانم نتایج خود را با آن مقایسه کنم. بنابراین؛ قسمت بعدی سعی دارد توضیح دهد که چرا کاملاً منطقی است که هیچ رابطه ای وجود ندارد و چرا باید آن شکلات یا آن قسمت اضافی از شام را برای بهتر شدن در سنگنوردی بخورید!

اگر موضوع فقط وزن بود، بدون شک اصلاح چند کیلو وزن برای سنگنوردی مفید بود. به این ترتیب می‌توانیم به سرعت قوی شویم یا به عبارت دیگر نسبت قدرت به وزن خود را افزایش دهیم.

آیا برای صعود بهتر باید وزن کم کرد؟

معمولاً تصور می‌شود که چند کیلو وزن کم کردن از قوی شدن آسان تر است.

چیزی که تقریباً همه سنگنوردان به خاطر نمی آورند، یا نمی خواهند به آن فکر کنند، این است که این افزایش قدرت/کاهش وزن برای یک دوره زمانی بسیار محدود موثر می باشد.

چرا؟

ما به عنوان سنگنورد به وزن بدن خود به عنوان یک ابزار تمرینی و همچنین ابزاری برای عملکرد متکی هستیم. به عنوان یک ابزار تمرینی وزن بدن ما همان چیزی است که همیشه از آن استفاده می کنیم. برای سنگنوردی ، کالیستنیکس، ژیمناستیک، تی آر ایکس، دویدن… مانند سایر انواع تمرین، بدن ما با بار تمرینی که در حین تمرین استفاده می کنیم، سازگار می شود. یک سنگنورد با وزن 75 کیلوگرم در حال تمرین است و بنابراین خود را با وزن 75 کیلوگرم وفق می دهد. یک کوهنورد با وزن 80 کیلوگرم در حال تمرین و تطبیق با بارهای بالاتر است، اما همچنان از وزن بدن خود استفاده می کند.

پس با کاهش وزن چه اتفاقی می افتد؟ خوب، فشار کاهش می یابد. این دقیقاً مانند انجام پرس سینه با یک هالتر سبک تر است. البته در ابتدا راحت تر است. اما پس از یک یا دو ماه، بدن دوباره سازگار شده و قدرت نسبی به شرایط قبلی باز می گردد. فقط با این تفاوت که حالا باک کوچکتری هم دارید.

تمام پیشرفت در تمرین به چند عنصر کلیدی بستگی دارد. بار تمرین، شدت تمرین، تعداد دفعات تکرار تمرین و جبران.

در سنگنوردی، استفاده از وزن بدن برای تمرین، همه اینها کم و بیش تحت تأثیر میزان و آنچه می خوریم هستند:

بار تمرینی در سنگنوردی وزن بدن ما است و به شدت به آنچه می خوریم بستگی دارد.

شدت تمرین بستگی به این دارد که چقدر سوخت در ذخایر خود دارید و چقدر می توانید در حین تمرین به خود فشار بیاورید. اگر از نوعی رژیم کاهش وزن استفاده می کنید یا به دلیل ترس از افزایش وزن کم می خورید، پس سوخت کمتری در مخزن دارید تا در حین تمرین به خود فشار بیاورید.

اینکه هر چند وقت یکبار تمرین تکرار شود هم بستگی به این دارد که چقدر می‌توانید برای رفتن به تمرین به خودتان فشار بیاورید، بلکه به کیفیت زندگی به طور کلی، میزان جبران خسارت، صدمات و بیماری و کیفیت خواب بستگی دارد. بدون هیچ شکی ثابت شده است که کسانی که کمتر غذا می خورند یا رژیم لاغری دارند، روزهای مریضی بیشتری را پشت سر می گذارند، صدمات بیشتری (چه حاد و چه استفاده بیش از حد) دارند، به زمان بیشتری برای بهبودی جراحات نیاز دارند، پس به طور کلی کیفیت پایین تری خواهند داشت. زندگی و کیفیت خواب پایین تر (که بر تمام پارامترهای دیگر نیز تأثیر می گذارد).

نرخ ریکاوری وابسته به میزان سوختی است که دریافت کرده اید. یک ورزشکار با قدری ذخیره انرژی آسیب های جزئی را که در حین تمرین ایجاد می کند، سریعتر از بدنی که کمبود انرژی دارد ترمیم خواهد کرد. ترمیم/بازیابی ممکن است مهمترین بخش تمرین باشد و داشتن سوخت کافی در مخزن برای بازگرداندن سریع تر، باعث افزایش کیفیت تمرین می شود.

جمع بندی

داشتن وسواس روی وزن برای سنگنوردان راهکار درستی نیست. بهترین روش این است که روی رژیم غذایی سالم تمرکز داشته باشید و ترکیب خوبی ایجاد کنید. از سوی دیگر آن دسته از سنگنوردان که دارای اضافه وزن هستند، باید در یک دوره مشخص و به تدریج اضافه وزن خود را اصلاح کنند. هدف گیری هر هفته نیم کیلوگرم با حفظ دریافت موادغذایی مفید کافی اهمیت بسزایی خواهد داشت.

همچنین انجام تمرینات افزایش قدرت در سنگنوردی راهکار بلندمدت تری برای افزایش سطح سنگنوردی محسوب می شود.