کوه لوگان، دومین قله مرتفع آمریکای شمالی

کوه لوگان (۵۹۵۹ متر) بلندترین کوه کانادا و دومین قله مرتفع در آمریکای شمالی پس از دنالی (۶۱۹۴ متر) است. این باعث می شود که یکی از هفت قله دوم، دومین قله مرتفع در هر قاره باشد. (۷ قله ۷ قاره اصطلاحا به بلندترین قله قاره های جهان گفته می شود.)

این در رشته سنت الیاس، در پارک ملی Kluane در جنوب غربی یوکان واقع شده است. یوکان غربی ترین و کم جمعیت ترین قلمرو کانادا با کمتر از ۴۰۰۰۰ نفر است.

کوه لوگان

قابل توجه ترین چیز در مورد کوه لوگان توده عظیم آن است. این کوه دارای بزرگترین محیط قاعده در بین سایر کوه های غیر آتشفشانی در جهان است. به طوری که می توانید کوه کلیمانجارو، آیگر و مون بلان را در فلات قله‌اش قرار دهید و باز هم فضایی باقی می ماند.

این کوه به افتخار زمین‌شناس کانادایی ویلیام ادموند لوگان، بنیانگذار سازمان زمین‌شناسی کانادا، نامگذاری شده است. ارتفاع اولیه کوه لوگان حدود ۶۰۰۰ متر تخمین زده شد. سپس در سال ۱۹۹۲، سازمان زمین شناسی کانادا کوهنوردانی را به کوه فرستاد تا ارتفاع دقیق آن را از طریق GPS اندازه گیری کنند و به عدد ۵۹۵۹ متر رسیدند. این کوه به دلیل بالا آمدن زمین ساختی تقریباً ۰.۳۵ میلی متر در سال رشد می کند.

فصل صعود از اردیبهشت تا پایان مرداد ادامه دارد. آب و هوای پایه کوه معمولاً خوب است. دما در حدود ۲۰ درجه سانتیگراد است، حتی در یخچالهای طبیعی ۲۲۰۰ متری که آن را احاطه کرده اند. اما با بالا رفتن، دما به سرعت کاهش می یابد. در زمستان، دمای آن می تواند -۴۵ درجه سانتیگراد باشد و میانگین دما در کوه -۲۵ درجه سانتیگراد است.

هوای این کوه حتی در تابستان بسیار ناپایدار است. از روزی به روز دیگر، حتی از لحظه‌ای به لحظه دیگر، می‌تواند ناگهان خراب شود، زیرا سیستم‌های کم فشار از خلیج آلاسکا در نزدیکی آن حرکت می‌کنند. این امر برای کوهنوردان خطرناک خواهد بود.

در سال های اخیر، قوانین تغییر کرده است و کوهنوردان دیگر نمی توانند کوه لوگان را در زمستان امتحان کنند. حتی صعود انفرادی مجاز نیست. این به این دلیل است که کوه با قوانین پارک ملی مطابقت دارد و در گذشته چندین نجات بسیار دشوار از کوهنوردان انفرادی انجام شده است. شایان ذکر است که در کانادا مالیات دهندگان هزینه نجات را پرداخت می کنند، نه نجات داده شده.

سختی صعود، دنالی در مقابل کوه لوگان

دنالی آب و هوای وحشی آلاسکا دارد. بیس کمپ دنالی در ارتفاع ۲۲۰۰ متری در یخچال کاهیلتنا قرار دارد. کوهنوردان معمولاً به بیس کمپ پرواز می کنند. از نظر فنی، کوه لوگان دشوارتر از دنالی نیست، اما منفرد تر است. هیچ پرواز منظمی به قاعده کوه وجود ندارد، اگرچه یک شرکت هواپیمایی چارتر مقرون به صرفه می تواند در یک پرواز نیم ساعته سسنا برای کوهنوردان پرواز کند.

برخی از کوهنوردان پیش از این حتی یک سورتمه را به سمت یخچال Kaskawulsh و بزرگ‌ترین میدان یخی غیر قطبی جهان برای بیش از ۱۰۰ کیلومتر کشیدند تا به ابتدای صعود لوگان برسند. حدود ۵۰ سال پیش، دان گاردنر، اسطوره رشته کوه های راکی ​​کانادا و همنوردش آن مسیر را به سمت پایه کوه لوگان اسکی کردند و سپس از کوه بالا رفتند. گاردنر همچنین یک بار کوله پشتی خود را در کلگری به دوش کشید و ۱۰۰۰ کیلومتر تا ونکوور اسکی کرد.

لوگان و دنالی هر دو به آمادگی بدنی خوب، مهارت های کوهنوردی و قدرت اسکی و پیاده روی در حین حمل همه وسایل در دماهای پایین نیاز دارند. آگاهی از نحوه عمل در بهمن و اطراف شکاف ها نیز مهم است.

اولین صعود

یک اکسپدیشن کانادایی-آمریکایی-بریتانیایی برای اولین بار در تابستان ۱۹۲۵ از کوه لوگان صعود کرد. آلبرت مک کارتی، هوارد فردریک جان لمبارت، آلن کارپی، ویلیام واسبرو-فاستر، نورمن اچ. رید و اندی تیلور در ۲۳ ژوئن ۱۹۲۵ از طریق مسیر بسیار طولانی King’s Trench Route، در سمت غربی کوه صعود کردند.

اگرچه اولین تیم صعود یک سفر طولانی و خسته کننده ۶۵ روزه داشت، اما ترنچ روت هنوز رایج ترین مسیر صعود به کوه لوگان محسوب می شود. با این حال، تیم ۱۹۲۵ به شدت از گرسنگی، توهم و سرمازدگی رنج می برد.

مشکل گروه، راهپیمایی بسیار طولانی بود. امروزه، همانطور که در بالا گفته شد، بیشتر کوهنوردان برای جلوگیری از این امر به یکی از یخچال های طبیعی پرواز می کنند. مسیر King’s Trench یکی از محبوب ترین راه های صعود به کوه است. قسمت های بسیاری از آن را می توان اسکی کرد. هیچ بخش فنی وجود ندارد. فقط استقامت لازم است.

در حدود ۴۱۳۰ متری، کوهنوردان به کمپ کینگ کول می رسند. تا این مرحله می توانید از سورتمه برای حمل تجهیزات استفاده کنید. از اینجا، کوهنوردان کوله پشتی را به کمپ مرتفع در ارتفاع ۵۰۸۰ متری در فلات قله حمل می کنند. سپس، آخرین تلاش به سمت قله انجام خواهد گرفت.

اولین صعود زمستانی

در ۱۶ مارس ۱۹۸۷، شش آلاسکایی اولین صعود زمستانی به کوه را انجام دادند. تاد فرانکیویچ، ویلی هرسمن، استیو کاسلو، جورج رونی، ورنون تجاس و جان باومن از طریق مسیر King’s Trench صعود کردند.

متاسفانه دو سال بعد دو جوان این تیم جان باختند. در تابستان ۱۹۸۸، یک سانحه هوایی در نزدیکی Talkeetna باعث کشته شدن Koslow شد. در آگوست همان سال، ریزش بهمن در کوه تینکان، فرانکیویچ را مدفون کرد.

خط الراس شرقی

مسیر معروف دیگر خط الراس شرقی است. این یک صعود بسیار متفاوت می باشد. این مسیر شامل کوهنوردی واقعی است و شامل صعود یک دیواره آلپی می شود. این یک خط شیب دار و باریک به طول ۴۰۰۰ متر عمودی را دنبال می کند. اگرچه خیلی فنی نیست، اما همچنان یک چالش بزرگ است.

یک تیم آمریکایی متشکل از دان مونک، گیلبرت جی رابرتز، کرمیت راس، سیسیل اولت و دیوید کالینز برای اولین بار در ۱۹ جولای ۱۹۵۷ خط الراس شرقی را باز کردند. آنها همچنین اولین صعود قله شرقی را انجام دادند.

یک صعود انفرادی و یک زلزله

در بهار ۲۰۱۷، ناتالیا مارتینز، یک کوهنورد قوی آرژانتینی، یک تراورس سخت را در کوه لوگان انجام داد. او قصد داشت به صورت انفرادی از خط الراس شرقی صعود کند و سپس از طریق مسیر King’s Trench پایین بیاید. مارتینز برای ۹ روز صعود برنامه ریزی کرد. او در ۲۲ آوریل ۲۰۱۷ به راه افتاد.

در ۱ می ۲۰۱۷، مارتینز در کمپ ۵ خود، واقع در یخچال طبیعی معلق در ارتفاع ۳۹۰۰ متری، بود. او که توسط میدانی از شکاف ها از فلات قله جدا شده بود، برای یک طوفان بزرگ آماده می شد. او به مدت ۱۲ روز غذا داشت و در چادرش به انتظار آب و هوا انتظار می کشید. اما قبل از رسیدن طوفان دو زلزله رخ داد. بزرگی های ۶.۲ و ۶.۳ در مقیاس ریشتر، مرکز زمین لرزه در حدود ۲۰۰ کیلومتری کوه بود.

مارتینز احساس کرد که یخچال در زیر او حرکت می کند. هنگامی که او از چادر خارج شد، بهمن های بزرگ سراک را در اطراف خود دید. چند ساعت بعد زمین لرزه دیگری به وقوع پیوست. مارتینز تصمیم گرفت کمپ خود را به پایین تر، به نقطه ای با محافظت بهتر در ارتفاع ۳۶۸۰ متری منتقل کند. بعداً، طوفان شدید نیز با بادهایی با سرعت بیش از ۱۲۰ کیلومتر در ساعت شروع شد. دما به -۲۰ درجه سانتیگراد کاهش یافت.

یک هلیکوپتر سرانجام مارتینز را پس از چهار روز گیر افتادن در کوه نجات داد.

خط الراس هامینگ برد

خط الراس جنوبی مرکزی کوه لوگان سخت ترین مسیر این کوه است. اولین و تنها صعود از این مسیر در ۷ آگوست ۱۹۶۵ توسط ریچارد لانگ، آلن استک، جیمز ویلسون، جان ایوانز، فرانکلین کول و پل بیکن انجام شد.

تیم این مسیر فوق‌العاده سخت و خطرناک را طی کرد و یک تراورس از کوه لوگان انجام داد. آنها در ۱۶ مرداد ۱۳۴۴ به قله شرقی و قله مرکزی رسیدند و روز بعد قله غربی را صعود کردند. تیم به سبک اکسپدیشن حرکت کرد و ۳۵ روز برای تکمیل صعود نیاز داشت. نقطه ای بود که امکان بازگشت وجود نداشت.

استک به یاد می آورد: «ما از حدود ۱۶۸۰ متر شروع کردیم و در پایان خط الراس، شما تقریباً در ۶۰۰۰ متر هستید. بنابراین این یک افزایش ارتفاع بزرگ است. خط الراس ۹۶۵۰ متر طول دارد.

بهار ۱۹۷۸

ماگز استامپ و سه دوستش در سال ۱۹۷۸ تلاش کردند تا خط الراس هامینگ برد را تکرار کنند. پس از ۱۰ روز صعود، آنها به نقطه ای رسیدند که تیم اصلی خط الراس را به پایان رسانده بود، اما مجبور به عقب نشینی شدند.

تراژدی ۱۹۸۷

در خرداد ۱۳۶۶ دو کوهنورد بسیار خوب در خط الراس مفقود شدند. دیو چیزموند آفریقای جنوبی و کاترین فریر آمریکایی هنگام عبور از بخشی به نام تراورس شاول ناپدید شدند.

در آوریل ۲۰۰۰، نگهبانان پارک جسدی را در امتداد بخش آشکاری از خط الراس هامینگبرد مشاهده کردند. تلاشی برای بازیابی انجام نشد، زیرا جسد در طول شناسایی بعدی قابل مشاهده نبود. جسد نزدیک به جایی بود که چیزموند و فریر یک طناب ثابت و یک چادر در سال ۱۹۸۷ گذاشته بودند.

سایر کوهنوردان در خط الراس مرغ مگس خوار بر اثر ریزش بهمن جان خود را از دست داده اند. حداقل پنج نفر در این خط الراس جان باخته اند. این مسیر یکی از خطرناک ترین مسیرهای جهان است.

پانویس : با توجه به اطلاعات تحریریه موج کوه، از بین کوهنوردان ایرانی کوهنورد فقید غدیر یزدانی موفق به صعود لوگان شده است و این مقاله با یادبود ایشان بازگردانی و ویرایش گردید.