جودو به معنای “راه آرام” یک هنر رزمی مدرن ژاپنی (gendai budō) و ورزش رزمی است که در اواخر قرن نوزدهم در ژاپن شکل گرفت. بارزترین ویژگی آن عنصر رقابتی آن است، جایی که هدف این است که یا حریف خود را به زمین پرتاب کنید، حریف را بی حرکت کنید یا با یک مانور دست و پنجه نرم کردن، حریف را تحت سلطه خود درآورید، یا با قفل کردن مفصل آرنج یا با استفاده از خفگی، حریف را مجبور به تسلیم کنید. ضربات و رانش (با دست و پا) – و همچنین دفاع با سلاح – بخشی از جودو است، اما فقط به شکل های از پیش تعیین شده (کاتا) و در مسابقات جودو یا تمرین آزاد (اندوری) مجاز نیستند.

در نهایت، فلسفه و آموزش بعدی که برای جودو توسعه یافت، الگوی تقریباً تمام هنرهای رزمی مدرن ژاپنی شد که از مدارس «سنتی» (کوریو) توسعه یافتند. به تمرین کنندگان جودو جودوکا می گویند.

فلسفه و تاریخ ورزش جودو

تاریخ اولیه جودو از بنیانگذار آن، دانشمند و مربی ژاپنی جیگورو کانو (1860-1938) جدایی ناپذیر است. کانو در یک خانواده مرفه ژاپنی به دنیا آمد. پدربزرگ او مردی خودساخته بود: آبجوسازی از استان شیگا در مرکز ژاپن. با این حال، پدر کانو پسر بزرگتر نبود و بنابراین این تجارت را به ارث نبرد. در عوض، او یک کشیش شینتو و یک مقام دولتی شد، با نفوذ کافی برای پسرش که بتواند وارد کلاس دوم دانشگاه امپراتوری توکیو شود.

موسس جوجیتسو را دنبال می کند

سیان پسر کوچک و ضعیفی بود که حتی در بیست سالگی اش بیش از 45 کیلوگرم وزن نداشت و اغلب توسط قلدرها انتخاب میشد. او برای اولین بار در سن 17 سالگی جوجوتسو را که در آن زمان یک هنر در حال مرگ بود، شروع کرد، اما با موفقیت کمی روبرو شد. این تا حدی به دلیل مشکلات یافتن معلمی بود که او را به عنوان دانش آموز بپذیرد. هنگامی که در سن 18 سالگی برای تحصیل ادبیات به دانشگاه رفت، تحصیلات خود را در رشته هنرهای رزمی ادامه داد و در نهایت به فوکودا هاچینوسوکه (حدود 1828 – حدود 1880)، استاد Tenjin Shin’yō-ryū و پدربزرگ کیکو فوکودا مراجعه کرد. کیکو فوکودا (متولد 1913) بالاترین رتبه جودوکای زن در جهان است. گفته می‌شود که فوکودا هاچینوسوکه به تکنیک یه جاس تمرینات رسمی تأکید می‌کرد و بذر تأکید کانو بر تمرین آزاد (رندوری) در جودو را کاشت.

کمی بیشتر از یک سال پس از پیوستن کانو به مدرسه فوکودا، فوکودا بیمار شد و درگذشت. سپس کانو در یکی دیگر از مدارس تنجین شینیو-ریو، مدرسه ایسو ماساتومو (حدود 1820 تا حدود 1881) شاگرد شد، که بیشتر از فوکودا بر تمرین فرم‌های از پیش تنظیم شده (کاتا) تأکید داشتند. کانو با تلاش زیاد به سرعت عنوان استاد (شیهان) را به دست آورد و در سن 21 سالگی دستیار مربی ایسو شد.

در این زمان، کانو در حال ابداع تکنیک‌های جدیدی بود، مانند «چرخ شانه» (کاتا گوروما، شبیه به فن یه دست یه پا) و پرتاب اوکی گوشی «لگن شناور» بود. با این حال، او از قبل به انجام کارهای بسیار بیشتر از گسترش قوانین کیتو-ریو و تنجین شینیو-ریو فکر می کرد. کانو با ایده های جدید اصلاح اساسی جوجوتسو را در ذهن داشت، با تکنیک هایی مبتنی بر اصول صحیح علمی، و با تمرکز بر رشد بدن، ذهن و شخصیت مردان جوان علاوه بر توسعه مهارت های رزمی. کانو در سن 22 سالگی، زمانی که تازه داشت مدرک خود را در دانشگاه تمام می کرد، 9 دانش آموز را از مدرسه ایکوبو گرفت تا زیر نظر او جوجوتسو را در ایشوجی، یک معبد بودایی در کاماکورا، یاد بگیرند. بعدها این معبد به کودوکان “Kodokan” تغییر نام یافت که مهد جودوی جهان به شمار می رود.

معنی جودو

کلمه “جودو” همان ایدئوگرام “جوجوتسو” را دارد: “jū” (柔، “jū”)، که بسته به نوع آن ممکن است به معنای “لطافت”، “نرم بودن”، و حتی “آسانی” باشد. با این حال، چنین تلاش هایی برای ترجمه jū فریبنده است. استفاده از jū در هر یک از این کلمات اشاره ای صریح به اصل هنرهای رزمی «روش نرم» (柔法, jūhō) است. روش نرم با اعمال غیرمستقیم نیرو برای شکست دادن حریف مشخص می شود. به طور خاص، اصل استفاده از قدرت حریف در برابر او و سازگاری خوب با شرایط متغیر محسوب می شود.

برای مثال، اگر مهاجم قرار بود به حریف خود فشار بیاورد، متوجه می‌شد که حریفش به پهلو می‌رود و به تکانه‌اش اجازه می‌دهد (اغلب با کمک یک پا که او را بالا می‌برد) او را به جلو پرتاب کند (کانو جوجوتسو را به عنوان کیسه‌ای از ترفندها می‌دید و سعی می‌کرد آن را بر اساس یک اصل، که در مفهوم «حداکثر کارایی» یافت می‌شد، متحد کند. تکنیک‌های جوجوتسو که صرفاً بر قدرت برتر متکی بودند کنار گذاشته شدند یا به نفع آن‌هایی که شامل هدایت مجدد نیروی حریف، متعادل کردن حریف یا استفاده از اهرم برتری بودند، تطبیق داده شدند.

قسمت دوم واژه جودو و جوجوتسو متفاوت هستند. جایی که جوجوتسو به معنای «هنر» یا «علم» نرمی است، جودو (柔道، jūdō) به معنای «روش» نرم می باشد. استفاده از «dō» به معنای راه، جاده یا مسیر (و همان خصلت کلمه چینی «تائو» است)، به نوعی رنگ و بوی فلسفی دارد. استفاده از این کلمه انحراف عمدی از هنرهای رزمی باستانی است که تنها هدف آن کشتار بود. کانو جودو را وسیله ای برای اداره و بهبود خود از لحاظ جسمی، ذهنی، عاطفی و اخلاقی می دانست. او حتی اصل فیزیکی حداکثر کارایی را در زندگی روزمره گسترش داد و آن را به “شکوفایی متقابل” تبدیل کرد. از این نظر، جودو به عنوان یک رویکرد کل نگر به زندگی در نظر گرفته می شود که فراتر از محدوده دوجو است.

جودوکا Judoka (تمرین‌کننده)

یک جودوکا به عنوان جودوکار یا «ورزشکار جودو» شناخته می‌شود، اگرچه به طور سنتی فقط کسانی که در دان چهارم یا بالاتر بودند «جودوکا» نامیده می‌شدند. پسوند -ka وقتی به اسم اضافه می شود به معنای شخصی است که در آن موضوع تخصص یا دانش خاصی دارد. به عنوان مثال Benkyo-ka به معنای “دانشمند” است. سایر تمرین‌کنندگان پایین‌تر از دان چهارم، کنکیو سی یا «کارآموزان» نامیده می‌شوند. با این حال، امروزه واژه جودوکا در سرتاسر جهان برای اشاره به هر تمرین کننده جودو استفاده می شود، بدون اینکه به سطح خاصی از تخصص اشاره شود.

معلم جودو را سنسی می نامند. کلمه Sensei از sen یا saki (قبل) و sei (زندگی) می آید – یعنی کسی که قبل از شما بوده است. در دوجوهای غربی، مرسوم است که هر مربی درجه دان را سنسی صدا می زنند. به طور سنتی، این عنوان برای مربیان دان چهارم وبالاتر کاربرد دارد.

جودوگی (لباس جودو)

تمرین‌کنندگان جودو به‌طور سنتی برای تمرین جودو لباس‌های سفیدی به نام jūdōgi که به معنای ساده «یونیفورم جودو» است، می‌پوشند. گاهی اوقات کلمه به سادگی به gi (یکنواخت) کوتاه شده خوانده می شود. jūdōgi توسط کانو در سال 1907 ایجاد شد و لباس های مشابه بعداً توسط بسیاری از هنرهای رزمی دیگر پذیرفته شد. جودوگی مدرن متشکل از شلوار بند کشی نخی سفید یا آبی و یک ژاکت پنبه‌ای با لحاف سفید یا آبی است که توسط یک کمربند (ابی) بسته می‌شود. کمربند معمولاً برای نشان دادن رتبه رنگی است. این ژاکت برای مقاومت در برابر فشارهای ناشی از چنگ زدن طراحی شده است و در نتیجه ضخیم تر از لباس کاراته (کاراته) می باشد.

استفاده مدرن از جودوگی آبی اولین بار توسط آنتون گیزینک در اجلاس ماستریخت IJF DC در سال 1986 پیشنهاد شد. برای مسابقه، یک جودوگی آبی توسط یکی از دو رقیب برای سهولت تشخیص توسط داوران و تماشاگران پوشیده می شود. در ژاپن، هر دو جودوکار هنوز از جودوگی سفید استفاده می کنند و ارسی قرمز سنتی (بر اساس رنگ های پرچم ژاپن) به کمربند یک شرکت کننده چسبانده می شود. در خارج از ژاپن، یک ارسی رنگی نیز ممکن است برای راحتی در مسابقات جزئی استفاده شود، جودوگی آبی فقط در سطوح منطقه ای یا بالاتر اجباری است. تمرین‌کنندگان ژاپنی و سنتی ها نظر مثبتی به جودوگی آبی ندارند.

تکنیک و تمرین

در حالی که جودو شامل انواع رول، زمین خوردن، پرتاب، نگه داشتن زمین، چوک، قفل مفصل و ضربات است، تمرکز اصلی روی پرتاب (ناگه-وازا) و کار روی زمین یا نوازا (ne-waza) است. پرتاب‌ها به دو گروه تکنیک‌های ایستاده (تاچی وازا) و تکنیک‌های قربانی (سوتمی وازا) تقسیم می‌شوند. تکنیک های ایستادن بیشتر به تکنیک های دست (ته وازا)، تکنیک های لگن (کوشی وازا) و تکنیک های پا و ساق(اشی وازا) تقسیم می شوند. فنون فداکاری به دو دسته تقسیم می شود که پرتاب کننده مستقیماً به عقب می افتد (ma-sutemi-waza) و تکنیک هایی که در آنها به پهلو می افتد (yoko-sutemi-waza).

تکنیک های مبارزه زمینی یا نوازا به حملات علیه مفاصل یا قفل های مفصلی (kansetsu-waza)، نگهدارنده های خفه کننده یا (shime-waza) و تکنیک های نگه داشتن یا سنجاق (osaekomi-waza) تقسیم می شوند.

نوعی اسپارینگ در جودو انجام می شود که به راندوری به معنای «تمرین آزاد» معروف است. در راندوری، دو حریف ممکن است با هر روش پرتاب جودو یا گریپلینگ به یکدیگر حمله کنند. تکنیک های ضربه ای (اتمی وازا) مانند لگد زدن و مشت زدن همراه با تکنیک های چاقو و شمشیر در کاتا حفظ می شود. این شکل از آموزش معمولاً برای تمرین‌کنندگان با رتبه‌های بالاتر (مثلاً در کیمه نو کاتا) در نظر گرفته می‌شود، اما در مسابقه ممنوع است و معمولاً به دلایل ایمنی در راندوری نیز ممنوع می باشد. همچنین به دلایل ایمنی، خفه کردن، قفل کردن مفاصل و تکنیک های قربانی مشمول محدودیت های سنی یا رتبه ای هستند.

در تمرین راندوری و تورنمنت (شیایی)، وقتی حریف با موفقیت یک چوکهلد یا قفل مشترک را اجرا می‌کند، با ضربه زدن بر روی تشک یا حریف حداقل دو بار به نحوی که به وضوح نشان دهنده سابمیشن باشد، تسلیم می‌شود یا “تاپ اوت می‌زند”. هنگامی که این اتفاق می افتد، مسابقه تمام می شود، بازیکنی که ضربه می زند شکست خورده است و چوکه یا قفل مفصل متوقف می شود.

کاتا (فرم ها)

فرم ها (کاتا) الگوهای از پیش تنظیم شده حمله و دفاع هستند که در جودو با یک شریک به منظور تکمیل تکنیک های جودو تمرین می شوند. به طور خاص، اهداف آنها شامل به تصویر کشیدن اصول اولیه جودو، نشان دادن اجرای صحیح یک تکنیک، آموزش اصول فلسفی که جودو بر اساس آن استوار است، اجازه دادن به تمرین تکنیک هایی که در مسابقات مجاز نیستند و حفظ تکنیک های باستانی است.

دانش کاتاهای مختلف لازمه دستیابی به رتبه بالاتر است.

هفت کاتا وجود دارد که امروزه توسط کودوکان شناخته می شوند:

• فرم های تمرین آزاد(Randori no Kata)، شامل دو کاتا:
  • فرم های پرتاب یا ناگه نو کاتا (Nage no Kata)
  • فرم های گریپلینگ یا کاتامه نوکاتا (Katame no Kata)
• فرم های دفاع شخصی سبک قدیمی (کیمه نو کاتا)
• اشکال مدرن دفاع شخصی (کودوکان گوشین جوتسو)
• جو نو کاتا
• پنج شکل یا ایتسوتسو نوکاتا (Itsutsu no Kata)
• اشکال باستانی یا کوشیکی نو کاتا (Koshiki no Kata)
• کاتای ملی تربیت بدنی با حداکثر کارایی (Seiryoku Zen’yō Kokumin Taiiku no Kata)

همچنین کاتای دیگری وجود دارد که به طور رسمی توسط Kodokan به رسمیت شناخته نشده‌اند، اما همچنان تمرین می‌شوند. بارزترین نمونه از این کاتاها Go no sen no است، کاتایی که بر ضد حمله تا تلاش برای پرتاب تمرکز دارد.

راندوری (sparring)

جودو بر مبارزه با سبک آزاد به نام راندوری به عنوان یکی از اشکال اصلی تمرین تاکید دارد. بخشی از زمان نبرد در حالت ایستاده سپری می‌شود که تاچی وازا نامیده می‌شود و بخشی دیگر روی زمین به نام نوازا. اسپارینگ، حتی با رعایت قوانین ایمنی، بسیار مؤثرتر از تمرین تکنیک‌ها به تنهایی است، کاری که جوجوتسوکا به آن عادت داشت. استفاده از قدرت کامل، عضلات و سیستم قلبی عروقی را در جنبه فیزیکی چیزها توسعه می دهد، و استراتژی و زمان واکنش را در جنبه ذهنی ایجاد کرده و به تمرین کننده کمک می کند تا تکنیک ها را در برابر حریف مقاوم یاد بگیرد. یک ضرب المثل رایج در بین جودوکاران این است که “بهترین تمرین برای جودو جودو است”.

انواع مختلفی از تمرینات اسپارینگ وجود دارد، مانند جو رنشو (هر دو جودوکار به روشی بسیار ملایم که در آن هیچ مقاومتی اعمال نمی شود) حمله می کنند. و کاکاری گیکو (فقط یک جودوکار حمله می کند در حالی که دیگری فقط به تکنیک های دفاعی و فراری متکی است، اما بدون استفاده از قدرت محض.)

مراحل مبارزه

در جودو، دو مرحله اصلی مبارزه وجود دارد: مرحله ایستاده (تاچی وازا) و مرحله زمینی (ne-waza). هر مرحله به تکنیک ها، استراتژی ها، راندوری، شرطی سازی و غیره (عمدتاً مجزا) خود نیاز دارد. آموزش های ویژه نیز به تکنیک های “انتقالی” برای پر کردن شکاف اختصاص داده شده است. جودوکا ممکن است در یک مرحله کاملاً ماهر شود و در مرحله دیگر نسبتاً ضعیف باشد، بسته به اینکه بیشترین علایق آنها در کجاست، اگرچه بیشتر آنها بین این دو متوازن است.

تعادل جودو بین هر دو مرحله ایستاده و زمینی مبارزه به جودوکار این توانایی را می دهد که حریفانی را که ایستاده اند را از پای درآورد و سپس آنها را روی زمین سنجاق کرده و تسلیم کند. این تئوری متعادل مبارزه جودو را به یک انتخاب محبوب برای هنر رزمی یا ورزش رزمی تبدیل کرده است.

فاز ایستاده

در مرحله ایستاده که طبق قوانین مسابقه دارای اولویت است، حریفان اقدام به پرتاب یکدیگر می کنند. اگرچه تکنیک های قفل مفصل ایستاده و شیمه وازا در مرحله ایستاده قانونی هستند، اما به دلیل این واقعیت که اعمال آنها در حالت ایستاده بسیار دشوارتر از پرتاب است، بسیار نادر می باشند.

ضربات (مانند مشت، لگد، و غیره) به دلیل قطعی بودن آسیب مجاز نیستند، اما یک ورزشکار باید در حین تمرین “آنها را در نظر بگیرد”، مثلاً در حالت خمیده مبارزه نکند. زیرا این موقعیت در برابر ضربات زانو و سایر حملات ضربه ای آسیب پذیر است.

هدف اصلی از تکنیک های پرتاب (ناگه وازا) این است که حریفی را که روی پاهای خود ایستاده است، به پشت خود پایین بیاورند، جایی که نمی تواند به طور موثر حرکت کند. بنابراین، دلیل اصلی پرتاب حریف، کنترل حریف و قرار دادن خود در موقعیت مسلط است. به این ترتیب، ورزشکار پتانسیل بیشتری برای ارائه یک نتیجه قاطع دارد. یکی دیگر از دلایل پرتاب حریف، ضربه زدن به بدن او از طریق کوبیدن او به شدت بر روی زمین است. اگر حریف یک پرتاب قدرتمند و در عین حال کاملاً کنترل شده را اجرا کند، می تواند بر اساس برتری کافی در مسابقه (با استفاده از ایپون) پیروز شود. برای پرتاب های ضعیف تر امتیاز کمتری داده می شود. امتیاز برای پرتاب تنها زمانی داده می شود که از حالت ایستاده شروع شود.

مطابق با تأکید کانو بر تحلیل و استدلال علمی، آموزش استاندارد جودو کودوکان حکم می‌کند که هر تکنیک پرتابی از نظر تئوری یک رویداد چهار مرحله‌ای است: خارج کردن تعادل (کوزوشی). موقعیت بدن (تسوکوری)؛ اجرای فن (کیک)؛ و در نهایت پایان یا coup de grâce (کیم). هر مرحله با سرعت زیادی از مرحله قبلی پیروی می کند – در حالت ایده آل تقریباً همزمان اتفاق می افتد.

فاز زمین یا نوازا

در رقابت، نبرد ممکن است پس از پرتاب روی زمین ادامه یابد یا اگر شرکت کنندگان به طور قانونی به زمین ختم شوند. یک شرکت کننده مجاز نیست برای شروع مبارزه زمینی به سادگی روی زمین بیفتد.

در زمین، هدف شرکت کنندگان این است که یا با استفاده از خفه کردن یا نگه داشتن یا قفل بازو، حریف خود را وادار به تسلیم کنند (قفل کردن مفاصل غیر از آرنج به دلایل ایمنی مجاز نیست).

نگه داشتن

پایین نگه داشتن یا اوسایکومی(osaekomi) بسیار مهم است زیرا در یک مبارزه واقعی شخصی که کنترل حریف خود را در دست دارد می تواند با مشت، زانو، ضربه سر و سایر ضربات به او ضربه بزند. اگر osaekomi به مدت بیست و پنج ثانیه حفظ شود، شخصی که نگه داشتن را انجام می دهد برنده مسابقه است. اوسایکومی شامل نگه داشتن حریف به طور عمده به پشت می باشد.

طبق قوانینی که در سال 1905 وجود داشت، فقط لازم بود که یک حریف را به مدت دو ثانیه روی شانه های او نگه دارید – گفته می شود که این نشان دهنده زمان لازم برای یک سامورایی برای رسیدن به چاقو یا شمشیر خود و کشتن حریف تحت کنترل خود است. ملزومات طولانی تر جدیدتر منعکس کننده واقعیت رزمی است که یک جنگنده باید حریف خود را برای مدت زمان قابل توجهی بی حرکت کند تا بتواند به طور مؤثر ضربه بزند.

امتیاز نگه‌داشتن با مدت زمان نگه‌داشتن پایین تعیین می‌شود. در صورتی که حریف نتواند فشار ناشی از هولد داون را تحمل کند، گاهی اوقات ممکن است باعث تسلیم شود.

“گارد” و “قیچی بدن”

اگر فردی که پایین نگه داشته می شود پاهای خود را به دور قسمتی از پایین تنه یا تنه حریف پیچیده باشد، به همان اندازه که او را سنجاق می کنند، حریف خود را سنجاق می کند، زیرا حریف او نمی تواند بلند شود و فرار کند، مگر اینکه فرد پایین تنه او را رها کند. . در حالی که پاهای او دور حریف پیچیده است، فرد پایین می‌تواند از تکنیک‌های حمله‌ای مختلف، از جمله خفه کردن، قفل بازو و «قیچی بدن» (do-jime) استفاده کند، در حالی که حریف را کنترل می‌کند تا نتواند به طور مؤثر از بالا ضربه بزند. در این موقعیت، که اغلب در انگلیسی به آن “گارد” می گویند، فرد بالا کنترل کافی بر حریف خود ندارد تا موقعیت اوسایکومی در نظر گرفته شود. (توجه داشته باشید که در حالی که گارد معمولا استفاده می شود، do-jime دیگر در جودوی مسابقات قانونی نیست.) فردی که در بالا قرار دارد می تواند سعی کند پاهای حریف خود را رد کند و به نوبه خود او را نگه دارد یا تسلیم کند، یا ممکن است سعی کند از حریف خارج شود. گارد حریف خود را نگه دارد و بایستد. فردی که در پایین قرار دارد می تواند سعی کند حریف خود را از گارد خود تسلیم کند یا حریف خود را بغلتاند تا بالای او قرار گیرد.

قفل های مفصلی (فقط افراد بالای 16 سال)

قفل های مفصلی یا کانستسووازا (kansetsu-waza) تکنیک های مبارزه ای موثری هستند زیرا جودوکا را قادر می سازند تا حریف خود را از طریق درد کنترل کند. قفل های مفصل روی آرنج به اندازه کافی ایمن در نظر گرفته می شوند که می توانند با نیروی تقریباً کامل در رقابت برای تسلیم اجباری حریف انجام شوند. جودو در گذشته استفاده از قفل های پا، مچ، قفل ستون فقرات و تکنیک های مختلف دیگر را مجاز می دانست که از آن زمان در مسابقات برای حفظ ایمنی ورزشکاران ممنوع شده است. تصمیم بر این شد که حمله به سایر مفاصل منجر به صدمات زیادی برای ورزشکاران شود و باعث بدتر شدن تدریجی این مفاصل گردد. با این وجود، برخی از جودوکاها هنوز از یادگیری و مبارزه با یکدیگر به صورت غیررسمی با استفاده از این تکنیک‌ها که از مسابقات رسمی منع شده‌اند لذت می‌برند و بسیاری از این تکنیک‌ها هنوز به طور فعال در هنرهای دیگر مانند سامبو، جیو جیتسو برزیلی و جوجوتسو استفاده می‌شوند.

خفه کردن ( فقط بالای 16 سال)

خفگی و خفه کردن (شیمه وازا) کسی را که خفه می کند قادر می سازد تا دشمن را وادار به تسلیم کند. خفه کردن، خون رسانی به مغز را از طریق فشرده سازی در طرفین گردن قطع می کند، در حالی که روش خفگی دیگر راه هوایی را از جلوی گردن مسدود می کند. این اصطلاحات اغلب در کاربردهای رایج قابل تعویض هستند و اکثر جودوکاها تمایز رسمی ندارند. در رقابت، اگر حریف تسلیم شود یا بیهوش شود، جودوکا برنده می شود. خفه کردن، هنگامی که به درستی قفل شود، می تواند حریف را تنها در چند ثانیه بیهوش کند، اما به طور معمول هیچ آسیبی ایجاد نمی کند.

جودو به عنوان یک ورزش

اگرچه جودو یک هنر رزمی کاملاً برجسته است، اما به عنوان یک ورزش نیز توسعه یافت.

اولین باری که جودو در المپیک دیده شد در بازی‌های 1932 لس آنجلس بود، جایی که کانو و حدود 200 دانش‌آموز جودو در آن تظاهرات کردند. جودو در بازی‌های 1964 توکیو به ورزش المپیک مردان تبدیل شد. با اصرار Rusty Kanokogi، آمریکایی و بسیاری دیگر، جودو در سال 1988 به یک ورزش المپیکی برای زنان تبدیل گردید. اغلب گفته می شود که مسابقات جودوی مردان در سال 1964 یک رویداد نمایشی بود، اما طبق اعلام فدراسیون بین المللی جودو ( IJF) و کمیته بین المللی المپیک، جودو در واقع یک ورزش رسمی در بازی های 1964 بود. آنتون گیسینک هلندی در رشته آزاد جودو با غلبه بر آیکو کامیناگا از ژاپن اولین مدال طلای المپیک را کسب کرد. جودو سپس تصویر “فقط ژاپنی” بودن را از دست داد و به یکی از پرکاربردترین ورزش‌های جهان تبدیل شد. مسابقات زنان در سال 1988 یک رویداد نمایشی بود و 4 سال بعد به یک رویداد رسمی مدال تبدیل شد. مردان و زنان به طور جداگانه رقابت می کنند، اگرچه اغلب با هم تمرین می کنند. جودو از سال 1988 یک ورزش پارالمپیک (برای افراد کم بینا) بوده است. جودو امروزه یکی از ورزشهای محبوب المپیک است.

قوانین جودو

قوانین سنتی جودو برای جلوگیری از آسیب به شرکت کنندگان و اطمینان از آداب مناسب در نظر گرفته شده است. انگیزه برخی از اضافه شدن‌های بعدی به قوانین، تمایل به جذاب‌تر کردن ورزش برای ناظران بود.

ممکن است ورزشکار به دلیل عدم فعالیت در طول مسابقه یا استفاده از تکنیک های غیرقانونی جریمه شود. اگر یک شرکت کننده در خارج از منطقه تعیین شده روی تشک (تاتامی) باشد، مبارزه باید متوقف شود. اگر داور و داوران نیاز به بحث در مورد چیزی در حین کار زمینی داشته باشند، داور سونوماما را صدا می کند (که به معنای حرکت نمی کند) و هر دو مبارز باید در موقعیتی که در آن قرار دارند توقف کنند. پس از اتمام کار، داور “یوشی” می گوید و مسابقه را ادامه می دهد.

تمام امتیازات و پنالتی ها توسط داور وسط داده می شود. داوران کناری می توانند تصمیمی بگیرند که امتیاز یا پنالتی داور را تغییر دهد.

تفاوت های جزئی در قوانین IJF برای جودوی نابینایان وجود دارد.

امتیاز دهی مسابقات جودو

هدف در مسابقه جودو این است که حریف را روی شانه خود به زمین بیاندازند. او را عمدتاً از پشت به زمین بچسبانند. یا اینکه او را مجبور به تسلیم شدن در برابر خفگی، خفه کردن یا قفل بازو کنید. هر یک از این امتیازات، بلافاصله برنده مسابقه است.

جودو دارای چهار درجه امتیاز است: ایپون، وازا آری، یوکو و کوکا. ایپون در لغت به معنای “یک امتیاز” است و برنده مسابقه می باشد. یک ایپون برای (الف) پرتابی که حریف را تا حد زیادی به پشت و به صورت کنترل شده با سرعت و قدرت فرود می آورد، تعلق می گیرد. (ب) برای نگهداری تشک با مدت زمان کافی (بیست و پنج ثانیه). یا (ج) برای تسلیم حریف. وازا آری برای پرتابی تعلق می گیرد که قدرت یا کنترل کافی برای در نظر گرفتن ایپون ندارد. یا به مدت بیست ثانیه در خاک نگه داشتن داده می شود. وازا آری یک نیم امتیاز است و اگر دو وازای کسب شود، امتیاز کامل مورد نیاز برای یک برد را تشکیل می دهد.

یوکو و کوکا نمرات پایین تری هستند و فقط به عنوان تساوی شکن به حساب می آیند – آنها با یکدیگر جمع نمی شوند. وازا آری هر تعداد یوکو را شکست می دهد، اما وازا آری به علاوه یوکو، وازا آری بدون یوکو را شکست می دهد. غیر معمول نیست که یک مسابقه بر اساس کوکا تعیین شود.

نگه داشتن پانزده ثانیه ای یوکو و ده ثانیه نگه داشتن در خاک امتیاز کوکا را نشان می دهد. پرتاب هایی که ملزومات یک ایپون یا وازا آری را ندارند ممکن است یوکو یا کوکا را کسب کنند.

اگر امتیازات در پایان مسابقه یکسان باشد، مسابقه با قانون امتیاز طلایی حل می شود. امتیاز طلایی یک موقعیت مرگ ناگهانی است که در آن ساعت به زمان مسابقه بازنشانی می شود و اولین شرکت کننده ای که به هر امتیازی دست می یابد برنده می شود. اگر در این مدت امتیازی به دست نیامد، برنده توسط هانتی، نظر اکثریت داور و دو داور کرنر تعیین می شود.

رنگ های کمربند در جودو

• سفید
• زرد
• نارنجی
• سبز
• آبی
• قهوه ای
• مشکی

جودو ورزش کدام کشور است؟

جودو ورزش ملی کشور ژاپن محسوب می گردد.

مطالب مرتبط

• اسکی روی برف [ورزش] چیست و انواع اسکی کدامست؟
• کوهنوردی چیست

منبع: budokan