قله ماناسلو در سال 2021 با یک شوک مواجه شد که بازی را تغییر داد. در آن سال مینگما جی به تیغه اصلی قله ماناسلو صعود کرد که برای سالها کوهنورد در زیر آن متوقف می شدند و همین موضوع باعث شد حواس ها به این بخش معطوف شود. سپس مشخص شد که اولین صعود به قله حقیقی ماناسلو در 40 سال پیش توسط تیم مشترک ایران و ژاپن در پاییز 1355 به انجام رسیده بود. در زمانی که خبری از صعودهای تجاری نبود یک تیم مشترک از کوهنوردان کلاسیک به قله اصلی ماناسلو رسیده بودند و این اولین گام یک ایرانی روی یک قله 8000 متری بود که کماکان یکی از باکیفیت ترین صعودهای ایرانیان به قلل 8000 متری نیز محسوب می شود.

ایران و ژاپن

در تابستان سال 1352 جان کاگه یاما از کوه نوردان ژاپنی در دیواره علم کوه دچار سانحه گردید و اقدامات به موقع و سریع مسئولین پناهگاه و کوه نوردان ایرانی حاضر در منطقه و انتقال وی به محل مناسب و اعزام هلی کوپتر نظامی از سوی فدراسیون کوه نوردی کشور و حمل وی به بیمارستان نیروی هوایی در تهران ، موجبات نجات وی که دچار شکستگی از ناحیه سر و خون ریزی شدید شده بود را فراهم و پس از معالجات لازم نامبرده با سلامت کامل به ژاپن برگشت.

اقدامات سریع ، موثر و مفید فوق الذکر موجب رضایت ، خرسندی و تقدیر مسئولین کمیته کوه نوردی ژاپن از مسئولین ایرانی و در نهایت صعود مشترک کوه نوردان ایرانی و ژاپنی به هیمالیا را فراهم نمود و به منظور آشنایی کوه نوردان ژاپنی و ایرانی و آمادگی آنها برای صعود مشترک اقدامات زیر به عمل آمد :

• در نیمه اول اسفند سال 1353 همراه تعدادی از کوه نوردان ژاپنی و ایرانی در صعود مشترک به قله دماوند حضور داشتند. اسدی در این صعود حضور داشت.
• در نیمه دوم اسفند 1353 ناصر رستمی و اسدی با تامورا وکاگه یاما از ژاپن به نپال عزیمت و قله دائولاگیری به ارتفاع 8167 متر را شناسایی و در اردیبهشت سال 1354 به ایران بازگشتند.

پس از بررسی های لازم و کافی مسئولین کوه نوردی دو کشور ، صعود مشترک به قله ماناسلو به ارتفاع 8156 متر در پاییز سال 1355 را اعلام نمودند.

این اقدام از چند نظر منطقی و زیرکانه بود چرا که ماناسلو اساسا قله ای ژاپنی به شمار می رود. این قله برای اولین بار توسط ژاپنی ها صعود شده بود و تلاش های زیادی هم در آن سالها توسط این کوهنوردان این کشور روی ماناسلو صورت گرفته بود. به همین دلیل آنها تسلط خوبی روی منطقه داشتند.

اعضای تیم ایران و ژاپن

• امیر سرتیپ محمد خاکبیز، سرپرست تیم مشترک
• مختار مهدیزاده، مسئول فنی تیم ایران
• جلال رابوکی
• علی محمدپور
• قاسم دادفرمای
• محمد بهزادی
• یوسف هندی
• محمد جعفر اسدی
• وبویوشی تامورا ، سرپرست و مسئول فنی تیم ژاپن
• مسانوایجی یاما ، عکاس و خبرنگار
• کی میو شی می زو ، پزشک و جراح
• ولفگانگ گورتر(آلمانی) ، فیلمبردار
• هیروشی کی مورا ، عضو تیم
• جان کاگه یاما
• تسویوشی کازاما

پرسنل استخدامی از کشور نپال :

• افسر رابط از وزارت امور خارجه کشور نپال ، یک نفر
• سرپرست پرسنل استخدامی از کشور نپال با عنوان سردار ، یک نفر
• معاون سردار ، یک نفر
• شرپا(کوهنورد نپالی) ۲۵ نفر
• آشپز ، ۴ نفر
• پستچی ، ۲ نفر
• گروه باربران در بازگشت از قرارگاه اصلی ، ۲۰۰ نفر

وزن تجهیزات و پوشاک انفرادی اعضاء و پرسنل استخدامی نپال (منهای باربران) تجهیزات فنی لازم برای مسیر کمپ های راهپیمایی ، چادرهای مسیر و کمپ های ششگانه ، تجهیزات پزشکی ، مواد غذایی لازم برای راه پیمایی در رفت و برگشت وکمپ ها ، نوشت افزار و تمامی اقلامی که برای زیست بیش از دو ماه در کوهستان ضرورت داشت ، 15 تن گردیده و این مقدار بار در جعبه های 5 تا 30 کیلوگرمی با علامت گذاری محل استفاده در کمپ های معین در اوزان 30 کیلوگرمی جهت حمل به باربران تحویل می گردید.

به منظور انجام کارهای مقدماتی تیم مشترک در کاتماندو در تاریخ 3 مرداد 1355 همراه شادروان جلال رابوکی به کاتماندو پرواز و از سوی کشور ژاپن نیز آقایان کاگه یاماوایچی ها به پایتخت نپال وارد و بقیه اعضای تیم مشترک در تاریخ 15 مرداد 1355 به گروه های پیشرو ملحق شدند.

در مدت 10 روز اعضای تیم مشترک کارهای اداری ، استخدام پرسنل نپالی ، جداسازی وتفکیک بارها و مقدمات حرکت را فراهم و درتاریخ 25 مرداد 1355 کاروان از محلی به نام تریسولی بازار،  به حرکت درآمده و پس از 19 روز راهپیمایی در تاریخ 12 شهریور به آخرین دهکده واقع در مسیر به نام سما ، وارد و در مدت 4 روز انتخاب محل قرارگاه اصلی و آماده سازی آن عملی گردید.

کارعملی کوهنوردی از روز 16 شهریور شروع و گشایش مسیر، ثابت کشی ، هم هوایی ، انتخاب محل کمپ ها ، زدن کمپ ها ، انتقال تجهیزات و مواد خوراکی لازم به کمپ های مختلف ادامه یافته و به ترتیب کمپ های 1، 2، 3و4 در ارتفاعات 4920 – 5780- 6300 و 6900 متری تا تاریخ 15 مهر برقرار شدند.

روز 16 مهر سرپرستان و کلیه اعضای ایرانی و ژاپنی در کمپ 2 در ارتفاع 5780 متری گرد هم آمده و اولین نفرات حمله به قله را انتخاب و روز 17 مهر پس از بوسیدن قرآن و عبور از زیر پرچم های سه کشور (ایران – ژاپن و نپال) به کمپ 3 رفته و روز بعد 18 مهر به سمت کمپ 4 حرکت کردند.

بامداد روز 19 مهر اکیپ حمله با کمک و همراهی جلال رابوکی از ایران و آقایان سوگا و کازاما از ژاپن و تعدادی از شرپاها تجهیزات لازم برای آخرین کمپ را به ارتفاع 7650 متری منتقل و پس از استقرار چادر قرمز رنگ آخرین کمپ ، گروه سه نفره حمله (جان کاگه یاما از ژاپن ، پسنگ شرپا از نپال و محمد جعفر اسدی از ایران) به استراحت پرداخته وبقیه نفر نیز راهی کمپ 4 شدند.

روز صعود

با توجه به شناخت ژاپنی ها از وضعیت مسیر و فاصله تا قله قرار بود نفرات ساعت 30/4 بامداد 20 مهر حرکت کند تا حدود ساعت 30/12 به قله رسیده و پس از صعود خود را به کمپ 4 برساننداما شدت طوفان در ساعت 30/4 بحدی بود که امکان حرکت به سوی قله وجود نداشت و با هماهنگی سرپرست تیم مشترک و مسئولین فنی دو تیم ، گروه حمله در چادر منتظر تغییر وضعیت هوا تا ساعت 8 و نیم صبح شد. پس از آن نفرات به صورت کرده و در طناب به هم متصل شدند و صعود را شروع کردند.

حرکت گروه در کرده کند بود و با توجه به از دست دادن 4 ساعت از زمان صعود ، جعفر اسدی به کاگه یاما پیشنهاد می دهد که از طناب خارج شده و با سرعت بیشترحرکت را ادامه دهند، در غیر اینصورت رسیدن به قله عملی نیست ، ایشان خطر بدون حمایت حرکت کردن را متذکر شد. در همین زمان اسدی برای افزایش سرعت از کرده خارج شده و بدون طناب به صعود ادامه می دهد.

اکسیژن کپسول های مورد استفاده هر سه نفر در ساعت حدود 12 به پایان رسید و این در حالی بود که آنان به ارتفاع 8000 متر رسیده بودند و افزایش ارتفاع و عدم استفاده از اکسیژن حرکت را مشکل تر می کرد.

تیم نهایتا در ساعت 4 و نیم عصر یعنی 4 ساعت دیرتر از برنامه پیش بینی شده به قله رسید و مجدد با طناب به یکدیگر متصل شده و ابتدا آقای پسنگ شرپا از نپال با حمایت و باپرچم های سه کشور به قله رفته و از او عکس و اسلاید گرفته و سپس اسدی در قله قرار گرفت و پس از پایین آمدن اسدی، کاگه یاما در رأس قرارگرفت.

در این دقایق شدت طوفان و سرمای هوا بحدی بود که علیرغم داشتن 2 دوربین فیلمبرداری امکان تهیه فیلم میسر نشد و نفرات با بی سیم صعود به قله را اطلاع دادند.

به علت نزدیک بودن مونسون (فصل ریزش برف و بارانهای موسمی) و تغییرات شدید هوا در ارتفاعات بالا و پیروزی بدست آمده ، اعزام گروه بعدی را صلاح ندانسته و تصمیم گرفته شد تیم مشترک برای بازگشت به کاتماندو آماده شود.

اعضای تیم در روز 22 مهر به قرارگاه اصلی برگشته و مقدمات حرکت به سمت تریسولی بازار طی 5 روز فراهم و در همین مدت تعدادی از اعضای ایرانی ، ژاپنی و شرپاها یک گردش تفریحی در مناطق اطراف نموده صبح روز 29 مهر ماه قرارگاه اصلی را با تعداد 200 باربر ترک و11 آبان به کاتماندو وارد شدند.

روز 16 آبان ماه هیئت ایرانی به همراه گورتر(فیلمبردار) و آقایان تامورا ، کاگه یاما وایچی یاما به دهلی نو پرواز و بقیه اعضای ژاپنی عازم توکیو گردیده و تیم ایران و همراهان روز 18 آبان وارد تهران شد.

درباره محمد جعفر اسدی

محمد جعفر اسدی در تاریخ نیمه شهریور 1324 در دره ییلاقی عباس آباد و دامنه الوند کوه (همدان) دیده به جهان گشود.در سال 1346 وارد دانشگاه افسری شده و در سال 1349 با درجه ستوان دومی و رسته پیاده فارغ التحصیل ودوره مقدماتی را در شیراز به مدت یک سال سپری و در سمت فرماندهی دسته گروهان سوم آموزشگاه گروهبانی در تهران مشغول انجام وظیفه شد.

وی در سال 1350 دوره تکاوری را در تهران و در سال 1351 دوره چتربازی را در هوابرد شیراز گذرانید و سپس از تاریخ به مدت سه ماه در سال 1353 دوره کوه نوردی را در ارتش ایتالیا در شهر آئوستا طی کرد. اسدی در طول مدت مذکور به قلل گرند پارادایس ، تورن ، تورینو ، جیمادیجی و سوزنیهای : جانته دگانته و جولیا ، صعود نمود. قرار بر صعود مون بلان هم بود که به دلایل جوی این صعود انجام نگردید.

افتخارات:

• اولین هیمالیانورد ایران
• فاتح ماناسلو (8163 متر)
• عضو تیم شناسایی مسیر دائولاگیری
• عضو تیم مشترک ایران و چین در صعود به اورست (تا 7500) سال 1357

اسدی با شروع جنگ 8 ساله ایران و عراق به عنوان افسر رکن یکم لشگر 21 حمزه به منطقه عملیاتی دزفول اعزام و در تاریخ 9 آبان 1359 با عنوان معاون و افسر آموزش انجام وظیفه کرد. وی در همین دوران نیز به دلیل اصابت گلوله جنگی مجروح شد.

محمد جعفر اسدی دارای سه فرزند است و همچنان ساکن شهر همدان می باشد.

منبع: وبلاگ گاماسیاب