یک اکسپدیشن کوچک لهستانی به رهبری کوهنورد زمستانی هیمالیا، کریستوف ویلیکی، در 23 ژانویه سال 2013 به کمپ اصلی برود پیک رسید و شروع به ایجاد کمپ در مسیر عادی کرد.
آدام بیلکی و ماسیژ بربکا که در سال پیش از آن اولین صعود زمستانی گاشربروم یک را انجام داده بودند، به همراه توماژ کوالسکی و آرتور مالک در ساعت 5:15 دقیقه صبح روز 5 مارس کمپ چهارم در ارتفاع 7400 متری را ترک می کنند. تلاش آنها بر شرایط خوب و پیش بینی هوای مناسب برای روزهای آینده استوار بود. همچنین آنان به بیرون نماندن در شب زمستان و برنامه ریزی برای رسیدن به کمپ به عنوان یک قانون درصعودهای بلند پایبند بودند. نکته دیگر این بود که تیم شروع حرکت به کمپ 4 را از کمپ 2 در 6300 متری آغاز کرده بود و نفرات دیرهنگام به کمپ 4 رسیده بودند و بنابراین نیاز به استراحت کافی داشتند.
در ارتفاع بالای 7700 متر، سه شکاف یخی وجود داشت که سختترین آنها با ثابت کشی ایمن گردید.
بربکا و بیلکی در حدود ساعت 12:30 دقیقه به گذرگاه حدود 7900 متری بین برودپیک مرکزی و قله فرعی برودپیک رسیدند. از اینجا به بعد آنها به صورت دو کرده شامل بیلکی و مالک در جلو و سپس بربکا و کوالسکی به مسیرشان ادامه دادند. در تابستان مدت زمان کمی برای رسیدن به قله فرعی زمان لازم است اما طی کردن این قسمت برای آنها در زمستان حدودا 4 ساعت طول کشید و با مشکلات فنی غیرمنتظره ای مواجه شدند که درتابستان وجود ندارند.
اولین صعود زمستانی برودپیک و بازگشت نافرجام
پس از آن بود که تیم تصمیم گرفت جداگانه به صعود ادامه دهد. بیلکی در ساعت 17:20 دقیقه به قله رسید، مالک در ساعت 17:50 و دو نفر بعدی در ساعت 18 به قله صعود کردند. هر عضو تیم پس از صعود به قله بلافاصله شروع به پایین آمدن کرده بود. در این ارتفاع آنهم در فصل زمستان، صبر کردن برای دیگران به راحتی باعث وخامت سریع اوضاع بدن و هیپوترمی می شود. این موضوع کار را برای کل تیم خطرناکتر می کند.
هیچ یک از کوهنوردان هیچ نشانه ای از ضعف یا مشکل را در طول صعود گزارش نکرده بودند. آنها می توانستند قانون “بیایید با هم بمانیم” و تلاش خود را رها کنند، اما شرایط و پیش بینی فوق العاده مطلوب بود: دمای شبانه بین -29 درجه و -35 درجه سانتیگراد، تقریبا بدون باد، بدون ابر و بنابراین دید عالی وجود داشت. در این شرایط شانس موفقیت بسیار بالا تلقی می شد.
متاسفانه پس از ترک قله ناگهان حال کوالسکی خراب شده و به سختی فرود می آید. 12 ساعت طول می کشد که وی به گردنه برسد. (در تابستان حدود یک ساعت طول می کشد.) جایی که پیش بینی می شد او در آنجا باقی مانده است. بیلکی در ساعت 10:10 شب به کمپ 4 بازگشت. مالک ساعت 2 بامداد روز شش مارس به کمپ 4 رسید. همچنین در ساعات اولیه آن روز بربکا در ارتفاع 7700 متری مشاهده شد، اگر چه در طول فرود هرگز ارتباط رادیویی برقرار نکرد.
بیلکی و مالک مشکلات فنی با رادیوهای خود داشتند و قادر به استفاده از آن نبودند، اما در موارد جداگانه هر دو سعی کردند دوباره به سمت بالا بروند تا به دنبال اعضای تیم خود بگردند (بیلکی در طول شب، و مالک صبح روز بعد). فقط بعد از چند قدم متوجه شدند که خسته تر از آن هستند که بتوانند اقدام موثری انجام دهند.
در روز ششم مارس، کریم حیات، کوهنورد باتجربه پاکستانی از کمپ 2 حرکت خود را شروع کرد. او در ارتفاع 7700 متری به شکاف ها رسید، اما علیرغم دید خوب، هیچ نشانی از بربکا و کوالسکی نیافت. در حالی که هنوز هیچ علامتی در روز هفتم وجود نداشت، ویلیچکی با اکراه مجبور شد بپذیرد که با گذراندن دو شب بدون تجهیزات بیواک، این دو کوهنورد دیگر شانسی برای زنده ماندن نداشتند.
تاریخچه تلاشها در برودپیک زمستانی
این هفتمین تلاش برای صعود از برودپیک در زمستان بود. اولین مورد از اینها به عنوان یکی از قابل توجه ترین موارد در تاریخ هیمالیا نوردی زمستانی برجسته است. در سال‌های 1987–1988، رهبر بزرگ برنامه های کوهنوردی لهستان، آندره زوادا، تیمی را برای تلاش روی کی2 به پاکستان برد. ایده زوادا بسیار جلوتر از زمان خود بود. صعود اولین 8000 متری پاکستان تا سال 2011 به تعویق افتاد.
در پایان فوریه 1988، لهستانی ها نتوانسته بودند به ارتفاع بیش از 7000 متر در کی2 برسند، اما به خوبی هم هوا شدند. به ماسیژ بربکا و آلکساندر لووه ، دو تن از قوی‌ترین کوهنوردان زمان خود، اجازه انجام یک تلاش سبک و سریع در برود پیک در همسایگی کی2 داده شد. لوو در بالای کوه تسلیم شد و بربکا را تنها گذاشت. او در بادهای شدید و تاریکی به «قله» رسید و در حین فرود در حفره‌ای برفی در مجاورت گردنه 7900 متری فرو رفت و روز بعد در ارتفاع 7300 متری به کمپ آخر رسید. بعداً، بربکا متوجه شد که مرتکب اشتباه شده است، زیرا در قله فرعی ، تنها حدود 400 متر با قله اصلی متوقف شده بود.
ماسیژ بربکا
بربکا مطمئناً یکی از فعالان اصلی صحنه دهه 1980 لهستان بود. او در سال 1981 به شهرت جهانی رسید، زمانی که مسیر جدیدی را در جبهه جنوبی آناپورنا گشایش کرد و مستقیماً به قله مرکزی در خطی که گزارش شده از نظر دشواری مشابه جبهه شمالی ماترهورن بود، صعود نمود. در ژانویه 1984 او اولین صعود زمستانی ماناسلو را انجام داد که تنها دومین قله 8000 متری بود که در طول فصل زمستان تقویمی تا آن زمان صعود شده بود. یک سال بعد، در یکی دیگر از اکسپدیشن های بزرگ زاوادا، او اولین صعود زمستانی چوآیو را از طریق یک مسیر جدید در ستون جنوب شرقی انجام داد. در فصل پس از باران های موسمی 1986، او از یک خط جدید بسیار دشوار در سمت چپ جبهه جنوبی داولاگیری صعود کرد و به مسیر ژاپنی در ارتفاعات خط الراس جنوب غربی رسید. او به دلیل آب و هوای بد قادر به صعود به قله نبود. صعود بربکا به برود پیک او را تنها چهارمین فردی کرد که اولین صعود زمستانی سه قله 8000 متری را کسب کرد.
