تام هورنبین در شهر سنت لوییس ایالت میسوری امریکا متول شد و در جوانی به زمین شناسی علاقمند گردید. مطالعه او در زمینه شناسی بود که باعث شد به کوهها نیز علاقمند شود. و سپس به طبابت روی آورد. هورنبین دکترای خود را در سال 1956 از دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن دریافت کرد و به عنوان متخصص بیهوشی مشغول به کار شد. وی همچنین سری مطالعات روی محدودیت های فیزیکی و عملکرد انسان در ارتفاعات بالا به انجام رساند. هورنبین از سال 1978 تا 1993 استاد و رییس دانشکده پزشکی واشنگتن در سیاتل بود. زندگی تام را بایست پیوندی بین پزشکی و کوهنوردی دانست.
هورنبین و هم تیمی هایش ویلی آنسولد و دیک امرسون در سال 1963 به عنوان بخشی از اکسپدیشن امریکایی اورست تلاش کردند از این قله صعود کند. جیم ویتاکر و ناوانگ گومبو شرپا از این اکسپدیشن در 1 می 1963 به قله رسیدند.
هورنبین، آنسولد و امرسون اولین کسانی بودند که سعی کردند از خط الراس دلهره آور غربی صعود کنند. پیش از تلاش آنان صعودهای اورست تنها از طریق گردنه جنوبی و یال جنوب شرقی و گردنه شمالی و یال شمال شرقی انجام شده بود. برنامه آنها این بود که از خط الراس غربی و فرود از مسیر جنوب شرقی/ گردنه جنوبی به قله دست یابند. این تلاش آنها در صورت موفقیت، اولین تراورس اورست محسوب می شد.
این تیم در 22 می 1963 در ساعت 6:50 دقیقه کمپ نهایی خود را ترک کرده و صعود را آغاز کردند.(امرسون به دلیل بیماری ارتفاع در کمپ آخر باقی ماند) و با وجود سرعت بسیار کند توانستند در ساعت 6:15 دقیقه آن شب به قله برسند. تیم از زمان بندی مورد نظر به طور مشخصی عقب مانده بود و پس از گذارندن 20 دقیقه در قله شروع به فرود کردند. مدت کوتاهی پس از شروع فرود بود که اکسیژن آنسولد به پایان رسید.
نفرات در ساعت 9:30 دقیقه شبب با دو امریکایی دیگر از همان اکسپدیشن به نام های بری بیشاپ و لوت جرستاد برخورد کردند. بیشاپ و جرستاد در اوایل همان روز با صعود از مسیر گردنه جنوبی به قله رسیده بودند و تقریبا اکسیژن هم برایشان باقی نمانده بود. چهار کوهنورد در مسیر سراشیبی به هم پیوستند و به پیشروی بسیار کندشان ادامه دادند تا اینکه احساس کردند مسیر بیش از حد خطرناک است و بعد از نیمه شب متوقف شدند.
سپس در ساعت 4 صبح بود که حرکت از نو شروع شد و دوباره به سمت پایین به راه افتادند. در این قسمت نیز سایر نفرات که مخازن اکسیژن را حمل می کردند ملاقات کردند. پس از رسیدن به کمپ بود که متوجه شدند پاهای آنسولد دچار سرمازدگی شده است. بری بیشاپ و لوت جرستاد نیز دچار سرمازدگی شده بودند و در نهایت بیشاپ و آنسولد انگشتان پایشان را از دست دادند.
هورنبین درباره این اتفاق شب هنگام در کتابش- اورست، مسیر غربی – اینگونه شرح می دهد:
شبی به شدت تهی و خالی از همه چیز بود. گویی شبه سیاه کوه لوتسه در آنجا به کمین نشسته باشد. و انگار ما در حال غرق شدن در آن سایه بودیم. ما در یک شکاف بی انتها در هوایی سرد به پایین می رفتیم و کاری جز لرزیدن و انتظار برای طلوع خورشید از دستمان برنمی آمد.
هورنبین نام دهلیزی شیب دار است که که تام هورنبین و آنسولد در بالاترین قسمت دیواره شمالی از آن صعود کردند. جان کراکوئر در کتاب خود با عنوان “در هوای رقیق می نویسد: صعود هورنبین و آنسولد به شایستگی به عنوان یکی از شاهکارهای بزرگ تاریخ کوهنوردی مورد ستاش قرار گرفت و همچنان هم این ستودن ادامه دارد.
تام هورنبین در سال 2002 و درسن 72 سالگی همچنان به عنوان استاد بیهوشی و به عنوان کوهنورد فعال بود. او در سال 2006 به استس پارک کلرادو نقل مکان کرد و با همسرش کتی مایکسل هورنبین، یک پزشک فعال و رمان نویس زندگی می گذراند. آنها حتی در دوران پیری نیز به طور منظم به کوه های کلرادو صعود می کردند.
تام در 6 می 2023 در سن 92 سالگی در گذشت.
