بیش از 18 مسیر صعود شده و البته چند مسیر نیمه کاره در قله اورست وجود دارد. با این حال اکثر صعودها از دو مسیر جنوبی در سمت نپال (گردنه جنوبی) و مسیر شمال شرقی در سمت تبت چین (گردنه شمالی) انجام می شوند. هر دوی این مسیرها مزایا و معایب خاص به خود را دارند. البته تا سالها قبل یعنی تا حدود سال 2007 روندی شکل گرفته بود که به دلیل هزینه های کمتر تا حدود 10000 دلار، تمایل کوهنوردان برای صعود به مسیر شمالی در حال افزایش بود. اما پس از آن محدودیت های مختلف از جمله محدودیت به دلیل کرونا و … باعث شد مسیر جنوبی به عنوان راه ترجیحی در بین برگزارکنندگان تور و همچنین کوهنوردان شناخته شود.

در ادامه این مطلب به مقایسه دقیق تر این دو مسیر می پردازیم. این می تواند برای کسانی که در صدد صعود به اورست در سالهای آتی هستند مفید باشد. همچنین محدودیت ها هم عموما به دلیل نیاز به توسعه اقتصادی رفع می شوند. پس امیدوار باشید، کوله پشتی به پشت انداخته و کوهنوردی کنید.

مسیر گردنه جنوبی

مسیر شمال شرقی

حال بیایید نگاه دقیق تری به هر دو طرف بیاندازیم

مسیر گردنه جنوبی

سر ادموند هیلاری و تنزینگ نورگی در اولین صعود به قله اورست در تاریخ از این مسیر استفاده کردند. در آن زمان این مسیر تنها دو بار توسط تیم های سوییسی در بهار و پاییز 1952 امتحان شده بود. آنها به ارتفاع 8500 متری بالای گردنه جنوبی رسیده بودند. در ادامه درباره مسیر گردنه جنوبی بیشتر توضیح می دهیم. شما همچنین می توانید راهنمای صعود به اورست از بیس کمپ تا قله پیرامون این مسیر را در موج کوه بخوانید.

بیس کمپ

در روی یخچال و در زیر سایه پوموری و آبشار یخی خمبو برقرار می شود. اینجا در فصل صعود مانند یک روستای کوچک با صدها چادر به نظر می رسد.

کمپ 1

ارتفاع کمپ یک: 5943 متر

فاصله از بیس کمپ: 2.5 کیلومتر – 4 تا 6 ساعت

این قسمت از یخشار خمبو می گذرد و به عنوان خطرناکترین بخش مسیر جنوبی شناخته می شود. حرکت یخشار گاها به نزدیک یک متر در روز میرسد که می تواند خطرناک شود. همچنین خطر سقوط سراک های یخی غول پیکر نیز وجود دارد.

کمپ 2

ارتفاع کمپ 2: 6400 متر

فاصله تا کمپ یک: 3 کیلومتر – 2 تا 3 ساعت

راهپیمایی از کمپ یک به کمپ 2 از کم غربی عبور می کند که خطر شکاف زیادی دارد. در این قسمت همچنین می توان به خطر بهمن از شانه غربی اورست اشاره کرد.

کمپ 3

ارتفاع: 7162 متر

فاصله تا کمپ دو: 2.5 کیلومتر – 3 تا 6 ساعت

در این قسمت مسیر لوتسه فیس قرار دارد که صعود آن به دلیل ارتفاع و شیب زیاد مسیر سخت می شود. شیب مسیر در اینجا بین 20 تا 40 درجه متغیر می باشد.

نوار زرد – 3 ساعت

مسیر صعود از کمپ 3 به گردنه از نوار زرد شروع می شود. ابتدای مسیر شیب تند است اما با افزایش ارتفاع کمی بهتر خواهد شد. صعود این قسمت صخره ای از نظر فنی دشوار نیست اما کمبود اکسیژن کار را چالشی خواهد کرد.

تیغه ژنو – 2 ساعت

این قسمت احتمالا بعضی از پرشیب ترین بخش های مسیر را در خود دارد که البته در صورت داشتن یک لایه برف صعود آن آسان تر خواهد بود.

گردنه جنوبی: 8016 متر – یک ساعت یا کمتر

به ماه خوش آمدید. اینجا مکانی است که کمپ 4 برقرار می شود. و توسط اورست در شمال و لوتسه در جنوب احاطه شده است. به طور کلی تیم ها در اینجا چادر قله خود را برقرار کرده و حرکت قله هم از همینجا شروع خواهد شد.

بالکونی: 8400 متر – 4 تا 5 ساعت

در این قسمت اکثر کوهنوردان با اکسیژن کمکی در یک مسیر شیب دار و مثلثی شکل و در طناب ثابت به سمت بالا حرکت می کنند. عموما صعود از نیمه شب آغاز شده و سرعت حرکت هم به شکل دیوانه کننده ای کم است. با دوره های توقف کامل به دلیل کوهنوردانی که در جلو حرکت می کنند. شرایط بالکونی بسته به میزان بارش می تواند سنگی یا برفی باشد. برخی از کوهنوردان در این قسمت از کلاه ایمنی استفاده می کنند. اکثر افراد در بالکونی بطری های اکسیژن را تعویض کرده و ادامه می دهند.

قله جنوبی: 8690 متر – 3 تا 5 ساعت

صعود از بالکون تا قله جنوبی پرشیب و پیوسته است. میسر در این قسمت به شکل چکمه مانند می باشد. از مناظر زیبای اینجا به طلوع و لوتسه می توان اشاره کرد.

قدمگاه هیلاری: 8690 متر – 1 ساعت یا کمتر

یکی از پرتگاه ترین قسمت های صعود مسیر جنوبی عبور از تراورس کورنیش (نقاب) و قدمگاه هیلاری است. این مسیر به اندازه کافی عریض است که افراد دچار مشکل نشوند. قدمگاه هیلاری نیز یک بخش کوتاه شامل یک صخره است که با ثابت گذاری صعود می گردد. معمولا یک طناب برای بالا رفتن و یک طناب برای پایین آمدن افراد وجود خواهد داشت.

قله: کمتر از یک ساعت

قسمت آخر پس از قدمگاه هیلاری تا قله یک شیب متوسط برفی است. که هیجان صعود با وجود خستگی کوهنوردان را به جلو خواهد برد.

مسیر شمال شرقی

مسیر شمالی اورست اولین تلاش ها را در سالهای 1920 و 1930 به خود دید و یکی از مشهورترین این تلاشها، برنامه ای بود که در طول آن مالوری و ایروین در کوه گم شدند. همچنین سال 1922 برای اولین بار از اکسیژن کمکی برای صعود این مسیر استفاده شد. اولین صعود این مسیر هم توسط کوهنوردان چینی در سال 1960 انجام شده است. البته این صعود با یک داستان جالب و مبهم همراه است که می توانید گزارش اولین صعود اورست از مسیر شمالی را نیز در موج کوه مطالعه کنید. در هر صورت در سال 1975 مجددا چینی ها یک بار دیگر این مسیر را صعود کرده و پله دوم را در آن نصب می کنند.

تبت از سال 1950 تا 1980 به روی خارجی ها بسته بود و از هر گونه تلاش بیشتر جلوگیری کرد تا اینکه یک تیم ژاپنی در سال 1980 از طریق Hornbein Couloir در جبهه شمالی به قله رسید.

در ادامه مختصری هم به مسیر شمالی می پردازیم

بیس کمپ: 5182 متر

واقع در منطقه شنی و نزدیک به معبد رانگبوک و البته در انتهای یک جاده قرار دارد. همه جابجایی ها تا اینجا به وسیله خودرو انجام می شود. تا جایی که ما اطلاع داریم هیچ هلی کوپتری برای نجات یا تخلیه نفرات در سمت شمال اورست یا برای کوه دیگری در تبت وجود ندارد.

کمپ موقت: 6187 متری – 5 تا 6 ساعت

این مکان در اولین صعود به بیس کمپ پیشرفته و در طول فرآیند هم هوایی به کار برده می شود. در اینجا چند چادر قرار می گیرد.

بیس کمپ پیشرفته: 6492 متر – 6 ساعت اولین بار

بسیاری از تیم ها از بیس پیشرفته به عنوان کمپ اصلی خود در طول دوره هم هوایی استفاده می کنند، اما خب ارتفاع این کمپ بسیار بالاست.

گردنه شمالی یا کمپ 1: 7000 متر – 6 ساعت (اولین بار)

با ترک کمپ یک یا گردنه شمالی کوهنوردان به یخچال رانگبوک شرقی می رسند و برای اولین بار کرامپون می پوشند. پس از یک کوهنوردی کوتاه، طناب ثابت ها شروع می شود و شاید چند نردبان هم برای روی شکاف های عمیق یخی در مسیر قرار گرفته باشد.

کمپ 2: 7500 متر – 5 ساعت

عمدتاً یک یال شیب دار و برفی که به صخره تبدیل می شود. وزش بادهای شدید گاهی اوقات مشکل ساز است که این باعث سردی هوا در حین صعود میشود. برخی از تیم ها از کمپ 2 به عنوان آخرین کمپ در مرحله هم هوایی استفاده می کنند.

کمپ 3: 8300 متر – 4 تا 6 ساعت

کمپ 3 به شدت در معرض بادهای شدید قرار دارد و نقطه شروع تلاش نهایی قله محسوب می شود.

نوار زرد

با خروج از کمپ 3 کوهنوردان طناب ثابت را از بین مسیر صخره ای و برفی دنبال می کنند. این قسمت از بخش از نوار زرد است. از اینجا کوهنوردان یک رمپ کوچک تا رسیدن به خط الراس شمال شرقی دارند.

پله اول: 8500 متر

اولین پله از سه پله مسیر شمالی که از سمت راست خود مسیر عبوری می دهد و البته توسط طناب ثابت هم صعود می شود. در اینجا تکنیک پای کرامپون اهمیت خواهد داشت(کرامپون روی سنگ)

صخره قارچی: 8549 متر – 2 ساعت از کمپ 3

کوهنوردان از این ویژگی سنگی برای اندازه گیری و ارزیابی میزان صعود خود استفاده می کنند. کپسول اکسیژن هم عموما در این قسمت تعویض می شود. این مسیر می تواند پر از سنگ های سست باشد که با حرکت کردن با کرامپون را سختتر هم خواهد کرد.

پله دوم: 8577 متر – 1 ساعت

این قسمت کراکس مسیر و مشهور به نردبان چینی هاست. کوهنوردان ابتدا باید از یک سنگ 3 متری بالا رفته و سپس از یک نردبان تقریبا عمودی و حدود 9 متری هم صعود کننند. این بخش در معرض یک شیب 3000 متری قرار دارد. در این قسمت نمی توانید به راحتی قرار گرفتن پاهای خود روی نردبان را ببنید پس احتمال تاخیر و سرمازدگی و …هم افزایش خواهد یافت.

پله سوم: 8690 متر – 1 تا 2 ساعت

ساده ترین قسمت از سه پله. البته نیاز به تمرکز خواهید داشت.

هرم قله: 2 تا 4 ساعت

یک شیب تند برفی که اغلب باد می وزد و به شدت هم سرد است. کوهنوردان در مسیر شیب دار حرکت کرده و قبل از آخرین یال به قله سه پله سنگی کوچک دیگر روی یک سطح شیب دار را تجربه می کنند.

قله: 8849 متر – 1 ساعت

فاصل افقی 150 متری از امتداد خط الراس تا قله کاملا در معرض دید قرار دارد. زاویه شیب ها بین 30 تا 60 درجه است.

جمع بندی

در مجموع می توان گفت که مسیر شمالی نسبت به مسیر جنوبی قدری خطرناکتر است. البته مسیر جنوبی هم شلوغتر بوده و عموما هم گرانتر خواهد بود. یکی دیگر از مزایای مسیر جنوبی نسبت به شمالی این است که دولت چین در سالیان مختلف و به دلایل گوناگون صعود به این مسیر را ممنوع کرده است.