آلبرتو اینوراتگی ، متولد ۱۹۶۸، کوهنورد و سنگنورد اسپانیایی. وی دهمین کوهنوردی است که توانست ۱۴ قله بالای هشت هزار متری را صعود نماید. وی به همراه برادرش فلیکس تا دوازدهمین قله را صعود کرد. اما برادر آلبرتو اینوراتگی در هنگام فرود دوازدهمین قله، گاشربروم ۲، در سال ۲۰۰۰ درگذشت.
آلبرتو اینوراتگی به همراه برادرش به خاطر صعودهای آلپی بدون استفاده از اکسیژن کمکی، طناب ثابت کمتر و بدون شرپا و … مشهور شدند. که وی را بین معدود نفرات در این سطح قرار می دهد. وی در کی۲ توانست مسیری نو باز کند و همچنین مسیری دیگر هم در رخ شرقی آناپورنا گشایش کرد. وی همچنین تنها کوهنوردی است که توانسته گاشربروم ۱،گاشربروم۲، گاشربروم ۳ و گاشربروم ۴ را صعود کند. آلبرتو اینوراتگی همچنین به همراه کوهنوردانی دیگر چندین فیلم مستند در رابطه با این رشته تولید کرده است.
بعضی از صعودهای شاخص آلبرتو اینوراتگی
- ۱۹۸۹ – دیواره ال کاپتان
- ۱۹۹۰ – پومری از مسیر نرمال ۷۱۶۱ متر.
- ۱۹۹۱ – ماکالو از وریتی کوکوچکا.
- ۱۹۹۲ – اورست بدون اکسیژن کمکی – در این صعود وی جوانترین کسی بود که توانسته به اورست بدون اکسیژن کمکی صعود کند.
- ۱۹۹۳ و ۱۹۹۴ – تلاش روی کی۲ ، در سال ۹۴ از مسیر چزن به قله رسیدند.
- ۱۹۹۵ – چوآیو و لوتسه
- ۱۹۹۶ – شیشاپانگما از مسیر بریتانیا.
- ۱۹۹۷ – برودپیک
- ۱۹۹۸ – تلاش زمستانی روی ماناسلو – صعود دائولاگیری
- ۱۹۹۹ – برج بینام ترانگو – مسیر اسلونی / نانگاپاربات
- ۲۰۰۰ – ماناسلو / گاشربروم ۲
- ۲۰۰۵ – تلاش روی اوگر
- ۲۰۰۶ – گاشربروم ۴
- ۲۰۰۹ – ماکالو ، ستون غربی
- ۲۰۰۹ – اورست ، دهلیز هورنباین
- ۲۰۱۰ – تراورس برودپیک
- ۲۰۱۱ – تراورس گرین لند به مسافت ۲۲۰۰ کیلومتر/ عبور از قطب به مسافت ۳۷۰۰ کیلومتر.
تراورس برودپیک ها
در ۱۸ جولای ، آلبرتو اینوراتگی تراورس برودپیک ها را در منطقه قراقورم به پایان رسانید. ده روز قبل از آن وی ، خوان والجو ، میکل زابالا یک مسیر جدید در قله شمالی گشوده بودند.
برودپیک، ۱۲امین قله بلند جهان دارای سه قله متمایز از یکدیگر است. شمالی به ارتفاع ۷۵۵۰ متر، مرکزی ۸۰۱۱ متر، اصلی ۸۰۵۱ متر. تراورس این قلل پیش از این دو بار انجام شده بود. کوهنوردان لهستانی ویتک کورتیکا و یرزی کوکوچکا در یک تلاش چهار روزه در ۱۹۸۴. ۱۱ سال بعد کوهنوردان ژاپنی ، تورو هاتوری، توشیوکو کیتامورا و ماسافومی توداکا همین مسیر را در هفت روز از کمپ به کمپ پیمودند.
آلبرتو اینوراتگی ، والجو و زابالا در ۱۴ ژوئن بیس کمپ را برقرار کردند. آنها هفته های آتی را به هم هوایی و صعود به قله پاستوراپیک (۶۳۷۹m) و صعود مسیر نرمال برودپیک گذراندند و منتظر یک پنجره هوایی خوب برای تکمیل تراورس کامل سه قله شدند.
آنها اولین تلاش برای تراورس را در ۹ جولای، با صعود ۱۰۰۰ متر شیب ۴۵ تا ۶۰ درجه در جبهه غربی قله شمالی انجام دادند. این مسیر جدید سپس با مسیر موجود جنوبی یکی می شد. آنان مسیر را تا قله برودپیک شمالی طی کرده و سپس به سمت گرده بین قلل شمالی و مرکزی فرود رفته، در ۷۳۰۰ متری شبمانی کردند.
بادهای قوی و پیش بینی ضعیف هوا باعث شد که در ۱۰ جولای صعود را متوقف کنند، اما شش روز بعد مجددا تلاش کردند. دوباره در یک روز رخ غربی را صعود کرده به قله رسیدند و در گردنه شبمانی داشتند.
از گردنه در ۱۷ جولای، از گردنه در میان برف عمیق به راه افتاده و پس از ۱۴ ساعت خود را به قله مرکزی رساندند.. بدون آب و سوخت ، به سمت کمپ سه مسیر نرمال برودپیک سرازیر شدند.
روز بعد آلبرتو اینوراتگی، تراورس را به سمت قله اصلی از طریق مسیر نرمال به تنهایی به انجام رسانید، در حالی که هم تیمهایش به پایین فرود رفتند.
