مصاحبه با اولی اشتک پیرامون تمرین کوهنوردی

اولی اشتک یکی از بهترین کوهنوردان جهان در دهه های اخیر است که همواره از او به عنوان یک کوهنورد چند بعدی یاد می شود. کوهنوردی با درجه سنگنوردی بالا و به طور همزمان با استقامت ماورای تصور که الگویی خاص را تداعی می کند. گرچه اولی اشتک در سال 2017 بر اثر سقوط در منطقه اورست درگذشت اما دیگاههای او پیرامون تمرین برای کوهنوردی ارزش بررسی و مطالعه چند باره را دارد. در این نوشته به مصاحبه ای می پردازیم که در سال 2012 توسط وب سایت irunfar با این کوهنورد فقید صورت گرفت.

سوال: بسیاری از علاقمندان به دویدن مانند تریل رانرها دوست دارند تا محدودیت های فیزیکی خود را به بوته آزمایش بگذارند. شما هم اینگونه هستید. اگرچه دویدن در جاده و کوهنوردی سرعتی اصول فلسفی مشابهی دارند، اما ورزش شما متفاوت می باشد. این را چگونه تعریف می کنید؟

پاسخ: ساده است. شما با بیشترین سرعت ممکن صعود می کنید. یک تفاوت بزرگ با دویدن در اینجا وجود دارد و آن اینکه در صورت اشتباه کردن خواهید مرد. بنابراین در یک صعود سرعتی فنی، هرگز بدنم را به حد نهایی نمی برم. این می تواند خیلی خطرناک باشد. البته شرایط در حین تمرین متفاوت خواهد بود. با خسته شدن در حین دویدن می توانید سرعت خود را کم کنید. اما در صعود فنی سرعتی، عبور از حدود خود به معنای سقوط است.

سوال: اجازه بدهید درباره صعود سرعتی دیواره آیگر صحبت کنیم. آیا شکلی ازدویدن در جریان بود؟ آیا می توانید آنرا با دویدن مقایسه کنید، این تلاش چگونه بود؟

پاسخ: این با دویدن بسیار متفاوت است. باید درک کنید که تمرین من 40% دویدن و 60% صعود بود. در تمرینات و در رکورد صعود با کرامپون می دویدم. اما، همه قسمت های صعود شامل کار فنی بود. این بدان معناست که شما همچنین از دستهایتان استفاده می کنید.

سوال: قبلا اشاره کرده اید که انواع خاصی از تمرینات را برای تلاشهای خود در سرعت انجام داده اید. ما می دانیم که این شامل دویدن تریل و کوهپیمایی سرعتی با ارتفاع گیری زیاد بوده است. آیا می توانید بیشتر توضیح دهید؟

پاسخ: بیشتر تمرینات در مسیرهای شیب دار و سربالای است. برای صعود آیگر از کوههای نزدیک به خود استفاده کردم که شامل 1750 متر صعود است. انواع تمرینات از اینتروال تا دویدن طولانی در آنجا انجام شد که گاها شامل سه بار صعود می شد.

تراژدی پردانوف در اورست 1984؛ جبهه غربی تو را می خواند.

بلندترین قلل روسیه؛ از البروس تا آتشفشان‌های کامچاتکا!

سوال: چند ساعت در هفته در ماههای منتهی به برنامه صعود تمرین می کنید؟ برای نمونه یک هفته پرشدت شامل سنگنوردی و دویدن را مثال بزنید.

پاسخ: در تمرین داشتن برنامه دوره ای اهمیت زیادی دارد. اما این ویژگی ها به پروژه بستگی خواهد داشت. تمرین فری سولو در درجه 5.13، 5 بار صعود در هفته و حدود 18 ساعت کار استقامتی.

در زمان تلاش برای صعود در هیمالیا بیشتر تمرکز روی استقامت است. البته تمرینات سنگنوردی همچنان هستند اما به شدت کارهای فنی تر نیست.

سوال: شما به ماشین سوییسی شهرت دارید. آیا این به سیستم تمرینی شما باز می گردد یا شخصیت شماست؟

پاسخ: من با مربی کار می کنیم. او در تمرینات بسیار جدی است. این شامل غذا، استراحت و موارد دیگر هم می شود. وقتی برای اولین بار با هم کار کردیم، ساعات تمرینی خود را دو برابر کردم و خیلی قویتر شدم. اکنون ما هنوز در راه بهبود هستیم و روی حجم تمرین کار می کنیم.

سوال: ما متوجه شدیم که پاهای شما پرانتزی هستند. چگونه با شرایط موجود تمرین می کنید؟ آیا این شرایط باعث مشکل برای شما نمی شود؟

پاسخ: پاهای من خاص هستند. البته چاره ای ندارم چون اینها پاهای من است. مربی من فیزیوتراپ من نیز هست. ما مراقب هستیم که بدنم را به طور کامل تخریب نکنم. بدون آن شاید دیگر نمی توانستم بدوم.

سوال: شما در چندین مسابقه مانند مسابقه ماراتن جانگفرو شرکت داشتید. آیا اینها را فقط برای سرگرمی انجام می دهید یا اینک هدفی از اینها در سر دارید؟

پاسخ: ماراتن چیزی کاملا متفاوت است. این فقط برای تفریح ​​است. دویدن همیشه اهمیت کمتری نسبت به کوهنوردی با سرعت خواهد داشت.

سوال: شما در سال 2007 به آیگر صعود کردید و سپس در سال 2008 توانستید رکورد صعودتان را یک ساعت بهبود دهید. این نوع تمرین ویژه و تعهد طولانی چگونه می تواند برای دونده های تریل و فوق استقامت مفید باشد. آیا می توانید بیشتر توضیح دهید؟

پاسخ: شما برای بهبود استقامت به حداقل 5 سال تمرین نیاز دارید. تمرینی که در آن یک سال انجام شد فقط یک نقطه شروع بود. در اینجاست که باید اول بدانید که چه کاری باید انجام شود.

سوال: در سال 2011 شما در کمتر از یازده ساعت به قله 8000 متری شیشاپانگما صعود کردید. قبل از رکورد زدن مدتی در آنجا تمرین داشتید. لطفا راجع به نکات کلیدی هم هوایی در صعود توضیح دهید.

پاسخ: برای هم هوایی باید در ارتفاعات بخوابید. اما زیاد ماندن در ارتفاع باعث می شود بدن شما به خوبی هم هوا نشود. بنابراین این به معنای عدم تمرین سخت است. البته این برای ارتفاع 7000-8000 متری هست. در ارتفاع 5000 متری شرایط خیلی راحتتر خواهد بود و پس از دو هفته کاملا هم هوا می شوم.

تئوری های زیادی در مورد تمرین در ارتفاع وجود دارد. به نظر من بهترین کار این است که کاری را انجام دهید که به شما احساس خوبی می دهد. من دیده‌ام که مردم در ارتفاع بیش از حد فشار می‌آورند و بعدا ریکاوری ندارند. بدن شما همیشه برای هم هوای نیاز به زمان دارد. در این دوره، شما باید یک قدری تنبل باشید. پس از تنظیم، می توانید به تمرین خود ادامه دهید.

سوال: شما مدت زیادی را تنها می گذرانید. این شباهت زیادی به دونده های اولترا دارد. البته افراد زیادی هم نمی توانند به اندازه شما آمادگی داشته باشند.

پاسخ: من دوست دارم تنها باشم. روی کارم تمرکز کنم و طبیعت را حس کنم. این خیلی ساده است.