نانگاپاربات، مغرورترین قله جهان

نانگاپاربات یکی از زیباترین و در عین حال خطرناک ترین قلل هشت هزار متری جهان محسوب می شود. این کوه در رتبه نهمین قله مرتفع جهان با ارتفاع 8126 متر جای می گیرد. نانگاپاربات به عنوان غربی ترین قله از رشته کوه هیمالیا نیز شناخته می شود. در ادامه این نوشته به توضیح بیشتر پیرامون این کوه، مسیرهای صعود، تاریخچه صعودها و دیگر موارد خواهیم پرداخت.

کوه عریان

واژه نانگاپاربات در زبان اردو به معنای کوه عریان است. این کوه همچنین در بین محلی ها به نام دیامیر نیز شهرت دارد که آنرا به پادشاه کوه ها نیز تفسیر می کنند. کوهی سترگ و عظیم که بسیار بلندتر از ارتفاعات اطراف خود است و پس از اورست از نظر برجستگی در رتبه دومین کوه کره زمین قرار می گیرد.

صعودهای نانگاپاربات حتی در دوره سیطره صعودهای تجاری نیز رنگ و بوی حماسه می دهند. رسیدن به قله کوه عریان همچنان دشوار است و به دلیل تعداد بالای تلفات کوهنوردان لقب کوه قاتل را نیز به آن داده اند.

محل قرارگیری نانگاپاربات

قله نانگاپاربات در کشور پاکستان واقع شده است و با این وجود به عنوان غربی ترین قله رشته کوه هیمالیا شناخته می شود. این در حالیست که سایر هشت هزار متری های پاکستان از قبیل کی2 و گاشربروم ها بخشی از رشته کوه قراقوروم هستند.

در جنوب نانگاپاربات دیواره ای عظیم جای خشک کرده که به ارتفاع 4600 متر در صدر توده های سنگی جهان قرار دارد. دیواره روپال از بیس کمپ شروع شده و تا قله امتداد پیدا می کند.

نانگاپاربات خاص و زیبا در شمال خود نیز دره ای متمایز دارد. جبهه شمالی نانگاپاربات از دره رود سند آغاز می شود که بستر آن حدودا 1000 متر ارتفاع دارد. این جبهه در طول مسافت فقط 25 کیلومتر تا قله امتداد پیدا می کند. به بیان دیگر رخ شمالی نانگاپاربات 7000 متر بالا می رود که خود این موضوع این سمت کوه عریان را به یکی از شگفتی های جهان تبدیل کرده است.

توده نانگاپاربات یک خط الراس طولانی است که از جنوب غربی به سمت شمال شرقی امتداد دارد. این خط الراس بزرگ از حجم عظیم سنگ و یخ تشکیل شده و دارای سه جبهه اصلی می باشد:

• جبهه دیامیر
• جبهه راخیوت
• دیواره روپال

قسمت جنوب غربی این خط الراس به یال مازنو معروف است و دارای چند قله فرعی می باشد. در سمت دیگر و در بخش شمال شرقی خط الراس نانگا قله راخیوت به ارتفاع 7070 متر آرمیده است. ضلع جنوب/جنوب شرقی کوه عریان در سیطره دیواره روپال است.

سمت شمال، شمال غربی کوه که منتهی به دره رود سند می باشد، پیچیده تر بوده و به وجه دیامیر در غرب و راخیوت در شمال توسط یک خط الراس طولانی تقسیم می گردد. تعدادی قله فرعی از جمله قله شمالی به ارتفاع 7816 متر در حدود سه کیلومتری قله اصلی و در سمت شمال قرار گرفته اند.

در نزدیکی قاعده روپال فیس، دریاچه ای یخچالی به نام لاتبو، بالای روستای چوپانان فصلی به همین نام قرار دارد.

بررسی مسیرهای صعود به نانگاپاربات

همانطور که پیشتر گفتیم، کوه عریان دارای سه وجه است که سه برجستگی بزرگ آنها را از هم جدا می کند. جبهه دیامیر در غرب تا حد زیادی محبوبترین جهت این کوه برای صعود کوهنوردان است و جبهه روپال نیز به دلیل دشواری های آن کمترین اقبال را در بین کوهنوردان دارند.

جبهه راخیوت در شمال نیز طی دهه ها شاهد تلاش های پراکنده ای بوده و تنها دو مسیر در آن به سرانجام رسید. خط الراس مازنو، جبهه دیامیر و روپال را از هم جدا می کند.

بین روپال و راخیوت نیز یک خط الراس طولانی است که به سیبرزاکن و سپس به قله راخیوت و قله های چونگرا فرود می آید.

حد فاصل رخ دیامیر و راخیوت خط الراسی قرار دارد که با فاصله کوتاهی از قله اصلی به سمت نانگاپاربات شمالی پایین می آید و سپس به سمت قله گانالو ادامه پیدا می کند.

مسیرهای جبهه دیامیر

(1) مسیر کینشوفر (1962، مسیر اولیه)

(1a) ورژن جدید مسیر کینشوفر

(2) مسیر برادران مسنر 1970

(3) مسیر صعود انفرادی مسنر 1978

(4) مسیر اسلونی 2011

(5) مسیر صعود انفرادی مسنر 1978

(6) (6) بخش پیش از قله مسیر هانس شل (مسیر شل)، 1976 (صعود از سمت روپال از طریق گردنه مازنو انجام شد)

علاوه بر اینها مسیرهای جایگزین دیگری برای مسیر شل نیز وجود دارد.

مسیرهای جبهه شمالی(راخیوت)

یخچال راخیوت و خط الراس شرقی، اولین صعود توسط هرمان بول، 1953

مسیر ژاپنی ها: اولین صعود توسط هیروشی ساکای، یوکیو یابه، تاکشی آکیاما، 1996

مسیرهای جبهه جنوب غربی(روپال)

تیغه جنوب جنوب شرقی (مسیر مسنر) – اولین صعود رینهولد و گونتر مسنر، پیتر شولز، فلیکس کوئن، 1970

خط الراس جنوب غربی، اولین صعود: گیمپل، شاور، شل و استورم، 1976

ستون جنوب شرقی
اولین صعود: زیگمونت هاینریش، یرژی کوکوچکا، کارلوس کارسولیو و اسلاومیر لوبودزینسکی، 1982

جبهه مستقیم جنوب شرقی – ستون مرکزی
اولین صعود: استیو هاوس و وینس اندرسون، 2005
درجه: 5.9، M5 X، WI4

جنوب مستقیم
صعود نشده؛ تلاش توماز هومار در سال 2005. به 6300 متر رسید

نکاتی پیرامون صعود به نانگاپاربات

بر خلاف خود کوه، بیس کمپ نانگاپاربات از در دسترس ترین بیس کمپ ها در بین قلل هشت هزار متری محسوب می شود. به طوری که در کمتر از دو روز می توان از گیلگیت به بیس کمپ کوه دسترسی پیدا کرد. جبهه شمالی کوه نیز از بزرگراه قراقوروم که شریان اصلی بین اسلام آباد و راولپندی در جنوب و مرز چین در شمال است، قابل مشاهده می باشد.

برای رسیدن به گیلگیت می توان به اسلام آباد رفت. از آنجا پروازهایی برای گیلگیت وجود دارد. گیلگیت بزرگترین شهر در شمال پاکستان است و به همین دلیل بلیط پروازهای روزانه به سرعت فروخته می شود. به همین دلیل توصیه شده است که تا حد امکان بلیط پرواز زودتر رزرو گردد.

اتوبوس های روزانه نیز بین ایستگاه اتوبوس پیروادهای در راولپندی و گیگیت وجود دارد. این سفر در صورت عزیمت زمینی 573 کیلومتر طول دارد و حداقل 14 ساعت طول می کشد.

راههای دیگری هم برای دستیابی به گیلگیت وجود دارد. از سمت شمال و چین می توان با سفر از کاشغر به سوست و از طریق چین به گیلگیت رسید که دو روز طول می کشد.

وسایل نقلیه حداقل یک بار در هفته چیترال (در هندوکش) را به مقصد گیلگیت ترک می کنند، این سفر با لندکروز حدود 16 ساعت طول می کشد.

یک سرویس اتوبوس دو هفته‌ای در 7 آوریل 2005 بین سرینگر و مظفرآباد آغاز شد، اما برای خارجی‌ها در دسترس نیست. فقط هندی ها و پاکستانی ها می توانند سوار اتوبوس شوند.

دستیابی به بیس کمپ

ضلع شمالی

جبهه شمالی نانگاپاربات از طریق فیری میدوز Fairy Meadows از پل راخیوت در KKH قابل دسترسی می باشد. این یک پل فولادی بزرگ است که بر روی رودخانه سن قرار دارد. دسترسی به راخیوت از طریق گیلگیت یا چیلاس آسان است زیرا مینی ون های معمولی در مسیر بین این شهرها حرکت می کنند. برای جابجایی در راخیوت به تاتو نیز بایست از جیپ های محلی استفاد کرد. (درست مانند دماوند و علم کوه)

از تاتو تا فیری میدوز نیز یک مسیر پیاده روی گسترده و مشخص وجود دارد که پیمایش آن چند ساعت طول می کشد. شیب این مسیر در ابتدا ملایم بوده اما با نزدیک شدن به فیری میدوز شیب تندتر می شود. در طول این صعود چشم انداز از یک جنگل خشک به جنگل های مخروطی تغییر می کند. همچنین در تاتو می توان اقدام به استخدام باربر نمود.

از فیری میدوز یک روز پیاده روی آسان تا کمپ اصلی از طریق روستای بیال باید طی کرد. پیمایش این مسیر به طور کلی آسان است. روستای بیال 3500 متر ارتفاع دارد. از بیال شیب مسیر بیشتر می شود و به زودی به تخته سنگ بزرگی که به عنوان “View Point” در ارتفاع 3667 متری قرار دارد، خواهید رسید. از اینجا مناظر عالی قله نانگا و قله های چونگرا، راکاپوشی و … معلوم است. در ادامه مسیر به یخچال گانالو خواهید رسید و کمپ اصلی در امتداد یک پیاده روی کوتاه از یخچال طبیعی گانالو قرار گرفته است.

ضلع جنوبی

تاراشینگ دروازه ورود به دره روپال محسوب می شود. از تاراشینگ یک مسیر مالرو به سمت غرب و به سمت دره روپال به کمپ اصلی منتهی می شود و به راحتی از یخچال باژین عبور می کند.

سمت غرب

سفر به کمپ اصلی در جبهه غربی کوه در روستایی به نام بونار که تقریبا در 12 کیلومتری غرب پل راخیوت قرار دارد، آغاز می شود. از بونار باید دره بونار را در 12 کیلومتری جنوب تا پل هلالی دنبال کنید. از اینجا دره دیامیر به سمت جنوب شرقی به یخچال طبیعی دیامیر بالا می رود.

فصل صعود به نانگاپاربات

فصل صعود نانگاپاربات از ژوئن تا سپتامبر می باشد. خارج از این دوره زمانی وجود برف زیاد در ارتفاعات بالا می تواند مساله ساز شود. زمستانی فوق العاده سرد در اینجا کوهنوردان را به مبارزه فرا می خواند.

میزان سختی صعود به نانگاپاربات

نانگاپاربات در کنار کی2، آناپورنا و کانگچنجونگا سخت ترین قلل از نظر کوهنوردی در بین کوه های هشت هزار متری محسوب می شدند. (البته با روند تجاری سازی کوهنوردی این جریان تغییر کرده است) با این حال نرخ مرگ و میر، صعود به قله نانگا را در رتبه سوم در طول تاریخ کوهنوردی به این کوه در بین کوه های هشت هزار متری قرار می دهد.

تقریباً همه 8000 متری ها دارای مسیر یا مسیرهای خاصی هستند که کوهنوردان تمایل دارند از آنجا برنامه ها یا سفرهای خود را تکمیل کنند. با این حال، نانگاپاربات مسیر خاصی ندارد. بنابراین انتخاب مسیر مناسب برای صعود به قله همیشه چالش برانگیز است. البته به طور کلی گزینه جدید مسیر کینشوفر به عنوان راه استاندارد صعود به این کوه شناخته می شود.

علاوه بر این همه جبهه های کوه دشوار بوده و پیچیده می باشند.

اولین صعود

نانگاپاربات برای اولین بار در سال ۱۹۵۳ توسط کوهنورد اتریشی هرمان بول به عنوان بخشی از یک اکسپدیشن آلمانی به سرپرستی دکتر کارل هرلیخ کوفر صعود شد. اولین صعود به این کوه از جناح راخیوت یال شرقی در ۳ ژوئیه انجام گرفت. سایر اعضای اکسپدیشن شامل والتر فراونبرگر، پیتر اشنبرنر، فریتز اومان، آلبرت بیترلینگ، کونو راینر، اتو کمپتر، هرمان کولنسپگر، هانس ارتل بودند.

هرمان بول در روز صعود به تنهایی عازم قله شد، وی همچنین در رسیدن به قله از اکسیژن کمکی استفاده نکرد. گزارش اولین صعود نانگاپاربات را در موج کوه بخوانید.

تاریخچه مهمترین صعود ها در نانگاپاربات

• 1895 اولین تلاش در کوه ، تا ارتفاع 6100 متری ، آلبرت مومری
• 1934 صعود آلمانها تا ارتفاع تقریبی 7900 متری
• 1937 مرگ 16 کوهنورد بر اثر بهمن
• 1939 جستجو به دنبال مسیری آسانتر در رخ دیامیر. در جریان این اکتشاف 4 نفر از کوهنوردان توسط سربازان انگلیسی دستگیر شدند. هارر فرار کرد و به تبت گریخت. این چنین داستان هفت سال در تبت شکل گرفت که بعدا به صورت یک فیلم نیز ساخته شد.
• 1953 اولین صعود به کوه از طریق گرده راخیوت ، هرمان بول به عنوان قسمتی از یک تیم اتریشی-آلمانی به سرپرستی هرلیخ کوفر. بر اساس داستان اولین صعود به کوه کتاب حماسه نانگاپاربات نوشته شد.

• 1962 دومین صعود به کوه توسط تونی کینشوفر ، زیگفرد لاو و مانهارد. از رخ دیامیر. این مسیر در حال حاضر به عنوان مسیر نرمال کوه شناخته می شود. این مسیر از چپ رخ دیامیر بالا میرود.
• 1970 برادران مسنر اولین صعود از رخ روپال را به انجام رساندند. آنها از رخ دیامیر به پایین برگشتند. در مسیر گونتر بر اثر بهمن جان خود را از دست داد.
• 1976 گشایش مسیری دیگر در رخ روپال ، به نام مسیر شل Schell
• 1978 اولین صعود کاملا انفرادی یک 8000 متری توسط رینهولد مسنر

• 1984 اولین صعود یک زن به نام لیلیان بارارد به همراه همسرش موریس بارارد.
• 1986 صعود به قله از طریق ستون جنوب شرقی در سمت راست رخ روپال توسط یرزی کوکوچکا ، کارلوس کارسولیو ، زیگموند هنریخ ، اسلاومیر لوبودزینسکی .
• 2005 امداد هوایی توماس هومار در رخ روپال توسط ارتش پاکستان.

• 2005 گشایش مسیر به سبک آلپی در جبهه روپال توسط وینس اندرسون و استیو هاوس در رخ روپال – برنده کلنگ طلایی فرانسه/
• 2012 صعود یال مازنو توسط سندی آلن و ریک آلن – برنده کلیگ طلایی فرانسه.

صعود زمستانی نانگاپاربات

این کوه در بین هشت هزار متری ها بیشترین تلاش را در زمستان به خود دیده است.

• 2016 اولین صعود موفق زمستانی توسط آلکس تکسیکون ، سیمون مورو و علی صدپارا.

• 2018 دومین صعود زمستانی توسط توماز(تومک) مک کویچ و الیزابث روول. در جریان این صعود مک کویچ جان خود را از دست داد.