“این مانند یک جنگ بود ، وقتی نفرات از مسیر برمی گشتند ، انگار از جنگ آمده بودند. ژانو داشت شخصیتش را نشان می داد.” صعود دیواره شمالی ژانو به قلم الکساندر روچکین ، امریکن آلپاین ژورنال ، ۲۰۰۵ ، بازگردان به فارسی توسط موج کوه
دیواره سایه ها
فقط دو روز پس از رسیدن به بیس کمپ در تاریخ ۵ آوریل ، آلکس بولوتوف ، سرگی بوریسوف ، گنادی کیریوسکی شروع به کار روی قسمت پایینی مسیر ما کردند. ما قصد داشتیم در سه تیم سه نفر کار کنیم و سرپرست ما آلکسی ادینتسو هر زمان که میشد به همراه ما صعود می کرد. با جا به جا شدن به جای یکدیگر اعضای تیم فرصت استراحت کافی داشتند. ما تنها در پایان صعود به شکل یک تیم کامل در بیس کمپ جمع شدیم.
اولین کاری که باید انجام میدادیم این بود که طنابهای ثابت برجای مانده از تلاش سال قبل را نوسازی کنیم. در سال ۲۰۰۳ ما در ۷۱۰۰ متری شکست خوردیم که دلیل آن شرایط بد بود. اطمینان به این طنابهای برجای مانده کار به شدت خطرناکی هست. در نتیجه ما با تبریخ صعود می کردیم و یومار را هم در طنابهای قدیمی می انداختیم. این بار برفی خیلی کمی در مسیر وجود دارد.
در ابتدای مسیر مجبوریم که قسمت بهمنی را به سرعت طی کنیم. سراکهای بزرگی در بالای سر ما قرار دارند که گاها بیست بار در روز سقوط می کنند. همچنین در این قسمت باید مراقب سنگهای خرد شده هم باشیم.
مرتبط : تمرین کوهنوردی در شوروی سابق ، والری خریچچاتی ، آناتولی بوکرایف
ایمن ترین کمپ
بهترین کمپ ما در ارتفاع ۵۶۰۰ متری قرار دارد که در معرض ریزش سنگ و یخ نمی باشد. در اینجا دو چادر بزرگ برقرار کرده ، امکان استراحت برای روزهای آتی در این قسمت وجود دارد. مه و ابر اغلب به این ارتفاع می آید و گاها باعث سخت شدن مسیریابی می شود. البته ما از نشانه گذاری استفاده کرده بودیم.
در نزدیکی این قسمت مسطح ، یک گوشه بدون باد بود که مسیر ما از آن بالا میرفت. در اینجا بر اثر نور خورشید یخ آب شده و پیچ یخ چند سانتی بیرون می ماند. برخلاف آن طناب چند سانت تو می رفت و یخ می زد که این خود از گرفتاری های مسیر بود. چندین بار مجبور شدیم جای کارگاه را عوض کنیم و البته یک بار خودم در این قسمت چند متری سقوط کردم.
کمپ ۶۶۰۰
امکان زدن کمپ در لبه یخی ۶۵۰۰ متری نبود به جای آن مجبور شدیم یک پورتالج در حدود ۶۶۷۵ متری روی سنگ برقرار کنیم. هوا قابل پیش بینی نبود ، می شد گفت که هر روز با شروع به کار کردن ما هوا هم بد می شد! و ما مجبور بودیم مانند ماهی در برف شنا کنیم. در چنین وضعی طول پس از طول دیگر را توانسته بودیم صعود کنیم.
در ۲۳ آوریل به ارتفاع ۷۰۰۰ متری رسیدیم. بالاتر ما یک پرتالج درست زیر دیواره عمودی برقرار کردیم. جای بسیار کم برای یک استراحت مفید و خوب. بادهای وحشتناک به پرتالج آسیب زد و باعث شکستن لوله های آن شد. که قابل فیکس کردن نبود. مبارزه ما برای صعود به پیشانی عمودی شروع شده بود.
پیشانی دیواره
برای رسیدن به ارتفاع ۷۰۰۰ متری ما باید ۵۲ طول صعود می کردیم و لوازم ضروری از قبیل کپسول ، غذا ، … را با خود می بردیم. این از ما سه روز زمان می برد. زمانی که به این کمپ می رسیدیم واقعا خسته شده بودیم. برای کاهش زمان این قسمت یک پرتالج در ارتفاع ۷۲۰۰ متری برقرار شد. بنابراین ۴ روز طول می کشید که به ارتفاع ۷۲۰۰ متری در زیر قسمت عمودی برسیم. ولی از این به بعد کار به شدت سخت و آهسته پیش میرفت و گاها انگار پیشرفت ما صفر بود. برخی از ما عصبی شده بودند به خصوص وقتی که تیم بولوتوف در یک روز و در شرایط وزش باد تنها ۵ متر صعود کرده بودند. آیا اصلا صعود چنین دیواره ای در این جا ممکن است؟ دیواره ای به اندازه و شیب ال کاپتان اما بالاتر از هفت هزار متری ؟؟!
مرتبط : آلکس هانولد ، لین هیل ، دیوید لاما
یک روز نرمال
من در اینجا یک روز نرمال را برای شما توضیح می دهم. ساعت ۵ صبح در پرتالج بیداری می شوی. مجبوری که خودت را به شروع تحرک وادار کنی. همه چیز به آهستگی در این ارتفاع صورت می پذیرد ، به طوری که می توانی حتی پالس های مغزی و سیستم عصبی را ببینی که به بدن دستور می دهند. ارگانیسم مانند یک کامپیوتر قدیمی به آهستگی فکر می کند و طول می کشد تا دستورات را بفهمد. این واقعا به یک پردازنده جدید نیاز دارد! آب کردن برف ، درست کردن آب برای صبحانه ، نوشیدن ، نوشیدن و نوشیدن. غیر ممکن است که به اندازه کافی نوشیدنی به بدن رسانید. سپس آماده شدن برای صعود تقریبا یک ساعت کامل طول می کشد و نهایتا ساعت ۸ یا ۹ صبح از پرتالج بیرون می زنی و در فضا ، روی این دیواره عمودی معلق می شوی. با دو یومار به طناب وصل شده ، سپس سرما در یک لحظه تو را در بر می گیرد. و سپس خود را در یک دنیای غیرواقعی پیدا می کنی. بیشتر طناب ها در هوا معلق هستند ، بنابراین انرژی زیادی لازم داری تا حرکت کنی..
صعود یک دیواره ۷۰۰ متری با چنین شیبی در ارتفاع پایین هم یک مساله است ، چه برسد به این ارتفاع. برای صعود به آن ما مجبور بودیم از تمام ذرادخانه تکنیک ها و تجهیزاتمان استفاده کنیم و ما مانند سربازانی بودیم با کلی مهمات به جنگ می رفتیم. با این همه وسایلی که از ما آویزان بود به سختی می توانستیم حرکت کنیم. و در هوای رقیق به آهستگی ، سانتی متر به سانتیمتر صعود می کردیم. درست مانند یک حلزون!
تمام شیب ها به یک شیب صیقلی و پر شیب ختم میشد و ما مجبور بودیم از ابزارهای کرو نازک و کاپرهد برای کارگذاشتن در سوراخهای کم عمق استفاده کنیم. من و مایک میخاییلوف در طول ۴ روز سه طول و نیم صعود کردیم. نیک تاتمجانین و میخاییل پرشین به ۷۲۰۰ متری صعود کردند تا جای ما را بگیرند.
ما به کندی هم هوا شدیم و همه مان در حال سرف کردن بودیم. بنابراین پزشک در حال مراقبت دایمی از کل تیم بود. با درمان دارویی ، خوردن آب و استراحت توانستیم به صعود بازگردیم. در این زمان پرشین و تاتمجانین دو طول کامل طناب صعود کرده بودند.
مرتبط : سیستم های طناب ، ابزارگذاری با فرند ، ابزارگذاری با کیل
انتقال پرتالج
صعود ۵ طول برای رسیدن به انتهای مسیر وقت گیر بود بنابراین ما پرتالج را به ۷۴۰۰ متری منتقل کردیم که به شکلی تبدیل به بیس کمپ پیشرفت ما شد! جایی که از آنجا ممکن بود به قله برویم و بازگردیم. تنها ۳۱۰ متر عمودی تا قله..
در اینجا بود که دیواره شروع به سورپرایز کردن ما کرد. قسمت دوم
مرتبط : ژانو ، بالاکشی در دیواره ،
