آناتولی بوکرایف یا آناتولی بوکریف کوهنورد روس قزاق در سال 1958 در کورکینو واقع در اتحاد جماهیر شوروی سابق متولد شد. وی را می توان یکی از قدرتمندترین کوهنوردان دانست. بورکرایف مهارت های کوهنوردی خود را زیر نظر فدراسیون کوهنوردی شوروی سابق یاد گرفت. او پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی به غرب سفر کرد. سپس به تیم مونتین مدنس به سرپرستی اسکات فیشر پیوست. او در جریان فاجعه 1996 به عنوان راهنما در تیم فیشر حضور داشت.
بیوگرافی
بوکرایف در شهر کورنیکو به دنیا آمد. پدر و مادر وی و اهالی منطقه ی سکونتش فقیر بودند. پس از پایان دبیرستان به دانشگاه چلیابینسک رفت و در رشته علوم فارق التحصیل شد. در همین زمان مربیگری خود در اسکی کراس کانتری را اخذ کرد.
پس از پایان تحصیل در سن 21 سالگی به آلماتی رفت. از سال 1985 بوکرایف عضو تیم کوهنوردی قزاقستان گردید. پس از فروپاشی شوروی وی به شهروندی قزاقستان درآمد.
آناتولی بوکرایف از سال 1990 فعالیت خود را به عنوان یک گاید تجاری آغاز نمود. او در چندین امداد و نجات نقش کلیدی ایفا کرد.
برخی از صعودهای بوکرایف
- 1987 اولین صعود انفرادی لنین
- 1987 صعود سرعتی لنین بیس کمپ قله بیس کمپ 14 ساعت
- 1989 گشایش مسیر در کانگچنجونگا به همراه تیم شوروی – اولین تراورس بر بلندای 4 قله اصلی کانچنجونکا
- 1990 مسیر کازین دنالی – تیغه غربی انفرادی
- 1990 اولین صعود زمستانی پوبدا
- 1991 دائولاگیری، مسیر جدید بر دیواره غربی به همراه اولین تیم اکسپدیشن قزاقستان
- 1991 اورست ، مسیر کل جنوبی
- 1993 دنالی
- 1993 کی2
- 1994 ماکالو
- 1995 اورست مسیر شمالی
- 1995 دائولاگیری در 17 ساعت و 15 دقیقه
- 1995 ماناسلو به همراه تیم قزاقستان
- 1996 قله اورست مسیر جنوبی
- 1996 لوتسه رکورد سرعت انفرادی – 21 ساعت و 16 دقیقه از بیس کمپ تا قله بدون اکسیژن کمکی.
- 1996 چوآیو
- 1996 قله شمالی شیشاپانگما
- 1997 اورست مسیر جنوبی
- 1997 لوتسه
- 1997 برودپیک صعود انفرادی
- 1997 گاشربروم 2 صعود انفرادی
- دنالی
بوکرایف به عنوان گاید برای برخی از صعودها در این منطقه دعوت شد. در سال 1990 توانست از بیس کمپ تا قله را در 10 ساعت و نیم طی کند. این مسافت برای کوهنوردان معمول بین 3 تا 4 روز به طول می انجامد.
اورست 1996
در جریان فاجعه 1996 که دستمایه کتب و فیلمها گردید، آناتولی بوکرایف به عنوان گاید حضور داشت. او توانست سه کوهنورد را که در ارتفاع بالای 8000 متری بودند نجات دهد. گالن روول از تلاشهای بوکرایف برای امداد اینطور یاد می کند:
یکی از شگفت انگیزترین امدادها در تاریخ کوهنوردی که توسط یک نفر دست تنها در چند ساعت کوتاه و بدون اکسیژن کمکی انجام گرفت.
انتقاد از بوکرایف
اگرچه وی از طرف جان کراکوئر در کتاب”درهوای رقیق” مورد انتقاد قرار گرفت. متعاقبا بوکرایف با برخی رسانه ها در واکنش به این انتقاد تماس گرفت و همچنین نظرات خود را درباره آن حادثه در کتابی مشترک با گاری وتسون دیوالت به نام صعود به رشته تحریر درآورد.
هسته منازعه در اینجا، تصمیم بوکرایف برای صعود بدون اکسیژن کمکی و بازگشت وی به بیس کمپ پیشاپیش مشتریان بود که با طوفان و تاریکی روبرو شدند. او یکی از اولین کسانی بود که در آن روز به قله رسید و برای یک و نیم ساعت در قله ماند تا دیگران را کمک کند. و قبل از دیگران در ساعت 5 بعد از ظهر به کمپ چهار کوه رسید.
پشتیبانان بوکرایف اعتقاد داشتند که بازگشت سریعتر وی کمک کرد تا استراحت کند و در زمان طوفان شب بتواند به دیگران کمک نماید. منتقدان عقیده دارند که وی باید همراه مشتریان می ماند.
او در آن سال مفتخر به دریافت جایزه دیوید سولس گردید. جایزه ای که به پاس از خود گذشتگی برای امداد در کوهها اعطا می شود. بالاترین مدال آلپاین کلاب امریکا!
پایان
سه هفته پس از دریافت این جایزه، بوکرایف تلاشش برای صعود رخ جنوبی آناپورنای یک را به همراه سیمون مورو آغاز کرد. در حالی که مشغول ثابت کشی در ارتفاع 5700 متری کوه بودند ناگهان یک نقاب بر سر آنها فرو ریخت. مورو در لایه های رویی برف قرار داشت و توانست نجات یابد. اما بوکرایف برای همیشه در آنجا باقی ماند.
[box type=”shadow” align=”” class=”” width=””]بوکرایف 9 ماه قبل از این حادثه خواب دیده بود که یک بهمن باعث مرگ وی می شود. زمانی که دوست دخترش او را تشویق کرد تا از کوهنوردی کناره گیری کند، او پاسخ داد.”کوهها زندگی من، کار من…هستند. برای من خیلی دیر است تا راه جدیدی را شروع کنم.”[/box]
کوه ها استادیوم ورزشی نیستند که من در آنها به دنبال ارضای حس جاه طلبی خود باشم. آنها معابدی هستند که من در آنها مراسم مذهبی خود را انجام می دهم. آناتولی بوکرایف
از نوابغ تاریخ کوهنوردی و یک امدادرسان حرفه ای در ارتفاع بالا، که واقعا بدور از شهرت کارشو میکرد همیشه و حیف که آناپورنا با غافلگیری اونو گرفت از ما و برای همیشه به تاریخ پیوست