بیش از هفتاد سال پیش در سال ۱۹۵۳، هیلاری و تنزینگ اولین کسانی بودند که به قله کوه اورست رسیدند. تحمل دمای پایین و بادهای شدید در قله، هم آن زمان و هم اکنون، بسیار دشوار است و تیم از تجهیزات کوهنوردی استفاده می کرد که با استانداردهای امروزی کاملاً ابتدایی محسوب می شود. با این حال، در آن زمان بهترین تجهیزات موجود بود که توسط بهترین متخصصان فناوری آن زمان ساخته شده بود.
یکی از اجزای کلیدی تجهیزات تیم اعزامی، کفش های آنها بود. ضروری بود که هر چیزی که روی پاهای خود می پوشند به اندازه کافی محکم باشد تا آنها را از شرایط آب و هوایی سخت و زمین یخ زده محافظت کند. در واقع آنقدر ضروری بود که اطمینان از داشتن کفش مناسب پس از تامین اکسیژن در اولویت دوم قرار گرفت.
حمایت از طرف انجمن ساترا
سپس پشتیبانی لازم از سوی انجمن تحقیقات تجارت کفش بریتانیا (SATRA) صورت گرفت. تیم کوهنوردان هم برای توسعه بهترین کفش های ممکن برای محافظت از پاهای نفرات تیم در کوهستان، همکاری نزدیکی با انجمن ساترا داشت.
این پروژه اولین پروژه از نوع خود برای این انجمن بود. بسیاری از مردم کفش های تولید شده را غیرعادی می دانستند، به طوری که در یک بیانیه مطبوعاتی در آن زمان آمده بود:
” توصیف کفش های در حال تولید کمی دشوار است. به نظر ، شبیه به یک کفش فوتبال باد کرده هستند- در واقع بیشتر شبیه یک کفش برای یتی وحشتناک است تا برای کسانی که به دنبال او می روند!.”
اسناد بایگانی شده ساترا
مرکز ساترا هنوز بسیاری از اسناد پروژه تولید کفش برای اولین صعود اورست را در بایگانی خود دارد، از جمله اندازه گیری های پاهای سر ادموند هیلاری، که برای ساختن پوتین های تا حد امکان راحت و موثر برای او در طول سفر طولانی اش انجام شده است. اندازه گیری های مشابهی برای کل تیم، از جمله شرپاها، انجام شد تا بتوان قالب های کفش را ساخت و از آنها برای تولید کفش های متناسب با هر فرد استفاده کرد.
این کفش ها همچنین باید سبک می بودند – آنها در نهایت به وزن 1.9 کیلوگرم در هر جفت رسیدند – زیرا باید در هنگام پوشیدن حمل می شدند.
برش عرضی یکی از چکمه های چرمی فرسوده نشان می دهد که چگونه آنها با استفاده از شش لایه کاپوک – یک الیاف طبیعی با خاصیت دفع آب طبیعی – لایه گذاری و آستر شده اند. کاپوک همچنین به عنوان عایق عمل می کرد، بافت آن اجازه می داد تا کیسه های هوای زیادی برای گرم نگه داشتن داخل کفش باقی بماند.
طراحی خاص پوتین ها
کفش های تولید شده توسط ساترا فقط برای پوشیدن در 7000 متری به بالا طراحی شده بودند. آنها با یک لایه بیرونی لاستیکی یکبار مصرف همراه بودند. این لایه برای پوشیدن در پایین تر جایی که هنوز آب زیادی روی زمین وجود داشت طراحی شده بود. هنگامی که کوهنوردان به ارتفاعات بالاتر می رسیدند، جایی که یخ و برف جای آب را می گرفت، این لایه بریده می شد و دور ریخته می شد.
حفاظت بیشتر
برای محافظت بیشتر از چرم در حین صعود که سخت‌تر می‌شد، میخ‌های فلزی نیز برای قرار گرفتن زیر پوتین ها (به جای کرامپون) ارائه شد. سایر جزئیات محافظ شامل دیسک‌های کوچکی بود که در انتهای هر بند کفش قرار می‌گرفت تا از باز شدن بندها در زمان نامناسب جلوگیری شود.
توجه به جزئیات
به هر جنبه ای با جزئیات فکر شده بود تا از اعضای تیم اعزامی مراقبت شود. واکنش های آنها بسیار مطلوب بود. به گفته یکی از اعضای تیم:
“پوتین های ارتفاع بالا بسیار موفق بودند. در هیچ مقطعی در اولین تلاش برای صعود قله به یاد نمی آورم که از پاهای سرد رنج برده باشم. همانطور که می دانید، در کل اکسپدیشن هیچ پایی دچار سرمازدگی نشد.”
جالب اینجاست که یکی از این کفش ها به تازگی بررسی شده و پس از 71 سال هنوز هم قابل استفاده بوده است.
