کانگچنجونگا کجاست: راهنمای صعود قله و سایر اطلاعات

کانگچنجونگا در رتبه سوم قلل جهان با ارتفاع ۸۵۸۶ متر قرار دارد. این قله در منطقه کانگچنجونگا هیمال واقع شده است. تا سال ۱۸۵۳ اینطور فرض می شد که این کوه بلندترین کوه جهان می باشد. اما با بررسی های بیشتر در سال ۱۸۸۶ در رتبه سوم قرار گرفت. به این قله همچنین لقب پنج گنجینه برف نیز اطلاق می گردد.

این مجموعه را پس از روپال در نانگاپاربات باید بزرگترین مجموعه سنگی جهان دانست. کانگچنجونگا دارای پنج قله می باشد که به شرح زیر هستند:

 

تاریخچه صعودهای کانگچنجونگا

• ۱۹۰۵  اولین تلاش بر روی کوه، تا ارتفاع ۷۶۰۰ متری.
• ۱۹۲۹  صعود تا ارتفاع ۷۴۰۰ متری.
• ۱۹۵۵  اولین صعود، توسط جو براون و جرج بند. در ۲۵ می. پس از آنها نورمن هاردی و تونی استریدر اقدام به صعود کردند. آنان برای صعود از شش کمپ بر فراز بیس کمپ استفاده نمودند. تاریخ شروع برنامه ۱۸ آوریل و تاریخ صعود به قله ۲۵ می.
• ۱۹۷۳  یوتاکا آگتا و تاکائو ماتسودا از ژاپن، قله غربی از مسیر جنوب غربی.
• ۱۹۷۷  دومین صعود قله اصلی توسط تیم ارتش هند. آنها تیغه شمال شرقی را کامل کردند.
• ۱۹۷۸  اولین صعود قله کانگچنجونگا جنوبی و قله مرکزی توسط کوهنوردان لهستانی، ویتک وروژ و اگونیاس چروباک. ویتک برانسکی و زینگونت هنریخ.
• ۱۹۷۹  سومین صعود به کوه، اولین صعود بدون اکسیژن کمکی توسط داگ اسکات، پیتر بردمن، جو تاسکر، گشایش مسیر در رخ شمالی کوه.
• ۱۹۸۲  صعود از یک وریشن در قسمت شمالی کوه توسط رینهولد مسنر و آنگ درجی و فریدل موچلخنر.
• ۱۹۸۳  اولین صعود انفرادی کوه توسط پیر بگین.
• ۱۹۸۶  اولین صعود زمستانی کوه، توسط یرزی کوکوچکا، کرزیستوف ویلکی. تیم لهستانی.
• ۱۹۸۸  اولین صعود موفق از رخ شمالی، توسط هبلر، زابالاتا، بوهلر.
• ۱۹۸۹  تروارس چهار قله بالاتر از هشت هزار متر کانگچنجونگا توسط تیم شوروی سابق.
• ۱۹۸۹  صعود دیواره شمالی توسط تیم امریکایی، اد ویسترز، فیل ارشلر، لری نیلسون، گریگ ویلسون، جرج دان.
• ۱۹۹۱  مسیر جنوبی قله جنوبی توسط کوهنوردان اسلونیایی، مارکو پریزل و آندرژ استرمفل.

• ۱۹۹۲  صعود انفرادی قله توسط کارلوس کارسولیو.
• ۱۹۹۲  مرگ وندا روتکویچ در کوه.
• ۱۹۹۸ ژینت هریسون، اولین زنی که از رخ شمالی کوه صعود کرد.
• ۲۰۰۵  آلن هینکس، صعود قله.
• ۲۰۰۶  گرلینده کالتربرونر، دومین زنی که به قله کوه صعود کرد.
• ۲۰۱۴  بویان پتروف بدون اکسیژن کمکی به قله رسید. وی دارای بیماری قند بود.

افسانه کانگچنجونگا

راهنمای صعود به کانگچنجونگا

در ادامه به بررسی مسیر صعود قله به نقل از explorersweb خواهیم پرداخت:

نزدیک شدن به کوه

سفر به Kangchenjunga یکی از زیباترین پیمایش ها به بیس کمپ در نپال است. با این حال یکی از سختترین ها نیز به شمار می رود. زیرا به جای بالا رفتن از یک دره باید دره ها را به صورت پی در پی طی کنید. یک جاده جدید، مسیر را دو روز کاهش داده است، اما هنوز هم ۵-۶ روز طول می کشد تا به کمپ اصلی برسید. دو روز آخر در مسیر یخبندان پیش می رود که مخصوصا کار را برای باربرها سخت خواهد کرد.

لژها کمیاب هستند و به خوبی مناطق دیگر خدمات ندارند. کوهنوردان اکنون بیشتر با هلی کوپتر تا کمپ اصلی می روند و در نتیجه درزمان صرفه جویی می نمایند.

بیس کمپ (۵۴۰۰ متر) تا کمپ ۱ (۶۰۰۰-۶۲۰۰ متر)

بیس کمپ جای راحتی است، معمولاً آفتابی بوده و روی زمین خشک و چمنزار قرار دارد. تنها مشکل آن آب است – هیچ منبع آبی در این نزدیکی وجود ندارد – بنابراین تمام آب مصرفی از جایی می آید که در فاصله ۳۰ دقیقه ای بیس کمپ قرار دارد. سطح برفی اندکی پس از ترک بیس کمپ آغاز می شود.

این مسیر از شیب های غرب بالا می رود تا از آبشار یخی کانگچنجونگا اجتناب کند. ۷۰۰ متر زمین با سختی متوسط، عمدتاً شیب‌دار (تا ۵۰ درجه) برفی وجود دارد. شرپاها با تیم های بزرگتر همیشه این بخش را ثابت کشی می کنند.

پس از طی نصب شیب های جانبی، کوهنوردان به یک زین اسبی متمایز می رسند. از آن نقطه، حدود ۲۰۰ متر عمودی برای بازگشت به یخچال کانچنجونگا وجود دارد.

اکثر تیم‌ها کمپ ۱ خود را درست روی زین اسبی ایجاد می کنند، در حالی که سایرین بیشتر فشار می‌آورند و به سمت یخچال فرود می‌آیند.

کمپ ۱ (۶۰۰۰-۶۲۰۰ متر) تا کمپ ۲ (تقریباً ۶۴۰۰ متر)

بخش بعدی از یک فلات عظیم، در زمینی صاف تر و در عین حال دارای شکاف عبور می کند. در این قسمت ۱.۵ کیلومتری، هیچ نقطه ای برای کمپ ۲ وجود ندارد. در عوض، هر اکسپدیشن مسافت و قدرت را تخمین می زند، و چادرهای خود را در جایی در فلات، نسبتاً نزدیک به سطحی که در انتهای آن بالا می رود، برپا خواهد کرد.

کمپ ۲ تا کمپ ۳ (۶۸۰۰-۷۲۰۰ متر)

در مورد کمپ ۳ هم همینطور است: ممکن است در انتهای شلف یا در اولین شیب های رخ کوه قرار گیرد. قسمت پایین جبهه شیب دار است اما خیلی فنی نیست. سخت ترین قسمت ها جایی است که نمی توان از سراک ها اجتناب کرد و باید از آنها بالا رفت. این سراک ها در تمام مسیر وجود دارند. برخی از آنها آسان است، برخی دشوارتر هستند. تیم های تجاری بیشتر قسمت ها را ثابت کشی می کنند.

شرایط با توجه به برف و بارش از نظر سختی تغییر می کند. نکته خوب هم در این قسمت این است که بخش ها کوتاه هستند. هر بخش بین ۳۰ تا ۵۰ متر می باشد که هر کدام نوعی پله غول پیکر را از ارتفاع ۶۲۰۰ تا ۷۲۰۰ متری تشکیل می دهند.

می توانید کمپ ۳ را در قسمت بالایی سد سراک ها یا بالاتر برقرار کنید. در بالای سراک ها، کوهنوردان به فلات دیگری می رسند. اولین اکسپدیشن ها این را “گریت شلف” نامیدند.

در گریت شلف، باید مراقب بود که منطقی ترین مسیر را برای رسیدن به قله طی کرد. در آب و هوای خوب این مشکلی نیست، اما در حالت مه، چه در راه بالا رفتن و چه در مسیر پایین، دشوار خواهد بود.

کمپ ۳ تا کمپ ۴ (۷۵۰۰-۷۶۰۰ متر)

طبق گفته Romano Benet، مسیر از کمپ ۳ تا کمپ ۴ ساده ترین مسیر در کل صعود است. تا زمانی که در آب و هوای بد در فلات گم نشوید، فقط باید تا کمپ ۴ که معمولاً حدود ۷۴۰۰ متر است راه بروید. مسیر از کمپ ۴ تا قله به طور اساسی تغییر می کند.

روز قله

آخرین بخش باشکوه کانگچنجونگا عمدتاً روی صخره پیش می رود که با مقداری یخ و بخش‌های ترکیبی همراه است. اگر طناب وجود نداشته باشد، ضروری است که معقول ترین راه را از فیس تا قله حفظ کنید. در اینجا کوهنوردان عموما حرکت را شب آغاز می کنند و دهلیزهای زیادی وجود دارد که اشتباه کردن آنها آسان می باشد.

شما شروع به صعود یک دهلیز به طول ۷۰۰ متر از برف سخت ۴۵-۵۰ درجه می کنید که به سمت صخره ای منتهی می شود. مسیر عمدتاً صخره‌ای عمودی و تکنیکی با چند بخش ترکیبی همراه است. چندین گذرگاه درجه III وجود دارد ، که طی کردن آنها با کفش ها و دستکش های ارتفاع آسان نیست.

باز هم، رخ کوه آنقدر بزرگ است که تغییرات زیادی را امکان پذیر می کند، اما دشواری تقریباً در همه جا یکسان است. هیچ فرصتی برای استراحت تا قله وجود ندارد. تیم های تجاری عمدتا مسیر طولانی تری طی می کنند تا بتوانند ثابت کشی بهتری داشته باشند، اما کوهنوردان بیشتر از مسیر مستقیم تری استقبال می کنند.

قله، یک برج ۱۰ متری است که به یک سکوی گرانیتی مسطح ختم می شود و برای عکس گرفتن کاملا راحت است.” برخی از کوهنوردان به دلیل احترام به مردم سیکیم که کوه برای آنها مقدس است، از نظر دیپلماتیک از این بالاترین نقطه دوری می کنند و چند قدم پایین تر عکس می گیرند.

حفظ قدرت برای بازگشت بسیار اهمیت دارد. این کار سخت و فنی است، به خصوص اگر طناب ثابتی وجود نداشته باشد.