سوزنی درو

سوزنی درو یا دروس که در فرانسوی به آن لس دروس هم گفته میشود. این کوه در منطقه مون بلان در آلپ فرانسه واقع شده است. موقعیت درو در شرف روستای لس پراز در دره شامونی است.

بلندترین قله این کوه بنام گراند درو به ارتفاع ۳۷۵۴ متر میباشد. قله فرعی دیگر آن هم به نام پتی درو به ارتفاع ۳۷۳۳ متر است. هر دو قله در سمت غربی سوزنی وقته Aiguille Verte به ارتفاع ۴۱۲۲ متر قرار گرفته اند و توسط یک گردنه به ارتفاع ۳۹۶۷ متری به یکدیگر متصل می گردند. رخ شمالی پتیت درو به عنوان یکی از شش رخ عظیم آلپ شناخته میشود.

ستون جنوب غربی با عنوان “بوناتی” در سال ۲۰۰۵ به همراه مسیر به همین نام به دلیل ریزش سنگ از بین رفتند.

اولین صعود ها در سوزنی درو

اولین صعود گراند درو

اولین صعود به گراند درو توسط آلپینیست های بریتانیایی به نامهای کلینتون توماس دنت و جیمز واکر هارتلی به همراه دو گاید با نامهای آلکساندر برگنر و کی.مارر صورت گرفت. آنان از طریق رخ جنوب-شرقی در ۱۲ سپتامبر ۱۸۷۸ به این کوه صعود کردند. دنت در توصیف صعودشان اینطور می نویسد:

کسانی که ما را دنبال می کنند ، و من فکر می کنم تعداد زیادی باشند ، شاید از چند نکته در مورد این قله خوشحال شوند. روی هم رفته ، جالب ترین سنگنوردی را که من با آن آشنا شدم در اینجا بود. هیچ پرسه زدن خسته کننده ای بر روی مورن ها وجود نداشت و قسمتهای برفی زیادی هم برای تراورس کردن در کار نبود. امکان صعود و بازگشت به شامونی در حدود بین ۱۶ تا ۱۸ ساعت وجود دارد. اما وقتی برف روی صخره ها باشد، مسیر اصلا ایمن نیست و در چنین مواقعی سنگها به طور آزادانه از دهلیزی که از بالا یخچال به سمت بالا میرود ریزش میکنند.

بهترین زمان برای اجرای برنامه در فصل های معمول ماه آگوست است. صخره ها استوار هستند و تفاوت خاصی با سیر قلل منطقه ندارند. از لحظه ای که یخچال را ترک میکنید سنگنوردی آغاز میشود و دست ها به مانند پاها به کار گرفته میشوند. بنابراین در صورتی که سنگ سرد یا صیقلی باشد سختی مسیر افزایش خواهد یافت. در وضعیت هوای بد، پرتگاههای سوزنی درو تبدیل به محلی برای حوادث خواهند شد.

دنت ، ۱۸۷۸

اولین صعود پتی درو Petit Dru

اولین صعود پتی درو در سال پس از آن یعنی ۲۹ آگوست ۱۸۷۹ توسط شارلت استراتون، پی.پایوت و اف. فولینت از طریق رخ جنوبی و مسیر جنوب غربی انجام گرفت. اولین تراورس هر دو قله توسط فونتین و راوانل در ۲۳ آگوست ۱۹۰۱ انجام شد. اولین صعود زمستانی دو توسط آرمند شارلت و کامیل دووسو در ۲۵ فوریه ۱۹۳۸ صورت پذیرفت.

پست مرتبط

گشایش مسیر به سبک سبکبار در کوههای پرو

راهنمای کامل بارفیکس {فواید و انواع آن }

جبهه های غربی و جنوب غربی کوه

این دو جبهه سنگی به ارتفاع ۱۰۰۰ متر ریزش های جدی در سالهای ۱۹۵۰، ۱۹۹۷، ۲۰۰۳، ۲۰۰۵ و ۲۰۱۱ داشته اند که این ریزش ها بر ساختار کوه تاثیر گذاشته و تعدادی از مسیرها را نابود کرده است.

اگر چه در زمان اولین صعود جبهه شمالی توسط آلین و لنینگر در ۱۹۳۵، به نظر آلین رخ غربی غیرقابل صعود انگاشته شد. اما تیمی از کوهنوردان شامل داگوری، ماگنون، براردینی و لاین توانستند در طی یک سری از تلاشها در ۵ جولای و ۱۷-۱۹ جولای ۱۹۵۲ با استفاده از صعود مصنوعی به آن فایق شوند.

در ۱۷ تا ۲۲ آگوست ۱۹۵۵، کوهنورد ایتالیایی والتر بوناتی یک مسیر سخت را به صورت انفرادی در ستون جنوب غربی پتی درو(ستون بوناتی) صعود کرد. این مسیر مانند بسیاری دیگر از مسیرهای رخ غربی به دلیل ریزش سنگ دیگر وجود ندارد. در سال ۱۹۶۲ دو کوهنورد امریکایی به نامهای همینگ و رابینز از مسیر با نام مستقیم امریکایی یا امریکن دایرکت از مسیر عمودی تر همین جبهه کوه را صعود کردند.

باشگاه ورزشی موج / دکتر جباریان