صعود به رخ جنوبی آناپورنا به قله اولی اشتک در سال ۲۰۱۳ ، بازگردان به فارسی موج کوه ، منبع : آلپینیست.
سال ۱۹۸۴
در سال ۱۹۸۴ ، دو آلپینیست سوییسی نوربرت جوس و ارهارد لورتان با یک تیم کوچک به سراغ مسیر ۷ کیلومتری شرقی در آناپورنا می روند. برای چهار روز آخر این دو نفر به سبک آلپی با تعهد مسیر خود را ادامه می دهند. بعدا ارهارد لورتان می نویسد: هیچ گاه خودم را تا این حد به مرگ نزدیک ندیده بودم.
لورتان الگوی من است. او به ایجاد یک سبک انقلابی در هیمالیا کمک کرد که بهترین نتایج را با توسل به صعود سبک و سریع به ارمغان آورد. در سال ۱۹۸۶ ، او و جین تریولت شمالی اورست را در ۴۳ ساعت صعود کرده و فرود آمدند. سالها بعد لورتان و من قصد داشتیم تا با هم به هیمالیا برویم و من او را با سوالهایم درباره آن برنامه به ستوه آوردم. لورتان بسیار باهوش بود: چراکه آنها فری سولو و در طول تاریکی صعود کرده بودند ، او و تریولت طناب یا چادر نداشتند : آنها تنها در طول روز و در زمان گرمی هوا توقف کرده بودند. با زمان کمتر در ارتفاع بالا ، آنها ریسک کمتری هم در مواجهه با شرایط ارتفاع بالا مانند طوفان و بیماری ارتفاع متحمل شدند. این کار به سادگی هوشمندانه و کارآ بود و البته راه حلی هوشمندانه. آلپینیست لهستانی ویتک کورتیکا اعتقاد دارد که این فوق مینیمالیسم می تواند همه چیز را تغییر دهد. اما اورست ۱۹۸۶ بسیاری از کوهنوردان را گیج کرد و هیچ کس هم نتوانست آنرا تکرار کند.
مرتبط : هنر تحمل کردن ، ویتک کورتیکا ، میک فاولر ، به سبک سبکبار
سپس در سال ۱۹۹۲ ، دو کوهنورد فرانسوی ، پیر بگین و ژان کریستوف لافایل یک صعود زیبا را انجام دادند : یک مسیر مستقیم در رخ جنوبی آناپورنا که می توانست به سبک سبکبار انجام بگیرد. آنها قبل از اینکه درطوفان گیر بیافتند تا ارتفاع ۷۴۰۰ متری صعود می کنند. پیر بگین سقوط می کند که دلیل آن در رفتن کارگاه تک بازو بوده است و لافایل مجبور می شود به تنهایی و بدون طناب مسیر را بازگردد. یک فرود ۵ روزه آغاز می شود. اگر چه یک طناب ۲۰ متری را می یابد ، به زودی غذایش تمام شده . یک سقوط سنگ دستش را میشکند. او بعدا اعتراف می کند که درباره پیوستن به پیر در مسیر فکر می کرده است.
مرتبط : حماسه آناپورنا ، آناپورنا
تنها توانمندی های تکنیکی لافایل به وی اجازه زنده ماندن را می دهد. برای سالها بعد او احساس می کند که در حصار آناپورنا گیر افتاده است و مجددا در سالهای ۱۹۹۵ ، ۱۹۹۸به آنجا باز می گردد. لافایل و اینوراتگی در سال ۲۰۰۲ مسیر شرقی را به قله تراورس می کنند. او احساس می کند که ” برای اولین بار ، می توانستم به آناپورنا نه به عنوان جایی برای آمار و باخت شخصی بلکه به عنوان الهه فراوانی بیاندیشم.”
بیشتر از اولی اشتک
در ۲۰۰۷ ، من به پای رخ جنوبی آناپورنا رسیدم با این نیت که مسیر زیبای پیر بگین و کریستوف لافایل را تمام کنم. اولین تلاش من ، به شکل انفرادی پس از چندصد متر به پایان رسید. هوا بسیار گرم بود و یک سنگ به سر من برخورد کرد که باعث بی هوشی من شد. تنها شانس باعث شد که نمیرم. پس از آن ، مانند لافایل من هم اسیر کوه شدم و صعود این مسیر را به هر قیمتی خواهان بودم. یک سال بعد من و سیمون آنتاماتن تا ارتفاع ۶۰۰۰ متری پیش رفتیم اما ناامید شدیم. هر روز برف می بارید و خطر بهمن بسیار زیاد بود. یک شب یک تماس برای کمک به ما رسید : ایناکی اوچوا د اولزا به شدت در محل کمپ ۴ ارتفاع ۷۵۰۰ متری در میان مسیر شرقی بیمار شده بود. دو روز بعد من به ایناکی رسیدم اما او زنده نماند. پس از آن من فقط می خواستم به خانه بروم و آناپورنا را فراموش کنم. برای من سالها طول کشید تا بتوانم چیزی که رخ داده بود را قبول کنم.
پاییز ۲۰۱۳ – جنوبی آناپورنا
در پاییز ۲۰۱۳ ، احساس می کردم که برای بازگشتن به آناپورنا آماده هستم ، به همراه دان بویی از کانادا. تیم ما بیس کمپ پیشرفته را در ارتفاع ۵۰۰۰ متری ، برقرار کردیم. جایی که تنجی شرپا و نیما شرپا ما را با غذاهای تازه تغذیه می کردند. دان و من تا پای دیواره صعود کردیم. نهایتا، همه چیز با وجود باد دست یافتنی به نظر می رسید. زمانی که به فلات یخچالی رسیدیم ، دان به یخ های پوشیده شده روی سنگها خیره شد و نتیجه گرفت که این مسیر بیش از حد به مرزهای او نزدیک است تا آنرا بدون طناب صعود کند. در چنین لحظاتی حرف زیادی رد وبدل نمی شود”می بینمت”
در ابتدا تنها صعود کردن قدری سخت بود ، اما یخ سخت به من کمک کرد تا تمرکز کنم. من برنامه دقیقی نداشتم ، و فکر می کردم ممکن است قدری بیشتر هم هوایی کنم ، اما شرایط عالی مرا به بالا کشانید. چادر و اجاقی که من و دن در ارتفاع ۶۱۰۰ متری گذاشته بودیم را با خود برداشتم. اما طناب را گذاشتم و با خودم تنها یک طناب ۶ میلی متری بردم. بالاتر در زمانی که داشتم عکس می گرفتم ناگهان باد وبوران برف باعث شد تا دو تبر یخم را محکم بگیرم که باعث شد دوربین و یکی از دستکشهای من بیفتد. از اینجا مجبور بودم با دستکش های سبکترم صعود کنم.
بالای ۶۸۰۰ متری در حال صعود درون یک ابر که رو به ضخیم شدن بود ، بودم. بالاتر از من تاج دیواره در یک نوار بزرگ سنگ قهوه ای و خاکستری پوشیده از برف و یخ قرار داشت. تصمیم گرفتم که چادر بزنم. دو خروجی ممکن وجود داشت: باد کمتر می شد و اجازه میداد که صعود کنم یا اینکه مجبور بودم به پایین بازگردم. از آنجا که جای خوبی برای بیواک پیدا نکردم قدری پایینتر رفتم. صد متر پایین تر ، یک شکاف یک محل مناسب برای بیواک را به من ارایه کرد. من الان درون کوه بودم ، محافظت شده و در برگرفته توسط یخ آبی و برف های سفید آن. آخرین پرتوهای نور ناپدید شدند و کوه کاملا خاکستری شد. همانطور که در روز قبل در بیس کمپ پیشرفته به نظر می رسید. شب به سرعت رسید. این شانس من بود. تنها راه برای رسیدن به قله صعود کردن در تاریکی بود.
یک خط نقره ای از یخ و برف پودری تقریبا بیشتر تاج دیواره را رد کرده بود. به نظر می رسید که بتوان در آنجا راهی یافت. و من تصمیم داشتم در تاریکی صعود کنم. زمانی که در زیر نور هد لمپ صعود می کنید، به طور طبیعی بر قسمتی که نور می تابد تمرکز خواهید کرد. هرچیز دیگری هم بی اهمیت خواهد شد. فقط حرکت بعدی است که قطعی خواهد بود.
من احساس می کردم که داشتم در یک حباب نورانی حرکت می کردم. باقی دنیا که جدا از این نور بود به شکلی ناپدید شده بود. رگه های در هم پیچیده برف و یخ محل خوبی برای صعود انفرادی ایجاد کرده بودند. با اینکه سرما خسته کننده بود ، یک حس خوشحالی در من ایجاد شده بود. شرایط مسیر مرا به یاد رخ شمالی آیگر در شرایط زمستان می انداخت. سخت اما نه آنقدر سخت که کمند خود را در کوه بیاندازم.
آخرین مطالب
- چگونه در بدنسازی حجم بگیریم؟ ۱۴ نکته اساسی
- بهمن در ماناسلو: دست کم یک کشته و ۱۲ زخمی
- بدنسازی با کش ورزشی (برنامه تمرینی برای تقویت عضلات)
- چگونه در کوهنوردی خسته نشویم؟ ۹ نکته مهم
- چرا در بدنسازی پیشرفت نمی کنیم؟ ۱۵ دلیل کلیدی
مسابقه با باد
بسیار سخت است که بگویم چند طول صعود کردم ، اما حس می کردم که به نسبت به سرعت خودم را به بالای تاج دیواره رسانده بودم. این اولین بار بود که من حواسم به موقعیتم و معنای آن جلب شد. باقی مسیر مسابقه ای بین من و باد بود. من باید قبل از در گرفتن تند بادها به قله میرسیدم یا اینکه مجبور میشدم بازگردم. گام به گام ، ریتمم را باز می یافتم و صداهای درون سرم آرام تر می شد. حالا باید قدری مبارزه کنی.
زمانی که روی مسیر قله ایستاده بودم، به سختی می توانستم منطقه پشت سرم را باور کنم. به طور هم زمان احساس می کردم که منطقم را هنوز دارم. در مغز من هیچ جایی برای چیزی جز نور هدلامپم وجود نداشت ، مسیریابی و آسمان شب با ستارگانی درخشان. من ارتفاع سنج خودم را چک کردم و تاج مسیر را به سمت بالاترین نقطه ادامه دادم. حالا ، بالا ، حالا پایین. من با انرژی به هیجان آمده بودم : باید به سرعت هر چه بیشتر باز می گشتم قبل از اینکه باد بیشتر شود و یا اینکه طلوع خورشید برف را که شرایط خوبی داشت شل کند. فلات یخچالی در پایین کوه قله واقعی من بود. در چند قسمت کوتاه توقف کردم تا فرود بروم. سرما دستهای مرا بی حس کرده بود و آنها را گرم نگه می داشتم. مسیر من به طور بی پایانی در تاریکی فرو میرفت.
حدود ساعت ۴ صبح . بدون اینک کرامپونهایم را درآورم درون چادر خزیدم. به اندازه درست شدن آب جوش استراحت کردم. عضله ساقم مثل سنگ سفت شده بود. درشرق این خورشید بود که آرام آرام سفره خود را پهن می کرد. اما من به رنگها توجه نداشتم و فقط سفیدی یخچال بود که به چشمم می آمد. به پایین رفتن ادامه دادم و یخچال را تراورس کردم. زمانی که تنجی ، دان و دان پاتیتوکی رسیدند اولین جمله ام این بود” ما میتوانیم به خانه بازگردیم” تنجی به من قدری سودا ، نان و یک سیب داد. به سختی می توانستم چیزی بیان کنم. این پایان بود . حسی مانند رستگاری ، در آخر!
خلاصه
مسیر جدید در آناپورنا(۸۰۹۱ متر) ، صعود انفرادی توسط اولی اشتک ، ۸-۹ اکتبر ۲۰۱۳. کوهنورد سوییسی مسیری را که توسط پیر بگین و ژان کریستوف لافایل (۱۹۹۲ ، تا ۷۴۰۰ متری) ادامه داد. او در ساعت ۱ صبح پس از یک توقف کوتاه در ۶۸۰۰ متری به قله رسید. او بیشتر مسیر را پایین آمده و تنها از ۸ فرود در مسیر استفاده کرده بود. نهایتا کل برنامه ۲۸ ساعت به طول انجامید.
