ترانگو

برجهای ترانگو نام یک خانواده از برجهای سنگی می باشد که در گلیگیت پاکستان قرار گرفته اند. این برج ها مجموعه ای از بزرگترین صخره ها و چالش های سنگنوردی در جهان را ارایه می دهند. هر ساله تیم ها از سراسر جهان برای روبرویی با این مادر دیواره های جهان عازم این منطقه می گردند. مجموعه ترانگو در شمال یخچال بالترو در قراقوروم قرار گرفته اند. بلندترین نقطه این مجموعه قله ترانگوی بزرگ به ارتفاع ۶۲۸۶ متر می باشد.

ساختار مجموعه

همه برج های ترانگو در یک خط ، از شمال غربی تا جنوب شرقی، بین یخچال ترانگو در غرب و یخچال دونگ در شرق قرار گرفته اند. خود ترانگوی بزرگ یک مجموعه با چهار قله می باشد.

• قله اصلی به ارتفاع ۶۲۸۶ متر.
• جنوب یا جنوب غربی ۶۲۵۰ متر.
• شرقی ۶۲۳۱ متر.
• غربی ۶۲۲۳ متر.

این یک مجموعه پیچیده از رخ های سنگی ، یخ ، دیواره های عمودی و در انتهای آن یک مسیر برفی می باشد.

درست در سمت شمال غربی ترانگوی بزرگ، برج ترانگو – ۶۲۳۹ متر – قرار دارد که اغلب برج بینام خوانده می شود. این یک قطعه مناره ای شکل به ارتفاع ۱۰۰۰ متر می باشد. شمال برج ترانگو یک مناره ی سنگی کوچکتر به نام ترانگو مانک قرار دارد. در شمال این مجموعه مسیر کمتر سنگی می باشد و حالت گرانیت یک پارچه خود را از دست می دهد. این قسمت به طور معمول جز گروه ترانگو شناخته نمی شود. ترانگوی ۲ – ۶۲۳۷ متر- در سمت شمال غربی مانک ، و بلندترین قله خط الراس ، ترانگو ری – ۶۳۶۳ متر – در شمال غربی ترانگوی ۲ قرار دارد.

درست در سمت جنوب شرقی ترانگوی بزرگ(در واقع قسمتی از مسیر جنوب شرقی) ترانگو پالپیت -۶۰۵۰ متر – می باشد، که چالشهای مشابه با ترانگوی بزرگ ارایه می دهد. در سمت جنوب نیز ترانگو کستل – ۵۷۵۳ متر- آخرین قله بلند قبل از یخچال بالترو می باشد.

تاریخچه صعودهای ترانگو

به طور کلی ، برجهای ترانگو برخی از دشوار ترین صعود ها را به خود دیده اند. که دلیل آن ارتفاع بالا ، شیب دیواره می باشد.

ترانگوی بزرگ

ترانگوی بزرگ برای اولین بار در سال ۱۹۷۷ توسط گالن رول ، جان روسکلی ، کیم اشمیتز و دنیس هنک به وسیله یک مسیر از سمت غربی صعود گردید.

یک مسیر طولانی آلپی دیگر در ترانگوی بزرگ ، در رخ شمال غربی قرار دارد. که در سال ۱۹۸۴ توسط اندی سلترز و اسکات وولومز صعود گردید. این مسیر ترکیبی از یخنوردی و سنگنوردی جدی می باشد.

دیواره های بلند : رخ شرقی ترانگوی بزرگ توسط هانس کریستین دوسث و فین داهلی از نروژ در ۱۹۸۴ صعود گردید که هر دو در فرود فوت کردند.

اولین صعود و فرود موفق رخ شرقی توسط زاور بونگارد و جان مدندورف از طریق مسیری به نام سفر بزرگ انجام گرفت. این مسیر در موازات مسیر نروژی ها قرار دارد طول این مسیر ۱۳۴۰ متر می باشد. این دو مسیر از نظر برخی سخت ترین صعودهای دیواره نوردی جهان هستند.

برج بی نام ترانگو

برج بینام برای اولین بار در سال ۱۹۷۶ توسط جو براون ، مو آنتواین ، مارتین بویسن و مالکولم هاولز صعود شد. حداقل هشت مسیر تا قله گشایش شده است.

بعد از چند تلاش ناموفق دومین و سومین صعود موفق در سال ۱۹۸۷ انجام شد. که با گشایش دو مسیر انجام گردید. مسیر اسلونی ها ، که بیشتر به نام مسیر یوگوسلاو خوانده می شود، یک شکاف تمیز و یک دست در رخ جنوب، جنوب شرقی که توسط اسلاوکو کانکار، فرانز کنز، بوزان شروت صعود شد. مسیر دیهدرال یک مسیر فنی در ستون غربی به وسیله تیم سوییسی فرانسوی ، میشل فاکت ، پاتریک دلیل ، میشل پیولا، و استفان شافتر صعود گردید.

یک مسیر معروف دیگر در این دیواره مسیر اترنال فلیم یا شعله ابدی می باشد. (این نام از روی آهنگ بنگلز به نام شعله ابدی برداشت شده است.) برای اولین بار در سال ۱۹۸۸ توسط کورت آلبرت ، ولفگانگ گولیچ ، میلن سیکورا ، کریستوف استیگلر صعود گردید. این مسیر در سمت رخ جنوب شرقی قرار گرفته است و برای اولین بار هم تقریبا به طور کامل طبیعی صعود گردید. این مسیر بعدها توسط برادران هوبر به طور کامل طبیعی صعود گردید.

اولین صعود یک زن در سال ۱۹۹۹ با صعود طبیعی مسیر یوگسلاو توسط کاترین دستیول به همراه جف لووه و دیوید بریشرز انجام گردید.

در سال ۲۰۰۹ فرانز هینتربراندنر ، ماریو والدر ، آلکساندر و توماس هوبر مسیر شعله ابدی را به صورت طبیعی صعود کردند.

سایر قلل

قله غربی ترانگوی بزرگ و ترانگو پالپیت برای اولین بار در سال ۱۹۹۹ انجام گرفت. قله غربی توسط دو تیم مجزا ، یکی روسی و دیگری امریکایی صعود گردیده است. تیم امریکایی ، آلکس لووه ، جارد اگدن ، مارک سینوت یک مسیر طولانی ، فنی را به نام دنیاهای موازی صعود کردند. آنها در این مسیر چند قسمت با درجه ۵.۱۱ و a4 را صعود کردند. تیم روسها شامل ، آلکساندر ادنتسوف ، ایوان سامویلنکو و یوری کوشلنکو ، یک مسیر با همین حدود درجه سختی را صعود نمودند. رخ شمالی پالپیت نیز توسط یک تیم نروژی در طول ۳۸ روز صعود گردید.

برخی از صعودهای جدید

بیشتر صعودهای جدید بر روی مسیر های بلندتر در سمت غرب و جنوب تمرکز داشته اند. در سال ۲۰۰۴ جاش وارتون و کلی کوردس یک مسیر بسیار طولانی – ۲۲۵۶ متر – را در مسیر جنوب غربی یا مسیر عظیم به سمت قله جنوب غربی باز کردند. این صعود تنها در ۵ روز انجام گرفت.

یک مسیر دیگر در سال ۲۰۰۵ توسط کوهنوردان اسلواک باز شد که آنها نام آنرا ” السلام علیکم” گذاشتند. این مسیر متشکل از ۹۰ طول بیش از ۵.۱۱ a2 می باشد. اینها هم از سبک سبکبار در صعود استفاده کرده بودند.

مسیر دیگر در سال ۲۰۰۳ حاصل تلاش ساموئل جانسون و همنوردانش در ترانگوی ۲ بود. مسیر ترکیبی از سنگ ، مصنوعی ، طبیعی ، میکس ، یخ به طول ۱۶۰۰ متر..