باتورا سار یا به زبان اردو بتورا سر، همچنین به عنوان باتورا یک نیز شناخته میشود. این کوه، ۲۵ امین قله مرتفع در کره زمین به ارتفاع ۷۷۹۵ متر میباشد. و همچنین در جایگاه دهم در پاکستان قرار دارد. بعلاوه باتورا سار بلندترین قله منطقه باتورا موزتاق در رشته فرعی قراقوروم در غرب می باشد.
به علاوه قرار گرفتن در میان بلندترین کوههای جهان، باتورا سار همچنین در جایگاه دومین کوه از نظر برجستگی در رشته قراقوروم قرار دارد. چرا که در منطقه شمال شرقی قراقوروم، هیچ کوه بلندتری در سمت شمال و یا غرب آن واقع نشده است. باتورا در واقع یک قله هرمی شکل نیست. بلکه دیواری از کوهها به طول تقریبی ده کیلومتر می باشد.
با وجود اینکه ارتفاع باتورا سار قدری بیشتر از راکاپوشی می باشد، اما به شهرت آن نیست که دلیلش هم فاصله نسبتا زیاد از دره هونزا می باشد.
تاریخچه صعودها به باتورا سار
کوهنوردی در منطقه باتورا موستاق پس از سایر مناطق قراقوروم شروع شد و قله باتورا نیز با وجود ارتفاع بالا، تلاشهای اندکی به خود دیده است.
یک کوهنورد به نام ماتیاس ربیچ Rebitsch از اولین کسانی است که حضورش در منطقه یخشار این کوه در سال ۱۹۵۴ ثبت شد. در سال ۱۹۵۹ سه کوهنورد بریتانیایی و دو کوهنورد آلمانی روی این کوه تلاش داشتند که همگی جانشان را از دست دادند. احتمالا مرگ این گروه به دلیل بهمن بوده است. این امکان وجود دارد که بعضی از نفرات در این سال به نزدیکی قله رسیده باشند.
اولین صعود به باتورا سار در سال ۱۹۷۶ توسط اکسپدیشن قراقوروم-هیمالیای گوپینگن به سرپرستی دکتر آلکساندر شلی ( Schlee ) صورت گرفت. آنها بیس کمپ را در یخچال بالتار، زیر رخ جنوبی قله در ۲۱ می، ایجاد کردند. هوبرت بلیچر و هربرت اوبرهوفر در ۳۰ ژوئن توانستند قله را صعود کنند.
مسیر اولین صعود از طریق یخچال بالتار و بالای قله باتوکشی به سمت گردنه باتوکشی بوده است. سپس به صورت مورب به سمت بالا و شمال شرقی به خط الراس شرقی صعود کرده و از آنجا به قله رسیدند. این مسیر دارای پنج کمپ بالای بیس می باشد.
دومین صعود کوه در سال ۱۹۸۳ توسط یک گروه اتریشی از طریق مسیری جدید در سمت چپ مسیر اول انجام گرفت. صعود دیگری هم در سال ۱۹۸۴ در برخی منابع ذکر شده است که اطلاعات دقیقی از آن در دسترس نیست.
سال ۱۹۸۸ سومین و چهارمین صعود باتورا سار توسط یک تیم دیگر لهستانی-آلمانی به سرپرستی پیوتر ملوتسکی انجام شد. آنها از اولین مسیر استفاده کردند. اما در هدف دیگرشان که رسیدن به باتورا یک غربی بود شکست خوردند.
لیست هیمالین ایندکس از پنج شکست دیگر برای صعود به این کوه نام برده است. شامل تلاش زمستانی تیم اتریشی در ۱۹۸۱ است. به طور کلی به نظر میرسد که تلاش خاصی در سمت شمال کوه از سالهای ۱۹۵۰ تا امروز صورت نگرفته باشد.
آب و هوای منطقه به عنوان بزرگترین مانع در صعود به این کوه برشمرده شده است.
فصل صعود
فصل صعود به باتورا سار از ژوئن تا میانه سپتامبر می باشد. فصل بارشهای موسمی از سمت غرب حرکت کرده و از اواخر ژوئن تا سپتامبر به پاکستان میرسد. وجود رشته کوه قراقوروم باعث محدود شدن مونسن می گردد، اما اثر خود را دارد و طوفان در کوهستان را در پی خواهد داشت. هوا در این منطقه ممکن است به سرعت تغییر کند.
