هر ساله ادعاها و اختلاف نظرهای مختلفی درباره قلل ۸۰۰۰ متری مطرح میشود. در برخی موارد، عدم وجود دید یا مشکلات دوربین از جمع آوری اسناد غیرقابل انکار توسط کوهنوردان جلوگیری میکند. در موارد بسیار کمی هم بعدا معلوم میشود که مدعی عمدا دروغ گفته است. وضعیت سوم نیز کامل رایج است: در بعضی از کوهها، قله به وضوح قابل مشاهده نیست، یا چندین قله فرعی در یک خط منتهی به قله اصلی وجود دارد، یا اینکه چند قدم آخر منتهی به قله عریان و با درجه فنی بالا میباشد. در مورد آخر، گاهی کوهنوردان اشتباه میکنند. در سایر مواقع یک قله فرعی”به اندازه کافی خوب و رضایت بخش” تلقی میشود.
کوهنوردانی که تجربه کمتری دارند، اغلب به حرف راهنماها یا شرپاها اعتماد میکنند. یک وبلاگ نویس و کوهنورد مشهور اخیرا نظر غیرمنتظره ای درباره عکس قله ماناسلو در توییتر به اشتراک گذاشته و پرسیده که”آیا این قله واقعی ماناسلو است؟” یک کوهنورد پاسخ داد:”من این را به شما واگذار میکنم:……(نام شرپا) با ۲۱ بار صعود به اورست، طنابها را ثابت کرد و گفت که اینجا قله است.”
گاها، حتی حرفهای یک راهنمای باتجربه هم قطعی نیست. اول اینکه، رزومه چشم گیر کوهنوردی او تا حد زیادی در اورست شکل گرفته است، جایی که قله را نمی شود اشتباه گرفت. دوم، شرپاها برای تفریح به کوه نمیروند، بلکه این برای آنها حکم شغل را دارد، که در آن در ضمن صعود موفق به کوه باید حافظ امنیت مشتری هم باشند. آنها دلیل منطقی برای پایان دادن به طناب ثابت ها در یک نقطه نسبتا امن دارند تا اینکه مشتریان خود را به بالای یک نقطه برجسته تیز و بدون محافظ بفرستند که فقط جای یک کوهنورد را دارد. شما نمیتوانید تعداد زیادی مشتری را نزدیک یک قله ۸۰۰۰ متری برای ساعات طولانی نگه دارید. برای مثال در این مورد می توان به ماناسلو اشاره کرد.
بدتر از این هم میشود.
برای بدتر کردن اوضاع، کارشناسانی که با ابرهارد جورگالسکی، آمارگر کوهستان کار میکنند، دریافته اند که به دلیل توپوگرافی نادرست بعضی از قلل، این امکان هست که کوهنوردان برای دهها نقاط غلطی را به عنوان قله کوه در نظر گرفته باشند. در مقاله اخیر منتشره در امریکن آلپاین جورنال، دامین گیلدا گفته است”این امکان هست که تا به امروز در عمل هیچ کس در بالاترین نقطه واقعی همه قله های ۸۰۰۰ متری قرار نگرفته باشد.”
ما درباره میانبرهای معمول کوهنوردان خسته، مانند قله مرکزی شیشاپانگما که سهل الوصول تر از قله اصلی در خط الراس تیز قله میباشد. یا دو کیلومتر اضافی تقلا در فلات منتهی به قله تقریبا مستطح چوآیو صحبت نمی کنیم. موضوع بحث در اینجا همچنین مربوط به کسانی که در قله سنگی برودپیک در دو کیلومتری قله اصلی متوقف میشوند نیست.
در عوض این تحقیقات سه کوه دیگر را بررسی میکند که ندرتا در قرن بیستم درباره آنها بحثی شده است. نتایج نشان میدهد که تقریلا هیچ کس ماناسلو را در چند پاییز گذشته صعود نکرده، همچنین تنها نیمی از صعود کنندگان آناپورنا واقعا به قله اصلی رسیده اند و همچنین تعداد زیادی از کوهنوردان در دائولاگیری اعتقاد داشتند که تیر فلزی در خط الراس قله پایان مسیر آنهاست، در حالی که قله اصلی در واقع بالاتر است. گزارش کامل موجود در سایت ۸۰۰۰ers.com، احتمالا باعث لرزاندن ستون فقرات بیش از یک فرد مشهور در ورزشهای کوهستانی خواهد شد.
یک آشفتگی بزرگ
به طور خلاصه باید گفت که این یک آشفتگی بزرگ است. همانطور که نویسندگان توضیح میدهند، اکثر کسانی که در در این قله های نادرست مسیر خود را پایان داده اند، ناخواسته اشتباه کردند و این فقط شامل تقلب معمول برخی از بزرگترین کوهنوردان تاریخ نمیشود.
جورگالسکی اظهار شگفتی کرده است که آیا این قابل قبول است که یک منطقه در بالای کوه شامل بعضی قلل فرعی را به عنوان قله کوه شناسایی کرد. مساله در اینجا این خواهد بود که محدودیت ها چه باید باشد و چه کسی درباره اینها باید تصمیم بگیرد؟
گیلده اعتقاد دارد که با این وجود داستان باید از این پس متفاوت باشد. وی می نویسد شما ممکن است احساس کنید که میتوانید ۳۰ متر دورتر و ۱۰ متر پایین تر را از قله اصلی بایستید و هنوز هم بگویید که “از کوه بالا رفته اید.” او می نویسد،”اما شما در قله نبوده اید.”
اینروزها تکنولوژی جایی برای شک باقی نگذاشته و جامعه نباید هر ادعایی را که مطرح میشود بدون تایید دقیق قبول کند. این همچنین در مورد بسیاری از چالشهای عمومی میتواند صحیح باشد.
گیلده می گوید”اکنون هیچ توجیهی برای صعود به قله ها بدون تایید وجود ندارد، به خصوص در مورد کسانی که قصد صعود به ۱۴ قله هشت هزار متری را داشته باشند. بنابراین هیچ منطقه مورد قبولی هم برای صعودهای پس از ۲۰۲۰ وجود نخواهد داشت.”
این بحث ادامه دارد.
در واقع، این بحث همیشه وجود داشته است. حتی از زمانی که اولین صعودها در قلل ۸۰۰۰ متری انجام شده. بعضی هنوز هم شک دارند که موریس هرزوگ و لوییس لشنال در صعود سال ۱۹۵۰ به قله آناپورنا رسیده باشند. عیب کار اینجاست که بعضی از بهترین کوهنوردان تاریخ هرگز به قللی که به خاطر آنها کسب اعتبار کرده اند، نرسیده اند.
در حالی که صداقت موضوعیست که کوهنوردان به آن افتخار میکنند، رسانه ها هم مسئولیت خود را دارند. اکسپلورر وب به عنوان یکی از این رسانه ها تلاش خود را می کند تا اطلاعات معتبر و تایید شده ای ارایه دهد. با این وجود، منابع لازم برای بررسی مجدد همه ادعاها از هرزوگ به بعد موجود نیست. به طور معمول گفته های کوهنوردان پذیرفته میشود و تنها در صورت نیاز به آن درخواست دلیل میگردد. شاید یک کوهنورد به دنبال چالش یا مطرح شدن یا تبلیغ باشد. شاید از نظر سایر کوهنوردان نوعی ناسازگاری یا تناقض وجود داشته باشد. شاید هم ادعای مطرح شده با وجود هوای صاف فاقد عکس های مشخص باشد.
در عین حال این آگاهی وجود دارد که ممکن است افراد اشتباهی ناخواسته مرتکب شوند یا در ادعاهای خود تقلب کنند. هیچ شخص یا سازمانی مسئول تایید این صعودها نیست. تیم پایگاه داده هیمالیا کار الیزابت هاولی فقید را ادامه می دهد و کارشناسانی مانند جورگالسی با داشتن منابع محدود بهترین کار را انجام میدهند. گواهینامه های صادر شده توسط کشورهایی که از گردشگری کوهستانی سود می برند هم عمدتا تکه کاغذهایی هستند که با گفته های اپراتورهای سفرها پر میشوند.
همانطور که دیمین گیلده پیشنهاد میکند، اینکه چقدر با دقت ادعاها پیرامون صعود به قله توسط یک کوهنورد بررسی شود، به انگیزه آنها برای رفتن به کوه بستگی دارد. آیا آنها برای لذت بردن از یک چالش با دوستان و یا تلاش برای یک مسیر جدید آنجا هستند؟ از نظر گیلده تفریح کردن در یک ۸۰۰۰ متری مطرح نیست، این قله های نشانه ای از پیروزی هستند و شما نمیتوانید به پیروزی در ۱۰۰ متری قله دست پیدا کنید.
نقل از اکسپلورر وب
