صعود اخیر زمستانی کی2 برگی جدید به تاریخ کوهنوردی جهان افزود. سرانجام، یک تیم توانست در سرمای کشنده زمستان بر بلندای کوه وحشی بایستد. اما این تنها دست آورد این فصل نبود. ما شاهد تعداد بی سابقه ای از کوهنوردان در کوه بودیم. بسیاری از آنها قبلا حتی به فکر تلاش زمستانی در کی2 نیز نبودند. برای برخی این یک فرصت تجاری ایجاد کرد. بعضی نیز با ترکیب کردن سه تیم حاضر در منطقه استراتژی صعود ایجاد کردند تا یک موفقیت ملی حاصل شود. تلاش قله این تیم کاملا موفقیت آمیز بود. اما یک روی دیگر سکه در تلاش دوم روی داد و آنهم به مرگ چندین کوهنورد و آسیب دیدن بعضی دیگر انجامید.
پوشش اکسپیدشن به طور کلی فرآیند آسانی نبود. اطلاعات بر اساس آنچه که افراد منتشر می کردند به دست رسانه ها میرسید و معمولا مرجع اول اطلاع رسانی، شبکه های اجتماعی بودند.
پس از صعود قدرتمند شانزدهم ژانویه و البته تراژدی 4 فوریه و گم شدن سه کوهنورد، همه ما می خواستیم بدانیم که آنجا چه خبر است. در اینجا تا حدودی به سوالات پاسخ داده خواهد شد.
یک صعود موفق و شایسته – اما چرا جزییات کمی منتشر شدند؟
کمبود اطلاعات یا تصاویر نه تنها پیش بینی بلکه باعث سوظن هایی در رسانه ها گردید. پیش از این هرگز اتفاق نیافتاده بود که یک کوهنورد 48 ساعت پس از بازگشت به بیس کمپ عدم استفاده از اکسیژن کمکی را اعلام کند. فیلم و بیانیه صعود نیز 4 روز پس از رسیدن به قله منتشر شد که در آن نیز توضیحاتی درباره صعود ارایه نشدند. البته به مرور شاهد انتشار سایر تصاویر بودیم و کوهنوران جهانی با دیدگاهها و سبک های مختلف از این موفقیت استقبال کردند.
متاسفانه مرگ سرجی مینگوته بر روی این موفقیت سایه انداخت. سرجی به تازگی از یک دوره هم هوایی در کمپ 3 به پایین باز می گشت که بر اثر سقوط فوت کرد.
کوهنوردان بیش از حد مشتاق
پس از بازگشت از قله، همه صعود کنندگان به غیر از سونا شرپا که در خدمت شرکت سون سامت بود بیس کمپ را ترک کردند. کوهنوردان باقی مانده نیز اسیر مدت زمان طولانی هوای بد شدند. به ویژه، جان اسنوری و سدپارا که از فرصت از دست رفته پشیمان بودند. آنها اولین گروهی بودند که در آغاز فصل به بیس کمپ رسیدند و تیم بزرگ و هماهنگی را دیدند که با سرعت از کنارشان عبور کرده و به قله صعود کرد.
با آغاز ماه فوریه، یک پنجره جدید هوایی باز شد که تنها شامل یک دوره میگردید. اگر قرار بود تلاشی برای قله انجام شود باید سریع می بود. هیچ کس از شرایط مسیر، به ویژه طناب ثابتها، پس از چند روز وزش باد شدید خبر نداشت. اما کوهنوردان که از پرسه زدن در اطراف بیس کمپ خسته شده بودند به دنبال آخرین شانسشان برای صعود رفتند.
داوا شرپا سرپرست تیم سون سامت در تاریخ یک فوریه اینگونه گزارش داد:”امروز یک تیم هشت نفری از شرپاها با سمت کوه حرکت کردند. این تیم تمام تجهیزات باقی مانده در کمپ های بالاتر را بررسی کرده و نسبت به تعمیر طناب ثابت ها و بارگزاری کپسولهای اکسیژن اقدام خواهد کرد.”
استراتژی صعود به سرعت هر کوهنورد بستگی داشت. بسیاری در هر روز یک کمپ بالاتر رفتند. عده ای دیگر شروع حرکت را به تاخیر انداخته و یک کمپ را بدون شبمانی رد کردند. همه نفرات نهایتا در 4 فوریه در کمپ 3 بودند تا آخرین استراحت کوتاه خود پس از تلاش نهایی برای قله را داشته باشند. انتظار میرفت که همه نفرات نیز در عصر 6 فوریه، همزمان با افزایش شدت باد، از کوه پایین آمده و به بیس کمپ بازگردند.
در کمپ 3 چه اتفاقاتی افتاد؟
صعود از کمپ 2 دشوار بود. همانطور که کالین اوبرایان گزارش کرد، بعضی از طنابها دفن شده بودند که کوهنوردان را مجبور کرد در قسمتهایی بدون طناب صعود کنند. وقتی اعضای تیم به 7300 متری و کمپ سه بالایی رسیدند با ناراحتی متوجه شدند که برای بعضی چادری وجود ندارد. آنتونیو سیکاریس گفت:”به ما گفته شده بود که سه چادر وجود دارد اما هرگز چادری پیدا نکردیم.”
تنها چادرهای تایید شده در کمپ 3 در آن شب چادرهایی بودند که سه کوهنورد، ساجد سدپارا (به منظور استفاده به همراه پدرش و جان اسنوری)، تامارا لانگر(برای استفاده به همراه خوان مور) و کالین اوبرادی حمل کرده بودند. یک ویدئو توسط نوئل هانا چهارمین چادر را نشان می دهد، اما در آن زمان بیش از 20 کوهنورد در اطراف کمپ 3 حضور داشتند.
در اولین ساعات روز 5 فوریه، جان اسنوری، ساجد سدپارا، علی سدپارا و خوان پابلو مور به سمت قله حرکت کردند. بعضی از سایر کوهنوردان ظاهرا مدتی به دنبال آنها بودند، اما قبل از ارتفاع هشت هزار متری در جایی که یک شکاف بزرگ، مسیر را برای رسیدن به باتل نک مختل کرده بود باز می گردند. در ارتفاع حدود 8200 متری و در ساعت 10 صبح سیستم اکسیژن ساجد از کار میافتد. ساجد به توصیه پدرش تصمیم گرفت که عقب نشینی کند و در کمپ 3 منتظر سایرین بماند. آنها هرگز بازنگشتند.
آتاناس اسکاتوف چطور سقوط کرد؟
در همین زمان، بقیه کوهنوردان شرکت سون سامت به دلایلی مختلف تلاش خود را متوقف کردند و به سمت بیس کمپ راهی شدند. آتاناس اسکاتوف از بلغارستان در پشت سر هم طناب خود(لاکپا دندی شرپا) با سرعت خوب و بدون کمک تبر یخ پایین می رفت. به گفته سیکاریس، دندی شرپا و الیا سایکالی دقیقا پایین اسکاتوف و لاکپا بودند . اسکاتوف در حالی که در یک قسمت شیب دار در حال فرود بود، سقوط می کند. دندی شرپا در همین زمان در حال فیلم برداری از مناظر بود.
لاکپا دندی در حالی که شوکه شده است اینگونه به یاد می آورد”ناگهان، در یک چشم به هم زدن، او سقوط کرد و ناپدید شد. اسکاتوف در طی سقوط خود از کنار سایکلی عبور کرد و تا نزدیک بیس کمپ پیشرفته پایین رفت.”
بعدا داوا شرپا گفت که اسکاتوف هنگام تغییر از یک طناب به طناب دیگر اشتباه کرده است. الیا سایکلی به یاد می آورد که در میان درهم پیچیدگی طنابهای قدیمی، انتخاب طناب مناسب گاها دشوار بود. در پایان، هیچ کس دقیقا نمی داند که چگونه اسکاتوف جان خود را از دست داد، این در حالی بود که نامزدش در بیس کمپ منتظر بازگشت وی بود.
چه اتفاقی برای سه کوهنورد گمشده افتاد؟
با گذر ساعت ها و روزها از گم شدن علی سدپارا، جان اسنوری و خوان مور، اخبار و شایعات زیادی در فضای مجازی پخش شد. سدپارا احتمالا بهترین کوهنورد در آن کوه بود و در عین حال به عنوان فردی مهربان شناخته میشد.
مقامات پاکستانی و بستگان سه کوهنورد با جستجوی بی سابقه، از جمله ردیابی جی پی اس، پرواز هلی کوپتر تا ارتفاع 7800 متری و حتی در هوای خراب و فیلم برداری با هواپیماهای مجهز به دوربین مادون قرمز تلاش کردند تا اثری از آنها پیدا کنند که موفقیت آمیز نبود. علاوه بر آن چهار کوهنورد از روستای سدپارا از به خطر انداختن جانشان در راه پیدا کردن این تیم دریغ نکردند. متاسفانه همه تلاشها بی نتیجه ماند.
هنوز تمام نشده است.
اینروزها دیگر کی2 خالی از سکنه هست و روزهای تنهایی را می گذراند. اما زمستانی که گذشت از خاطره ها پاک نخواهد شد. همه افرادی که در این تیمها حضور داشتند با تجربه بودند و البته جامعه ورزشی مانند همه صعودهای تاریخ ساز به دنبال جزییات بیشتر خواهد بود. در پایان باید گفت که گروهی جدید به تاریخ زمستان کوههای بلند پیوستند: مبارزان یخ نپالی.
