ما این صعود را به یاد کوهنوردان امریکایی آلن پنینگتون و جان اسمولیچ ، و کوهنورد ایتالیایی رناتو کاساروتو و ویتک وروژ لهستانی که در حال تلاش در این خط جادویی از دست دادند، تقدیم می کنیم.
اکسپدیشن ما، به وسیله باشگاههای کوهنوردی کاتویچ و پوزنان و اتحادیه کوهنوردی لهستان برنامه ریزی شده بود. که شامل سه زن به نامهای آنا سرزوینسکا، کریستینا پالموسکا، دوبروسلاوا میودویچ-ولف و پنج مرد، پتر بوژیک از چکسلواکی (سابق)، کریستوف لانگ ، پرزمسلاو پیاسکی ، ویتک وروژ و من به عنوان سرپرست میشد. لانگ قبل از رسیدن به بیس کمپ برنامه را ترک کرد.
ما مشکلات و تاخیرهایی برای گرفتن پرمیت و همچنین دیر رسیدن بارهایمان داشتیم. نهایتا در 20 ژوئن به بیس کمپ رسیدیم. هدف ما صعود ستون جنوب-جنوب غربی کی2 بود که به عنوان خط جادویی شناخته میشود. در سال 1979 این خط جادویی توسط یک اکسپدیشن قدرتمند فرانسوی تا ارتفاع 8400 متری به پیش رفته بود. همچنین در سال 1979 مسنر قصد داشت روی مسیر کار کند که مسیر خود را به آبروزی تغییر داد. در 1981 ایهیو اوتانی ژاپنی و نظیر صبیر پاکستانی قسمت بالایی مسیر از 8400 متر به قله را صعود کرده بودند.
در تابستان 1986 ، به غیر از تیم ما سه اکسپدیشن دیگر هم مجوز کار کردن روی مسیر را داشتند. تیم ایتالیایی ها به همراه سولوکار معروف رناتو کاساروتو و امریکایی ها. اکسپدیشن های ایتالیا و امریکا تا 6800 متری در پای شیب گردنه نگروتو پیش رفت که به دلیل مرگ آلن پنینگتون و جان اسمولیچ در اثر بهمن به پایان رسید. رناتو کاساروتو دو بار به 8200 متری رسیده و در تلاش سوم هم مجبور به بازگشت شده بود. در حال فرود به بیس کمپ، در اثر سقوط در شکاف جان خود را از دست داد.
شروع خط جادویی
ما صعود را در 22 ژوئن شروع کردیم. در تیم کار می کردیم که یکی شامل 4 مرد و دیگری شامل سه زن می شد و سه کمپ برقرار نمودیم: کمپ یک در 24 ژوئن در 6300 متری، کمپ 2 در 6 جولای در 6900 متری و کمپ سه در 17 جولای در 7400 متر. مسیر از طریق یخچال دفیلیپی بلا می رفت و یک شیب 50 تا 60 درجه به سمت گردنه نگروتو امتداد می یافت. ازاینجا یک ستون سنگی با درجه سختی IV-V در سیستم UIAA بود که به وسیله قسمتهای برفی و یک یخچال کوچک در 7400 متری به هم متصل شده بودند. شیب برف و یخ با پله های سنگی به سمت یک دهلیز بزرگ در سمت راست ستون منتهی می شد. از بالای دهلیز، ما از یک شیب یخ 60 درجه و قسمتهای ترکیبی باید صعود می کردیم. در بالای این قسمت در 8500 متری، یک مسیر برفی به سمت قله کی2 به پایان خود میرسید.
ما از طناب ثابتهای ایتالیایی ها و امریکایی ها که پیش از گذاشته بودند استفاده کردیم. در 18 و 19 جولای تیم 4 نفره مردان از کمپ سه تا 7600 متری صعود کردیم. ما مجبور به بازگشت به خاطر هوای خراب شدیم. پس از یک دوره هوای خراب، در 29 جولای همه تیم بیس کمپ را برای تلاش روی قله ترک کردیم. بوژیک، پیاسکی و وروژ در کمپ 2 و 3 شب مانی کدره و در یک آگوست هم یک بیواک در 8000 متری پس از ثابت کشی از 7600 تا 7800 متری انجام دادند. پس از یک شب در کیسه بیواک و شبمانی دیگری هم در 8400 متری، آنها در 3 آگوست در ساعت 6 عصر به قله رسیدند. به دلیل سختی صعود، تصمیم گرفتند که از یال آبروزی به پایین بازگردند. مسیر به طور نسبی به دلیل وجود طناب ثابتها و کمپها ایمن تر بود.
در ساعت 11:30 دقیقه ، یک اتفاق تراژیک در 8100 متری در حین فرود روی طناب ثابتهای باتل نک رخ می دهد، وروژ سقوط کرده که منجر به مرگ می می شود. دلیل دقیق اتفاق مشخص نشد. یک متر گپ بین طناب ثابت های آخرین قسمت مسیر فاصله بوده است. تیم در همان مسیر در حال فرود بوده است و تنها نفر اول چراغ پیشانی کارآمد داشته. آنها برای وروژ صبر می کنند تا قسمت باقی مانده به کمپ 4 را با هم رد کنند که دارای طناب ثابت نبوده است. ناگهان صدای یک سقوط را می شنوند. آنها می ترسند اما بدتر اینکه به دلیل خستگی کاری هم از دستشان بر نمی آمده است. پس از یک ساعت و نیم ، یک عضو تیم کره ای که در سه آگوست به قله رسیده بود پدیدار می شود. او پس از وروژ فرود را شروع کرده بود اما هرگز وی را در مسیر ندیده. در ساعت 2 صبح ، پیاسکی و بوژیک به کمپ 4 در مسیر آبروزی میرسند.
در همین هنگام من به دو زن تیم پیوسته بودم. سرزوینسکا و پالموسکا. ما در 8200 متری با هدف صعود به قله در روز بعد بیواک کرده بودیم. در صبح زود در 4 آگوست ما پیامی درباره گروه دیگر که به قله رسیده بودند و حادثه دریافت کردیم. تصمیم گرفتیم که صعود را متوقف کرده و به بیس کمپ بازگردیم. در بازگشت هوا به هم ریخت. هر دو تیم ما در خط جادویی و تیم دیگر در آبروزی با طوفان روبرو شده بودیم. هوا به شدت سرد شده بود و بارش سنگین برف ادامه داشت. نهایتا در 6 و 8 آگوست به بیس کمپ رسیدیم. سرزوینسکا و بوژیک دچار سرمازدگی در پاهایشان شده بودند. همه ما خسته بودیم.
در همین زمان یک سری از اتفاقات تراژیک در مسیر آبروزی روی داد. دوبروسلاوا میودوویچ که ماآنرا مروکا می خواندیم به کوهنورد انگلیسی آلن روز در آبروزی پیوسته بود که دلیلش سختی خط جادویی بود. بدون اخباری درباره کوهنوردان در مسیر ما در حال آماده شدن برای یک امداد و نجات در آبروزی بودیم. شرایط هوای خراب در ابتدا باعث شده بود که امداد و نجات غیرممکن شود. نفرات بیس کمپ هم خسته و سرمازده بودند. پالموسکا ، من و جیم کارن را سمت بیس کمپ پیشرفته به راه افتادیم که در آنجا دیمبرگر را خسته پیدا کردیم. روز بعد پیاسکی و مایکل مسنر اتریشی برای پیدا کردن مرووکا به راه افتادند.آنها در تمام شب و روز بعد حرکت کرده و خود را به 7100 متری رساندند، جایی که او برای آخرین بار دیده شده بود. اما افسوس که بدون اثری از وی بازگشتند. طوفان های سهمگین، و برف زیاد، کمبود وسایل شبمانی و نبود امید درباره زنده بودن مرووکا باعث شد که عملیات امداد متوقف شود. در روز 13 آگوست، پیاسکی ، مسنر و من در میان یخچالهای پای مسیر حرکت کردیم تا شاید چیزی بیابیم..در 15 آگوست بیس کمپ را با ناراحتی ترک کردیم.
افسوس که خط جادویی با موفقیتی پر هزینه به پایان خود رسید. این اتفاقات برنامه ما را در سایه ای از غم و وحشت قرار داد.
خلاصه
مسیر جدید: اولین صعود مسیر جنوب-جنوب غربی کی2 مشهور به خط جادویی . صعود به قله در 3 آگوست 1989. اولین تراورس کی2 توسط بوژیک ، پیاسکی ، وروژ. وروژ در هنگام فرود جان باخت.
نفرات:
Janusz Majer, leader, Anna Czerwinska, Krystyna Palmowska, Dobroslawa Miodowicz-Wolf, Petr Božik, Krzysztof Lang, Przemyslaw Piasecki, Wojciech Wróz.
مرتبط با خط جادویی:
درباره فاجعه 1986
در این سال و در بین 6 تا 10 آگوست 5 کوهنورد در اثر طوفان جان خود را از دست دادند. 8 کوهنورد دیگر هم به دلایلی دیگری در هفته های قبل از آن جان باخته بودند که آمار کشته شده های کی2 در آن سال را به 13 نفر رسانید.
