راز اورست: آیا مالوری و ایروین توانسته بودند در سال 1924 به قله برسند؟

اولین فاتح اورست کیست؟ همه جا اولین صعودکننده ها را ادموند هیلاری و تنزینگ نورگی میشناسند. اما تقریبا سی سال پیش از این صعود مالوری و ایروین برای آخرین بار بسیار نزدیک به قله دیده شده بودند. در حدود 1 بعد از ظهر 8 ژوئن 1924 جرج مالوری و اندرو ایروین تنها چند صد متر زیر قله در مسیر شمال شرقی به صورت نقطه های کوچک از دوردست تشخیص داده شدند و سپس ابر آنها را در بر گرفت. ایروین هیچ گاه پیدا نشد اما جسد یخزده مالوری نهایتا در 1999 پیدا شد.

داستان بی پایان آنها را باید بزرگترین رمز و راز دنیای کوهنوردی دانست. آیا آنها توانسته بودند به این کوه صعود کنند..آنها 29 سال قبل از هیلاری و نورگی…زمانی که پیکر مالوری به شکل کامل یافت شد، یک چیز به همراه نداشت و آنهم تصویر همسرش بود که قول داده بود در قله به یادگار باقی بگذارد. این و یک دوربین کداک که توسط دو کوهنورد حمل میشد گم شده باقی ماند، همانطور که هنوز اثری از ایروین هم یافت نشده است.

تیم 1924

اعضای تیم 1924 به شرح زیر بوده اند:

• جرج مالوری : یک معلم مدرسه و امدادگر ارتشی سابق و کوهنورد حرفه ای. او تنها فردی بود که در سه تلاش انگلیسی ها در سالهای 1920 در اورست شرکت داشت.
• اندرو ایروین : آماده و جوان، ایروین یک قایقران قوی و مهندس با استعداد، اما بسیار جوان و در سن 22 سالگی، او جوانترین و کم تجربه ترین کوهنورد در اکسپیدشن 1924 بود.
• نوئل اودل : با تجربه زیاد، اودل یک همنورد منطقی تر بود، اما در عوض پشتیبانی مالوری و ایروین را در آخرین تلاش به عهده گرفت.(وی تا سال 1987 عمر کرد.)
• ادوارد نورتون : سرپرست برنامه، وی تا ارتفاع 8570 متر صعود کرد.
• هوارد سومرال : جراح و کوهنورد، وی در تلاش برای قله سرمازده شد.
• جئوفری بروس : او قبل از این برنامه هیچ کوهی را صعود نکرده بود، اما تا 8300 متری صعود کرد.

اکسپدیشن های پیشین

جرج مالوری پیش از این برنامه در دو اکسپدیشن دیگر نیز شرکت کرده بود. وی برای اولین بار در سال 1921 به همراه تیم بریتانیا به این منطقه سفر کرده بود. هدف این برنامه شناسایی منطقه و تهیه نقشه و جزییات بود. او احتمالا اولین اروپایی است که از کم غربی در پای لوتسه فیس دیدن کرده است.

مالوری در سال 1922 نیز به کوه بازگشت تا در تلاش دیگری شرکت کند. این اولین باری بود که از اکسیژن کمکی در کوهنوردی استفاده میشد. بعضی از کوهنوردان منتقد صعود با اکسیژن بودند چرا که از نظر آنها این کپسولها سنگین و غیرقابل اعتماد بود. سه تلاش برای قله در سال 1922 انجام گرفت که در همه آنها باربران بدون امکانات کافی حضور داشتند. اولین تلاش در 19-21 می انجام شد که طی آن سه نفر توانستند به 8225 متری دست یابند، اما هوای بد و خستگی آنها را مجبور به بازگشت کرد.

تلاش دوم با استفاده از اکسیژن کمکی انجام شد که آنها هم مجبور به بازگشت شدند. تلاش آنها البته ثابت کرد که سیستم اکسیژن کار می کند. پس از رسیدن به ارتفاع 8326 متری سیستم اکسیژن یکی از افراد خراب شده و مجبور به بازگشت میشوند.

سومین برنامه

در سومین تلاش 7 نفر از باربرها بر اثر بهمن در گردنه شمالی کشته شدند که باعث شد مالوری به دلیل قضاوت ضعیف مورد شماتت قرار بگیرد. صعود متوقف شده و تیم به دارجیلینگ بازگشت.

برنامه بعدی در سال 1924 انجام شد. تیم انگلیسی به همراه باربران محلی در اوایل آوریل به شهرکهای مرزی تب رسید و پس از مدتی کوتاه بیس کمپ را برقرار کردند. در طول مسیر ژنرال بروس به دلیل مالاریا از سرپرستی کنار رفت و سرپرستی به نورتن رسید.

نبرد بر سر بلندترین آتشفشان آسیا: دماوند در برابر کونلون

تراژدی در هیمالیا؛ ۹ کشته در دو بهمن مرگبار

تحت فرماندهی وی، بیس کمپ، کمپ یک، کمپ دو، کمپ3(بیس کمپ پیشرفته، 6400 متری) برقرار شدند. پس از یک وقفه به دلیل طوفان مالوری، نورتن، سامرول و اودل در 19 می به بیس کمپ پیشرفته رسیدند.

در 20 می، کوهنوردان شروع به ثابت کردن طنابها در گردنه شرقی کرده و کمپ 4 (7000متری) را برقرار کردند. هوا مجددا خراب شده و 12 نفر از باربران در معرض خطر در کمپ 4 باقی می مانند. که توسط امداد اعضای تیم به پایین منتقل میشوند.

سه تلاش روی قله

سه تلاش روی قله در این برنامه انجام شد. مالوری و بروس اولین تلاش را انجام دادند. که توسط نورتن و سامرول تعقیب شدند و ایروین و اودل در کمپ 4 از آنها پشتیبانی کردند. در دو تلاش اولی از اکسیژن کمکی استفاده نشد. در اولین تلاش به دلیل عدم توانایی باربرها صعود متوقف شد. در همین زمان، نورتن و سامرول و شش باربر دیگر شروع به صعود در تاریخ 2 ژوئن کردند. آنها یک شب ناخوشایند را در 8170 متری و در منطقه مرگ گذراندند. در هنگام ذوب کردن برف یکی از بطری های آنها میریزد که باعث تاخیر یک ساعتی میشود. اما آنها در ساع 6:40 دقیقه صبح شروع به حرکت می کنند. پس از 200 متر صعود در مسیر جنوبی، تدریجا به سمت رخ شمالی تراورس میکنند. در نیم روز، سامرول که دچار سرفه شدید شده است، نمی تواند ادامه دهد. نورتن به تنهایی صعود را ادامه داده و خود را از طریق یک دهلیز با تلاشی جسورانه به هرم قله نزدیک می کند.(این دهلیز بعدها به افتخار وی دهلیز نورتن نامیده میشود.) متعاقبا در ارتفاع 8570 متری مجبور به پذیرش شکست می شود که دلیل آن هم سختی بیش از حد تکنیکی و خستگی بیان میکند. او تنها 280 متر با قله فاصله دارد که البته تا سالها هم این رکورد ارتفاع برای وی باقی ماند.

نورتن به سامرول و دو نفر دیگر که در حال فرود هستند می پیوندد. در طول فرود به سامرول احساس خفگی دست داده و او فکر می کند که خواهد مرد. پس می نشیند تا عجلش فرا برسد. او بعدها می نویسد:”در آخر با دو دستم سینه ام را فشار دادم و ناگهان گرفتگی نفسم بازشد.” قدری خون بیرون آمده و راه تنفس باز میشود…

تلاش نهایی

مالوری آخرین تلاش را به همراه ایروین پیشنهاد میکند، او دارای مهارتهای تکنیکی خوبی است و میخواهد به همراه اکسیژن تلاش کند. به همراه پنج باربر، مالوری و ایروین شروع به در نوردیدن کمپ ها می کنند. آنها پس از رسیدن به کمپ 6 باربران را به پایین می فرستند. جایی که اودل در کمپ 5 برای پشتیبانی حضور دارد. آنها به اودل پیام میدهند که فردا صبح حرکت به بالا را آغاز میکنند.

صبح فردا اودل شروع به چک کردن کوه میکند، اما رخ کوه در مه فرو رفته است. در ساعت 12:50 دقیقه عصر مه کنار رفته و او دو نقطه تیره را درست زیر مسیر شمال شرقی تشخیص میدهد. او می بیند که آنها در محل احتمالی پله دوم در حال صعود هستند و مجددا مه کوه را فرا میگیرد. با وجود نگرانی وی شروع به صعود تا کمپ 7 میکند که به سختی محل آنرا پیدا میکند. با شروع بارش برف، بیرون رفته و نفرات را صدا میکند تا شاید این صدا راهنمایی برای آنها به سمت کمپ باشد.

با آرام شدن نسبی هوا اودل نیز شروع به بازگشت به کمپ پایینتر میکند، چرا که کمپ 6 تنها ظرفیت دو نفر برای شبمانی را دارد. روز بعد هم به همراه دو باربر به کمپ شش صعود میکند، اما هیچ علامتی نیست. نه ردپایی…کوهنوردان باقی مانده در 11 ژوئن کوه را با گرده ها و یالهای یخزده آن ترک کردند.

پس از آن چه اتفاقی افتاد؟

در سال 1979، کوهنورد چینی، وانگ هانگباو می گوید که در اکسپدیشن قبلی در سال 1975 جسد یک مرد انگلیسی را دیده است. وانگ بر اثر یک بهمن در فردای روزی دادن این اطلاعات مفقود میشود و جسد وی هم مانند ایروین هیچگاه یافت نمیشود. بدن مالوری در حالت یخ زده در سال 1999 در طی یک برنامه که برای یافتن افراد گم شده ترتیب داده شده بود پیدا میشود. این درحالی است که آرنج و پای سمت راست مالوری شکسته و در قسمت سر چند آسیب جدی دیده میشود. دنده وی توسط اثر طناب له شده که احتمالا به معنای متصل بودن او و ایروین در هنگام سقوط می باشد. عینک وی در جیبش قرار داشته است که شاید به معنای بازگشت در تاریکی میباشد و البته عکس همسرش که همراه وی نیست و او قول داده که این عکس را روی قله جا بگذارد. و اینطور میشود که همچنان اولین فاتح اورست در هاله ای از ابهام باقی میماند. شاید در روزی دیگر تاریخ کوهنوردی را باید از نو نوشت.

منبع : هیستوری اکسترا

مطالب مرتبط :

• اورست
• رخ شمالی اورست
• نکات جالب درباره اورست
• بلندترین کوههای جهان
• باشگاه ورزشی موج