آیگر به ارتفاع ۳۹۶۷ متر ، واقع شده در منطقه برنس آلپ. از آیگر در اسناد مربوط به قرن ۱۳ نام برده شده است ، اما اطلاعات دقیقی در مورد این کوه بیان نگردیده است.نام این کوه به لغت لاتین acer به معنای تیز یا نوکدار مربوط دانسته می شود. جبهه های جنوبی تر کوه پوشیده از یخهای منطقه جانگفرو است که از بزرگترین یخچال های آلپ می باشند.
دیواره مرگ
اولین صعود به آیگر توسط کوهنوردان سوئیسی به نام کریستین آلمر و پیتر بوهرن و یک ایرلندی به نام چارلز بارنینگتون در سال ۱۸۵۸ از طریق گرده غربی کوه انجام گرفت. اولین صعود رخ شمالی کوه نیز در سال ۱۹۳۸ توسط تیم آلمانی اتریشی انجام شد. این دیواره به دلیل تعداد زیاد تراژدی های آن در صعودها نیز مشهور است. از سال ۱۹۳۵ تا به امروز حداقل ۶۵ نفر جان خود را در تلاش رخ شمالی کوه از دست داده اند. که البته باعث دادن لقب دیواره مرگ به آن شده است.
قطار آیگر
با اینکه صعود به دیواره فقط توسط کوهنوردان ماهر و آماده ممکن است. یک قطار از دل آن عبور می کند که دارای دو ایستگاه درون کوه می باشد. این دو ایستگاه دارای پنجره در میان این دیواره هستند. اینها قسمتی از مسیر راه آهن جانگفرو بین مانچ و ژانگفرو هستند که بلندترین خط آهن در اروپا می باشد. از سال ۲۰۱۶ ایستگاه آیگر عملا مورد استفاده قرار نمیگیرد.
رخ شمالی کوه
رخ شمالی آیگر یکی از سه دیواره بزرگ شمالی در آلپ بعلاوه ماترهورن و گراندژوراسس می باشد که به عنوان سه گانه خوانده می شوند. این دیواره به ارتفاع ۱۸۰۰ متر مشرف به گریندلولد است.
نخستین صعود این دیواره در ۲۴ جولای ۱۹۳۸ توسط آندریاس هکمیر ، لودویگ وورگ ، هنریش هارر و فریتز کاسپارک در قالب یک تیم آلمانی-اتریشی انجام گرفت. در واقع آنان به عنوان دو تیم روی دیواره کار کردند. هارر و کاسپارک یک روز زودتر از هکمیر و ورگ شروع کردند. تیم دوم در تراورس هینترستویسر از طنابهای ثابت تیم اول استفاده نمودند. سرطناب قسمتهای سخت تر مسیر توسط هکمیر که با تجربه تر بود انجام گرفت. در این قسمت ها تیم به صورت واحد صعود می کرده است.
عنکبوت سفید
یک قسمت از بالای مسیر عنکبوت سفید نام دارد که به خاطر شکافهایی است که به شکل یک عنکبوت به هم وصل شده و پر از برف می باشند. هارر نام کتاب خود درباره این صعود را عنکبوت سفید گذاشت. در طول اولین صعود ، آنها با یک بهمن در این قسمت برخورد کردند، که البته قدرت زیادی نداشت.
پس از آن این دیواره بارها صعود شد. این روزها اما این دیواره به عنوان یک چالش ممنوعه شناخته می شود که دلیل آن افزایش ریزش سنگ و کم شدن قسمتهای یخی کوه می باشد. کوهنوردان حال حاضر بیشتر به دنبال صعود به آیگر در زمستان هستند که سنگها به وسیله یخ مستحکم می شوند.
رخ شمالی (آلمانی :نورد واند ،انگلیسی:نورث وال) برای نخستین بار در سال ۱۹۳۸ توسط یک تیم آلمانی اتریشی صعود گردید.لازم به ذکر است که این رخ یکی از شش جبهه عظیم شمالی در آلپ می باشد.پس از سال ۱۹۳۵ ، ۶۴ نفر جان خود را در راه صعود این دیواره از دست داده اند که برای این دیواره لقب دیواره مرگ را به ارمغان آورده است.
از کلین شوئدگ یک تونل قطار نزدیک به بخش مرکزی آیگر حرکت می کند و دو ایستگاه داخل کوه دسترسی آسان به پنجره هایی برای تماشای مناطق کوهستانی را از دل آیگر میسر می سازند.
بازی مرگ و زندگی
کوهنوردانی که سعی در صعود دیواره را دارند به راحتی قابل رصد شدن از طریق تلسکوپ های لکین شودگ هستند.تضاد بین زندگی شهری و راحتی و تلاش کوهنوردانی که در حال فعالیت برای صعود دیواره هستند و گاهی زجر کشیدن کوهنوردانی که جان خود را از دست می دهندو یا در حال جان کندن هستند.باعث اهمیت رسانه ای این دیواره در سطح بین المللی شده است.
مسیر شناسی آیگر
در اینجا تقریبا همه مسیرهای کوه با درجه سختی آنها معرفی شده اند.
- کرده میتلجی (۶۰۰ متر ، آماتر براواند – ماکی –استیوری ۱۹۲۱)
- مسیر لاپر (۱۸۰۰ متر،گراون نابل ،لاپر ،زورچر ۱۹۳۲)
- ستون شمال شرقی ،مسیر مسنر ( ۱۸۰۰ متر ،هیبلر – گونتر و رینهولد مسنر – ماچکا ۱۹۶۸)
- گریفین لیخت (۷c ، ۱۸۰۰ متر ، ادرمت – کلر ۱۹۷۰ )
- ستون شمال شرقی – مسیر اسکاتلندی ها (،۱۸۰۰ متر، مک ایچرن – مککیت – اسپنس ۱۹۷۰ )
- ستون شمالی، مسیر لهستانی ها (۵٫۷ ، یک کارگاه مصنوعی ، ۱۸۰۰ متر ، ۷۰۰ متر مشترک با مسیر مسنر کیلکی – لوکاج – سوزافرسکی – زیساک ۱۹۶۸ )
- مسیر اسلونیایی ها (۵٫۱۰c ، نز – فرسر – تیک ۱۹۸۵ )
- هارلین درتیسیما (۱۸۰۰ متر ، بانینگتون – گولیکو – هاگ هارلین – هاستن – هاپفایر..۱۹۶۶)
- مسیر چک (۵٫۱۰a ،A3 ، یخ ۸۰ درجه اسمیت – ریسیکا – فلجبرک ۱۹۷۸ )
- عنکبوت جوان ( ۷a ، A2 ،M7 ۱۱۰۰ متر ، استک – سیجرسیت )
- میان بر آیده آل (۱۸۰۰ متر ، پچیل ۱۹۸۳ )
- میانبر ژاپنی ها (۵٫۹ ،A3 ،۱۸۰۰ متر، کاتو – کاتو – نگیشی ۱۹۶۹ )
- مسیر یادبود تونی هبلر (۷+، A3 ، ۸۰ درجه اسمیت – لوک – پیتلکا ۱۹۸۵)
- متانویا (۱۸۰۰ متر ،alex lowe ۱۹۹۱ )
- مسیر اصلی (۱۸۰۰ متر –هکمر – کاسپارک – ورثر ۱۹۳۸ )
- لاویدا اس سیلب ( رد پوینت، ۷c ، ۹۰۰ متر ، آنکر – رسیت ۱۹۹۹ )
- ستون چک ( ۵٫۱۰a ، A4 ، اسمیت – کیسیلکوا – بلا چک – ریبیکا ۱۹۷۶ )
- ستون ژنف (۹۰۰ متر، هاف گارتنر – پیولا ۱۹۸۳ )
- پیولا چلینی ( ED3،۱۲۰۰ متر ، چلینی – پیولا ۱۹۸۱ )
- گلبر انجل (۵٫۱۱a ، ۱۱۰۰ متر ، کوبال کوبال ۱۹۸۸ )
- گوشه شمالی (ED3 ، ۱۲۰۰ متر ، هوالد – هوالد روئدی ۱۹۸۱)
- یتی (۵٫۱۰a ، A1 ، ۱۰۰۰ متر فورلینی – فاجیانی ۱۹۹۸ )
- مجازات آیگر ( ED3 ، ۱۰۰ متر آنکر – پیولا ۱۹۸۸ )
- چانت دوسین (ED3 ، ۷a ، ۶b+ ،۹۰۰ متر آنکر – پیولا ۱۹۸۸ )
- اسپیت وردونسک (iv ، ۷a ، A1 ، ۳۰۰ متر میلفر استینر ۱۹۸۳)
- دریای آبی عمیق (۷b+ ، ۳۰۰ متر رادمایر-راستالر۲۰۰۱ )
- مسیر نز (۵٫۷ ،ر۶۵۰ متر نز ۱۹۸۲ )
- مسیر اخنر-برانر (۵٫۹ ، ۶۰۰ متر ۱۹۸۲)
- لاخر اسپیل ( ۵٫۱۰d ،آنکر-گرابر ۱۹۸۸)
- گرده مستقیم غربی (۵٫۱۲a ،۳۵۰ متر پیولا – اسپرانگل ۱۹۸۰)
- ویا فرتا (f ،۲۶۰ متر ۱۸۹۹ ۲۰۰۰)
- گرده غربی (بارنینگتون ،آلمر ، باهرن ۱۸۵۸)
برخی از فیلم های ساخته شده با مزمون آیگر
- مکافات آیگر The Eiger Sanction
- دیواره شمالی
