آلپینیست های امریکایی، پریتی و جف رایت اولین صعود کی6 مرکزی(7155 متر) را در قراقوروم پاکستان در 9 اکتبر 2020، یک روز پس از سومین صعود کی6 غربی(7140 متر) به انجام رساندند.
این زوج 8 شب و نه روز را پس از بیس کمپ پیشرفته در کوه گذراندند. این در حالی بود که آنها با شیب یخچال نینگماه به ارتفاع 2000 متر و شیبی که حتی به 80 درجه هم میرسید رویارویی داشتند.
موفقیت جالب این کوهنوردان بعد دیگری هم دارد. هر دوی نفرات 32 و 33 ساله در شاخه های مهندسی فعالیت کاری دارند و بیشتر در ایام تعطیل به صعود میپرداختند. با اینهمه در رزومه شان می شد صعود به دنالی در آلاسکا و فیتزروی پاتاگونیا از طریق مسیر فرانکو-آرژانتینا را مشاهده کرد.
با آرزوی پا گذاشتن به پروژه های بزرگتر، پس از دو سال برنامه ریزی دقیق تصمیم گرفتند که یک دوره مرخصی از کار بگیرند. این دوره در فوریه 2020 با صعود سره توره از طریق مسیر راگنی انجام شد، پس از آن به سراغ شش رخ عظیم شمالی آلپ رفتند و مسیرهای زیر را صعود نمودند:
- آیگر از طریق مسیر هکمیر
- پتی درو
- ماترهورن در ژوئن از طریق مسیر اشمید
- سیما گرانده از طریق مسیر کومیسی دیامی
- گراند ژوراسس از طریق مسیر واکر
- پیز بادیل از طریق مسیر کازین.
پس از این دوره بود که به دنبال پروژه خودشان در کوههای بلند اقدام نمودند و به دنبال صعود کی6 عازم قراقوروم شدند. گزارش آنها را در زیر بخوانید.
کی6 غربی و مرکزی
ما از کی6 غربی (سومین صعود کوه) و کی6 مرکزی (اولین صعود کوه) در این اکتبر صعود کردیم. توانستیم در 8 اکتبر به قله غربی و در 9 اکتبر به قله مرکزی صعود کنیم. ما برنامه ریزی صعود کی6 را از طریق دره نینگماه Nangmah در طول دو سال پیش به انجام رساندیم. زمانی که اپیدمی کرونا آغاز شد، امیدمان را برای صعود حفظ کردیم اما سفرمان از ماههای نرمال ژوئن-آگوست تا سپتامبر-اکتبر به تعویق افتاد. در این زمان بود که پاکستان اجازه ورود توریست ها با تست را صادر کرده بود. یک هفته قبل از حرکت ما به سوی منطقه کولین هالی تصمیم گرفت که برای اهداف خودش که انفرادی بودند به تیم ما بپیوندد. او به ما مطالب زیادی انتقال داد و همچنین ما را تشویق به انجام این پروژه نمود.
کی6
کی6 دارای سه قله در طول خط الراس خود میباشد: غربی (7140متر)، مرکزی(7155 متر) و اصلی(7281 متر). کی6 اصلی در سال 1971 توسط یک تیم اتریشی به سرپرستی ادوارد کوبلمولر Eduard Koblmueller به انجام رسید. قبل از این صعود از روی خوش اقبالی توانستیم با یکی از اعضای این تیم به نام فرد پرسل ارتباط پیدا کنیم و او عکس ها و گزارشهای اکسپدیشن 1970 را در اختیار ما قرار داد. در سال 2013 یان ولستد و رافائل اسلاوینسکی توانستند قله کی6 غربی را برای اولین بار از طریق مسیر تکنیکی در سمت شمال کوه صعود کنند که به دریافت کلنگ طلایی توسط این تیم انجامید. سپس در سال 2015، گراهام زیمرمن و اسکات بنت به عنوان دومین تیم از کی6 غربی و از طریق رخ جنوبی بالا رفتند. اما به دلیل طوفان نتوانستند مسیر خود را به کی6 مرکزی ادامه دهند.
شروع
اولین مانع ما برای این صعود سفر به پاکستان بود. ما ارتباطمان را به علی سالترو Ali Saltoro، برنامه ریز تورمان در پاکستان حفظ کردیم و او ما را از وضعیت کرونا در آنجا مطلع میکرد. تقریبا یک و نیم ماه هم برنامه ما به تعویق افتاد، اما زمانی که مرزها باز شدند بلیط ها و ویزا را دریافت کرده و در تاریخ 23 آگوست بود که به اسلام آباد رسیدیم. در اینجا بود که علی به دیدن ما در فرودگاه آمد و چند ساعت بعد به اسکاردو پرواز کردیم. حتی بدون اینکه فرودگاه را ترک کرده باشیم. ما به راحتی و ایمنی در روز 26 آگوست به بیس کمپمان در دره نانگماه وارد شدیم.
هم هوایی
با ورود به بیس کمپ، فرآیند هم هوایی ما در یک قله نزدیک به نام کاپورا پیک آغاز شد و یک ویوی کلی از مسیر جنوب غربی کی6 و رخ غربی به نام گردنه الام Alam’s Col به دست آوردیم. از این محل توانستیم چند گزینه در رخ غربی را شناسایی کنیم. پس از هم هوایی در کاپورا پیک به سمت یخچال غربی نانگماه رفته و بیس کمپ پیشرفته در اینجا برقرار شد. سپس با ادامه هم هوایی در دو مورد از گزینه ها را در مسیر توانستیم شناسایی کنیم. ما برای پنج شب در بالاتر از 5700 متری شب خوابی داشتیم و پس از آن تصمیم گرفتیم که مسیر فرود اسکات و گراهام مسیر ایده آل صعود برای ما خواهد بود.
از اینجا ما به بیس کمپ بازگشتیم و متوجه شدیم که کولین بیمار شده است. کولین به سفرش پایان داد و به فرانسه بازگشت. اما ما شروع به برنامه ریزی برای تلاش قله کردیم و یک پیش بینی هوای مناسب هم به دستمان رسید. حالا به خوبی هم هوا شده بودیم و با وجود کاهش جدی دمای هوا می توانستیم صعودمان را شروع کنیم.
صعود اصلی
در 2 اکتبر، شروع به صعود به سمت بیس کمپ پیشرفته در 5150 متری کردیم. مسیر در اینجا با یک شیب اصلی به سمت گرده جنوب غربی کوه شروع میشد که با یک مسیر شیب 60 درجه یخ و برف برای 600 متر ادامه پیدا میکرد. سپس برای 300 متر به سمت رخ غربی تراورس کردیم و پس از آن از رخ یخی 900 متری غربی بالا رفتیم. زمانی که گراهام و اسکات در سال 2015 از این مسیر فرود می آمدند از 19 کارگاه آبالاکوف برای بازگشت به زیر زیر این تراورس استفاده کرده بودند. صعود این رخ 900 متری توانفرسا بود. 12 ساعت روز طول کشید تا به مسیر جنوب غربی برسیم. رخ غربی شامل مقدار کمی برف بر روی یخ بسیار سخت بود که البته به از تکنیک صعود همزمان برای بالا رفتن از آن استفاده شد.
شیبهای بالایی متشکل از برف عمیق بودند که باعث شد 400 متر آخر تا مسیر قله در 7000 متری را در برف غلت بزنیم. پیش بینی هوا به ما اخطار احتمال رویارویی با جریان جت استریم را داده بود که باعث باد با سرعت بیش از 45 کیلومتر و دمای هوای منفی 21 درجه سانتی گراد می توانست باشد. این پیش بینی درست بود. ما مسیری نو در بین کی6 غربی و کی6 مرکزی را در صعود کردیم. رخ غربی کی6 مرکزی با شیب 80 درجه یخ و برف و یک نقاب عظیم در انتظار ما بود.
قله
سمت شمالی مسیر قله کی6 مرکزی به طور عمودی به دره چارکوسا میرسید. زمانی که نهایتا ما در بالاترین نقطه کی6 رسیدم، در لبه چاقویی شکل آن نشستیم در حالی که یک پای ما به سمت دره لاچیت و پای دیگرمان به سمت دره چارکوسا بود. به طور عجیبی صعود به یک قله صعود نشده تفاوتی با صعود به یک قله صعود شده نداشت. با این وجود هوا به ما اجازه داد تا مناظری بسیار زیبا از قلل 7000 و 8000 متری پاکستان را ببینیم. البته این منظره را باید برای فرودی طولانی به سرعت ترک می کردیم.
در اینجا از استیو سوینسون، گراهام زیمرمن، و یان ولستد به دلیل اطلاعاتشان و کولین هالی به خاطر توصیه بزرگ او و نیز شرکت ارایه دهنده تور، کادر بیس کمپ و البته علی سالترو تشکر می کنیم.
نوشته پریتی و جف رایت. منبع: پلانت مونتین.
مطالب مرتبط
