آلپینیست های امریکایی، پریتی و جف رایت اولین صعود کی۶ مرکزی(۷۱۵۵ متر) را در قراقوروم پاکستان در ۹ اکتبر ۲۰۲۰، یک روز پس از سومین صعود کی۶ غربی(۷۱۴۰ متر) به انجام رساندند.
این زوج ۸ شب و نه روز را پس از بیس کمپ پیشرفته در کوه گذراندند. این در حالی بود که آنها با شیب یخچال نینگماه به ارتفاع ۲۰۰۰ متر و شیبی که حتی به ۸۰ درجه هم میرسید رویارویی داشتند.
موفقیت جالب این کوهنوردان بعد دیگری هم دارد. هر دوی نفرات ۳۲ و ۳۳ ساله در شاخه های مهندسی فعالیت کاری دارند و بیشتر در ایام تعطیل به صعود میپرداختند. با اینهمه در رزومه شان می شد صعود به دنالی در آلاسکا و فیتزروی پاتاگونیا از طریق مسیر فرانکو-آرژانتینا را مشاهده کرد.
با آرزوی پا گذاشتن به پروژه های بزرگتر، پس از دو سال برنامه ریزی دقیق تصمیم گرفتند که یک دوره مرخصی از کار بگیرند. این دوره در فوریه ۲۰۲۰ با صعود سره توره از طریق مسیر راگنی انجام شد، پس از آن به سراغ شش رخ عظیم شمالی آلپ رفتند و مسیرهای زیر را صعود نمودند:
- آیگر از طریق مسیر هکمیر
- پتی درو
- ماترهورن در ژوئن از طریق مسیر اشمید
- سیما گرانده از طریق مسیر کومیسی دیامی
- گراند ژوراسس از طریق مسیر واکر
- پیز بادیل از طریق مسیر کازین.
پس از این دوره بود که به دنبال پروژه خودشان در کوههای بلند اقدام نمودند و به دنبال صعود کی۶ عازم قراقوروم شدند. گزارش آنها را در زیر بخوانید.
کی۶ غربی و مرکزی
ما از کی۶ غربی (سومین صعود کوه) و کی۶ مرکزی (اولین صعود کوه) در این اکتبر صعود کردیم. توانستیم در ۸ اکتبر به قله غربی و در ۹ اکتبر به قله مرکزی صعود کنیم. ما برنامه ریزی صعود کی۶ را از طریق دره نینگماه Nangmah در طول دو سال پیش به انجام رساندیم. زمانی که اپیدمی کرونا آغاز شد، امیدمان را برای صعود حفظ کردیم اما سفرمان از ماههای نرمال ژوئن-آگوست تا سپتامبر-اکتبر به تعویق افتاد. در این زمان بود که پاکستان اجازه ورود توریست ها با تست را صادر کرده بود. یک هفته قبل از حرکت ما به سوی منطقه کولین هالی تصمیم گرفت که برای اهداف خودش که انفرادی بودند به تیم ما بپیوندد. او به ما مطالب زیادی انتقال داد و همچنین ما را تشویق به انجام این پروژه نمود.
کی۶
کی۶ دارای سه قله در طول خط الراس خود میباشد: غربی (۷۱۴۰متر)، مرکزی(۷۱۵۵ متر) و اصلی(۷۲۸۱ متر). کی۶ اصلی در سال ۱۹۷۱ توسط یک تیم اتریشی به سرپرستی ادوارد کوبلمولر Eduard Koblmueller به انجام رسید. قبل از این صعود از روی خوش اقبالی توانستیم با یکی از اعضای این تیم به نام فرد پرسل ارتباط پیدا کنیم و او عکس ها و گزارشهای اکسپدیشن ۱۹۷۰ را در اختیار ما قرار داد. در سال ۲۰۱۳ یان ولستد و رافائل اسلاوینسکی توانستند قله کی۶ غربی را برای اولین بار از طریق مسیر تکنیکی در سمت شمال کوه صعود کنند که به دریافت کلنگ طلایی توسط این تیم انجامید. سپس در سال ۲۰۱۵، گراهام زیمرمن و اسکات بنت به عنوان دومین تیم از کی۶ غربی و از طریق رخ جنوبی بالا رفتند. اما به دلیل طوفان نتوانستند مسیر خود را به کی۶ مرکزی ادامه دهند.
شروع
اولین مانع ما برای این صعود سفر به پاکستان بود. ما ارتباطمان را به علی سالترو Ali Saltoro، برنامه ریز تورمان در پاکستان حفظ کردیم و او ما را از وضعیت کرونا در آنجا مطلع میکرد. تقریبا یک و نیم ماه هم برنامه ما به تعویق افتاد، اما زمانی که مرزها باز شدند بلیط ها و ویزا را دریافت کرده و در تاریخ ۲۳ آگوست بود که به اسلام آباد رسیدیم. در اینجا بود که علی به دیدن ما در فرودگاه آمد و چند ساعت بعد به اسکاردو پرواز کردیم. حتی بدون اینکه فرودگاه را ترک کرده باشیم. ما به راحتی و ایمنی در روز ۲۶ آگوست به بیس کمپمان در دره نانگماه وارد شدیم.
هم هوایی
با ورود به بیس کمپ، فرآیند هم هوایی ما در یک قله نزدیک به نام کاپورا پیک آغاز شد و یک ویوی کلی از مسیر جنوب غربی کی۶ و رخ غربی به نام گردنه الام Alam’s Col به دست آوردیم. از این محل توانستیم چند گزینه در رخ غربی را شناسایی کنیم. پس از هم هوایی در کاپورا پیک به سمت یخچال غربی نانگماه رفته و بیس کمپ پیشرفته در اینجا برقرار شد. سپس با ادامه هم هوایی در دو مورد از گزینه ها را در مسیر توانستیم شناسایی کنیم. ما برای پنج شب در بالاتر از ۵۷۰۰ متری شب خوابی داشتیم و پس از آن تصمیم گرفتیم که مسیر فرود اسکات و گراهام مسیر ایده آل صعود برای ما خواهد بود.
از اینجا ما به بیس کمپ بازگشتیم و متوجه شدیم که کولین بیمار شده است. کولین به سفرش پایان داد و به فرانسه بازگشت. اما ما شروع به برنامه ریزی برای تلاش قله کردیم و یک پیش بینی هوای مناسب هم به دستمان رسید. حالا به خوبی هم هوا شده بودیم و با وجود کاهش جدی دمای هوا می توانستیم صعودمان را شروع کنیم.
صعود اصلی
در ۲ اکتبر، شروع به صعود به سمت بیس کمپ پیشرفته در ۵۱۵۰ متری کردیم. مسیر در اینجا با یک شیب اصلی به سمت گرده جنوب غربی کوه شروع میشد که با یک مسیر شیب ۶۰ درجه یخ و برف برای ۶۰۰ متر ادامه پیدا میکرد. سپس برای ۳۰۰ متر به سمت رخ غربی تراورس کردیم و پس از آن از رخ یخی ۹۰۰ متری غربی بالا رفتیم. زمانی که گراهام و اسکات در سال ۲۰۱۵ از این مسیر فرود می آمدند از ۱۹ کارگاه آبالاکوف برای بازگشت به زیر زیر این تراورس استفاده کرده بودند. صعود این رخ ۹۰۰ متری توانفرسا بود. ۱۲ ساعت روز طول کشید تا به مسیر جنوب غربی برسیم. رخ غربی شامل مقدار کمی برف بر روی یخ بسیار سخت بود که البته به از تکنیک صعود همزمان برای بالا رفتن از آن استفاده شد.
شیبهای بالایی متشکل از برف عمیق بودند که باعث شد ۴۰۰ متر آخر تا مسیر قله در ۷۰۰۰ متری را در برف غلت بزنیم. پیش بینی هوا به ما اخطار احتمال رویارویی با جریان جت استریم را داده بود که باعث باد با سرعت بیش از ۴۵ کیلومتر و دمای هوای منفی ۲۱ درجه سانتی گراد می توانست باشد. این پیش بینی درست بود. ما مسیری نو در بین کی۶ غربی و کی۶ مرکزی را در صعود کردیم. رخ غربی کی۶ مرکزی با شیب ۸۰ درجه یخ و برف و یک نقاب عظیم در انتظار ما بود.
قله
سمت شمالی مسیر قله کی۶ مرکزی به طور عمودی به دره چارکوسا میرسید. زمانی که نهایتا ما در بالاترین نقطه کی۶ رسیدم، در لبه چاقویی شکل آن نشستیم در حالی که یک پای ما به سمت دره لاچیت و پای دیگرمان به سمت دره چارکوسا بود. به طور عجیبی صعود به یک قله صعود نشده تفاوتی با صعود به یک قله صعود شده نداشت. با این وجود هوا به ما اجازه داد تا مناظری بسیار زیبا از قلل ۷۰۰۰ و ۸۰۰۰ متری پاکستان را ببینیم. البته این منظره را باید برای فرودی طولانی به سرعت ترک می کردیم.
در اینجا از استیو سوینسون، گراهام زیمرمن، و یان ولستد به دلیل اطلاعاتشان و کولین هالی به خاطر توصیه بزرگ او و نیز شرکت ارایه دهنده تور، کادر بیس کمپ و البته علی سالترو تشکر می کنیم.
نوشته پریتی و جف رایت. منبع: پلانت مونتین.
مطالب مرتبط
