والتر بوناتی ، کی۲ صعود کثیف

والتر بوناتی ، ۱۹۳۰-۲۰۱۱ ، کوهنورد ایتالیایی ، کاشف و روزنامه نگار. انجام بسیاری از صعودهای شاخص از جمله:

• صعود انفرادی یک مسیر جدید در ستون جنوب غربی درو ،
• اولین صعود به گاشربروم ۴ در ۱۹۵۸
• اولین صعود انفرادی در زمستان رخ شمالی ماترهورن

وی پس از صعود به ماترهورن در ۳۵ سالگی خود را از کوهنوردی بازنشسته کرد.

شروع صعودها

والتر بوناتی در سن ۱۸ سالگی شروع به کوهنوردی کرد. در سال ۱۹۴۹ و در اولین سال کوهنوردی توانست یک مسیر چالشی ۲۵۰ متری در دل آلتیسیمو را با درجه سختی UIAA V+ صعود نماید. در همان سالها دیواره شمالی گراندژوارسس را نیز در دو روز و با تجهیزاتی کم صعود کرد.

اولین صعود هایی که بوناتی انجام میداد با امکان بسیار کم از جمله میخ های دست ساز خودش انجام میگرفت. وی پس از دوسال صعود در جمله بهترین کوهنوردان ایتالیا قرار گرفت.

یکی دیگر از صعودهای جالب وی گشایش مسیر در رخ شرقی گرند کاپوچین برای اولین بار می باشد.

وی در این دوره چندین مسیر درجه یک در دیواره های مختلف آلپ گشایش کرد.

پست مرتبط

گشایش مسیر به سبک سبکبار در کوههای پرو

راهنمای کامل بارفیکس {فواید و انواع آن }

داستان کی۲ – صعود کثیف , والتر بوناتی و ۵۰ سال سرزنش

در سال ۱۹۵۴ بوناتی جوانترین عضو تیم اعزامی ایتالیایی به کی۲ بود که توسط آردیتو دسیو سازماندهی می شد. در ۳۱ جولای دو عضو تیم لینو لاسیدلی و آچیل کامپاگنونی به قله دست می یابند و اولین صعود این کوه را رقم می زنند. اما در آنجا اتفاقی روی می دهد که ابتدا بوناتی به خاطر آنها مورد انتقاد قرار می گیرد. اما پس از حدود ۵۰ سال حقیقت فاش می شود و معلوم می گردد که لاسیدلی و کامپاگنونی دروغ گفته اند.

اولین مرکز تخصصی آمادگی جسمانی کوهنوردی : باشگاه ورزشی موج

بیواک ناخواسته

در جریان این صعود بوناتی و امیر مهدی ، مسئولیت حمل کپسولهای اکسیژن کمکی را به کمپ نه برای تلاش لاسیدلی و کامپاگنونی داشتند. لاسیدلی و کامپاگنونی کمپ نه را بالاتر از جایی که قرار تیم بود برپا می کنند. بوناتی و امیر مهدی در تاریکی به محل کمپ قرار می رسند و آنرا نمی یابند. در اینجا حال مهدی مناسب نیست و تاریک شب اجازه پیدا کردن کمپ را نمی دهد. آنان مجبور می شوند تا در ارتفاع ۸۱۰۰ متری و در دمای منفی سی درجه بدون کیسه خواب و چادر در هوای آزاد بیواک کنند که به قیمت انگشتان پای امیر مهدی تمام میشود.

کامپاگنونی اظهار می دارد که تغییر محل کمپ به دلیل وجود یک برج یخی در بالای سر بوده است. بوناتی این ادعا را رد می کند. بوناتی اینطور فکر می کند که آنها محل کمپ را عمدا تغییر داده اند تا مهدی و بوناتی نتوانند تلاشی برای قله داشته باشند.

مرتبط : کی۲

والتر بوناتی در بهترین شرایط بدنی نسبت به کل تیم بود و انتخاب وی برای قله طبیعی بود اما دسیو لاسیدلی و کامپاگنونی را انتخاب کرد. اگر بوناتی میخواست به تیم صعود بپیوندد مجبور بود بدون اکسیژن کمکی صعود کند. پس از بازگشت بوناتی و مهدی به کمپ ۸ ، لاسیدلی و گامپاگنونی به سمت قله صعود می کنند. دسیو در گزارش نهایی به طور گذارا به بیواک اشاره می کند و سرمازدگی امیر مهدی را یک نقطه ضعف در صعود می خواند. دولت ایتالیا حقوقی کوچک برای امیرمهدی به دلیل تلاش در صعود در نظر می گیرد که بعدها توسط فرزند مهدی به آن اعتراض می شود.

مرتبط : مسیرهای کی۲

دیگر خیلی دیر شده است!

بوناتی بعدا توسط کامپاگنونی به خاطر استفاده از اکسیژن کمکی در بیواک مورد شماتت قرار می گیرد، چرا که اکسیژن آنها زودتر از انتظار در روز قله به پایان می رسد. بوناتی سریعا ادعا می کنند که آنها اصولا نمی توانستند از اکسیژن کمکی استفاده کنند چرا که ماسک و رگلاتور در محل کمپ ۹ قرار داشته اند. بوناتی برای حرفش مدرک هم ارایه می دهد. بعدها ادعای بوناتی توسط لاسیدلی در سال ۲۰۰۴ پشتیبانی می شود. وی می گوید که اکسیژن به دلیل فشار بیش از حد صعود تمام شده بود.

برای مدتها بوناتی توسط جامعه کوهنوردی مورد سرزنش قرار گرفت اما به مرور مدارک بیشتری برای تایید ادعای وی به دست آمد.

بوناتی یکی از بهترین کوهنوردان تمام دوران بود – آخرین آلپینیست حقیقی ، یک متخصص در تمام رشته ها. اما مهمتر اینکه والتر یک شخصیت بردبار ، عجیب و دوست داشتنی داشت. او برای ۵۰ سال همه زخم زبانها را تحمل کرد اما در آخر مشخص شد که حق با وی بوده است.

رینهولد مسنر

در سال ۲۰۰۷ آلپاین کلاب ایتالیا به طور رسمی اعلام کرد که حق با بوناتی بوده است.

در سال بعد از آن بوناتی سعی کرد یک صعود انفرادی به کی۲ ترتیب دهد اما نتوانست کمک لازم را جذب کند.

تا زمان صعود به کی۲ همیشه احساس وابستگی و اعتماد به دیگران با من بود، اما بعد از اتفاقی که در ۱۹۵۴ افتاد اعتماد خود را از دست دادم. سعی کردن فقط به خودم اعتماد کنم. این موضوع مرا محدود می کرد وآنرا می دانستم ، اما حداقل جلوی ناامیدی بیشتر را می گرفت.

والتر بوناتی

درو

در آگوست ۱۹۵۵ یک صعود سولو به درو در منطقه مون بلان در ستون جنوب غربی کوه و از طریق مسیری جدید به انجام رسانید. این صعود با درجه سختی ED+ و UIAA VIII بود که با پنچ بیواک در رخ کوه به انجام رسید.

پس از ۵ روز صعود در یک صخره عمودی بوناتی خود را در یک قسمت بسیار سخت و پیچیده می بیند. وی همه تسمه ها و طنابهایی که با خود به همراه دارد سرهم کرده و به یک شکاف متصل می کند. با چرخاندن طرف دیگر از این قسمت عبور می کند. این مسیر بعدا با عنوان ستون بوناتی شناخته شد، و هنوز هم به عنوان یکی از بزرگترین دستآوردها در آلپینیسم شناخته می شود.

در سال ۲۰۰۵ یک رانش کوه مسیر ستون بوناتی را به طور کلی نابود کرد.

مرتبط : درجه سختی صعود

گراند پیلار دی انجل

در ۱۹۵۷ بوناتی اقدام به صعود آخرین رخ شمالی صعود نشده در منطقه مون بلان می کند. سه مسیر جدید در گراند پیلار دی انجل در این سالها با تلاش وی و همنوردانش گشوده می شود که از سخت ترین مسیرهای صعود شده تا آن دوران بوده اند.

گاشربروم ۴

در سال ۱۹۵۸ ، والتر بوناتی به یک تیم به سرپرستی ریکاردو کازین در کوههای پامیر می پیوندد. هدف این صعود گاشربروم ۴ می باشد. در ۶ آگوست وی و کارلو موری پس از یک صعود به سبک آلپی از طریق مسیر شمال شرقی به قله می رسند.

در سال ۲۰۰۹ کلنگ طلایی دوران به خاطر یک عمر تلاش در ورزش کوهنوردی به وی اختصاص یافت. از نظر بسیاری از بهترین ها مانند بانینگتون ، داگ اسکات بوناتی به عنوان بهترین آلپینیست شناخته شده است.

مرتبط : سبک آلپی