دویدن در جاده و دویدن در طبیعت یا تریل رانینگ یک هدف یکسان برای طی مسافتی خاص را دنبال می کنند. اما به غیر از این این دو روش کاملا متفاوت هستند.
در فروشگاه موج کوه بیابید
با اینکه این دو روش شباهت های زیادی دارند، اما هنوز هم تفاوتهای بسیاری بین آنها هست. وقتی زمین تغییر می کند، بازی تغییر می کند. در ادامه به شش تفاوت مهم بین این دو اشاره خواهد شد.
منظره
یکی از بزرگترین محاسن دویدن در طبیعت، منظره است. فرقی نمی کند که در کوهستان در حال دویدن باشید یا یک مسیر جنگلی را طی کنید. مطمئنا مناظری که در زمان دویدن در طبیعت می بینید، با کیفیت تر هستند. فقط کافیست برای چند لحظه تفاوت آنرا با دویدن در میان ساختمانها و مسیرهای شهری مقایسه کنید. وجود مناظر زیبا تاثیر به سزایی در شرایط روانی دارد که از جمله آنها باید به کاهش استرس روانی و بهبود انگیزه به خصوص در مسافتهای طولانی اشاره کرد.
دسترسی
یک مزیت بزرگ برای دویدن جاده ای. کافیست خودتان را به درب خانه برسانید. حالا می توانید تمرین را شروع کنید. در سوی دیگر برای تریل رانینگ در اکثر مواقع لازم است مسافتی طولانی طی شود تا در ابتدای مسیرتان قرار بگیرید. از این لحاظ به خصوص برای کسانی که با کمبود وقت مواجه باشند، دویدن در جاده، جایگاه بهتری خواهد داشت.
گام برداری
گام معیار مناسبی برای تمرین است که به شما کمک می کند سطح آمادگی خود را بسنجید. مساله اساسی در اینجا این است که تنظیم گام در زمان دویدن در طبیعت آسان نیست. چرا که شرایط در هر پیست متفاوت می باشد. نوع خاک، میزان سنگلاخی بودن مسیر، میزان شیب و سایر موارد تاثیر زیادی روی گام می گذارند. حفظ و ارزیابی این فاکتور در جاده بسیار آسان تر خواهد بود. در هر صورت باید قبول کرد که سرعت دویدن در طبیعت کمتر است. پس به جای سنجش گام باید با معیارهای دیگری مانند شدت ضربان قلب می توانید فشار وارده به بدنتان را بسنجید.
شیب
به طور کلی مسیرهای طبیعت پرشیب تر از مسیرهای جاده هستند. این اختلاف هم معمولا چشم گیر است. اگر می خواهید قدرت خود در دویدن را افزایش دهید یا به دنبال تمرین برای کوهنوردی هستید، تریل رانینگ گزینه مناسب تری خواهد بود. تمریناتی مانند هیل و لانگ هیل نیز می توانند یاری رسان باشند.
تمرکز
دویدن در جاده نیازمند تمرکز کمتری است. در مقابل کمبود تمرکز زمان دویدن در طبیعت می تواند به آسیب دیدگی، پیچ خوردن مچ پا، سقوط یا مانند آن ختم شود. البته در جاده نیز خطراتی مانند حضور اتومبیلها و غیره وجود دارد، اما به طور کلی نیاز به تمرکز در اینجا کمتر است. به علاوه تریل رانینگ نیاز به هماهنگی عصب عضله بیشتر برای پیش بینی موانع و ایجاد عکس العمل به موقع در مفاصل و تغییر جهت ها دارد.
جهت یابی
گم شدن در جنگل از چیزی که فکر می کنید آسانتر است. گاهی آنقدر درگیر پستی و بلندی های مسیر میشود که به راحتی پیچ و خم ها را فراموش خواهید کرد و خیلی زود متوجه میشوید که گم شده اید. در جاده هم امکان گم شدن هست. اما در هر صورت شرایط در اینجا بسیار آسانتر خواهد بود. از سوی دیگر در محیط شهری پیدا کردن افراد دیگر برای کمک گرفتن سخت نیست.
جمع بندی
هر یک از روشهای دویدن جاده ای و تریل رانینگ مزایا و معایب خود را دارند. بسته به هدفتان از تمرین می توانید یکی از این دو روش یا ترکیبی از هر دو را انتخاب کنید. به طور مثال برای یک مادر شاغل مسلما دویدن جاده یا حتی دویدن روی تردمیل به دلیل کمبود وقت می تواند گزینه بهتری باشد. البته می توان این تمرینات را در ایام تعطیل به طبیعت نیز کشاند. در سوی دیگر دونده حرفه ای جاده نیاز به گام سازی و ایجاد سرعت ایده آل دارد. پس دویدن زیاد در مسیرهای تریل می تواند باعث کند شدن وی شود.
