پل رامسدن: کوهنورد پوست کلفت با مادر زن نمونه!

چند روز پیش، در مراسمی کوچک در شهر کوهستانی برایانسون فرانسه، پل رامسدن کوهنورد متولد یورکشایر، پنجمین کلنگ طلایی (اسکار دنیای کوهنوردی) را دریافت کرد. رامسدن 54 ساله با احتساب این مورد، اکنون پرافتخارترین کوهنورد در دنیای جوایز کوهنوردی به شمار می رود. با این حال نام او برای بسیاری از کوهنوردان ناآشناست!

رامسدن در عمل نسبت به تبلیغات و ارایه خود حساسیت دارد. وی بر خلاف بسیاری از کوهنوردان جوان، هیچ حضوری در رسانه های اجتماعی ندارد و بر خلاف بسیاری از ماجراجویان به راحتی نمی توانید تصاویر او را در اینستاگرام و حتی وب سایت ها پیدا کنید.

پل با خنده می گوید: “من هیچ علاقه ای به رسانه های اجتماعی ندارم و سالهاست به همین دلیل مردم از حضور من اطلاعی نداشتند.” وی همچنین به دنبال قراردادهای اسپانسری مالی پردرآمد هم نیست. رامسدن می گوید: “تا زمانی که مجبور نباشم در ازای کوهنوردی کاری انجام نمی دهم”

حمایت مالی از پل رامسدن به تعداد انگشت شماری از برندهای لوازم کوهنوردی محدود می شود که فقط برخی از لوازم کوهنوردی وی و نه همه آنها را فراهم می کنند. برخی از لوازم او مانند ننوی برفی که برای ساخت طاقچه در شیب های تند به کار می برد توسط مادر زنش برای وی دوخته شده است.

پل حتی یک ورزشکار حرفه ای هم نیست. در حقیقت شغل رامسدن نظارت بر محیط های کاری از نظر بهداشت و ایمنی می باشد. رویکرد وی حتی برای کوهنوردان با تجربه هم عجیب و غریب است، اما به طوری غیرقابل انکاری نیز موثر است. او دارای سوابقی فوق العاده در کوه های بلند می باشد.

وی اولین کلنگ طلایی خود را در سال 2003 به خاطر صعود جبهه شمالی سیگونیانگ به همراه همنورد قدیمی خود میک فاولر دریافت کرد. دو دهه بعد نیز آخرین کلنگ طلایی را به خاطر صعود جوگال اسپایر که به نام دورجه لاکپای 2 نیز شناخته می شود به همراه تیم میلر اخذ کرد.

صعود آخر پل از یک بریدگی سفید یخ و برف روی صخره های صعب العبور جبهه شمالی کوه بود. زمانی که رامسدن و میلر صعود را آغاز کردند هیچ راهی نداشتند که بتوانند موفقیت یا شکست صعودشان را تعیین کنند. حتی بازگشت آنها از همان مسیر هم با اما و اگر همراه بود.

بلندترین قلل روسیه؛ از البروس تا آتشفشان‌های کامچاتکا!

آیا سیگار باعث هم هوایی بهتر در کوهنوردی می شود؟!

معیارهای کلنگ طلایی بر اساس صعود تیم های کوچک بدون اکسیژن و شرپا، بدون ثابت گذاری و از مسیرهای نو و ناشناخته می باشد. این همان چیزی است که از دید رامسدن یک رویکرد اخلاقی صحیح به شمار می رود. پل از کسانی که در صعودهای تجاری شرکت می کنند به این ترتیب یاد می کند: “آنها از کوه بالا نمی روند، آنها در حال بالا رفتن از طنابی هستند که توسط شخص دیگری برایشان ثابت شده است”

شاید فکر کنید که دیوار اتاق رامسدن پر از انواع لوح و تقدیر است اما اشتباه می کنید. جوایز او در پشت درب دفترش انباشه شده است و تنها کسی که آنها را می بیند نظافت چی است. نظافت چی هم شکایت می کند که آنها منبع آلودگی و گرد و غبار هستند اما پل لبخند می زند!

رامسدن از سال 1990 تقریبا هر سال یک سفر کوهنوردی انجام داده است که معمولا آنها را در یک دوره یک ماهه فشرده می کند. او توضیح می دهد که برای مدیریت این برنامه سرسختانه دو چیز لازم است: شما باید شغل آزاد و همسری بسیار صبور داشته باشید.

البته به همین سادگی هم نیست. این همه برنامه نیاز به فداکاری زیادی دارد. رامسدن همچنین به شدت روی خونسرد بودن تاکید می کند. او عقیده دارد “باید پوست کلفت باشید”

شاید این بهترین رویکرد نباشد اما از نظر پل رامسدن یک رویکرد ضروری برای پیشرفت در کوهنوردی محسوب می شود. در کوهنوردی هیچ وقت به شرایط ایده آل نمی رسید. فقط باید وقت بگذارید و یاد بگیرید!

رامسدن از تجربه ای که به سختی به دست آورده است می گوید. طبق اعتراف خودش، اولین سفر او به هیمالیا در سال 1990 یک فاجعه کامل بود. وی پس از این صعود اولیه سعی کرد ابتدا توان خود را در قله های کم ارتفاع تر آلاسکا و پاتاگونیا بهبود دهد و سپس به کوه های بلندتر بازگردد.

موفقیت و طول عمر رامسدن تا حدی به دلیل این شاگردی طولانی و شدید و همچنین آگاهی دائمی او از خطرات کوهنوردی است. اولین شریک کوهنوردی و مربی او زمانی که رامسدن هنوز نوجوان بود درگذشت.

راجر ساتکلیف تنها در اسکاتلند در حال قدم زدن بود که در حین عبور از یک سره برفی لیز خورد و سقوط کرد. رامسدن به یاد می آورد: «این یک اشتباه احمقانه بود. او ترجیح داد کلنگ خود را از روی کوله اش برندارد. وقتی لیز خورد، چیزی نداشت که جلوی سر خوردن را بگیرد و به داخل دره افتاد.» وقتی جسد ساتکلیف پیدا شد، تبر یخی همچنان به کوله پشتی او بسته بود.

رامسدن می گوید: «این چیز عجیبی به نظر می رسد، اما مرگ او چیزی است که من را در تمام این سال ها زنده نگه داشته است. از 17 سالگی به من القا شد که بازی بسیار جدی انجام می دهم.”

او می افزاید: اما این مانع کوهنوردی من نشد.

مطالب مرتبط

• احساسات مثبت ، کلنگ طلایی در تعطیلات
• نیانچن – دره اشتباهی