مسیر غربی کی2: مصاحبه با یان ولستد

کوه وحشی با استفاده از اکسیژن کمکی اهلی شده و در مسیر استاندارد صعود کوه یعنی یال آبروزی کیلومترها ثابت کشی وجود دارد. اما کی2 همچنان سه جبهه وحشی، دشوار و نامطمئن دیگر دارد. این دقیقا همان چیزیست که گراهام زیمرمن و یان ولستد می خواهند.

هر دو کوهنورد پس از گشایش و صعود مسیرهای جدید در 7000 متری های قراقوروم، موفق به کسب کلنگ طلایی شدند: ویلستد اولین صعود غربی کی6 را با رافائل اسلاویسنکی در سال 2013 انجام داد و زیمرمن در سال 2019 به همراه استیو سوینسون، کریس رایت و مارک ریچی موفق به اولین صعود لینک سار شد. حالا آنها قصد دارند سبک سبکبار را در رخ غربی فوق العاده کی2 به کار برند.

جبهه غربی کی2 صعودهای بسیار کمی به خود دیده است. دور و دشوار، بدون خط صعود واضح. این تلاش در سال 2021 باب دل مشتاقان ماجراجویی ناب، جبهه های وحشی و سبک خالص صعود خواهد بود.

یان ولستد به تازگی دوز دوم واکسن خود را دریافت کرده است. زدن واکسن یکی از ملزومات سفر به پاکستان در تابستان جاری می باشد. ولستد گفت:”این آخرین مانعی بود که برای تحقق شرایط لازم داشتیم.” لازم به ذکر است که این یک تیم دو نفره خواهد بود که روی این مسیر طولانی و سخت قصد تلاش می کنند. پیش از این کریس رایت نیز قرار بود به تیم آنها بپیوندد که به دلیل آسیب دیدگی از این سفر جدا شد.

ولستد گفت:”گراهام و من بحث کردیم که آیا دو نفری قادر به انجام پروژه هستیم یا خیر. اما نهایتا نتیجه گرفتم که بایست به جلو حرکت کرد.”

ما توافق کردیم که نمی خواهیم بمیریم.

زیمرمن و ولستد قبلا هرگز با هم صعود نکرده اند. ولستد گفت:”من و استیو سوونسون در مورد برنامه های آینده در جشنواره کوه بنف کانادا صحبت کردیم و من اشاره کردم که می خواهم یک پله بالاتر بروم و از یک مسیر فنی و غیر استاندارد در یک قله مرتفع صعود کنم. استیو، مرا به زیمرمن و رایت که قبلا برای کی2 برنامه ریزی کرده بودند، معرفی کرد.”

ایده اصلی این صعود از نذیر صبیر می باشد که زیمرمن و رایت را برای یکی از صعودهایشان پشتیبانی کرده بود. ولستد ادامه داد:”صبیر اولین صعود رخ غربی کی2 را تیم ژاپنی در سال 1981 به انجام رساند. او همه ماجرا را برای آنها تعریف کرد و اینگونه گراهام عاشق آن مسیر شد.”

ددلیفت با Trap Bar؛ افزایش جادویی قدرت پا بدون کمردرد

گفت‌وگو با بنجمن ودرینس؛ از ژانو شرقی تا آینده آلپینیسم مدرن

با وجود کمبود تجربه صعود در کنار یکدیگر، ولستد اطمینان دارد که آنها به عنوان یک تیم خوب کار خواهند کرد. وی گفت”بیماری کرونا باعث شد که ما در دو طرف مرز(امریکا و کانادا) گیر کنیم.البته ما افراد یکسانی را میشناسیم و به سبکی یکسان هم صعود می کنیم…بعلاوه اینکه توافق کرده ایم نمی خواهیم بمیریم.”

سبک صعود اهمیت دارد.

با توجه به سبک صعود، هر دو نفر تصمیم دارند که بدون اکسیژن کمکی و تنها با استفاده از 5-6 طناب صعود کنند. ولستد ادامه داد:”پس از رسیدن به کوه، بیس کمپ را دایر کرده و قسمت پایین مسیر را بررسی خواهیم کرد تا با آن آشنا شویم. سپس برای هم هوایی احتمالا عازم برودپیک خواهیم شد. بعد از آن هم منتظر پنجره هوایی مناسب برای صعود خواهیم ماند.”

بیس کمپ این تیم با مسیر استاندارد آبروزی مشترک خواهد بود. ولستد گفت”احتمالا به سمت غرب حرکت کرده و با صعود از یخچال ساوویا یک بیس کمپ پیشرفته برقرار می کنیم، البته به نظر نمیرسد مسیر یخچال هموار باشد.”

پس از رسیدن به پای کوه، این تیم باید از یک دیواره یخی صعود کند تا به مسیری مناسب در جبهه غربی برسد.”خود خط الراس کاملا صخره ای است و این به معنای درگیری فنی زیاد در ارتفاع خواهد بود. در سفر انگلیسی ها در این مسیر یک نفر به علت بهمن کشته شد. بنابراین ما باید برای اجتناب از خطر به خط الراس بچسبیم.”

یال آبروزی شیب کمتری دارد و دامنه های برفی زیادی در آن قرار گرفته است. بنابراین مناسب صعود آلپی نخواهد بود. بعلاوه در زمستان سال گذشته نپالی ها آنرا ثابت کشی کرده اند. لذا این تیم به دنبال مسیر نابتری می رود.

ولستد اضافه کرد:”ما معمولا تنها چادر و اجاق گاز حمل می کنیم. البته اگر شرایط باعث شود که چند بار مسیر را بالا و پایین کنیم هم اشکالی نخواهد داشت. کاری که ما انجام می دهیم این است که تجهیزات اضافی حمل نکرده و کمپ ثابت برقرار نخواهیم کرد.”

البته این تیم یک بیس کمپ ساده با تعداد اندکی خدمه خواهند داشت. زیمرمن اخیرا گفته است که در طول سفر آفلاین می ماند. ولستد نیز موافق است که به جای شبکه های اجتماعی بیشتر روی صعود تمرکز کنند.