وینسون مسیف یک توده بزرگ کوهستانی در جنوبگان است که 21 کیلومتر طول و 13 کیلومتر عرض دارد. این توده در 1200 کیلومتری قطب جنوب واقع شده است. وینسون برای اولین بار توسط هواپیماهای نیروی دریایی امریکا در سال 1958 کشف شد و به نام سناتور امریکایی کارل جی وینسون که از اکتشافات قطبی حمایت می کرد، نامگذاری شده است. وینسون یک منطقه کوهستانی و سرد در میان ناکجاآباد جهان است.

کوه وینسون بلندترین قله قاره جنوبگان به حساب می آید که 4892 متر ارتفاع دارد. این کوه برای اولین بار توسط یک اکسپدیشن امریکایی به سرپرستی نیکلاس کلینچ در سال 1966 صعود شد. نیکلاس کلینچ همچنین سرپرستی اولین صعود به گاشربروم یک در سال 1958 را هم بر عهده داشت.

توده وینسون بین یخچال گودج کول و برانسکوم در شمال غربی، یخچال نیمیتز و یخچال گیلدیا در جنوب غربی و جنوب، و یخچال داتر و یخچال فرعی هینکلی در شرق امتداد دارد.

کوه وینسون یا وینسون مسیف

کلمه مسیف در انگلیسی به معنای توده یا کوهستان می باشد. برای سالها نام وینسون با عنوان وینسون مسیف قلمداد می شود که به معنای توده کوهستانی وینسون می شود و شامل چند قله دیگر نیز هست. در سال 2006 پیشنهاد شد که که نام کوه وینسون به پایگاه داده قطب جنوب اضافه شود که مشخصا بالاترین قله کوهستان وینسون را نشان می دهد. این مورد پذیرفته شد و کوه وینسون رسما به وجود آمد.

اولین صعود

در سال 1963 دو گروه در داخل آلپاین کلاب امریکا، یکی به رهبری چارلز هالیستر و ساموئل سیلورستین و دیگری به رهبری پیتر شونینگ از سیاتل شروع به رایزنی برای صعود کوه وینسون کردند. این دو گروه به اصرار بنیاد ملی علوم ادغام شد و نیکلاس کلینچ از طرف آلپاین کلاب امریکا سرپرستی برنامه را بر عهده گرفت.

این صعود با نام رسمی اکسپدیشن کوهنوردی قطب جنوب امریکا توسط نشنال جئوگرافیک و آلپاین کلاب و همچنین نیروی دریایی امریکا حمایت گردید. نفرات تیم عبارت بودند از کلینچ به عنوان سرپرست، ایچی فوکوشیما از دانشگاه سیاتل، ویلیام لانگ، برایان مارتز، پیتر شونینگ (حماسه کی2، یک کلنگ برای نجات شش نفر را درباره پیتر شونینگ بخوانید.) ساموئل سیلورستاین از دانشگاه راکفلر و ریچارد والستروم.

در دسامبر 1966 نیروی دریایی نفرات تیم و تدارکات آنها را از طریق کرایست چرچ نیوزلند به پایگاه ایالات متحده در مک موردو ساوند قطب جنوب و از آنجا با یک هواپیمای سی-130 هرکولس مجهز به اسکی به محدوده سنتینل در دامنه های وینسون منتقل کرد. اولین گروه مشتمل بر 4 کوهنورد در 18 دسامبر 1966 و سه کوهنورد دیگر نیز در 20 دسامبر به قله رسیدند.

صعود به کوه وینسون

مهمترین چالش صعود به وینسون مسیف، رسیدن به پای کار خواهد بود. در حال حاضر صعود به این کوه نیاز به عضویت در ارتش یا حمایت های دولتی ندارد اما قطعا به مقدار زیادی پول و پشتیبانی نیاز خواهید داشت. بیشتر برنامه های انجام شده برای صعود وینسون حدود 10-12 روز طول می کشد و کوهنوردان برای صعود این قله به طور متوسط 43500 دلار می پردازند.

با توجه به آخرین اطلاعات شرکت Antarctica Logistics & Expeditions (ALE) تنها شرکتی است که به وینسون پرواز می کند. این شرکت در نتیجه شبکه پیچیده ای از تشریفات محیطی، هزینه و موانع تدارکاتی دشواری که قطب جنوب دارد به انحصار رسید.

سفر یک کوهنورد برای صعود قله وینسون از پونتا آرناس، یک شهر کوچک کشتیرانی در جنوب شیلی آغاز می شود.(پس اول باید خودتان را به این شهر برسانید) در حالت معمول کوهنوردان باید تجربه صعود در سرما، کار با تجهیزات برفی و عبور از یخچال را داشته باشند و از آمادگی جسمانی خوبی نیز برخوردار باشند. تجربه صعودهای زمستانی و مدیریت تجهیزات کوهنوردی به منظور جلوگیری از آسیب هایی مثل سرمازدگی و هیپوترمی بسیار مفید خواهد بود.

کوهنوردان در پونته آرناس منتظر می مانند تا هوا برای پرواز به قطب مناسب شود. این انتظار بعضا تا یک هفته هم به طول می انجامد. پروازها از پونته آرناس به یخچال یونیون انجام می شود که مکانی زیبا و کوهستانی است. پرواز تا یخچال یونیون حدود 4 و نیم ساعت طول می کشد.

یک مرحله دیگر در اینجا پرواز از یخچال یونیون به بیس کمپ وینسون است که حدودا 50 دقیقه طول می کشد و آب و هوا در این دو ناحیه می تواند کاملا متفاوت باشد پس خلبان باید منتظر شود تا هوای هر دو طرف مناسب پرواز باشد.

از سال 1993 به بعد بیس کمپ وینسون در یخچال برانسکوم در ارتفاع 2100 متری برقرار می شود. در اینجا یک چادر راهنما با تجهیزات و وسایل ارتباطی مستقر شده و کوهنوردان چادرهای خود را با خودشان حمل می کنند.

بیس کمپ (2100 متر) تا کمپ پایین (2700 متر)

مسیر از بیس کمپ با پای پیاده به سمت شرق یخچال امتداد دارد. شیب این بخش ملایم بوده و از برف سفت می باشد. کوهنوردان معمولا در این قسمت بار خودشان را روی سورتمه می کشند. بار اکثر کوهنوردان هم معمولا حدود 30 تا 40 کیلوگرم است که بین یک کوله و سورتمه حمل می شود.

سپس کوهنوردان یک چرخش 90 درجه ای به چپ روی یخچال طبیعی انجام می دهند و از برخی زمین های شکسته در امتداد پایین جبهه غربی وینسون عبور می کنند. پس از پیچیدن به چپ، مسیر نسبتاً صاف است، اگرچه شکاف های کوچکی وجود دارد. اکثر گروه های هدایت شده حداقل مدتی را برای ایمنی با صعود کرده ای می گذرانند.

کمپ پایینی در ارتفاع 2700 متری قرار دارد و توسط جبهه وسیع و برفی غربی محافظت شده است. پیمایش بین بیس کمپ و کمپ پایین هم بسیار متفاوت است و بین 2 تا 8 ساعت بسته به افراد و شرایط طول می کشد.

کمپ پایین (2700 متری) تا کمپ بالا (3850 متری)

از سال 2006 به این طرف، هر فصل یک طناب ثابت در مسیر صعود نصب می شود. مسیر صعود قبلی مقداری متفاوت بود و امکان شکستن سراک های یخی در مسیر وجود داشت به همین دلیل شرکت برگزارکننده تور کوهنوردی مسیر را تغییر داده و از طناب ثابت استفاده کرد.

کمپ بالایی در معرض باد قرار دارد. بادهای جنوبی معمولا ملایم هستند اما بادهای شمالی و شمال شرقی اغلب بسیار قدرتمند خواهند بود.

بیشتر کوهنوردان دو شب را در کمپ بالایی می گذرانند. از نظر فیزیولوژیکی به دلیل سرمای زیاد و فشار کم اکسیژن در این منطقه افراد معمولا ارتفاع را بیشتر از میزان آن حس می کنند.

هم برای رسیدن به کمپ بالایی و هم برای صعود به قله، شرایط آب و هوایی اهمیت ویژه ای دارد. دمای هوا به طور معمول حدود 15 تا 20 درجه زیر صفر است اما فقط چند لحظه سایه کافیست تا دما به 40 درجه زیر صفر کاهش پیدا کند.

روز قله (4892 متر)

در روز قله کوهنوردان به سمت جنوب شرقی یک فلات پهن و مسطح حرکت می کنند. در دو طرف قله های فرعی وجود دارد و تشخیص قلل از همدیگر آسان نیست. قله وینسون تقریبا هفت کیلومتتر به سمت جنوب شرقی قرار دارد. این مسیر نسبتا آسان و صاف است، اگر چه ممکن است 7 تا 10 ساعت طول بکشد.

در هرم نهایی قله، می توانید از یال هایی در سمت شرق یا غرب بالا بروید. تفاوت زیادی وجود ندارد، اما اکثر مردم شرق را انتخاب می کنند، که بسیار ساده تر است. روی قله فضای کافی برای چند نفر وجود دارد و در هوای خوب، عجله ای برای پایین آمدن وجود ندارد.

تا حدود سال 2004، یک استوانه فلزی روی قله وجود داشت که درون یک صخره فرو رفته بود و معمولاً توسط برف مدفون شده بود. داخل یک دفترچه و مداد بود، اما فقط عده ای آن را پیدا کردند و امضا کردند. کتاب تا سال 2004 پر شد و گیلدیا آن را به ALE برگرداند. اکنون در باشگاه آلپاین آمریکا در آرشیو کلرادو نگهداری می شود.

تاریخچه برخی از صعودها

• 1966 اولین صعود
• 1979 دومین صعود به قله ، با مشارکت کوهنوردانی از شوروی سابق.
• 1983 سومین صعود کوه . شروع پروژه هفت قله توسط دو میلیونر امریکایی. در این صعود کریس بانینگتون هم با آنها همراهی کرد.
• 1988 صعود اولین زن به وینسون مسیف

مسیرهای وینسون

شرح تصویر و مسیرها در وینسون مسیف

• A قله برانزکامپ
• B قله وینسون
• C قله سیلورستین
• D قله آستوریاس

1. مسیر چینلا-اسلواک – 2007
2. لینر اکسلیتور – 1994
3. کانجوگانت – 2006
4. پرپل هیز – 2005
5. دهلیز بانانا فرندشیپ – 2004
6. رودی – 1991
7. رخ غربی بستنی – 1999
8. هونلی فادر – 1993
9. آستوریاس – 1995
10. مسیر غربی – 1999

اولین صعود از رخ شرقی وینسون

بیشتر صعودهای انجام شده تا به این زمان از سمت غربی کوه صورت می گرفته است. اولین صعود از سمت شرق درسال 2001 به حمایت مالی نوا در ژانویه 2001 انجام گرفت. تیم به سرپرستی کنراد انکر ، شامل جان کراکوئر ، دیو هان ، اندرو مکلین ، دان استون ، لیزل کلارک ، جان آرمسترانگ ، راب راکر بود.

سختی صعود

صعود به کوه وینسون از مسیر استاندارد سختی فنی خاصی ندارد. اما به دلیل موقعیت خاص خود و قرار گیری در جنوبگان سرما یک سختی دایمی در این منطقه می باشد. البته از سوی دیگر در فصل تابستان نیم کره جنوبی و در این منطقه تقریبا طول روز دایمی است. این به آن معناست که شما همیشه خورشید را دارید.

نکته دیگر درباره کوه وینسون هزینه های صعود می باشد. در بین هفت قله هفت قاره این کوه از نظر هزینه پس از اورست قرار می گیرد. بنابر تورهای مختلف کوهنوردی که در جهان خدمات ارایه می دهند هزینه صعود به این کوه بین 25 تا 50 هزار دلار اعلام شده است. حتی گاها با هزینه صعود به اورست هم برابری می کند. دلیل آنهم مسیر خاص دسترسی به کوه می باشد.