صعود زمستانی نانگاپاربات: شیرین و تلخ

هشت سال پیش بود که محمد علی سدپارا، الکس تکسیکون و سیمون مورو برای اولین بار بر فراز نانگاپاربات در زمستان ایستادند. این اولین صعود زمستانی از نهمین کوه مرتفع جهان را رقم زد. زمستان پنج سال پیش هم دانیل ناردی و تام بالارد (پسر آلیسون هارگریوز) از بریتانیا در قسمت خطرناک تیغه موموری ناپدید شدند. آنها دیگر هرگز زنده دیده نشدند.

به گزارش امریکن آلپاین جورنال در ژانویه 2016، سدپارا و تکسیکون به همراه آدام بیلکی و یاچک چک از لهستان و دانیل ناردی از ایتالیا تلاش خود برای صعود مسیر کینشوفر را آغاز کردند. کوهنوردان ایتالیایی، مورو و تامارا لانگر نیز به دنبال صعود مسیر مسنر-آیزندل-توماسث بودند اما شرایط خطرناک مسیر آنها را بر آن داشت تا به تیم کینشوفر بپیوندند. در آن زمان مسیر کینشوفر تا ارتفاع 6700 متری ثابت گذاری شده بود.

اگر چه همه کوهنوردان حاضر در منطقه تمایل به شرکت در آخرین تلاش برای صعود قله داشتند اما اختلاف نظرها و برخورد بین اعضای تیم بروز کرد. کوهنوردان لهستانی به عنوان نمونه پس از یک سقوط 80 متری (به خاطر طناب بی کیفیت اسپانیایی ها) خودشان را کنار کشیدند.

ناردی در بیس کمپ با دیگر نفرات مشاجره کرد و پس از اینکه مورو، تکسیکون و لانگر برای صعود با همدیگر به توافق رسیدند، احساس کرد کنار گذاشته شده است. او باید به تنهایی تلاش می کرد یا راهی خانه می شد و نهایتا هم به خانه بازگشت. در کتاب زمستان 8000 متری ها نوشته برنادت مکدونالد شرح مفصلی از این ماجرا ثبت شده است.

با رسیدن پنجره هوایی خوب بود که کوهنوردان باقی مانده در زمستان نانگاپاربات راهی صعود شدند. آنها تا انتهای طناب ثابت ها صعود کرده و سپس بدون طناب ادامه دادند. هیچ کدام هم از اکسیژن کمکی استفاده نمی کرد. لانگر در 100 متری قله عقب نشینی کرد و به تنهایی بازگشت. سدپارا کمی بعد از ساعت 3 بعد از ظهر در تاریخ 26 فوریه 2016 به قله رسید و سیمون مورو و تکسیکون نیز تقریبا بعد از او در میان باد شدید به قله دست یافتند.

بنابراین مورو تبدیل به اولین کوهنوردی شد که 4 بار قله های هشت هزار متری را در زمستان صعود کرد(سه قله دیگر او شیشاپانگما، گاشربروم 2 و ماکالو بودند) متاسفانه محمدعلی سدپارا در جریان تلاش زمستانی کی2 در سال 2021 درگذشت و دیگر شاهد سالگرد این صعود نیست.

نانگاپاربات سیزدهمین هشت هزار متری بود که در زمستان صعود شد و پس از آن تنها کی2 مانده بود که در سال 2021 توسط کوهنوردان نپالی برای اولین بار در زمستان صعود گردید.

بلندترین قلل روسیه؛ از البروس تا آتشفشان‌های کامچاتکا!

آیا سیگار باعث هم هوایی بهتر در کوهنوردی می شود؟!

دانیل ناردی و پایان تلخ

دانیل ناردی برای اولین بار در سال 2013 با الیزابت روول از فرانسه، راهی صعود زمستانی نانگاپاربات از طریق مسیر موموری شد. او سپس برای 3 زمستان بعد هم روی قله تلاش کرد که هر سه تلاش با شکست همراه شدند. تلاش سال 2016 به ویژه پس از موفقیت دیگران و بازگشت وی به خانه تلخ بود.

در سال 2019 او دوباره مصمم شد تا از طریق دهلیز مومری که تا ارتفاع 6700 متری بالا می رود، صعود کرده و سپس راهی قله شود. ناردی در هر تلاش با کوهنوردان مختلف راهی شده بود و این بار نیز با تام بالارد همراه بود. بالارد جوان پسر آلیسون هارگریوز فقید، در جامعه کوهنوردی اروپا به دلیل صعودهای درخشانش نامی برای خود دست و پا کرده بود که از جمله این موفقیت ها می توان به شش جبهه شمالی آلپ در یک زمستان اشاره کرد.

کوهنوردان محلی کریم حیات و رامت الله بیگ برای این ماجراجویی به آنها پیوستند. اما حفظ انگیزه در طول هفته‌ها هوای بد، که کمپ های بالاتر را زیر بهمن مدفون کرد، دشوار بود. پاکستانی‌ها سرانجام آنجا را ترک کردند، اما بالارد و ناردی حتی با نزدیک شدن به پایان زمستان، از بازگشت خودداری کردند. سرانجام، در 22 فوریه 2019، هوا بهبود یافت. انگار اجابت دعایشان بود. اما این یک تله بود.

آن روز به کمپ 2 رسیدند و صبح روز بعد به سمت کمپ 3 ادامه دادند. با رسیدن به کمپ سه هم تیم توقف نکرد و کمپ چهارم خود را در ارتفاع 6000 متری برپا کردند.

در 24 فوریه بود که به مسیرشان ادامه دادند، اما در حدود ارتفاع 6300 متری با آشپزخانه خود در بیس کمپ تماس رادیویی گرفتند و اعلام کردند که می خواهند به کمپ 4 عقب نشینی کنند. ساعت 7 بعد از ظهر بود و هوا هم خراب شده بود. این آخرین خبری بود که کسی از این نفرات داشت.

دو روز بعد آشپز و افسر رابط در بیس کمپ زنگ خطر را به صدا درآوردند. هیچ کس دیگری روی کوه نبود، اما کریم حیات و اولا بیگ از خانه برگشتند تا کمک کنند و تیم الکس تکسیکون از K2 به آنجا پرواز کرد. در همین زمان هم درگیری مرزی بین پاکستان و هند وجود داشت که پرواز تکسیکون را هم تحت الشعاع قرار داد.

تیم تکسیکون به بررسی یخچال های پای کوه و همچنین دامنه های مسیر به وسیله پهپاد پرداخت. آنها همچنین از طریق تلسکوپ تایید کردند که اجساد ناردی و بالارد را در کوه شناسایی کردند.

آنها عقیده داشتند که نفرات به خاطر بهمن سقوط نکرده اند، چرا که آنها به طناب متصل بودند و طناب هم در جای خود محکم شده بود. نظریه تکسیکون این بود که دو کوهنورد یا سقوط کرده اند و یا در هنگام فرود خیلی خسته و سرد بودند و با کاهش دما در غروب آفتاب یخ زدند.

ناردی و بالارد 84 و 85 امین قربانیان نانگاپاربات بودند.