تاریخچه صعودهای زمستانی آناپورنا؛ سفر به قلب جهان یخزده

از مجموع ۵۱۴ نفری که تا پایان سال ۲۰۲۴ به قله آناپورنا ۱ رسیده‌اند، تنها شش نفر موفق شده‌اند در زمستان این کار را انجام دهند. تاکنون ۲۳ تیم تلاش کرده‌اند آناپورنا ۱ را در سردترین فصل سال صعود کنند که از این تعداد، ۱۹ تیم بدون استفاده از اکسیژن مصنوعی این کار را انجام داده‌اند. اما تنها دو تیم توانسته‌اند موفق شوند.

صعودهای اولیه زمستانی هشت‌هزارمتری‌ها

بین سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۴، تمامی ۱۴ قله هشت‌هزارمتری جهان برای نخستین بار صعود شدند، اما هیچ‌کدام از این صعودها در زمستان نبود. اولین قله‌ای که در زمستان فتح شد، اورست بود. در تاریخ ۱۷ فوریه ۱۹۸۰، لزک سیچی و کریستوف ویلیچکی از لهستان، با استفاده از اکسیژن مصنوعی به قله رسیدند.

آناپورنا ۱ ششمین قله هشت‌هزارمتری بود که در زمستان صعود شد؛ بعد از اورست، ماناسلو، دائولاگیری ۱، چوآیو و کانچن‌جونگا. در تاریخ ۳ فوریه ۱۹۸۷، آرتور هایزر و یرزی کوکوچکا، دو کوهنورد برجسته لهستانی، موفق شدند این قله ۸۰۹۱ متری را در فصل زمستان فتح کنند. گزارش‌های دقیق و جزئی این صعود نشان‌دهنده دشواری‌های بزرگ فتح یک قله هشت‌هزارمتری در زمستان است.

تلاش‌های اولیه زمستانی روی آناپورنا ۱

تلاش ژاپنی‌ها در سال ۱۹۸۱

در تاریخ ۲۷ ژانویه ۱۹۸۱، نائو ساکاشیتا از ژاپن همراه با دو شرپا، آنگ فوربا و پاسانگ نوربو، تلاش کرد مسیر شمالی آناپورنا را بدون استفاده از اکسیژن مصنوعی صعود کند. این تیم توانست به ارتفاع ۶۷۰۰ متری برسد. اما شرایط نامساعد آب‌وهوایی مانع ادامه تلاش آن‌ها شد.

تلاش ژاپنی‌ها در سال ۱۹۸۳

در نوامبر ۱۹۸۳، تیمی دیگر از ژاپن به سرپرستی تادائو سوگیموتو تلاش خود را آغاز کرد. این تیم که شامل شش کوهنورد ژاپنی و سه شرپا بود، مسیر شمالی را بدون استفاده از اکسیژن مصنوعی هدف قرار داد. آن‌ها در اواخر نوامبر به کمپ اصلی رسیدند اما بادهای شدید، برف زیاد و حوادث ناگوار مانع ادامه تلاش آن‌ها شد.

در تاریخ ۱۸ دسامبر، تیم ژاپنی به دلیل حوادث متعدد از جمله آسیب‌دیدگی شرپاها و سرمازدگی شدید کوهنوردان، تلاش خود را متوقف کرد. یوتا واتانابه و کنجی ایمادا به دلیل سرمازدگی انگشتان خود را از دست دادند. همچنین فوربا شرینگ شرپا در نزدیکی کمپ ۳ به درون شکافی سقوط کرد و دچار آسیب‌دیدگی شد.

تلاش‌های زمستانی ۱۹۸۴-۸۵

تیم ژاپنی (۱۹۸۴-۸۵)

یک تیم بزرگ ژاپنی شامل ۱۵ کوهنورد و ۸ شرپا به سرپرستی کونیاکی یاگیهارا در زمستان ۱۹۸۴ تلاش کرد مسیر جنوبی آناپورنا را با استفاده از اکسیژن مصنوعی صعود کند. این تیم ابتدا در تاریخ ۲۹ دسامبر به ارتفاع ۷۲۰۰ متری رسید. اما برف عمیق و خطر بهمن، آن‌ها را مجبور به بازگشت کرد. آن‌ها سپس پس از ۹ روز وقفه، دوباره تلاش کردند اما باز هم به دلیل ریسک بالای بهمن و ترکیدن برف مجبور به بازگشت شدند.

آخرین خبرها از کوهنوردان ایرانی در زمستان ماکالو و آناپورنا

قله گل اندام؛ معرفی، راهنمای صعود و درجه سختی

تیم فرانسوی (۱۹۸۴-۸۵)

تیمی دیگر از فرانسه به سرپرستی برنارد مولر، مسیر فرانسوی ۱۹۵۰ را بدون استفاده از اکسیژن مصنوعی هدف قرار داد. آن‌ها در تاریخ ۲۷ نوامبر به کمپ اصلی رسیدند. این تیم شامل شش کوهنورد فرانسوی و یک شرپا بود. در تاریخ ۲ دسامبر، به دلیل سقوط یخ و بادهای شدید که حتی چادرهای کمپ اصلی را جابجا کرد، تیم مجبور به توقف شد.

جنجال ادعای نادرست تیم کره‌ای

تیم کره‌ای به سرپرستی آن چانگ-یول ادعا کرد که یکی از کوهنوردان زن، یونگ جا کیم، به همراه چهار شرپا در تاریخ ۷ دسامبر به قله رسیده است. اما این ادعا توسط تیم فرانسوی حاضر در منطقه رد شد. فرانسوی‌ها از طریق دوربین‌های دوچشمی مشاهده کردند که تیم کره‌ای در قله میانی بوده و به قله اصلی نرسیده است. علاوه بر این، شرپاهای کره‌ای نیز تأیید کردند که قله اصلی صعود نشده است.

تلاش‌های دیگر در زمستان‌های بعدی

تیم بلغاری (۱۹۸۵-۸۶)

در نوامبر ۱۹۸۵، تیمی بزرگ از بلغارستان به سرپرستی بویان آتاناسوف تلاش کرد مسیر جنوبی (مسیر لهستانی‌ها) را بدون اکسیژن مصنوعی صعود کند. این تیم شامل ۱۶ کوهنورد و ۴ شرپا بود. آن‌ها تا ارتفاع ۷۳۰۰ متری پیش رفتند اما در تاریخ ۲۵ ژانویه ۱۹۸۶ به دلیل شرایط بد جوی و برف سنگین، تلاش را متوقف کردند.

تیم سوئیسی (۱۹۸۶)

در نوامبر ۱۹۸۶، دو کوهنورد سوئیسی، دانیل انکر و رنه برینکمن، تصمیم گرفتند مسیر جنوبی (مسیر اسپانیایی‌ها) را بدون اکسیژن مصنوعی صعود کنند. این تیم کوچک بدون کمک شرپاها تلاش کرد اما فقط توانستند به ارتفاع ۵۳۰۰ متری برسند و سپس به دلیل بیماری برینکمن و شرایط جوی نامساعد، تلاش را متوقف کردند.

موفقیت لهستانی‌ها در زمستان ۱۹۸۷

در زمستان ۱۹۸۶-۸۷، تیم لهستانی به سرپرستی یژی کوکوچکا تصمیم به فتح آناپورنا از مسیر شمالی گرفت. این تیم کوچک شامل کوهنوردانی نظیر آرتور هایزر، واندا روتکیویچ، میشل توکوزفسکی و چند نفر دیگر بود. آن‌ها در تاریخ ۱۸ ژانویه ۱۹۸۷ به کمپ اصلی (۴۲۰۰ متری) رسیدند.

این تیم بسیار دیر به منطقه رسید، اما به دلیل تجربه بالا و آمادگی جسمانی مناسب توانستند سرعت عمل خود را حفظ کنند. کوکوچکا و هایزر که پیش‌تر ماناسلو را نیز بدون اکسیژن مصنوعی در نوامبر صعود کرده بودند، به خوبی با ارتفاع بالا سازگار شده بودند.

در تاریخ ۲۰ ژانویه، تیم شروع به صعود کرد و تا تاریخ ۲۲ ژانویه کمپ ۳ را در ارتفاع ۶۱۰۰ متری برقرار کرد. اما به دلیل بارش برف سنگین، برای چند روز به کمپ اصلی بازگشتند. در نهایت، در تاریخ ۲۹ ژانویه، صعود نهایی آغاز شد. کوکوچکا و هایزر در شرایط بسیار سخت و روی یخ سخت و خطرناک، در تاریخ ۳ فوریه ۱۹۸۷ به قله رسیدند.

صعود نهایی لهستانی‌ها در زمستان ۱۹۸۷

در تاریخ ۳ فوریه ۱۹۸۷، آرتور هایزر و یرژی کوکوچکا موفق شدند قله آناپورنا ۱ را در شرایط بسیار دشوار زمستانی فتح کنند. این دو کوهنورد در روزهای آخر با شرایط جوی بسیار نامساعد روبرو شدند. در طول مسیر، برف عمیق، بادهای شدید و یخ‌های سخت مسیر را به شدت خطرناک کرده بود.

کوکوچکا و هایزر در جریان صعود نهایی از کمپ ۵ در ارتفاع ۷۴۰۰ متری حرکت کردند. با وجود بارش ۵۰ سانتی‌متری برف تازه و دید محدود، این دو توانستند تا ساعت ۴ عصر به قله برسند. آن‌ها در طول مسیر، با مشکلات بسیاری دست‌وپنجه نرم کردند، از جمله عبور از یخ‌های سخت که حرکت روی آن‌ها بسیار دشوار بود.

پس از فتح قله، در حین بازگشت نیز دشواری‌ها ادامه داشت. به دلیل دید ضعیف، کوهنوردان نتوانستند به موقع به کمپ برسند و ساعت ۱۰ شب، با زحمت فراوان به کمپ ۵ بازگشتند. در روزهای بعد، آن‌ها با سختی فراوان به کمپ اصلی رسیدند و موفقیت بزرگ خود را جشن گرفتند.

صعود موفقیت‌آمیز ژاپنی‌ها در زمستان ۱۹۸۷

در دسامبر ۱۹۸۷، یک تیم ژاپنی به سرپرستی کونیاکی یاگیهارا موفق شد قله آناپورنا ۱ را از مسیر جنوبی (مسیر بونینگتون) در زمستان صعود کند. این تیم شامل ۱۴ کوهنورد ژاپنی و ۱۴ شرپا بود. آن‌ها بدون استفاده از اکسیژن مصنوعی و با تغییراتی در مسیر اصلی، این صعود را انجام دادند.

مسیر انتخابی آن‌ها که شامل یک شیار برفی در نزدیکی مسیر اصلی بونینگتون بود، به دلیل برف عمیق و یخ‌های سخت، یکی از خطرناک‌ترین مسیرها محسوب می‌شد. تیم ژاپنی تا کمپ ۳ (۶۸۵۰ متر) به سختی پیش رفت و در ادامه در کمپ ۴ (۷۴۰۰ متر) استراحت کرد. در تاریخ ۲۰ دسامبر ۱۹۸۷، چهار نفر از اعضای تیم شامل توشیوکی کوبایاشی، تروئو ساگوسا، یاسو‌هیرا سایتو و نوبورو یامادا به قله رسیدند.

حادثه مرگبار ژاپنی‌ها در حین بازگشت

پس از صعود قله، دو نفر از اعضای تیم یعنی توشیوکی کوبایاشی و یاسو‌هیرا سایتو در حین بازگشت دچار حادثه شدند. کوبایاشی در ارتفاع ۷۹۰۰ متری سقوط کرد و جان خود را از دست داد. دو ساعت بعد، سایتو نیز از ارتفاع ۷۴۲۰ متری سقوط کرد و کشته شد. این تراژدی سایه‌ای سنگین بر موفقیت تیم ژاپنی انداخت.

تلفات در زمستان آناپورنا

صعود زمستانی آناپورنا همیشه با خطرات بسیار زیادی همراه بوده است. از سال ۱۹۸۷ تاکنون، چندین کوهنورد جان خود را در تلاش‌های زمستانی روی این قله از دست داده‌اند.

مرگ در سال ۱۹۹۴

در تاریخ ۵ دسامبر ۱۹۹۴، سوک-بیون جون از کره جنوبی، در بخش‌های پایینی کوه سقوط کرد و جان باخت.

مرگ در سال ۱۹۹۷

در تاریخ ۲۵ دسامبر ۱۹۹۷، دو کوهنورد برجسته قزاقستانی، آناتولی بوکریف و دیمیتری سوبولف، بر اثر بهمن در مسیر جنوبی آناپورنا جان خود را از دست دادند. بوکریف که یکی از برجسته‌ترین کوهنوردان تاریخ بود، در آن زمان تلاش داشت مسیر خطرناک بونینگتون را در زمستان صعود کند.

نتیجه‌گیری

صعود آناپورنا ۱ در زمستان، یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های تاریخ کوهنوردی به شمار می‌رود. این قله با خطراتی همچون ریزش بهمن، یخ‌های سخت، بادهای شدید و دید محدود، همواره یکی از دشوارترین اهداف کوهنوردی بوده است.

در طول تاریخ، تنها تعداد کمی از تیم‌ها موفق شده‌اند این قله را در زمستان صعود کنند. این صعودها، علاوه بر قدرت بدنی، تجهیزات و مهارت فنی بالا، نیازمند صبر، شجاعت و آمادگی روانی بسیار زیاد است. در عین حال، خطر مرگ و آسیب‌دیدگی در این مسیر به شدت بالا است.

موفقیت‌هایی که در زمستان آناپورنا به دست آمده، نه تنها نشان‌دهنده توانایی فوق‌العاده کوهنوردان بوده، بلکه به تاریخچه‌ای پر از تلاش، فداکاری و از دست دادن جان کوهنوردان گره خورده است.

در زیر یک جدول شامل جزئیات مربوط به تلاش‌ها و صعودهای زمستانی آناپورنا ۱ ارائه شده است:

این جدول به خلاصه‌ای از تلاش‌های تاریخی و چالش‌های مرتبط با صعود زمستانی آناپورنا ۱ می‌پردازد.