راهنمای صعود به آناپورنا: دهمین کوه بلند جهان

در بهار 2021، 67 کوهنورد به قله آناپورنا رسیدند که یک رکورد محسوب می شد. این رکورد مستلزم یک عملیات لجستیکی عظیم شامل تدارکات هوایی به کمپ 4، استفاده زیاد از کپسول اکسیژن و مقدار زیادی شانس در شرایط آب و هوایی بود. سپس بسیاری از صعودکنندگان به قله با هلیکوپتر به دائولاگیری رفتند تا برای قله دوم تلاش کنند.

برخی از جامعه کوهنوردی انتقاد کردند: «آیا واقعا فکر می کنند که آناپورنا را صعود کرده اند؟ جاناتان گارسیا می گوید قطعا آناپورنای من این نیست.

گارسیا در سال 2017 به قله آناپورنا صعود کرد و پیش از آن تجربه تلاش در برودپیک را داشت. در آن سال هیچ تیم تجاری در قله حضور نداشت. با این وجود کوهنوردان حاضر در کوه باید با یکدیگر همکاری می کردند. هیچ طناب ثابتی در مسیر عادی و هیچ اکسیژن کمکی در کار نبود.

مسیر راهپیمایی

منطقه آناپورنا یکی از محبوب ترین مناطق کوهیپمایی در نپال است. با این حال، پیست معروف آناپورنا از سمت جنوبی کوه می گذرد، در حالی که مسیر معمولی به سمت بیس کمپ به سمت شمال آن بالا می رود، که محیطی با جذابیت کمتر به شمار می رود.

گارسیا پیشنهاد می کند در صورتی که نخواهید از حمل و نقل هوایی اجتناب کنید، هم هوایی را در جای دیگر داشته باشید و سپس با انتقال هوایی به بیس کمپ بروید.

سفر از تاتوپانی ناراحت کننده است و هیچ اقامتگاهی در راه نیست. مسیرهای طولانی در دامنه‌های شیب‌دار کوه وجود دارد که اغلب در معرض هوای ناپایدار است. این ممکن است منجر به مشکلاتی برای باربرها شود که اگر برف مسیرهای بالاتر را مسدود کند، می توانند از ادامه کار خودداری کنند.

بیس کمپ آناپورنا (4000 متر)

گارسیا بیس کمپ را یکی از بهترین کمپ هایی توصیف می کند که در هیمالیا از آن لذت برده است. او گفت: «من آن را «ساحل» نامیدم، زیرا زمین چمن‌زار بوده یا از سنگریزه‌های کوچک تشکیل شده بود، منطقه نسبتا گرم است، نسبت به دیگر بیس کمپ ها پایین‌تر و کاملاً ایمن می باشد. حتی وقتی برف می‌بارد، زمین به سرعت خشک می‌شود.»

روپال، بلندترین دیواره جهان؛ روایت صعودهایی میان مرگ و افتخار

قله سه چال؛ نگین هرزه‌کوه | مسیر صعود و نکات کلیدی

بیس کمپ (4000 متر) به کمپ 1 (5000 متر)

از بیس کمپ، حرکت اولیه روی سنگ و شن است که در نهایت به سمت راست می‌رود تا از صخره بزرگ اجتناب کند.

گارسیا می‌گوید: «این بخش کمی در معرض ریزش سنگ است، اما به زودی دوباره به نقطه‌ای که کرامپون پوینت نامیده می‌شود بالا می‌رود. «سپس از یک پیاده‌روی ملایم تپه‌مانند ارتفاع می‌گیرید که کاملاً ایمن است. با این حال، شرایط روز به روز تغییر می کند. در شرایط خشک می توانید با کفش های کتانی به کمپ 1 برسید. به طور کلی، آناپورنا یک 8000 متری نسبتا گرم محسوب می شود.

کمپ 1 معمولاً فقط برای اولین دور هم هوایی و حمل بار استفاده می شود. بیشتر کوهنوردان در سفرهای بعدی خود، از جمله در حرکت قله، آن را نادیده می گیرند.

کمپ 1 (5000 متر) تا کمپ 2 (5700 متر)

گارسیا گفت: «راه از یک فلات بزرگ پر از شکاف‌هایی بالا می‌رود که باید تا انتهای بالایی از آنها اجتناب کنید.» «این حس راه رفتن روی یک پتوی پهن و سفید برفی را به شما خواهد داد. از برجستگی‌های کوچک عبور می‌کنید و از میان شکاف‌ها جهت‌یابی می‌کنید، تا زمانی که به قاعده جبهه صعود آناپورنا برسید.»

کمپ 2 در این قسمت برپا می شود.

گارسیا توضیح داد: “کمپ 2 گسترده است و روی برف قرار می گیرد، اما چندان امن نیست.” به همین دلیل است که به نظر من، آناپورنا برای هم هوایی خوب نیست. حتی کمپ 2 نیز مکان خوبی برای گذراندن زمان طولانی به شمار نمی رود.

کمپ 2 (5700 متر) تا کمپ 3 (6600 متر)

بدون شک بخش بین کمپ 2 و کمپ 3 نقطه اصلی صعود است. مسیر پنهان، در زمینی ناهموار، درست زیر سراک های بالای شما. به طور مداوم، تکه های یخ می ریزند و می توانند باعث بهمن شوند.

گارسیا می‌گوید: «شرپاهای باتجربه دقیقاً می‌دانند مکان‌های کمتر خطرناک کجا هستند. ما آنقدر آگاه نبودیم، بنابراین تا جایی که می‌توانستیم به بهترین شکل مسیریابی کردیم.»

بین کمپ 2 و کمپ 3 بود که گروه 6 نفره کوهنوردی از هم جدا شدند. مور و روجاس از یک خط به سمت چپ دیگران به سمت یک سری از برج های کوچک یخی بالا رفتند. ایتالیایی ها می خواستند مسیر اصلی فرانسه را دنبال کنند، در حالی که زراین و گارسیا فکر می کردند که مسیر آلمان امن تر خواهد بود. مشکل آنها این بود که هیچ راهی برای بررسی شرایط نداشتند تا اینکه واقعاً وارد پیچ و خم سراک ها و شکاف ها شدند.

“در یک تصادف محض، سیمون مورو در حال پرواز بر فراز منطقه بود، ما را دید و به اندازه کافی مهربان بود که [از طریق Meroi و Benet] به ما هشدار داد که باید برنامه هایمان را تغییر دهیم. گارسیا گفت: شکاف بزرگی بالای سرمان بود که نمی‌توانستیم آنرا ببینیم.

بنابراین، گارسیا، بنت، مروی و زراین همگی در تلاش دوم خود مسیر فرانسه را در پیش گرفتند.

ما مجبور شدیم در برف عمیق و تازه مسیر را بشکنیم. پیشرفت ما به قدری کند بود که در نهایت شب فرا رسید و مجبور شدیم در ارتفاع 6200 متری چادر بزنیم، کاملا خسته و در زمینی بسیار در معرض دید و باد قرار داشتیم.

مسیر جایگزین آلمان

یکی دیگر از کوهنوردان باسکی، خوان اویارزابال، دو بار به آناپورنا صعود کرده است (در میان 26 قله 8000 متری او). او اولین بار در سال 1999 از طریق مسیر اصلی فرانسوی (Herzog, Lachenal, 1950) به قله رسید. سپس در سال 2010 از طریق مسیر آلمان صعود کرد. او خاطرات خود از مسیر آلمان بین کمپ 2 و کمپ 3 را با بیان کرده است.

اویارزابال موافق است که خطرناک ترین و در معرض بهمن ترین منطقه بین کمپ 2 و کمپ 3 قرار دارد. در اینجا مسیر از یک فلات بزرگ به سمت جبهه کوه عبور می کند، درست زیر سراک های آویزان در امتداد قسمتی که به اصطلاح “داس” نامیده می شود.

اویارزابال گفت: «این به دلیل سقوط سراک خطرناک است. با این حال، رایج‌ترین مسیر می باشد، زیرا فرد به دیوار نزدیک‌تر می‌شود و به سمت یک دهلیز مخروطی شکل مشخص، با سراکی بزرگ در بالا حرکت می‌کند. این سراک معمولاً مملو از برف است و تکه هایی از آن می شکند و هر از گاهی می ریزند.

همانطور که تکه‌های سراک روی مخروط سقوط می‌کنند، بهمن‌های بزرگ، چشمگیر و در عین حال نه چندان کشنده برف پودری ایجاد می‌کنند.

اویارزابال توضیح داد: «به نظر می رسد که تمام کوه روی شما فرو می ریزد. زمانی که ما در فلات بودیم، دیر یا زود باید به چپ یا راست می دویدیم و سعی می کردیم از خود محافظت کنیم. می‌دانستیم که بیشتر آن برف است، اما همیشه تکه‌های یخ همراه با برف ریزش می کرد.»

با رسیدن به حوزه برفی در پایه دیواره، مسیر به سمت بالا و چپ، از یک قسمت زینی شکل بالا می رود. این کار کوهنوردان را از قرار گرفتن در معرض بهمن دور می کند. از روی پیچ، مسیر تا برخی از فنی ترین بخش های مسیر ادامه می یابد.

کمپ 3 (6600 متر) تا کمپ 4 (7000)

«این بخش کوتاه و ساده است و در رمپ های برفی بدون قرار گرفتن زیاد در معرض سراک های در حال سقوط می باشد. اما اگر با برف تازه بارگیری شود، احتمال ریزش بهمن وجود دارد، زیرا شیب بسیار خوبی برای رها کردن بهمن‌ها دارند. فقط 400 متر عمودی است اما چندان مستقیم نیست. شما باید به سمت چپ بالا بروید و در میان سراک ها و شکاف ها حرکت کنید.

روز قله (8091 متر)

گارسیا به یاد می‌آورد: «در 11 می، نیمه‌شب از کمپ 4 به راه افتادیم و به بهترین روز آب‌وهوایی که در کل صعود داشتیم، اتکا کردیم.

این صعود شامل افزایش ارتفاع 1000 متر عمودی بود. از کمپ 4، مسیر از رمپ های واضح و نبستا آسان پیروی می کند، سپس یک تیغه به سمت راست سوار می شود. تیغه می تواند صخره ای یا زمین های مختلط باشد، البته اگر باد آنرا جاروب کرده باشد. در نهایت به خط الراس قله می رسید.

گارسیا می‌گوید: «سپس، در زمین‌های شیب‌دار پیشروی می‌کنید، با سمت جنوبی کوه در سمت چپ و سمت شمالی در سمت راست. حدود 15 تا 20 دقیقه به قله رسیدیم. این بخش به اندازه کافی ایمن بود که ما از طناب استفاده نکنیم. البته ایمن، مگر اینکه لیز بخورید و تا کمپ 2 پایین بروید!»

او گفت: “ما با سرعت 100 متر در ساعت پیش رفتیم که برای صعود بدون اکسیژن کمکی خوب است و در ساعت 10 صبح به قله رسیدیم.”

مسیر فرانسه یا مسیر آلمان

اویارزابال خاطرنشان کرد که بین مسیر کلاسیک فرانسوی و خط آلمانی تفاوت هایی وجود دارد:

«از کمپ 4 تا قله، مسیر برای مدتی در امتداد گذرگاه آشکار طی می‌شود تا درست زیر خط الراس قله. پس از رسیدن به آنجا، دو گزینه وجود دارد: مسیر آلمان را دنبال کنید یا به مسیر اصلی فرانسوی تغییر جهت دهید. هر دو شامل صعودهای طولانی از یک شیب با میانگین 40 تا 45 درجه است.

او ادامه داد:

“اگر مسیر اصلی فرانسه را انتخاب کنید، باید به صورت افقی تا ارتفاع 7800 متری بروید تا به بخش های بالایی مسیر اصلی برسید. در ابتدا مشکلی نیست، اما در شیب های بالا، صعود نسبتاً فنی و در معرض دید، می شود. یا می توانید مسیر آلمان را به سمت گردنه، بین قله اصلی و قله شرقی دنبال کنید، سپس از یال قله به سمت قله اصلی بروید. این از نظر فنی آسانتر است اما طولانی تر خواهد بود.”

فرود

از قله، ما برای شب به کمپ 4 بازگشتیم. گارسیا به یاد می آورد که شرایط عالی بود. اما روز بعد، ما خطرناک ترین لحظات را زندگی کردیم: فرود اعصاب خردکن از کمپ 4 به کمپ 2 به دلیل وقوع طوفان و در شرایط بهمن. خوشبختانه، این تیم در 13 می به بیس کمپ بازگشت.

منبع: explorersweb