آناپورنا دیگر خطرناک ترین 8000 متری نیست!

هفته گذشته تیم‌های مختلف شروع به رسیدن به کمپ اصلی آناپورنا کردند. باورنکردنی است که صعود به قله ممکن است تا پایان این هفته آغاز شود.

با نگاهی به ۲۰ سال گذشته، گویی درباره کوه دیگری صحبت می کنیم. آناپورناي قديمی، کوهنوردهای کمتری داشت، نرخ موفقیت بسیار پایین بود و تراژدی‌های زیادی رخ می‌داد. همچنین ماجراجویی بیشتری داشت و، تعجب نکنید، دو جبهه کوهستانی دیگر هم وجود داشت که می‌شد فتحشان کرد! چه بهتر چه بدتر، امروزه دیگر ریسک آن زمان وجود ندارد.

شرکت «سون سامت» که مسئولیت نصب طناب‌های ثابت در آناپورنا را بر عهده دارد، حتی یک لحظه هم برای تلف کردن وقت ندارد. هرچه زودتر کارشان را تمام کنند، پرسنل آن‌ها با هلیکوپتر به کوه دیگری منتقل خواهند شد. بیشتر آن‌ها به دائلاگیری و اورست می‌روند.

در چند روز گذشته هم تیم ثابت گذاری توانسته تا کمپ 2 پیشروی کنید.

چانگ داوا ، سرپرست این گروه اعزامی گفت: «این تیم قصد دارد بخش باقیمانده از کمپ ۲ تا قله را در [دوم آوریل] ثابت کند.»

به گفته‌ی الی پپر اهل استرالیا (یکی از معدود کوهنوردان تجاری که از اکسیژن کمکی استفاده نمی‌کند)، هوا مساعد نیست. با این وجود تیم ثابت گذاری در حال پیشروی می باشد.

آناپورنا اولین قله ۸۰۰۰ متری بود که در سال ۱۹۵۰ توسط موریس هرتزوگ و لویی لاشنال فرانسوی فتح شد. با این حال، تا پایان هزاره، آناپورنا کمترین تلاش و کمترین صعود را در بین تمام ۱۴ قله ۸۰۰۰ متری به خود دید.

ماساتسوگو کونیشی، کوهنورد آهنین از سرزمین آفتاب

قله نقره سر: معرفی و راهنمای صعود

با این وجود، تقریباً هر سال گروه‌های اعزامی به آنجا می‌رفتند، اگرچه گزینه‌های صعود کمیاب بود و کوهنوردان ریسک بالایی را به جان می‌خریدند. هدف در آناپورنا این بود که زنده پایین برگردند. این قله فقط برای کوهنوردان باتجربه و خودکفا مناسب بود.

دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ صفحات زیادی را در تاریخ کوهنوردی در آناپورنا پر کردند: از اولین صعود جبهه جنوبی توسط کریس بونینگتون و تیم بریتانیا در سال ۱۹۷۰ (توسط داگ هستون و دون ویلانز) تا صعود رینولد مسنر و هانس کامرلندر از جبهه شمال غربی برای اولین بار در سال ۱۹۸۵ (با وجود بحث و جدل رکورد جهانی گینس). در سال ۱۹۸۷، اولین صعود زمستانی توسط کوکوچکا و هایزر انجام شد.

حتی پس از این صعودهای اولیه، کوهنوردان همچنان به آناپورنا می‌رفتند که اکثرا آن را به عنوان چالش نهایی خود می‌دانستند. برخی به دنبال مسیرهای جدید و با دشواری بالا در جبهه جنوبی سخت یا مسیر بی پایان یال شرقی بودند. تعداد کمی سعی کردند موفقیت مسنر در سال ۱۹۸۶ را در جبهه شمال غربی تکرار کنند.

برخی دیگر با سمت خطرناکِ شمال که مستعد بهمن بود، از طریق مسیرهای کلاسیک فرانسه یا آلمان قمار می‌کردند. به دلیل خطرناک بودنش، اولین صعود کنندگان ۱۴ قله ۸۰۰۰ متری، معمولاً آناپورنا را برای آخرین تلاش خود نگه می‌داشتند. برخی کوهنوردان عالی در آنجا جان خود را از دست دادند، مانند الکس مک‌اینتایر، ایناکی اوچوا دِ اولزا، یانگ-سوک پارک و آناتولی بوکریف.

تغییر روندها در سال‌های ۲۰۱۰

تا پیش از این دهه، صعود با اکسیژن کمکی به قله‌های هشت هزار متری بسیار نادر بود. اما اوضاع از سال‌های ۲۰۱۰ شروع به تغییر کرد. در حدود سال ۲۰۱۰، برخی کوهنوردان از هند، چین و چند کشور دیگر صعود با کمک اکسیژن را آغاز کردند.

سپس در سال ۲۰۱۵، ناگهان ورق برگشت. تعداد کوهنوردانی که از اکسیژن استفاده می‌کردند با تعداد کسانی که از آن استفاده نمی‌کردند برابر و سپس از آن‌ها پیشی گرفت. تعداد کوهنوردان نپالی نیز به طور قابل توجهی افزایش یافت.

جالب اینکه، نام شرکت «سون» برای اولین بار در بایگانی‌های مربوط به آناپورنا در بانک اطلاعات هیمالیا ظاهر می‌شود، اگرچه بنیانگذاران این شرکت، چانگ داوا و مینگما خودشان چند سال قبل‌تر، در سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱ قله آناپورنا را فتح کرده بودند. تاشی لاکپا ، بنیانگذار دیگر این شرکت، هنوز موفق به فتح این قله نشده است.

از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۳، تنها پنج گروه اعزامی مسیرهای دیگری به غیر از جبهه شمالی عادی را امتحان کردند که هیچکدام از آنها موفق نبودند. در دهه گذشته، فقط آدام بیلیکی، به همراه همراهان مختلف، به تلاش برای هدفی متفاوت ادامه داده است: مسیر جدیدی در جبهه شمال غربی. او در چهارمین تلاش خود در سال ۲۰۲۳ به همراه پاول هالداس، جان آنوراگ مالو هندی را در مسیر عادی نجات داد. امسال بهار، بیلیکی به نپال نخواهد رفت.

خطرناک‌ترین قله دوباره در پاکستان قرار دارد

بر اساس آمار بانک اطلاعات هیمالیا، آناپورنا در مجموع ۴۷۶ صعود و ۷۳ مرگ را به خود دیده است. با توجه به اینکه روش متداول برای محاسبه ریسک نسبی در قله‌های ۸۰۰۰ متری، تقسیم تعداد صعودها بر تعداد مرگ و میرها است، آناپورنا دیگر خطرناک‌ترین قله ۸۰۰۰ متری محسوب نمی‌شود. این لقب نه چندان خوشنام با توجه به آمار گردآوری شده توسط رودریگو گرانزوتی از برزیل، دوباره به «کوهستان قاتل» اصلی، یعنی نانگاپاربات، تعلق گرفته است. (بانک اطلاعات هیمالیا آمارهای پاکستان را ثبت نمی‌کند.)

آیا این به این معنی است که ناگهان آناپورنا کم‌خطرتر شده است؟ نه دقیقا. مسیر عادی صعود با ریسک جدی بهمن مواجه است، به خصوص بین کمپ ۲ و کمپ ۳. در آنجا تکه‌های یخ از یخچال بخش‌های بالایی کوه فرو می‌ریزد.