6 هشت هزار متری در 29 روز، مصاحبه با کریستین هاریلا

«در آناپورنا، می‌توانستید خطرناک بودن مسیر را حس کنید. در دائولاگیری برف مانع کار می شد. و در ماکالو آغاز حرکت به سمت قله به طرز وحشتناکی سخت بود.»

اولین کوه قابل توجهی که کریستین هاریلا سی و شش ساله صعود کرد، کلیمانجارو در سال 2015 بود. اما این ورزشکار نروژی در بهار امسال با صعود به شش قله 8000 متری آنهم تنها در 29 روز، باعث تعجب دنیای کوهنوردی شده است.

هاریلا با این کار منتقدانی را به وی شک داشتند، ساکت کرد. با این حال هنوز راه درازی برای به پایان رساندن 14 قله در شش ماه در پیش دارد.

درست پس از صعود به ماکالو، هاریلا در بیس کمپ منتظر بود تا هوا روشن شود تا بتواند با هلی کوپتر به کاتماندو برود. و البته این پرواز را درست چند ثانیه پس از مصاحبه انجام داد.

او با اینکه در ماکالو درگیر حملات سرفه شده است، همچنان اشتیاق دارد و معتقد است که می تواند فردا ازیک کوه دیگر بالا برود.

هاریلا اذعان می کند که زمان زیادی برای برنامه ریزی یا تمرین این کار بزرگ نداشته است. “من فقط چند ماه پیش پروژه را ارایه کردم، بنابراین زمان زیادی برای آماده سازی کامل وجود نداشت”

او گفت: “با این حال من فکر می کنم 36 سالگی بهتر از 20 سالگی است. من با تجربه تر هستم و سابقه طولانی تمرین خوب دارم که می توانم از آن استفاده کنم.”

معرفی ۱۲ فاکتور کلیدی انتخاب کیسه خواب مناسب و حرفه ای

افسانه حسامی‌فرد؛ اولین زن ایرانی بر فراز ۱۴ قله‌ ۸۰۰۰ متری جهان

یک ورزشکار اهل شمال اروپا

هاریلا که در شمال نروژ به دنیا آمده و بزرگ شده است، پیشینه ورزشی او به طرز عجیبی حول محور اسکی کراس کانتری می چرخد. او از سن 16 تا 23 سال در سطح ملی فعالیت داشت.

از سال 2013، او کاملاً روی حرفه خود تمرکز کرد. او گفت: “من خیلی کار کردم… خیلی زیاد.” من مدیر اجرایی یک شرکت مهم نروژی بودم و تقریباً به طور کامل تمرین را متوقف کردم. سپس در سال 2019، به این نتیجه رسیدم که نیاز به تغییر دارم و شغلم را رها کردم. دوباره اسکی کراس کانتری را شروع کردم (اما در مسابقه شرکت نکردم) و تعداد زیادی دوی تریل انجام دادم.

کوهنوردی جزو ورزش های او نبود. شمال نروژ کاملا صاف است. هیچ کوهی برای بالا رفتن وجود ندارد!

هاریلا در حقیقت زمانی که در سال 2015 از کلیمانجارو صعود کرد، به کوهنوردی علاقمند شد. سپس در سال 2019 از دو قله نسبتا آسان لوبوچه شرقی و پوتا هیونچولی در نپال صعود کرد.

او توضیح داد: «تصمیم گرفتم که می‌خواهم روی کوه‌ها تمرکز کنم و کاری بزرگ انجام دهم. اولین ایده او 7 قله 7 قاره بود. این زمانی بود که او برای اولین بار شروع به نگاه کردن به اورست کرد.

هاریلا به یاد می آورد: “سپس همه گیری کووید فرا رسید و همه برنامه ها متوقف شد، اما حداقل توانستم در کوه های نروژ به شدت تمرین کنم.” آنها بلند نیستند اما امکانات بی پایانی را برای مسیرهای طولانی ارائه می دهند.

او همچنین در سال 2020 موفق به صعود آکونکاگوا شد.

بزرگ فکر کن.

در سال 2021، او به یک تیم کوهنوردی شرکت مدیسون برای صعود اورست و لوتسه پیوست که موفقیت آمیز بود. این زمانی بود که پروژه 14×8000 متر آغاز شد.

«در کمپ 2، مردم در حال جشن گرفتن صعود قله بودند، اما من نمی‌توانستم غمگین نباشم زیرا تمام شده بود. بنابراین، من شروع به فکر کردن به پروژه های جدید کردم. چیزی بزرگتر از 7 قله 7 قاره.»

هاریلا صعود نیرمال پورجا در 14 قله را بررسی کرده و تصمیم گرفت که رکورد او را به عنوان یک چالش در نظر بگیرد. وقتی اسپانسرهای احتمالی از بین رفتند، وی آپارتمان خود را برای تامین مالی پروژه فروخت.

هاریلا گفت: «در همان زمان، متوجه شدم که در این ورزش و این صنعت [کوهنوردی] برابری وجود ندارد. «در اورست تعداد مردان بسیار بیشتر از زنان بود. تاریخ به طوری فقط در مورد مردانی صحبت می کند که از کوه ها بالا می روند … برندی را به یاد می آورم که با آن صحبت می کردم، که مجموعه جدیدی از لباس های فوق العاده جذاب، پیشرفته و در ارتفاع بالا را عرضه می کرد و آنها فقط در اندازه های مردانه موجود بودند. پیام این است که دختران ممکن است به کوهنوردی بروند اما به کوهنوردی در ارتفاعات نخواهند رفت.»

به همین ترتیب، در اورست، متوجه شدم که زنان تیم من از نظر روحی و جسمی به خوبی آماده بودند، اما مردان نه، زیرا نگرش آنها این بود: مطمئنا، من می توانم این کار را انجام دهم.

حامیان من را باور نکردند

وقتی از هاریلا پرسیده شد که آیا وی معتقد است که اسپانسرهای احتمالی پروژه های او را کمتر جدی می گیرند زیرا او یک زن است، هاریلا صریح بود: «بله. وقتی پروژه را ارائه کردم، آنها به سادگی من را باور نکردند. و اکنون که تا اینجای کار آمده‌ام، بسیاری از این شرکت‌ها برای از سرگیری مذاکرات با من تماس می‌گیرند.»

از این رو “زنان نیز” شعار هاریلا است. این نه تنها به این معنی است که زنان نیز می توانند صعود کنند، بلکه صنعت فضای باز باید بیشتر بر زنان تمرکز کند.

“در پایان، من آنقدرها به رکورد زدن اهمیت نمی دهم، من به الهام بخشیدن به زنان جوان اهمیت می دهم. این برای ممکن کردن غیرممکن ها نیست، بلکه اثبات این است که زنان نیز می توانند آن را انجام دهند. که می توانند این کار را حتی بهتر انجام دهند.»

اگرچه این پیام توانمندسازی مهم است، اما اشاره کردیم که تعداد زنان صعود کننده به قله های هیمالیا به طور چشمگیری افزایش یافته است. درست است، من این را دیدم، به خصوص در آناپورنا. این یک خبر عالی است، و برخی از این دختران به طور قابل توجهی جوان هستند. [این یک] دلیل دیگر برای فشار بر صنعت است.»

کار گروهی

هاریلا پروژه خود را نه تنها یک دستاورد فردی، بلکه نتیجه کار گروهی هماهنگ و کارآمد می داند.

«از این نظر، من روایت متفاوتی با روایت فیلم پورجا دارم. این در مورد یک نفر نیست که کار شگفت انگیزی انجام دهد. افراد زیادی درگیر هستند! برای من، نشان دادن کاری که شرپاها انجام می دهند ضروری است. من پاسدوا و عمو داوا [داوا ونگچو عموی پاسدووا است] را با خودم دارم… می‌خواهم رکورد را با آنها به اشتراک بگذارم، زیرا آنها لایق آن هستند. امیدوارم آنها بتوانند این چالش را با من کامل کنند.”

هاریلا علاوه بر دو همراه شرپا، به کارهای انجام شده توسط همه کسانی که در کوهستان کار می کنند، از تیم های ثابت کشی گرفته تا باربرها، اشاره می کند. و البته تیم های لجستیک که برای این نوع پروژه ها حیاتی هستند.

نه پیاده روی در پارک

هاریلا از تمام کمک هایی که فناوری و منابع انسانی می توانند ارائه کنند استفاده می کند: هلیکوپتر، اکسیژن کمکی و پشتیبانی در مسیر.

“من چیزی را پنهان نمی کنم. مهم‌ترین چیز این است که از همان ابتدا در مورد کاری که انجام می‌دهید باز باشید.» برای من، مردم می‌توانند به هر طریقی که می‌خواهند صعود کنند، اما [باید] صادق باشند که چگونه این کار را انجام می‌دهند. من از اکسیژن استفاده می‌کنم، بار حمل نمی‌کنم، به پاسدوا و عمو دوا متکی هستم.»

و در ماکالو، آغاز حرکت قله وحشتناک بود. در تاریکی مطلق شروع کردیم. برف می بارید و طناب ها هیچ جا دیده نمی شد. اما پاسدوا و عمو داوا به راه خود ادامه دادند و بدون توقف مسیر خود را در برف عمیق به سمت بالا شکستند. داشتم فکر می کردم: وای خدای من، طناب نیست، چه می شود اگر مسیر را گم کنیم، چیزی نمی بینم… و بعد از ساعت ها، طناب ها را پیدا کردیم. آنها دقیقا می دانستند که به کجا می روند و در نهایت آنها را پیدا کردند.

و در اورست؟

نمی‌خواهم بگویم که پیاده‌روی در پارک است، اما مسیر ثابت کشی شده در بخش‌های بالایی مانند یک بزرگراه است!»

چالش های پیش رو

هاریلا امیدوار است که همان راهنمای شرپا را برای کل پروژه نگه دارد. مرحله دوم دو هفته دیگر در نانگاپاربات شروع می شود و سپس به قراقوروم خواهند رفت.

ادامه پروژه ارزان نخواهد بود. در حال حاضر اسپانسر برمونت یک پنجم بودجه را پرداخت می کند. هریلا در حال تلاش برای جذب سایر منابع مالی می باشد.

ما باید حامیان بیشتری بگیریم، اما اکنون مطمئن هستم که آنها را خواهیم گرفت و برای ساخت یک فیلم توافق نامه امضا کرده ایم.

برای مرحله سوم پروژه، سخت ترین موانع فیزیکی نیستند، بلکه بوروکراتیک هستند. چین همچنان به روی اکسپدیشن های خارجی بسته است، که می تواند مانع از صعود هاریلا به دو قله نهایی، شیشاپانگما و چوآیو شود.

ما روند درخواست مجوز ویژه را آغاز کرده ایم و امیدوارم آن را دریافت کنیم. نروژ و چین اغلب در گذشته با هم کار کرده اند و امیدوارم هنوز هم زمینه های مشترکی پیدا کنند. به هر حال، نیرمال پورجا مجوز را به دست آورد، بنابراین من هم امیدوارم.»

اگر هاریلا به تیم هایی بپیوندد که در تلاش برای باز کردن یک مسیر تجاری به سمت خط الراس SSW هستند، ممکن است بتواند به قله چوآیو از نپال صعود کند. اما همچنان شیشاپانگما جا خواهد ماند.

زمان نشان خواهد داد که آیا او می‌تواند بقیه 8000 متری ها را با همان سرعت شش قله اول صعود کند. آیا هاریلا فکر می کرد که حداقل بهار امسال به این خوبی پیش برود؟

«بله، من مطمئن بودم که می‌توانم به آن برسم، اگرچه می‌دانستم که باید از نظر آب و هوا خوش شانس باشیم. اما در واقع زیاد به آن فکر نکردم. من فقط کوه رفتم. و من این کار را با سایر قله‌ها ادامه خواهم داد.»