تماشا کنید | اولین ویدیو از اسکی فوق‌العاده موریسون روی اورست

در تاریخ صعود و ماجراجویی، لحظاتی وجود دارد که مرز بین انسان و غیرممکن را پاک می‌کند.
و حالا یکی از آن لحظات رقم خورده است:
جیم موریسون، اسکی‌ماونتنیِر ۵۰ ساله آمریکایی، موفق شد برای اولین‌بار در تاریخ، از مسیر افسانه‌ای «هورنبین کولوار» در چهره شمالی اورست اسکی کند — مسیری که تا پیش از این، تنها نامش لرزه بر تن کوهنوردان می‌انداخت.

رؤیایی که سال‌ها غیرممکن به نظر می‌رسید

اورست با ارتفاع ۸۸۴۸ متر، همیشه مقصد بلندپروازترین کوهنوردان بوده است. اما چهره شمالی کوه، با دیواره‌های عظیم و کولوارهای پرشیبش، قلمرویی بود که حتی بزرگ‌ترین اسکی‌بازان هم از آن می‌ترسیدند.
آخرین کسی که جرأت ورود به این مسیر را کرد، مارکو سیفردی، اسنوبوردباز فرانسوی بود؛ سال ۲۰۰۲ از همان کولوار پایین رفت و دیگر هرگز بازنگشت.

بیش از دو دهه بعد، موریسون در اکتبر ۲۰۲۵ همراه با تیمی ۱۱ نفره از جمله فیلم‌ساز اسطوره‌ای جیمی چین (کارگردان مستند Free Solo) تصمیم گرفت این مسیر مرگبار را اسکی کند.

از دیواره مرگ تا قله جهان

صعود تیم از جبهه شمالی تبت آغاز شد؛ مسیری که از آن فقط پنج صعود موفق در تاریخ ثبت شده است. در مسیر “Super Direct”، هر گام در ارتفاع مرگ، مثل سفر به ماه بود.

روز ۱۵ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۲:۴۵ ظهر، موریسون روی قله ایستاد. آسمان صاف بود، باد خاموش، و قله‌ها تا بی‌نهایت در زیر پایش گسترده شده بودند.
در سکوتی سنگین، خاکستر همسر و هم‌تیمی فقیدش هیلاری نلسون را روی قله پاشید؛ زنی که در سال ۲۰۲۲ هنگام اسکی از ماناسلو جانش را از دست داده بود.

او گفت:

«وقتی از شکاف برفچال عبور کردم، گریه‌ام گرفت. حس می‌کردم هیلاری کنارم است، مثل همیشه، تشویقم می‌کرد.»

آغاز خطرناک‌ترین اسکی جهان

نیم ساعت بعد، جیم موریسون در ارتفاع ۸۸۴۸ متری، در منطقه مرگ، کفش‌های اسکی‌اش را بست و به پایین نگاه کرد.
۹۰۰۰ فوت (۲۷۰۰ متر) شیب مستقیم، با زاویه‌هایی تا ۶۰ درجه و برفی شکننده در انتظارش بود.

ماراتن صحرای عمان؛ راهنمای یکی از اصیل ترین ماراتن های بیابانی جهان

تاریکی سفید: ماجرای سفری تنها در جهنم یخ‌زدهٔ جنوبگان

او با چند هاپ‌ترن کنترل‌شده وارد کولوار شد — مسیری تاریک، باریک و صخره‌ای که هر لغزش کوچک می‌توانست به معنای سقوط هزارمتری باشد.
در جاهایی، مجبور شد ۶۵۰ فوت از مسیر را با طناب پایین برود؛ در بخش‌هایی دیگر، با چکش و کلنگ مسیر باز کرد.
اما هر بار که نگاهش به دیواره‌های یخی می‌افتاد، به یاد هیلاری لبخند می‌زد.

تصویری از ناممکن

فیلمی که امروز توسط National Geographic منتشر شده، نشان می‌دهد نقطه‌ای کوچک در میان عظمت چهره شمالی اورست در حال حرکت است —
و آن نقطه کسی نیست جز جیم موریسون.

در ویدیو، عظمت کوه، عمق کولوار و ریسک هر حرکت چنان آشکار است که مخاطب حتی در پشت مانیتور دچار سرگیجه می‌شود.
جیمی چین، کارگردان و فیلم‌بردار، می‌گوید:

«این کار، معادل اسکیِ فری‌سولو است؛ اگر لبه‌ات بلغزد، ۹۰۰۰ فوت سقوط خواهی کرد.»

چهار ساعت اسکی در ارتفاع مرگ

موریسون چهار ساعت و پنج دقیقه در مسیر بود. در هر متر از مسیر، نفس کشیدن مثل مبارزه با خلأ بود.
هر پرش، هر چرخش، هر تصمیم می‌توانست آخرین باشد.
در نهایت، هنگام غروب، او به کمپ ۱ در ارتفاع ۶۵۰۰ متری رسید — زنده، خسته، و غرق در اشک.

«احساس می‌کردم بزرگ‌ترین اسکی زندگی‌ام را انجام داده‌ام. سخت، زیبا و ترسناک.
اما در عین حال، زیباترین لحظه‌ی عمرم بود.»

💔 ادای دِین به عشق از دست‌رفته

تمام این صعود و فرود، برای موریسون تنها یک ماجراجویی نبود؛ ادای احترام به عشق و شریکی بود که با او رؤیاهای بسیاری ساخت.
او گفت:

«از لحظه‌ای که صعود را شروع کردم، حس می‌کردم هر قدم من و هیلاری با هم است. وقتی به پایین رسیدم، فریاد زدم و گریه کردم… حس کردم هنوز بالای کوه است، لبخند می‌زند.»

فیلم “Everest North”؛ مستند بزرگ بعدی نشنال جئوگرافیک

این ماجراجویی در قالب مستندی با عنوان موقت “Everest North” توسط جیمی چین و چای واسارهِلی (برندگان اسکار برای Free Solo) ساخته شده و به‌زودی از National Geographic منتشر می‌شود.
فیلم قرار است روایت کند چگونه انسان می‌تواند با ایمان، عشق و مهارت، از مرگبارترین مسیر جهان عبور کند.

تهیه‌کنندگان: شانون دیل، جنت یانگ، باب آیزنهارت و آنا بارنز
فیلمبرداری: ساوانا کامینز – در چهره شمالی اورست، سپتامبر و اکتبر ۲۰۲۵

جیم موریسون کیست؟

موریسون از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های اسکی ماونتنیری آمریکا است.
او پیش‌تر نیز با اولین اسکی از قله لوتسه (۲۰۱۸) به شهرت جهانی رسید و همان سال، عنوان ماجراجوی سال نشنال جئوگرافیک را کسب کرد.

اما خود او می‌گوید:

«اورست شمال، بزرگ‌ترین هدف اسکی ماونتنیری در جهان است. مسیرش طولانی، پیوسته و بدون استراحت است. تاریک، زیبا و بی‌رحم.»

یادگاری از یک رؤیا

صبح روز بعد از فرود، موریسون از کمپ بیرون آمد، به چهره عظیم شمالی نگریست و گفت:

«نور صبح به قله می‌خورد. و من حس کردم هیلاری هنوز آن بالاست… در بالاترین نقطه‌ی زمین.»

شاید همین حس، راز ادامه‌دادن انسان در دل ناتمام‌ترین رؤیاهاست؛
جایی که عشق و ماجراجویی، یک مسیر می‌شوند.