لمس خلاء: برای نجات خودت طناب را می بریدی؟

در تابستان سال 1985، جو سیمپسون و همنوردش سایمون یتس، تصمیم می گیرند یک مسیر صعود نشده در کوه های آند پرو را صعود کنند. این دو کوهنورد به دنبال صعود جبهه غربی سیولا گرانده به ارتفاع 6344 متر در رشته کوه کوردیلرا هواش هوآ بودند که صعودی فنی و در سطح جهانی به شمار می رفت. این تلاش استقامت بدنی، شجاعت و اراده دو کوهنورد را به بوته آزمایش می گذاشت.

در طول صعود این دو کوهنورد به صورت متناوب نفر سرطناب را تغییر داده و با طناب کوهنوردی 50 متری شان به پیش می رفتند. سفر آنها در چند روز اول با موانع سختی مواجه شد. جو و سایمون مجبور شدند در میان طوفان برف در بخش های سخت مسیر به پیش روند.

آنها وقت زیادی برای جشن گرفتن پس از صعود به قله نداشتند. صعود تیم به دلیل هوای بد بیشتر از چیزی که انتظار داشتند طول کشیده بود. به خاطر تمام شدن سوخت، اجاق کوهنوردیشان کار نمی کرد و دیگر نمیتوانستند برف ذوب کنند و به همین دلیل آب هم نداشتند. این دو نفر به یک فرود سریع 1000 متری نیاز داشتند تا قبل از پایان روشنایی روز و بدتر شدن شرایط جوی به یخچال پایین دست برسند.

آنها شروع به فورد آمدن از طریق خط الراس شمالی کوه کردند که به ناگاه چالشی جدید سد راهشان گردید. یتس از روی یک نقاب به پایین افتاد که طناب مانع از سقوط 1500 متری وی شد. به دلیل شرایط بد آب و هوا و سختی مسیر، فرود کوهنوردان به کندی پیش می رفت و این تیم مجبور شد یک شب دیگر را در برف چاله ای روی خط الراس بگذراند. در طول شب آنها آخرین غذایی را هم که داشتند خوردند و آخرین ذره سوختشان هم برای درست کردن آب به پایان رسید.

در ادامه فرود در صبح روز بعد، سیمپسون از یک دیواره یخی سقوط کرد و به طرز ناخوشایندی به پایین افتاد که منجر به شکستن ساق پا و آسیب جدی مفصل زانوی وی شد.

سایمون اکنون باید تلاش می کرد تا جو را نجات دهد. سایمون و جو راهی برای ایجاد یک نقطه کارگاه پیدا می کنند که به حفظ وزن جو کمک می کند. سایمون با گره زدن دو طناب 50 متری یک حلقه طناب 100 متری درست کرد. گره بین دو طناب بیش از حد بزرگ بود و از داخل ابزار حمایت رد نمی شد. بنابراین جو باید روی پای چپ خود می ایستاد تا اضافه طناب کافی ایجاد کند تا بتوانند گره را از ابزار فرود رد کنند.

سایمون سعی کرد با استفاده از این سیستم پیچیده جو را از کوه پایین بیاورد. در ابتدا این روش عمل می کرد.

کانچا شرپا؛ آخرین عضو نخستین صعود اورست در 92 سالگی درگذشت

ضربان قلب یا حس تلاش؟ آیا ساعت ها دروغ می گویند؟

شرایط اطراف این دو مرد به دلیل تاریکی و طوفان لحظه به لحظه بدتر می شود. سایمون اشتباه می کند زیرا نمی تواند جو را ببیند یا صدای او را بشنود. سایمون باید به احساس وزن جو روی طناب تکیه کند. او به طور ناخواسته جو را از یک پرتگاه پایین می دهد. تنها امید سایمون این بود که جو بتواند از طناب بالا برود.

جو سیمپسون سعی می کند با استفاده از گره پروسیک از طناب بالا برود، اما دستان سرمازده اش او را یاری نمی کند. گره او هم به درستی زده نشده است. این اشتباه باعث می شود یکی از طنابچه های پروسیک جو از دست برود. جو برای بیش از یک ساعت در فضا معلق مانده و آماده مرگ می شود.

سایمون وحشت زده است و اینطور فکر می کند که هر دو با یکدیگر خواهند مرد. او تصمیم سختی می گیرد و برای نجات جان خودش طناب را می برد.

جو سقوط می کند….

سایمون که معتقد است جو مرده ، شب را در یک غار برفی می گذراند. او غرق در احساس گناه و اندوه است. یتس پس از پایان طوفان، روز بعد فرود را به کمپ اصلی کامل می کند. این کار با وجود هیپوترمی و خستگی شدید انجام می شود.

اما جو سیمپسون هنوز زنده بود. او از سقوط بیش از 200 فوتی (61 متری) جان سالم به در برده و روی یک برآمدگی کوچک در داخل شکاف فرود آمده بود. وقتی به هوش آمد، متوجه شد که طناب بریده شده است و به این نتیجه رسید که یتس احتمالا جان سالم به در برده ، اما تصور می کند که او مرده است.

بنابراین مجبور شد خود را نجات دهد، اما به دلیل یخ بالا و پای شکسته‌اش، صعود به ورودی شکاف غیرممکن بود. بنابراین، تنها انتخاب جو این بود که در عمق شکاف پایین برود و امیدوار بود که راه دیگری برای خروج وجود داشته باشد. پس از پایین آمدن ، سیمپسون خود را بر روی یک پل برفی یافت که از آن عبور کرد و به یک شیب تند برفی رسید که با بالا رفتن از آن به سطح یخچال رسید.

بر حسب شانس یتس طناب را اتفاقا از وسط بریده بود پس هر دو نفر چند ده متر طناب داشتند تا بتوانند به فرود ادامه دهند.

پس از آن جو سیمپسون برای سه روز بدون آب و غذا مسافت 8 کیلومتری تا بیس کمپ را روی زمین خزید. این پیمایش یخچالی شامل عبور از شکاف های یخی و مورن های سنگی یخچال بود.

جو در حالی که هذیان می گفت، تنها چند ساعت قبل از اینکه یتس و ریچارد هاوکینگ (سومین عضو گروه، غیر کوهنورد) بیس کمپ را ترک کنند، به کمپ اصلی رسید.

زنده ماندن سیمپسون به عنوان یکی از برجسته ترین داستان های بقا در دنیای کوهنوردی شناخته می شود.

سوال بزرگ

هر دو به کوه‌نوردی ادامه دادند، اما دیگر هرگز با هم صعود نکردند. چیزی که آنها را تا این حد نزدیک کرده بود آنها را نیز دفع می کرد. یتس هدف انتقاد شدید قرار گرفت، او از محاکمه مردمی عظیمی رنج برد. با وجود اینکه سیمپسون از او دفاع کرد، اما برای همیشه به عنوان مردی که طناب را برید، دیده می شد. مهم نبود که سیمپسون بگوید او هم همین کار را می کرد. تقریباً همه فراموش می کنند که برای ایفای نقش شرور، یتس ابتدا باید یک قهرمان می شد. و به این ترتیب، یک سوال پیش می آید: آیا برای نجات خودتان طناب را می بریدید یا با سیمپسون باقی می ماندید؟ جواب دادن به این سوال در اتاق گرم و نرم آسان است اما در شرایط واقعی جهان ترکیب دیگری رقم خواهد زد.

کتاب لمس خلاء

لمس خلاء در سال 1988 توسط جو سیمپسون به رشته تحریر درآمد. تقریبا 15 درصد کتاب توسط یتس نوشته شد. این کتاب بیش از یک میلیون نسخه فروخته شد و به بیش از 20 زبان ترجمه شده است.

مستند لمس خلا

مستند این داستان نیز در سال 2003 به کارگردانی کوین مک دونالد و با بازی برندان مکی، نیکلاس آرون و اولی ریال ساخته شد.

Touching the Void که مورد تحسین منتقدان قرار گرفت، در فهرست «100 مستند برتر تمام دوران» PBS قرار گرفت. گاردین آن را «موفق ترین مستند تاریخ سینمای بریتانیا» توصیف کرد.