10 تفاوت کفش رانینگ و ترینینگ(تمرینی)

کفش‌های ورزشی یکی از اصلی‌ترین تجهیزات هر ورزشکاری هستند، اما انتخاب صحیح آن‌ها بسته به نوع فعالیت ورزشی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. دو دسته از کفش‌هایی که معمولاً مورد استفاده قرار می‌گیرند، کفش‌های دویدن و رانینگ و ترینینگ یا همان تمرینی هستند. هرچند این دو نوع کفش به‌طور خاص برای تمرینات ورزشی طراحی شده‌اند، اما تفاوت‌های اساسی در ساختار، طراحی، و عملکرد آن‌ها وجود دارد که هر کدام را برای هدفی خاص مناسب می‌کند.

کفش‌های رانینگ به‌طور اختصاصی برای دویدن طراحی شده‌اند و از تکنولوژی‌هایی بهره می‌برند که به جذب ضربه و کاهش فشار بر پاها در طول دویدن کمک می‌کنند. از سوی دیگر، کفش‌های ترینینگ بیشتر برای تمرینات چندمنظوره و تمرینات قدرتی طراحی شده‌اند، جایی که پایداری و انعطاف‌پذیری بیشتر اهمیت دارد. شناخت دقیق این تفاوت‌ها می‌تواند به ورزشکاران کمک کند تا بهترین انتخاب را برای بهبود عملکرد و جلوگیری از آسیب‌های ورزشی داشته باشند.

مهم ترین فرق های کفش دویدن و با کفش های تمرینی

در ادامه، تفاوت‌های بین کفش‌های دویدن و تمرینی را با جزئیات علمی‌تر و دقیق‌تر توضیح می‌دهیم.

1. طراحی زیره (Outsole Design):

• رانینگ: زیره کفش‌های رانینگ از مواد مقاوم به سایش مانند لاستیک کربنی ساخته می‌شود که چسبندگی و دوام بالایی را برای دویدن‌های طولانی‌مدت فراهم می‌کند. طراحی الگوی زیره معمولاً برای افزایش چسبندگی در دویدن مستقیم روی سطوح مختلف بهینه‌سازی شده است. برخی مدل‌ها دارای تکنولوژی‌هایی مانند Blown Rubber یا Continental Rubber هستند که علاوه بر مقاومت، انعطاف‌پذیری بیشتری را برای حرکت پای دونده فراهم می‌کنند.
• ترینینگ: زیره کفش‌های تمرینی معمولاً از لاستیک چگال‌تری ساخته شده که تمرکز آن بر افزایش پایداری و چسبندگی در حرکات چندجهته است. الگوی زیره اغلب دارای بخش‌های صاف‌تر و لاستیکی است تا چسبندگی در حرکات سریع و تغییرات جهت فراهم شود. برخی مدل‌ها از مواد مانند Full-Length Rubber استفاده می‌کنند که برای تمرینات HIIT و وزنه‌برداری بهینه شده است.

2. جذب ضربه (Shock Absorption):

• رانینگ: این کفش‌ها به تکنولوژی‌های پیشرفته‌ای مانند EVA (Ethylene Vinyl Acetate) فوم، Gel Cushioning Systems، و Boost Technology مجهز هستند تا ضربه‌های ناشی از برخورد پا به زمین را جذب کنند. این ویژگی برای جلوگیری از آسیب‌های مزمن مانند تاندونیت آشیل و پلانتر فاشیاتیس حیاتی است. برخی مدل‌ها دارای فناوری‌های مانند Nike Air یا ASICS Gel هستند که ترکیبی از سبک‌وزنی و جذب ضربه عالی را ارائه می‌دهند.
• ترینینگ: در کفش‌های ترینینگ، جذب ضربه به‌اندازه کفش‌های رانینگ ضروری نیست. این کفش‌ها بیشتر برای تمریناتی طراحی شده‌اند که شامل حرکات کنترل‌شده مانند اسکوات و ددلیفت می‌شوند و نیاز به پایداری بیشتری دارند. مواد استفاده‌شده در میان‌کفی (Midsole) ممکن است از EVA فوم متراکم یا پلی‌اورتان باشد که ترکیبی از پایداری و جذب ضربه متوسط را فراهم می‌کند.

3. پشتیبانی از قوس پا (Arch Support):

• رانینگ: این کفش‌ها معمولاً به سیستم‌های پشتیبانی قوس پا مانند Dual-Density Foam یا Medial Posts مجهز هستند. این ویژگی‌ها به کاهش پرونیشن (Pronation) و سوپینیشن (Supination) بیش از حد کمک می‌کنند و از مشکلاتی مانند پلانتر فاشیاتیس و تاندونیت تیبیال خلفی جلوگیری می‌کنند.
• ترینینگ: کفش‌های ترینینگ ممکن است پشتیبانی کمتری برای قوس پا داشته باشند زیرا انعطاف‌پذیری بیشتری در تمرینات مختلف مورد نیاز است. برخی از مدل‌ها دارای انرژی ریترن یا Plantar Flexion Support هستند که در حفظ پایداری در حین تمرینات قدرتی کمک می‌کند.

4. وزن کفش (Weight):

• رانینگ: وزن کفش‌های رانینگ اغلب سبک‌تر است (حدود 200 تا 300 گرم)، تا به کاهش انرژی مصرفی در دویدن کمک کند. مواد استفاده‌شده در این کفش‌ها مانند Flyknit یا Mesh سبک و تنفس‌پذیر هستند.
• ترینینگ: کفش‌های ترینینگ معمولاً سنگین‌تر هستند (حدود 300 تا 400 گرم) تا پایداری بیشتری در تمرینات قدرتی و کاردیو فراهم کنند. مواد استفاده‌شده ممکن است ضخیم‌تر و مقاوم‌تر باشند تا از پایداری پاها در تمرینات مختلف اطمینان حاصل شود.

5. پشتیبانی از پاشنه (Heel Support):

• رانینگ: پاشنه در کفش‌های رانینگ به طور معمول دارای لایه‌های اضافی برای جذب شوک و جلوگیری از آسیب‌های پاشنه مانند تاندونیت آشیل و پاشنه‌ی‌درد است. Heel Drop (اختلاف ارتفاع پاشنه و جلوی پا) در این کفش‌ها معمولاً بین 8 تا 12 میلی‌متر است تا به کاهش فشار بر پاشنه کمک کند.
• ترینینگ: کفش‌های ترینینگ دارای Heel Drop کمتری (حدود 4 تا 8 میلی‌متر) هستند تا پایداری بیشتری در تمرینات قدرتی و کاردیو فراهم کنند. پاشنه معمولاً کمتر برجسته است تا پایداری در حرکات جانبی و تمرینات وزنه‌ای افزایش یابد.

6. انعطاف‌پذیری (Flexibility):

• رانینگ: کفش‌های رانینگ انعطاف‌پذیری کمتری دارند و اغلب با Flex Grooves یا Segmentation طراحی می‌شوند تا حرکت طبیعی پا را در طول دویدن فراهم کنند و از آسیب‌های ناشی از دویدن طولانی‌مدت جلوگیری کنند.
• ترینینگ: کفش‌های ترینینگ دارای انعطاف‌پذیری بیشتری هستند و معمولاً با Multi-Directional Flex Grooves طراحی می‌شوند تا حرکت‌های چندجهته، مانند چرخش و جابجایی‌های سریع، راحت‌تر انجام شود.

7. تهویه و گردش هوا (Breathability):

• رانینگ: این کفش‌ها از موادی مانند Engineered Mesh یا Flyknit ساخته می‌شوند که تهویه بسیار خوبی دارند و به جلوگیری از تعریق زیاد پاها در حین دویدن طولانی‌مدت کمک می‌کنند.
• ترینینگ: تهویه در کفش‌های ترینینگ ممکن است کمتر باشد زیرا این کفش‌ها برای تمرینات کوتاه‌مدت و محیط‌های داخلی طراحی شده‌اند. با این حال، همچنان از موادی مانند Mesh برای تهویه نسبی استفاده می‌شود.

8. طراحی قسمت جلوی پا (Toe Box Design):

• رانینگ: کفش‌های رانینگ دارای Toe Box بزرگ‌تری هستند تا فضای بیشتری برای انگشتان پا فراهم شود و از مشکلاتی مانند تاول و بونیون جلوگیری شود. این فضا به توزیع یکنواخت فشار در طول دویدن کمک می‌کند.
• ترینینگ: کفش‌های ترینینگ معمولاً دارای جای انگشت تنگ‌تری هستند تا پایداری بیشتری در حرکات سریع و جابجایی‌های جانبی ایجاد کنند.

9. دوام و استحکام (Durability):

• رانینگ: کفش‌های رانینگ به‌طور خاص برای دویدن در مسافت‌های طولانی طراحی شده‌اند و مواد مقاوم به سایش مانند Blown Rubber در زیره استفاده می‌شود. اما ممکن است برای حرکات جانبی ضعیف باشند.
• ترینینگ: کفش‌های ترینینگ معمولاً مقاوم‌تر در برابر حرکات جانبی و تمرینات پر فشار هستند و از مواد مقاوم‌تری برای زیره و رویه استفاده می‌کنند تا پایداری و دوام بیشتری در تمرینات مختلف فراهم کنند.

10. استفاده چندمنظوره (Versatility):

• رانینگ: کفش‌های رانینگ به‌طور خاص برای دویدن طراحی شده‌اند و در فعالیت‌های دیگر مانند تمرینات وزنه‌برداری یا کراس‌فیت کارایی کمتری دارند.
• ترینینگ: کفش‌های ترینینگ معمولاً برای طیف گسترده‌ای از تمرینات مانند وزنه‌برداری، کاردیو، HIIT، و تمرینات کراس‌فیت مناسب هستند و به همین دلیل برای استفاده چندمنظوره بهتر عمل می‌کنند.

این تفاوت‌ها نشان‌دهنده این هستند که انتخاب کفش مناسب باید بر اساس نیازهای خاص فعالیتی که انجام می‌دهید انجام شود. کفش‌های رانینگ بیشتر برای دویدن‌های طولانی و با سرعت بالا طراحی شده‌اند، در حالی که کفش‌های ترینینگ برای تمرینات ترکیبی که شامل حرکات چندجهته و کاردیو است، مناسب‌تر هستند.

در ادامه، تفاوت‌های کفش‌های رانینگ و ترینینگ را در قالب یک جدول ارائه می‌دهم:

این جدول می‌تواند به شما کمک کند تا تفاوت‌های کلیدی بین این دو نوع کفش را به‌طور خلاصه و کاربردی درک کنید و بهترین انتخاب را برای نیازهای ورزشی خود داشته باشید.

سوالات رایج