زیبای خفته اورست : تعبیر یک کابوس شبانه

یک شب در سال 1998، پل دیستفانو 11 ساله از یک کابوس وحشتناک بیدار شد. در آن کابوس نیمه شب، او دو کوهنورد را دیده بود که روی یک کوه گیر کرده بودند، در دریایی از سفیدی گرفتار شده بودند و قادر به فرار از برفی نبودند که به نظر می رسید در حال یورش بردن به آنها است.

دیستفانو چنان آشفته بود که بلافاصله پس از بیدار شدن مادرش را صدا کرد. او فکر می‌کرد دیدن این کابوس درست قبل از زمانی که مادرش راهی صعود به اورست شود، بی دلیل نیست. با این حال، مادر دیستفانو ترس های او را از بین برد و اصرار کرد که وی به سفر خود ادامه می دهد و به پسر خردسالش گفت: “من باید این کار را انجام دهم.”

در نگاه اول، به نظر می رسد که فرانسیس دیستفانو-آرسنتیف هیچ شانسی در مقابل اورست نداشت. این زن 40 ساله آمریکایی نه یک کوهنورد حرفه ای بود و نه یک ماجراجوی جاه طلب. با این حال، او با یک کوهنورد معروف به نام سرگئی آرسنتیف ازدواج کرد که به دلیل صعود به پنج قله مرتفع زادگاهش روسیه به “پلنگ برفی” معروف بود.

این زوج با هم تصمیم گرفتند با رسیدن به قله بدون اکسیژن کمکی، تاریخ ساز شوند.

کوه اورست به کوهنوردان یاد می دهد که نباید زیاد مغرور باشند و نباید قدرت طبیعت را دست کم بگیرند. هیچ فناوری در جهان وجود ندارد که بتواند به فردی که در ارتفاع 8000 متری گیر افتاده است، کمک کند، جایی که دما می تواند تا ده ها درجه زیر صفر کاهش یابد.

هر کسی که صعود خود را آغاز می کند به سرعت با این شرایط روبرو می شود. در دهه 1990 شرایط صعود به مراتب از اینروزها سخت تر بود که دلیلش را می توان در امکانات و دانش کمتر جستجو کرد.

داستان زیبای خفته اورست

فرانسیس آرسنتیف در هونولولو، هاوایی به دنیا آمد. فرانسیس از کودکی علاقه زیادی به کوهنوردی و ماجراجویی های کوهنوردی داشت. او با تحسین کوه ها بزرگ شد و از قله های مختلف در سراسر جهان صعود کرد. او همچنین از سنین جوانی آرزوی صعود به قله اورست را بدون اکسیژن مکمل داشت.

افسانه حسامی‌فرد؛ اولین زن ایرانی بر فراز ۱۴ قله‌ ۸۰۰۰ متری جهان

اسکی از اورست؛ جزییات فرود تاریخی بارگیل بدون اکسیژن

فرانسیس در ماه مه 1998 به همراه همسرش سرگئی آرسنتیف وارد کمپ اصلی اورست شد. آنها اولین تلاش خود را در 20 می انجام دادند اما به دلیل از کار افتادن چراغ های پیشانی خود مجبور به بازگشت شدند. در 21 مه، آنها تلاش خود را دوباره آغاز کردند، اما مجبور شدند تنها پس از 50-100 متر عقب نشینی کنند.

سرانجام پس از چالش های فراوان، فرانسیس و همسرش توانستند با موفقیت به قله اورست صعود کنند. فرانسیس اولین زن آمریکایی بود که بدون اکسیژن مکمل به قله اورست رسید. علاوه بر این، اکسپدیشن آنها چالش های زیادی در رابطه با آب و هوا داشت. باد شدید بارهای باعث شده بود، تیم اعزامی سفر خود را چند بار به تعویق بیندازند.

به دلیل شرایط جوی مجبور شدند چند روز در ارتفاعات بالای کوه بمانند. چراغ های پیشانی آنها نیز در صعود نهایی خود از کار افتادند. سفر بدون اکسیژن مکمل آنها را خسته کرد و همچنین توانایی آنها را در تصمیم گیری حساب شده کاهش داد. علاوه بر این، فرود آنها حتی چالش برانگیزتر بود زیرا آنها باید حدود سه روز را بالای 8000 متر سپری می کردند.

آنها در سفر خود از هم جدا شدند. فرانسیس در طول مسیر گیر کرد، در حالی که سرگئی توانست با موفقیت به کمپ بازگردد. حتی پس از چند ساعت انتظار، فرانسیس برنگشت. سرگئی نگران بازگشت تا همراه با اکسیژن به دنبال او بگردد.

یک تیم ازبک که در سفری به کوه اورست نیز حضور داشتند، فرانسیس را در حالت نیمه هوشیار یافتند. او به دلیل کمبود اکسیژن و سرمازدگی در وضعیت ضعیفی قرار داشت. تیم ازبکستان سعی کردند به او کمک کنند و حتی او را تا مسافتی حمل کردند. اما به دلیل مسائل لجستیکی نتوانستند جلوتر بروند.

ایان وودال و کتی اوداود، دو کوهنورد دیگر از تیم اکسپدیشن متفاوت کوه اورست نیز او را در طول سفر خود مشاهده کردند. آب و هوای چالش برانگیز، موقعیت مکانی خطرناک و وضعیت او کمک به او را برای آنها دشوار می کرد. فرانسیس از آنها خواست که او را تنها نگذارند، اما آنها چاره ای نداشتند زیرا زندگی آنها در خطر بود. زیبای خفته اورست در همان نقطه ای که این کوهنوردان او را دیدند آخرین نفس خود را سپری کرد.

سرگئی نیز پس از مشاهده توسط تیم ازبکستانی در دو روز قبل ناپدید شد. سرانجام پس از حدود دو سال جسد سرگئی را سایر پیدا کردند. به طور گسترده پذیرفته شده است که او در مسیر یافتن فرانسیس از یک صخره سقوط کرد. ایان و کتی ظاهر او را سفید و مومیایی شکل به دلیل سرمازدگی توصیف کردند. او همچنان نیمه هوشیار آنجا دراز کشید و آنها او را ترک کردند. بنابراین، او را عاشقانه “زیبایی خفته اورست” نامیدند.