جرج بوش هم ماراتن می دود، شما چطور؟!

در روزهایی که دیپلماسی از مسیرهای پیچیده، غیرمستقیم و گاه پر رمز و راز عبور می‌کند—مثل همین گفت‌وگوهای غیرمستقیم امروز ایران و آمریکا در عمان—شاید هیچ چیز به اندازه‌ی نگاهی به چهره‌ای قدیمی در سیاست آمریکا نتواند لایه‌ای دیگر به روایت ما اضافه کند: جورج دبلیو بوش، رئیس‌جمهوری که با کفش دویدن به کاخ سفید رفت!

در میانه‌ی سال ۲۰۰۲، درست چند ماه بعد از حمله آمریکا به افغانستان و در سایه تنش‌های سیاسی و نظامی، جورج بوش در مصاحبه‌ای غیررسمی با مجله Runner’s World پرده از یکی از رازهای روزمره‌اش برداشت: دویدن. بله، رئیس‌جمهور امریکا هر روز وقتش را برای دویدن خالی می‌کرد. و نه فقط چند دقیقه‌ای روی تردمیل، بلکه با جدیت و هدف‌مندی، انگار که در حال آماده‌سازی برای رقابتی جهانی بود. این یک برنامه فان نبود بلکه تمرین منظم و هدفمند به شمار می رفت.

وقتی دویدن از تاکتیک سیاسی فراتر می‌رود

بوش در این گفت‌وگو گفت: «اگر رئیس‌جمهور آمریکا می‌تونه وقت برای ورزش پیدا کنه، هر کسی می‌تونه.» جمله‌ای که شاید در ابتدا ساده به نظر برسد، اما دقیقاً در بطن یک پیام سیاسی-اجتماعی قرار دارد: مسئولیت‌پذیری، انضباط فردی، و الگوسازی.

او معتقد بود ورزش نه فقط ابزاری برای سلامت جسمی، بلکه راهی برای کنترل ذهن، مدیریت استرس و حتی مقابله با بحران‌های شخصی و ملی است. از جمله‌ی همین بحران‌ها، شکست پدرش در انتخابات ۱۹۹۲ بود. بوش می‌گوید پس از این اتفاق ناراحت‌کننده، تصمیم گرفت با ثبت‌نام در ماراتن White Rock، انرژی‌اش را در مسیری هدف‌دار تخلیه کند. نتیجه؟ ثبت رکورد ۳ ساعت و ۴۴ دقیقه برای ماراتن هیوستون. یک شاهکار ورزشی برای یک سیاستمدار میان‌سال. یعنی هر کیلومتر در 5 دقیقه و 18 ثانیه. جالب نیست؟!

رییس جمهور بوش درباره آن مسابقه می گوید: من قبل از مسابقه احساس می کردم 10 سال جوانتر هستم و بعد مسابقه حس می کردم 10 سال پیر شده ام.

دویدن از نگاه جرج بوش:

۱. خواب بهتر و نظم فردی:

بوش می‌گوید که دویدن قبل از هر چیز به او کمک می‌کند شب‌ها بهتر بخوابد—که یک مزیت مهم برای کسی با مشغله‌های سنگین روزانه است. همچنین، دویدن باعث می‌شود نظم شخصی‌اش حفظ شود. او خود را فردی منظم و وقت‌شناس می‌داند، و انتظار دارد کارکنان کاخ سفید نیز همین‌گونه باشند. برای او، دویدن نوعی تمرین نظم است، مثل یک ابزار درونی برای حفظ برنامه‌ریزی و مسئولیت‌پذیری.

۲. رهایی از استرس و بازیابی انرژی:

او اشاره می‌کند که دویدن روز او را از یکنواختی در می‌آورد و فرصتی برای «شارژ مجدد» ذهن و جسم فراهم می‌کند. به قول خودش: “دویدن مرا جوان نگه می‌دارد.” نه فقط از نظر فیزیکی، بلکه حتی در حالت راه رفتن و اعتمادبه‌نفس نیز اثرگذار است.

فرمول ریگل: روش علمی برای پیش‌بینی زمان مسابقه در دویدن

بروک رابوتو، نخستین زنی که مسیر با درجه 5.15c صعود کرد

۳. فواید روانی بزرگ:

یکی از مهم‌ترین نکاتی که بوش مطرح می‌کند، تأثیر روانی عظیم دویدن است. او اعتراف می‌کند که پس از شروع جنگ (احتمالاً اشاره به جنگ افغانستان یا عراق)، زمان‌های دویدنش بهتر شده‌اند. دلیل آن را فشارهای روانی می‌داند که با دویدن تخلیه می‌شوند. او می‌گوید وقتی می‌دود، ذهنش خالی می‌شود؛ دیگر دغدغه‌ای از اتفاقات سیاسی یا جهانی در ذهنش نمی‌ماند و تمام تمرکزش روی زمان، مسافت یا عرقی‌ست که می‌ریزد. این ویژگی را به‌عنوان نوعی درمان روانی شخصی معرفی می‌کند.

از میادین جنگ تا تردمیل در هواپیما

او در آن زمان یعنی در دوران ریاست جمهوری، هفته ای 6 جلسه می دود یا با وزنه زدن و الپیتکال تمرین می کند. در همین گزارش هم می گوید که 3 مایل یعنی 4.8 کیلومتر را در 20 دقیقه و 30 ثانیه یعنی پیس 4:15 می تواند بدود..

بوش اشاره می‌کند که پس از شروع جنگ، تایم‌های دویدنش حتی بهتر شد. چرا؟ چون دویدن به او کمک می‌کرد ذهنش را خالی کند. او حتی روی هواپیمای ریاست جمهوری Air Force One تردمیل داشت و در مسیرهای بین‌قاره‌ای تا ۹۰ دقیقه می‌دوید. رئیس‌جمهوری که در اوج بحران‌های خاورمیانه، دویدن را کنار نمی‌گذاشت، به وضوح از فلسفه‌ای پیروی می‌کرد که ورزش را ستون فقرات ثبات روانی و سیاسی خود می‌دانست.

«باشگاه ۱۰۰ درجه»: وقتی امنیت هم باید بدود

یکی از روایت‌های جالب این مصاحبه، ماجرای «باشگاه ۱۰۰ درجه» است. در جریان کمپین انتخاباتی و در هوای داغ تگزاس، بوش تصمیم گرفت در دمای بالای ۴۰ درجه سانتی‌گراد بدود. همه محافظان مجبور شدند با او بدوند. بعدتر، تی‌شرت و گواهی برای اعضای این باشگاه طراحی شد؛ حرکتی با طعمی از طنز، اما پیام‌دار: رهبر باید در خط مقدم باشد، حتی اگر آن خط مقدم، مسیر خاکی دویدن باشد.

سلامت فردی، مسئولیت جمعی

بوش در ادامه صحبت‌هایش، از مسئولیت کسب‌وکارها در ایجاد امکان ورزش برای کارکنان گفت. به عقیده او، «نیروی کاری سالم، نیرویی پربازده است». به همین دلیل، نه‌تنها خودش هر روز ورزش می‌کرد، بلکه از شرکت‌ها می‌خواست به ورزش به چشم سرمایه‌گذاری نگاه کنند. حرفی که حالا، با توجه به بحران‌های ناشی از سبک زندگی نشسته، بیش از همیشه اهمیت دارد.

امروز، مقامات ایران و آمریکا در کشور عمان، در مسیری غیرمستقیم، به دنبال راهی برای حل بحران‌های چندلایه منطقه و جهان هستند. در چنین شرایطی، انتشار چنین مصاحبه‌ای از بوش—که هم بُعد انسانی دارد، هم سیاسی و هم ورزشی—می‌تواند یادآور این نکته باشد که حتی در دل سیاست، انسان‌هایی با دغدغه‌های ساده، مثل «دویدن صبحگاهی» زندگی می‌کنند.

این روایت، ما را به سمت تفکری متفاوت سوق می‌دهد: اگر بوش با تمرین‌های سخت بدنی توانست از برخی بحران‌های شخصی و ملی عبور کند، شاید بقیه نیز نیازمند همان تمرین و پیوستگی باشند.

جمع‌بندی: وقتی رئیس‌جمهور کفش دو می‌پوشد

جورج بوش، با تمام نقدهایی که به عملکردش وارد است، یک چیز را به خوبی می‌دانست: چطور از ورزش به عنوان ابزار سیاسی، روانی و حتی فرهنگی استفاده کند. در دنیایی که بیش از همیشه به انسان‌های متعادل، با ذهن‌های آرام و جسم‌های فعال نیاز داریم، شاید نگاه دوباره به همین داستان ساده—دویدن رئیس‌جمهور—بتواند الهام‌بخش باشد.