رومانو بنت، مبارز پیروز سرطان و شوهر نمونه!

رومانو بنت از اسم های کمتر شناخته شده در دنیای کوهنوردی است اما ویژگی هایی دارد که نمی توان به راحتی از کنارشان گذاشت. او پس از مبارزه با سرطان توانست 3 قله هشت هزار متری را بدون اکسیژن کمکی صعود کند. به غیر از این بنت و همسرش اولین زن و شوهر در تاریخ هستند که چهارده قله هشت هزار متری را بدون اکسیژن کمکی صعود کردند.

زندگی رومانو بنت

رومانو بنت در ۲۰ آوریل ۱۹۶۲ در تارویزو، در مرز ایتالیا و اتریش، از والدینی با اصالت اسلوونیایی به دنیا آمد.

او پس از فارغ التحصیلی به عنوان متخصص مکانیک، چند سالی را با یک شرکت سوئیسی که تونل می ساخت همکاری کرد. شغلی که پس از مدت کوتاهی برای پیوستن به نیروی جنگلداری دولتی رها کرد، جایی که ۱۷ سال در آنجا ماند. ابتدا به کنترل گمرکی برای کنترل تجارت بین‌المللی گونه‌های در معرض خطر انقراض می‌پرداخت، سپس به بخش خدمات حیات وحش منتقل شد. در سال ۲۰۰۹ جنگلداری را ترک کرد تا خود را وقف کوهنوردی و فروشگاه جدید لوازم ورزشی که در تارویزو افتتاح کرده بود، کند. فعالیت‌هایی که هنوز هم آن‌ها را انجام می‌دهد.

در سال ۲۰۰۹، پس از بازگشت از چند ماه اقامت در هیمالیا، متوجه شد که از آپلازی شدید نخاع رنج می‌برد. برای او، با همراهی همیشگی همسرش نیووس، دوره‌ی سختی آغاز می‌شود که او را از کوهنوردی دور می‌کند. او طی دو سال تحت دو پیوند مغز استخوان، شیمی‌درمانی و تزریق خون قرار گرفت. خوشبختانه او موفق به شکست بیماری می‌شود و در سال ۲۰۱۲ به کوهنوردی و هیمالیا بازمی‌گردد.

در سال ۲۰۱۴ تحت عمل جراحی دیگری قرار گرفت که طی آن یک پروتز لگن برای او کاشته شد، اما حتی این هم کافی نبود تا او را از کوه دور نگه دارد، چند ماه پس از عمل جراحی به قله‌ی کانگچنجونگا رسید.

در ژانویه ۲۰۱۸ شهروند اسلوونی شد، آرزویی که مدت‌ها در دل این کوهنورد پرورش یافته بود. تصمیم به اعطای تابعیت به او به دلیل «خدماتش به مردم اسلوونی» گرفته شد. بدین ترتیب، رومانو بنیت همچنین اولین اسلوونیایی شد که صعود به ۱۴ قله‌ی هشت‌هزار متری را به پایان رساند.

از سال ۱۹۸۹ با نیوس مروی، همسرش، که همدم زندگی و صعود اوست، ازدواج کرده است.

حماسه ۲۰۲۵؛ نخستین صعود ژانو شرقی پس از سه دهه انتظار

کانچا شرپا؛ آخرین عضو نخستین صعود اورست در 92 سالگی درگذشت

کوهنوردی رومانو بنیت

تاریخچه کوهنوردی رومانو بنیت، حداقل در سال‌های اولیه، یک داستان معکوس است. اولین تجربه‌های کوهنوردی او به نوجوانی برمی‌گردد. در ۱۷ سالگی، به همراه یک دوست، مسیر پیوسی-سواریتو در مانگارت را صعود کرد. سپس صعودهای دیگر، همگی دشوار، از راه رسیدند. او تنها بعدها مسیرهای آسان‌تر کوه‌هایش را کشف کرد.

در کوهستان او با همسر آینده‌اش، نیوس مروی ، آشنا شد. نیوس چند سال پیش در مصاحبه‌ای با لا ریپابلیکا گفت: «در ابتدا فقط با هم به کوه می‌رفتیم. ما بیشتر به خاطر راحتی، یک تیم دو نفره با طناب ثابت بودیم تا اینکه مجبور نباشیم هر بار به دنبال یک هم‌نورد بگردیم. بعد کم‌کم…»

اولین موفقیت‌های قابل توجه آن‌ها در کوه‌های آلپ رقم خورد، گویی چرخشی در سرنوشت بود، همان مسیرهای ایگنازیو پیوسی که رومانو در آن‌ها کوهنوردی و رویارویی با کوهستان را آموخته بود. در سال ۱۹۸۷، او و نیوس با طناب به هم وصل شده، اولین صعود زمستانی به پیلاستر پیوسی در جبهه شمالی پکولو مانگارت در کوریتیزا را انجام دادند. سپس در سال ۱۹۸۹، بعد از عروسی، اولین سفر اکتشافی مشترک آن‌ها رقم خورد.

در سال ۲۰۰۱ به کوه‌های خانگی خود بازگشتند تا اولین صعود زمستانی چنگیا دلی دی روی جوف فوآرت را به ثبت برسانند.

علاوه بر این صعودها، تجربه‌های فراوانی روی آبشارهای یخی محلی نیز داشتند.

هشت‌هزار متری‌ها

اولین حضور رومانو بنیت در ارتفاعات بسیار بالا به سال ۱۹۹۴ برمی‌گردد، زمانی که او و همسرش برای شرکت در یک اکسپدیشن به قله‌ی کی۲، جبهه‌ی شمالی، دعوت شدند. هدف جاه‌طلبانه بود: باز کردن مسیر جدید. این زوج دلسرد نشدند و کار خود را انجام دادند. در نهایت، این اکسپدیشن به دلیل کمبود تجهیزات، بدون صعود قله به پایان رسید. همانطور که رومانو در مصاحبه‌ای در ژانویه ۲۰۱۸ به ما گفت: «ما اصولا ابزاری مناسبی نداشتیم تا به این دیواره سی متری که هرگز قبلاً از آن صعود نکرده بودیم، حمله کنیم». بعد از آن فقط ۱۲۰ متر تا قله باقی می‌ماند. به هر حال، «اگر در تلاش اول به قله می‌رسیدیم، احساس قدرت بیش از حد می‌کردیم. بنابراین، کوه بلافاصله ما را به جایگاه درست‌مان بازگرداند».

کمی بعد، تلاشی برای صعود اورست هم صورت گرفت و سرانجام، در سال ۱۹۹۸ اولین قله. رومانو و نیوز با هم بر فراز قله‌ی نانگاپاربات ایستادند. اما پُرکارترین سال ۲۰۰۳ بود، زمانی که این دو موفق به صعود سه هشت‌هزارمتری شدند: گاشربروم ۱، گاشربروم ۲ و برودپیک. در سال ۲۰۰۶ با مسیر آبروزی در کی۲ روبرو شدند. آن‌ها پس از طی کردن مسیر از کمپ اصلی تا قله به قله رسیدند. آن سال آن‌ها تنها کسانی بودند که بدون استفاده از کپسول‌های اکسیژن به قله رسیدند. تنها قله‌نشین‌های دیگر، دو ژاپنی بودند، اما با کپسول. در سال ۲۰۰۷ سرانجام به قله‌ی اورست و سال بعد ماناسلو، یازدهمین قله‌ی ۸۰۰۰ متری این زوج بود. ماناسلو همچنین آخرین قله‌ای است که قبل از کشف بیماری رومانو صعود شد.

قبل از اینکه بیماری او تشخیص داده شود، آن‌ها یک تلاش زمستانی در ماکالو، یک تلاش در آناپورنا و دوباره در کانگچنجونگا داشتند. در کانگچنجونگا، کوهنورد فریولی به دلیل مشکلات سلامتی، اولین علائم بیماری‌اش، مجبور به تسلیم شد. پس از بیماری بنت، نیوس نیز تصمیم گرفت مسابقه‌ی خود را برای صعود ۸۰۰۰متری‌ها متوقف کند. در آن زمان او می‌توانست اولین زن در جهان شود که این کلکسیون 14 قله را کامل می‌کرد.

سال ۲۰۱۲ بازگشت رومانو بنیت به کوهنوردی را رقم زد. او به همراه نیوس، از همان جایی که توقف کرده بودند، دوباره کانگچنجونگا را امتحان کردند، اما قله‌ی سوم زمین، آجیل درشتی برای شکستن بود. تنها در سال ۲۰۱۴ موفق به صعود قله‌ی آن شدند. دو سال بعد، در سال ۲۰۱۶، بر فراز ماکالو ایستادند. فقط آناپورنا از لیست باقی مانده بود که سرانجام در ۱۱ مه ۲۰۱۷، ساعت ۹ به وقت محلی، صعود شد.

تمام ۸۰۰۰متری‌ها بدون استفاده از کپسول‌های اکسیژن صعود شدند. علاوه بر این، این دو کوهنورد اولین زوجی هستند که مجموعه‌ی ۱۴ قله‌ی ۸۰۰۰ متری را کامل کرده‌اند. رکوردی که شاید به دنبالش بودند، اما هرگز اشتیاق این دو به کوه‌ها و کوهنوردی را مخدوش یا کور نکرد. تصادفی نیست که در سال ۲۰۱۹ دوباره کوله‌هایشان را بستند و آماده‌ی عزیمت به هیمالیا شدند. دیگر هیچ هشت‌هزارمتری‌ای در میان پروژه‌هایشان نبود، اما مسیر جدیدی روی کانگباچن (۷۹۰۲ متر، منطقه کانگچنجونگا) مد نظرشان بود.