قله لینگترن Lingtren  با ارتفاع ۶۷۴۹ متر (۲۲،۱۴۲ فوت) در منطقه ماهالانگور هیمالیا واقع شده است، که تقریباً ۸ کیلومتر (۵ مایل) به صورت خط مستقیم با قله اورست فاصله دارد. این قله در مرز بین نپال و منطقه خودمختار تبت چین قرار دارد و اولین بار در سال ۱۹۳۵ صعود شد. کوهی در غرب آن که قبلاً لینگترن نوپ نامیده می شد، اکنون به طور رایج ژی لینگچين خوانده می شود.

قله لینگترن بخشی از یک رشته کوه بلند است که به طور کلی کمی به سمت شمال غرب از کوه اورست کشیده شده است. یال غربی اورست قبل از اینکه به قله خومبوتسه (با ارتفاع ۶۶۶۵ متر) برسد، به گردنه لوشار (با ارتفاع ۶۰۲۶ متر) سرازیر می شود. این یال تا یک گردنه بی نام در ارتفاع ۶۲۰۴ متری پایین می آید و سپس به سمت لینگترن بالا می رود. از آنجا به گردنه بی نام دیگری در ارتفاع ۶۱۲۶ متری و سپس به پوموری (با ارتفاع ۷۱۶۵ متر) ادامه می یابد.

این رشته کوه، دره غربی نپال را در شمال محدود می کند که یخچال خومبو از آنجا به سمت شمال غرب بر روی آبشار یخی سرازیر می شود قبل از اینکه به طور ناگهانی به سمت جنوب غربی بپیچد. لینگترين در راس این خمیدگی زاویه قائمه قرار دارد. در شمال رشته کوه در تبت، یخچال غربی رونگبوک به سمت شرق جریان می یابد تا به یخچال اصلی رونگبوک بپیوندد. در نزدیکی لینگترن، یخچال خومبو در حدود ۵۴۰۰ متری و یخچال غربی رونگبوک در حدود ۶۰۰۰ متری قرار دارد.

از نظر زمین شناسی، وجه جنوبی کوه از گنيس سیاه تشکیل شده است که روی آن یک لایه ضخیم از گرانیت توده ای قرار دارد. گنيس با بسیاری از لایه های نازک تر گرانیت نفوذ کرده است.

بلندی قله بسته به مدل های مختلف ارتفاع سنجی، به طور متناوب ۶۷۱۴ متر و ۶۶۷۴ متر ذکر شده است. برجستگی لینگترين حدود ۵۹۳ متر بالاتر از گردنه کلیدی آن است که بین آن و نزدیکترین همسایه بلندترش، پوموری، قرار دارد.

اکتشاف

قله لینگترن را به راحتی می توان از روستاهای مسکونی دره خومبو در نپال مشاهده کرد، اما ممکن است اولین بار توسط کاشفان غربی در سال 1921 از تبت دیده شده باشد. در طول شناسایی کوه اورست توسط بریتانیا در سال 1921، جرج مالوری و گای بولاک در حال کاوش منطقه در شمال کوه اورست بودند و امید داشتند که مسیر صعود به قله را پیدا کنند. یال غربی اورست چندان امیدوارکننده به نظر نمی رسید، بنابراین آنها سعی کردند در جایی به خط الراس برسند تا ببینند در جنوب چه چیزی قرار دارد. با انجام این کار، آنها قله لینگترن را کشف کردند (اما آن را صعود نکردند) و از دامنه‌های آن عبور کردند تا به گردنه‌ای برسند که از آنجا برای اولین بار دره غربی را دیدند. با این حال، احتمال یک فرود تند به سمت یخچال خومبو و سپس صعود از آبشار یخی خومبو باعث شد از صعود این مسیر اجتناب کنند.

نامگذاری

قله‌ای که اکنون به نام لینگترن شناخته می‌شود، در واقع بخشی از یک سازند پیچیده است که به سمت شمال تا یخچال غربی رونگبوک امتداد می‌یابد. بخش شمالی، در محل اتصال یخچال‌های غربی و اصلی رونگبوک، اکنون به طور کلی قله گوانگ‌مینگ (با ارتفاع ۶۵۳۳ متر) نامیده می‌شود و ارتفاعی برابر با ۲۱،۴۳۴ فوت دارد. نام “لینگترين” اکنون فقط به بلندترین قله اشاره دارد که بلافاصله در شمال یخچال خومبو واقع شده است.

مالوری و بولاک برای بسیاری از ویژگی‌های توپوگرافیکی که کشف کردند، نام‌هایی را پیشنهاد کردند که توسط اعضای گروه تایید شد و برای تایید به چارلز بل، سفیر ویژه بریتانیا در لهاسا، فرستاده شد. آنها با اشاره به کل مجموعه لینگترن، نام لینگترين را به عنوان معادل تبتی “شبه قاره” یا “جزیره” انتخاب کردند. این کلمه همچنین برای توصیف معبد کوچک‌تری که به معبد اصلی مرتبط است، استفاده می‌شود.

قله دیگری به سمت غرب یخچال غربی رونگبوک بیرون زده است که موقعیت عالی برای مشاهده و عکاسی از توپوگرافی کوهستانی به شمار می‌رفت. آنها این قله را “لینگترن نوپ” (لینگترين غربی) نامیدند و مالوری به دلیل موقعیت جدا شده آن، اغلب با نام مستعار “آیلندپیک” به معنای قله جزیره از آن یاد می‌کرد. ارتفاع این کوه ۶۳۹۶ متر است و اکنون به طور کلی ژی لینگچین (با ارتفاع ۲۸ درجه و ۲ دقیقه و ۵ ثانیه شمالی و ۸۶ درجه و ۴۸ دقیقه و ۲۸ ثانیه شرقی) نامیده می‌شود.

اولین صعود

در سال ۱۹۳۵، گروه اکتشافی کوه اورست بریتانیا دوباره این منطقه را کاوش کرد و در این راستا، اریک شیپتون آن را “جشن واقعی کوهنوردی” نامید. شیپتون و لزلی ویکری “دن” برایانت برای اولین بار قله‌ای از مجموعه لینگترن، لینگترن نپ و سپس قله اصلی لینگترن را صعود کردند. در حالی که آنها در نهایت در امتداد یک یال یخی باریک پایین می آمدند، از لبه‌ای یخی عبور کردند و برایانت بیش از ۱۵۰ متر (۵۰۰ فوت) سقوط کرد. شیپتون توانست طناب را نگه دارد و برایانت که تبر یخ خود را نگه داشته بود، توانست دوباره بالا برود.

از سال ۱۹۳۵ هیچ سابقه کاملاً پذیرفته شده ای مبنی بر صعود به این کوه وجود ندارد و این به این معنی است که هرگز از سمت نپال صعود نشده است. این شاید قابل توجه باشد زیرا از کمپ اصلی اورست، به همراه پوموری و خومبوتسه (که هر دو صعود شده اند)، این کوه بسیار قابل توجه است و کمتر از ۵ کیلومتر (۳ مایل) فاصله دارد. یک برنامه صعود آفریقای جنوبی به لینگترن در سال ۲۰۱۳ لغو شد.

بارت فوس (Bart Vos) در کتاب «بلندتر از دائولاگیری» ادعا کرد که در سال ۱۹۹۳ به لینگترن صعود کرده است و گفت که از نپال شروع کرده و سپس به تبت رفته است. با این حال، این ادعا رد شده است.