شانتال مادویی ، جستجوی یک عشق بی پایان

شانتال مادویی chantal mauduit در 24 مارس 1964 در پاریس متولد شد و از همان دوران کودکی اسیر عشق کوهستان گردید. وی اولین مدال برنز خود را در رشته اسکی در سن 13 سالگی به دست آورد، اما اسکی همه زندگی وی نبود و فقط دروازه ای شد برای شناخت یک علاقه بزرگتر. از اینجا بود شانتال که کوهنوردی را شناخت. او با شرکت در دوره های مدرسه کوهنوردی، مهارت های خود برای کوهنوردی کردن را تکمیل کرد. از همین زمان هم بود که شروع به نوشتن خاطراتش کرد.

“دفتر خاطرات شانتال مادویی” به سادگی داستان دختر جوانیست که رویای کوه و کوهنوردی را به عنوان جوهر زندگی در سر می پروراند. او مانند نویسندگان بزرگ از طریق قلمش احساسات، امیدها و رویاهایش را به اشتراک می گذاشت.

زندگی یک رویاست، همانطور که بودا می آموزد، نوشتن رویاها تنها راهی برای زندگی کردن آنها به شمار می رود.

در نوامبر 1979 بود که مرگ مادرش خلا بزرگی ایجاد کررد. آنها به هم بسیار نزدیک بودند و از دست دادن مادرش در سن 15 سالگی مصیبت سختی بود که زندگی به وی تحمیل کرد.

پس از اتمام تحصیلات در رشته فیزیوتراپی در سال 1988 بود که شانتال تصمیم گرفت به امریکای جنوبی برود و از کوه های آند صعود کند. کوه اوروس اولین کوه بلندتر از مون بلان به ارتفاع بیش از 5000 متر بود که به قله آن دست یافت. و سپس نوبت به کوه های بلند هیمالیا رسید. در سال 1989 بود که راهی مناطق مرتفع تر در نپال شد و اولین چیزی که نظرش را جلب نمود، کوه ها نبودند بلکه این کودکان رها شده و مردم فقیر نپال بودند که روح او را آزرده کرد تا جایی که تصمیم گرفت غذای خود و تیمش را با بچه ها تقسیم کند. کوه های بلند به نوعی تبدیل به مسیر کمال وی شدند، جایی که “جستجوی بی نهایت و “سقف جهان” به راه وی تبدیل گردید.

صعودهای وی به هیمالیا او را با تاملات و پرسش هایی درباره انسان، زندگی، طبیعت، اشتیاق، عشق و خدا باز کرد که باعث شد به فلسفه بودایی، دین تبت روی آورد.

اولین کوه بلند

در 3 آگوست 1992 بود که شانتال مادویی اولین هشت هزار متری خود را صعود کرد. اغلب کوهنوردان صعود به 8000 متری ها را از کوه های آسانتر شروع می کنند اما این بازی برای مادویی متفاوت بود. وی در اولین صعود خود از کی2 بالا رفت که در دوران پیش از صعودهای تجاری سختتر از هر 8000 متری می نمود.

او در سال 1993 نیز به کوه های بلند بازگشت و این بار در تولد 29 سالگی خود به قلل شیشاپانگما و چوآیو در منطقه خودمختار تبت چین دست یافت. او در هیچ یک از صعودهایش از اکسیژن کمکی استفاده نمی کرد و این در دنیای زنان کوهنوردان جهان به نوعی اولین بار بود. تصمیمی که با ذهنیت او مطابقت داشت و باعث می شد در نزدیک ترین حالت به طبیعت باقی بماند. اما آنطور که از دست نوشته هایش بر می آمد رویای شانتال صعود به اورست بود.

ماساتسوگو کونیشی، کوهنورد آهنین از سرزمین آفتاب

قله نقره سر: معرفی و راهنمای صعود

وی در سراسر جهان در حدود 18 سفر به هیمالیا، کانادا، پاتاگونیا، پرو، بولیوی، آرژانتین و پاکستان انجام داد. در ژانویه 1994 بود که با همراهی تیمی از کاپیتان ها و فیلم سازان برای صعود به قلل جنوبگان راهی این منطقه شد و در آن برنامه توانست از کوه هایی مانند ویلیامز صعود کند.

در 1 می 1995 و هنگامی که در نپال به سر می برد از مرگ مادربزرگش مطلع شد و این زخم کهنه نبود مادر را برایش باز کرد. همین تالمات نیز باعث شد در ماههای بعد آن شروع به نوشتن درباره مادرش، زخم ها، رویاها و امیدهایش کند.

سال 1996 یک سال طلایی برای کوهنوردی شانتال مادویی محسوب می شد. او در آن سال به قله آناپورنا، لوتسه و ماناسلو رسید. در سال 1997 بود که از آخرین 8000 متری خود یعنی گاشربروم 2 بالا رفت و در همان سال هم تنها کتاب خود به نام «J’habite au Paradis» را به رشته تحریر درآورد.

پایان زودهنگام

در سال 1998 بود که شانتال به قله اورست رفت و تا ارتفاع 8750 متری قله جنوبی این کوه صعود کرد. پس از آن هم مستقیما به دائولاگیری شتافت، جایی که سرنوشتش به انتظار نشسته بود.

شانتال و شرپایش به نام آنگ تسیرینگ در دائولاگیری در حال صعود بودند که به ناگاه برای چند روز ناپدید می شوند. سپس آنها را در منطقه کمپ 2 این کوه در حالی که گردن هر دو کوهنورد درون چادر شکسته بود می یابند. بررسی های بعدی اینطور نشان می دهد که سقوط یک بهمن باعث مرگ این دو نفر شده بود.

نقدها

اد ویسترز، کوهنورد امریکایی در کتاب هیچ میانبری به بالا نیست نقل می کند که شانتال در جریان صعود به کی2 بار خود را به بالا حمل نمی کرد و از تلاش دیگر کوهنوردان برای باز کردن مسیر و غیره استفاده می نمود. این نقدها بعد توسط برادر مادویی به چالش کشیده شدند.

بهترین صعود ها

• کی2: چهارمین زن
• شیشاپانگما
• چوآیو
• لوتسه، اولین صعود انفرادی زنان
• ماناسلو
• گاشربروم 2
• آناپورنا

همه صعودها بدون اکسیژن کمکی انجام شده بودند.