آلیسون هارگریوز، در جستجوی یک رویا

هنگامی که آلیسون هارگریوز در 13 می 1995 به قله اورست رسید، یک پیام رادیویی برای پسر و دخترش ارسال کرد: “برای تام و کیت، فرزندان عزیزم، من در بالاترین نقطه جهان هستم و شما را دوست دارم.»

با این پیروزی، او اولین زنی در تاریخ شد که به تنهایی و بدون اکسیژن کمکی، بلندترین کوه زمین را صعود کرد. هارگریوز، یکی از بزرگترین کوهنوردان جهان در آن زمان و در تمام دوران، بدون طناب هایی که دیگران در آن صعود هیمالیا ثابت کرده بودند، کار کرد. پیش از وی فقط رینهولد مسنر توانسته بود به این سبک اورست را صعود کند. پس از این صعود صفحه اول تایمز لندن تیتر زد”یکی از بزرگترین صعودهای تاریخ”

اما این هیجان زیاد دوام نیاورد…

کودکی

به عنوان یک دختر جوان، آلیسون هارگریوز پشت میز مدرسه خود در دهکده بلپر در ناحیه انگلیسی پیک می نشست و با حسرت به قله های زیبای کوه که به نظر می رسید او را به خود جلب می کرد، نگاه می نمود. او مجذوب کوه‌ها بود، و علاوه بر این، مدرسه دربی‌شایر دانش‌آموزان خود را تشویق به لذت بردن از فعالیت‌های فضای باز کرد و در نتیجه او تنها 13 سال داشت که سنگنوردی را آغاز کرد.

والدین او اغلب تعطیلات خانوادگی را در ییلاق ترتیب می دادند. آلیسون هارگریوز می خواست به برترین صعودکننده زن بریتانیا تبدیل شود.

بهتر است یک روز مثل ببر زندگی کنی تا هزار روز مثل یک گوسفند

ضرب المثل قدیمی تبتی

آلیسون مدرسه را ترک کرد. مدت کوتاهی پس از آن، او با جیم بالارد، که او نیز یک کوهنورد و اسکی باز مشتاق بود، ملاقات کرد. آنها با هم یک مغازه تجهیزات کوهنوردی باز کردند و بعداً ازدواج کردند و صاحب یک پسر و یک دختر شدند – تام و کیت.

در سال های بعد، آلیسون شروع به صعود از کوه ها در انگلستان، آلپ و نپال کرد. در اواسط دهه 1980، آلیسون به عنوان یکی از برترین کوهنوردان زن بریتانیا با مهارت و توانمندی غیرقابل انکار در کوهستان شناخته شده بود.

قله منار ، معرفی و راهنمای صعود

تاثیر کوهنوردی بر دیابت: راهنمایی برای کنترل قند خون با ورزش

با این حال، جالب است (و احتمالاً به این دلیل که یک زن بود)، هارگریوز همیشه در محافل کوهنوردی بریتانیا یک بیگانه به حساب می آمد.

جف لوه، کوهنورد آمریکایی از او خواست تا به یک سفر به هیمالیا بپیوندد. در سال 1986، آنها از طریق مسیری کاملاً جدید از قله کانتگا در نپال صعود کردند. در طول این سفر، هارگریوز برای اولین بار قله اورست را دید و عهد کرد که آن را صعود خواهد کرد. صعود آلیسون در ژوئیه 1988 در حالی که پسرش تام را شش ماهه باردار بود به دیواره شمالی آیگر سروصدای زیادی به پا کرد.

آلیسون با داشتن دو فرزند خردسال نمی توانست به سراغ کوههای بزرگ برود. بنابراین صعودهای او به قله های دربی شایر و آلپ محدود شد. با این حال کماکان به عنوان یکی از بهترین کوهنوردان زن بریتانیا برشمرده میشد.

اولین تلاش برای اورست

در اکتبر 1994، آلیسون هارگریوز اولین تلاش خود را برای صعود به قله اورست در هیمالیا انجام داد. اورست با ارتفاع 8849 متر، بلندترین کوه جهان در این سیاره است. هارگریوز به تنهایی و بدون پشتیبان صعود کرد. او هیچ حمایتی نداشت. به دلیل خطر سرمازدگی صعود نیمه کاره ماند.

اوضاع برای خانواده خوب پیش نمی رفت زیرا مشکلات مالی وجود داشت. هارگریوز اخیراً به یک کوهنورد حرفه ای و نان آور اصلی تبدیل شده بود. او و جیم مجبور شدند فروشگاه لوازم کوهنوردی را که در دربی‌شایر اداره می‌کردند، ببندند، که به کمک مالی اکسپدیشن آلیسون برای ادامه کار به عنوان برترین کوه‌نورد زن بریتانیا کمک کرده بود.

علاوه بر این، این زوج در بازپرداخت وام مسکن خود کوتاهی کرده بودند. در اوایل سال 1995، وام‌دهنده وام مسکن آن‌ها خانه‌شان را پس گرفت و خانواده به پل اسپن در ارتفاعات اسکاتلند نزدیک فورت ویلیام نقل مکان کردند. این بدان معنی بود که آلیسون به بن نویس نزدیکتر می شد، جایی که می توانست در شرایط کوهستانی برای اورست تمرین کند.

بچه ها راه والدین خود را دنبال کردند. آنها به زودی اسکی بازان و کوهنوردان شایسته ای شدند. تام بعداً فورت ویلیامز را ترک کرد تا مسیر خود را دنبال کند.

سه قله مرتفع جهان – چالشی برای برترین کوهنورد زن بریتانیا

در سال 1995، هارگریوز تلاش خود را برای صعود از سه کوه برجسته جهان – اورست، کی2 و کانگچنجونگا – در یک سال بدون پیشتیبان آغاز کرد.

این یک دستاورد فوق‌العاده خواهد بود که قبلاً انجام نشده است. اولین چالش او صعود انفرادی به اورست بود، که در می 1995 انجام داد. او از سمت شمالی صعود کرد و تا رسیدن به کمپ پیشرفته پیشرفته (ABC) از حمایت شرپا برخوردار بود. از آنجا به بعد، او تمام تجهیزات خود را حمل کرده، کمپ های خود را برپا می‌کرد و از هیچ منبع اکسیژن اضافی استفاده نمی‌کرد. هارگریوز می خواست «انفرادی» صعود کند. او حتی پیشنهاد فنجان چای دیگر کوهنوردان را رد کرد! در 13 می 1995، او به قله اورست رسید.

تنها در عرض چند هفته بعد اورست آلیسون در پاکستان بود، و قصد داشت از کی2 بالا برود. کی2 که به عنوان کوهی چالش برانگیز شناخته می شود، در رشته کوه قراقورام در مرز پاکستان و چین قرار دارد.

او به تیمی متشکل از ده کوهنورد دیگر پیوست. جدا از این، او به تنهایی و بدون اکسیژن اضافی از بیس کمپ تا قله صعود کرد.

کوهنوردان 9 آگوست عازم قله شدند. وقتی به کمپ 3 رسیدند، به دلیل بهمن چند روز قبل در برف مدفون شده بود. کوهنوردان قبل از ورود به کمپ 4 چادرهای خود را جستجو کردند – کمپ 4 خوشبختانه هنوز دست نخورده بود. در 12 آگوست هوا برای صعود خوب بود. افسوس که کوهنوردان احساس خستگی زیادی می کردند که نمی توانستند صعود کنند، بنابراین به جای آن در کمپ 4 استراحت کردند.

صعود کی2

اولین کوهنوردان ساعت 02:00 روز 13 آگوست عازم قله K2 شدند. شرایط بد آب و هوایی باعث شد که پنج نفر از آنها تصمیم بگیرند قبل از رسیدن به دهلیز باتل نک به عقب برگردند. این گروه از کوهنوردان شامل پیتر هیلاری، پسر سر ادموند هیلاری بود. آلیسون هارگریوز در گروه شش نفره باقی ماند و به سمت بالا رفت. او در ساعت 18:17 همان شب به قله رسید. هنگامی که کوهنوردان شروع به فرود کردند، به زودی در یک طوفان عظیم گرفتار شدند. هوا پنج نفر از آنها را از کوه پرتاب کرد. آنها به سمت جنوب آن سقوط کردند. ششمین کوهنورد به کمپ 3 برگشت و در آنجا بر اثر خستگی درگذشت.

یک کفش کوهنوردی در دامنه کوه مشاهده شد (14 آگوست). این یکی از پوتین های آلیسون هارگریوز بود. کفش هزاران متر زیر قله بود. کوهنوردان همچنین جسد برترین کوهنورد زن بریتانیایی را دیدند که در برف انبوه افتاده بود. با وجود چندین بار تلاش، دستیابی به جسد میسر نگردید.

آلیسون هارگریوز تنها در 33 سالگی جان خود را در کوهستان از دست داده بود.

انتقاد در رسانه ها

زمانی که این خبر منتشر شد که آلیسون و پنج کوهنورد دیگر جان خود را در K2 از دست داده اند، رسانه های جهان بیشتر بر زندگی خصوصی آلیسون تمرکز کردند تا دستاوردهای کوهنوردی وی. آلیسون یک پسر شش ساله و یک دختر چهار ساله داشت. بسیاری از روزنامه نگاران او را بی توجه و خود محور معرفی کردند. لازم به ذکر است که کوهنوردان مرد دارای خانواده با انتقادات مشابهی مواجه نیستند!

آلیسون هارگریوز هنگام عزیمت به K2 مورد حمله رسانه ها قرار گرفت. روزنامه‌نگاران پرسیدند که آیا درست است که با این قله‌های بالقوه خطرناک به عنوان یک مادر با فرزندان کوچک در خانه مقابله کنیم؟ او در مصاحبه ای توضیح داد که هیچ کوهنوردی در صورتی که فکر کند به قیمت جانشان تمام می شود، عازم صعود نمی شود. علاوه بر این وی به توضیحات پیرامون احساسش در صعود پرداخت.

ضربه دوم سرنوشت به خانواده بالارد

پس از مرگ غم انگیز آلیسون هارگریوز، همسرش، جیم بالارد، گفت که بدون شک او و فرزندانشان به کوهنوردی، سنگنوردی و اسکی ادامه خواهند داد. اما مهم این است که بچه ها وقتی بزرگتر می شدند خودشان تصمیم می گرفتند.

تام بالارد قطعاً اشتیاق والدینش به کوهنوردی را داشت. پس از اتمام مدرسه، تام بالارد با برخی از چالش برانگیزترین قله های جهان روبرو شد.

اینها شامل پیزو بدیل، ماترهورن، پتی درو و ایگر بودند. او به یک کوهنورد رکوردشکن تبدیل شد و لقب “پادشاه آلپ” را به خود اختصاص داد! تام بالارد (30 ساله) و کوهنورد ایتالیایی، دانیله ناردی، تصمیم گرفتند برای صعود نانگاپاربات (دیامر) در زمستان تلاش کنند. این کوه با ارتفاع 8126 متر، نهمین کوه مرتفع جهان است. متأسفانه آنها هرگز از این سفر برنگشتند. جیم و کیت بالارد دو نفر از اعضای خانواده را در کوهستان از دست داده بودند… نه تنها آلیسون بلکه تام نیز. علاوه بر این، آنها تنها در فاصله 100 مایلی و 24 سال فاصله از هم درگذشتند.

پیشگام در کوهنوردی

آلیسون هارگریوز یک کوهنورد و نویسنده مبتکر بود. او عاشق کوه ها بود و اعتماد به نفس زیادی برای بالا رفتن از بزرگترین کوه های جهان داشت.

به غیر از صعود به اورست بدون شرپا و اکسیژن کمکی به عنوان دومین انسان و اولین زن، وی همچنین شش اولین زنی بود که توانست به تنهایی شش جبهه شمالی آلپ را در یک فصل و در تابستان 1993 صعود کند.

میراثی که آلیسون هارگریوز برای جامعه کوهنوردی به جا گذاشته است، الهام بخشی و عشق باورنکردنی او به کوه هاست…