مصاحبه با نیرمال پورجا درباره اولین صعود زمستانی کی2

این مصاحبه توسط هیات تحریریه مجله سنگ و یخ با نیرمال پورجا پیرامون اولین صعود زمستانی کی2 انجام شده است.

مصاحبه با نیرمال پورجا

اکنون دو هفته از صعود به قله می گذرد. چه احساسی دارید؟ آیا هنوز درگیر این حس هستید؟

بله، من فکر می کنم مهمترین چیز نحوه واکنش مردم به این داستان است. ما در پاکستان استقبال گرمی داشتیم. با رئیس جمهور، فرمانده ارتش و مردم پاکستان ملاقات کردیم و آنها از ما قدردانی ویژه ای داشتند.

هنگامی که به نپال رسیدیم، در فرودگاه با نخست وزیر و بسیاری دیگر ملاقات کردیم که یک لحظه تاریخی بود. همه تیم بسیار خوشحال هستیم. ما واقعا انتظار چنین استقبال و مراسمی را نداشتیم. اما فکر می کنم که همه به آن افتخار میکنند.

جمع بندی سریع: چه روزی به کوه رسیدید، چه روزی به قله صعود کردید؟

ما اسکاردو را در 21 دسامبر ترک کردیم و فکر کنم درست پس از کریسمس بود که به بیس کمپ رسیدیم. و سپس در 16 ژانویه ساعت 4:45 دقیقه توانستیم به قله صعود کنیم.

خیلی سریع بود. و حتی اگر تیم آماده تر بود می شد آنرا در 12 روز به انجام رسانید. پس از مرحله اول هم هوایی، بعضی از نفرات تیم قدری سرمازده شده بودند، بنابراین ما بیشتر استراحت کردیم.

در آن زمان فکر می کردید که شانس صعود شما چقدر است؟

100%(نیرمال برای چند لحظه مکث کرد.)

برای من، بیش از 20 برنامه در 8000 متری ها انجام داده ام که در همه آنها به قله رسیده بودم. در اینجا هم تفاوتی وجود نداشت. این بیست و یکمین برنامه من بود. بنابراین من 21 از 21 هستم و می خواهم آنرا حفظ کنم.

تراژدی پردانوف در اورست 1984؛ جبهه غربی تو را می خواند.

بلندترین قلل روسیه؛ از البروس تا آتشفشان‌های کامچاتکا!

آیا شرایط بدتر از تصور شما بود؟ یا انتظار آنرا می کشیدید؟

می دانستم که باید منتظر چه چیزی باشم. اما در عمل شرایط سختی وجود داشت.

وضعیت بیس کمپ به چه شکل بود؟

ما یک چادر برای ارتباطات با همه دوربین ها و کارکنان داشتیم. یک چادر غذاخوری هم بود. بنابراین ترکیب خوبی ایجاد شده بود. اما یک چادر بزرگ مونتین هاردور بیس کمپ در کار نبود. فقط چادرهای نسبتا معمولی بودند.

تلاش نهایی برای قله چقدر طول کشید؟ از بیس کمپ تا قله؟

چهار روز طول کشید. ما از بیس کمپ به کمپ 2 رفتیم. سپس از کمپ 2 تا زیر هرم سیاه به پیش رفتیم. روز بعدی تا کمپ 3 حرکت کردیم. تا اینجا سه روز. روز چهارم هم به قله رسیدیم.

می توانید خلاصه ای از روز قله توضیح دهید؟

حوالی نیمه شب از خواب بیدار شدیم و شروع به جمع کردن تجهیزات و درست کردن آب کردیم. ما در حدود ساعت 2 صبح حرکتمان را آغاز نمودیم. هوا قدری باد داشت و به شدت سرد بود.

ما مستقیما از کمپ 3 به سمت قله رفتیم. آنقدر سرد بود که بعضی از اعضای تیم در درونشان به دنبال تغییر مسیر به سمت پایین بودند. صادقانه بگویم کار سختی بود.

من از دوره هم هوایی قدری سرمازده بودم و شخصا با وجود صعود بدون اکسیژن کمکی فکر می کردم که آیا میتوانم به دیگران همراه شوم و همچنان تیم را سرپرستی کنم. اما ما در کنار یکدیگر به کار سخت ادامه دادیم.

نزدیک ساعت 5 بود که توانستیم به قله برسیم.

بزرگترین چیز توقف در 10 متری قله بود. ما یکدیگر را در آغوش کشیدیم و با آواز خواندن به سمت قله رفتیم و این احساسی ترین قسمت سفر بود. همه در یک زمان در قله بودیم و بعضی از ما اشک ریختیم. این پیام قدرتمندی بود که همه آنرا احساس کردند.

سپس در حدود ساعت 11 شب بود که به کمپ سوم بازگشتیم.

ما بهترین کوهنوردان جهان را داشتیم، پس کافی بود که آنها را متحد کنیم. منطقه باتل نک تبدیل به ترکیبی از یخ آبی رنگ شده بود و یک سراک بزرگ در بالای سرمان وجود داشت. اما فقط حس کردم که آن روز، روز ماست. بنابراین ما فقط کوهنوردی کردیم. در برابر خطر عینی کاری نمی توان انجام داد، البته ما سطح توانمندی خودمان را می شناختیم.

سرپرستی مشترک با مینگما جی چطور بود؟ با موضوعات کار تیمی چطور کنار آمدید؟

اولا، من فقط دو ماه پیش بود که تصمیم گرفتم برای زمستان به کی2 بیایم. دوم اینکه، در دور اول حضور در کوه تیم ما کاملا خودکفا بود. من و مینگما جی در کمپ 3 همدیگر را دیدیم و در آنجا ثابت کشی را با همکاری هم انجام دادیم. و همه ما برداران یکدیگر از نپال هستیم. هدف یکسانی در میان بود و این هدف فردی نبود، بلکه هدف نپال بود. ما سعی داشتیم به جهانیان نشان دهیم که غیرممکن را می توان انجام داد. بنابراین با هم ترکیب شدیم و همکاری کردیم.

آیا در تیم کسی سرمازده شد؟

همه قدری سرمازدگی داشتند، اما هیچ کسی مشکل جدی در این باره نداشت.

آیا از ابتدا می خواستید بدون اکسیژن کمکی به کوه صعود کنید؟

این برنامه را داشتم، اما مطمئن نبودم که بتوان آنرا در جدول زمانی موجود به انجام رسانید. کمپ 2، بالاترین جایی بود که در هم هوایی رفته بودم و البته مشکلات صعود بدون اکسیژن کمکی هم کم نیست. اما من از برنامه های قبلی تجربه داشتم و با شناخت بدنم به پیش رفتم.

در هیچ قستمی از مسیر از اکسیژن کمکی استفاده نکردید؟

خیر. اصلا.

وضعیت در مقایسه با سایر 8000 متری ها که صعود کردید به چه صورت بود؟

خوب زمستان سردتر است. اما صادقانه بگویم، در هیچ قسمتی از مسیر خطر بیش از حدی حس نکردم. من احساس افراطی در سختی برنامه نداشتم.

برای آن دسته از افرادی که شما را یک ابرانسان میشناسند توضیح دهید که کوهنوردی را چگونه شروع کردید؟

من تا 30 سالگی از کرامپون استفاده نکرده بودم. در واقع در مارس 2019 بود که سراغ کوهنوردی حرفه ای رفتم. قبل از آن در نیروهای ویژه بودم. قبل از آن هم 10 سال در نیروهای ویژه بودم. در نیروهای ویژه احساس شکست ناپذیری می کردم اما کوهها به من فروتنی را آموختند.

در ضمن احساس می کردم که به عنوان یک نپالی، کسی باید داستان ما و 8000 متری ها را برای دنیا تعریف کند.

آیا سابقه نظامیتان در کوهستان به شما کمک کرد؟

نه در واقع…این متفاوت است. نیروهای ویژه انگلستان از کوهنوردی متفاوت است.

فکر میکنید دلیل موفقیت شما چه چیزی بود، در حالی که دیگران تا بحال در کی2 زمستانی شکست خورده بودند؟

چون ما بهترین کوهنوردان جهان هستیم. بسیاری از مردم گفتند که ما خوش شانس بودیم. اما هنوز 60 کوهنورد دیگر در کی2 هستند، پس چرا آنها به قله نرسیدند؟ هیچ کسی نتوانست این کار را انجام دهد و برنامهای زیادی پیش از ما هم تلاش کرده بودند که ناکام ماندند. این واقعیت را به عنوان یک سخن متکبرانه در نظر نگیرید. اما حقیقت دارد.

ما ثابت کشی ها را خودمان انجام دادیم. بسیاری از کشورها به دنبال این صعود بودند. برای برنامه این چنینی هر چیز کوچکی اهمیت دارد. زمانی که ماصعود کردیم بسیاری آماده بودند تا به روشهای مختلف انتقاد کنند. بحثها درباره سبک و اکسیژن ادامه داشت.

اما من می خواهم بگویم که اگر شما بهتر می توانید انجام دهید، از خانه تان صحبت نکنید. بهتر است به کوه بروید و به ما هم نشان دهید. برادرزاده 5 ساله من هم می تواند حرف بزند. پس حرف زدن برای کسب احترام کافی نیست.

جالبترین کسانی که به شما تبریک گفتند چه کسانی بودند؟

راستش افراد جالب زیادی بود. ما با رئیس جمهور پاکستان دیدار کردیم. با نخست وزیر نپال. شاهزاده ولز..

شایعاتی وجود دارد که در چند هفته آینده قرار است به ماناسلو بروید. آیا حقیقت دارد؟

خیر. این کار برای دیگران است. در هر حال تجهیزات من هنوز در پاکستان هستند.

چالش بزرگ بعدیتان چیست؟

گوش به زنگ باشید. ما همیشه شما را غافلگیر میکنیم.

آیا این امکان هست که شما را در مسیرهای فنی تری ببینیم؟

کی2 قله فنی است. اما نه، من قصد ندارم از ال کاپتان فری سولو صعود کنم. این کار مربوط به آلکس هانولد است. هر کسی کار خودش!