آلبرتو اینوراتگی

آلبرتو اینوراتگی ، متولد 1968، کوهنورد و سنگنورد اسپانیایی. وی دهمین کوهنوردی است که توانست 14 قله بالای هشت هزار متری را صعود نماید. وی به همراه برادرش فلیکس تا دوازدهمین قله را صعود کرد. اما برادر آلبرتو اینوراتگی در هنگام فرود دوازدهمین قله، گاشربروم 2، در سال 2000 درگذشت.

آلبرتو اینوراتگی به همراه برادرش به خاطر صعودهای آلپی بدون استفاده از اکسیژن کمکی، طناب ثابت کمتر و بدون شرپا و … مشهور شدند. که وی را بین معدود نفرات در این سطح قرار می دهد. وی در کی2 توانست مسیری نو باز کند و همچنین مسیری دیگر هم در رخ شرقی آناپورنا گشایش کرد. وی همچنین تنها کوهنوردی است که توانسته گاشربروم 1،گاشربروم2، گاشربروم 3 و گاشربروم 4 را صعود کند. آلبرتو اینوراتگی همچنین به همراه کوهنوردانی دیگر چندین فیلم مستند در رابطه با این رشته تولید کرده است.

بعضی از صعودهای شاخص آلبرتو اینوراتگی

• 1989 – دیواره ال کاپتان
• 1990 – پومری از مسیر نرمال 7161 متر.
• 1991 – ماکالو از وریتی کوکوچکا.
• 1992 – اورست بدون اکسیژن کمکی – در این صعود وی جوانترین کسی بود که توانسته به اورست بدون اکسیژن کمکی صعود کند.
• 1993 و 1994 – تلاش روی کی2 ، در سال 94 از مسیر چزن به قله رسیدند.
• 1995 – چوآیو و لوتسه
• 1996 – شیشاپانگما از مسیر بریتانیا.
• 1997 – برودپیک
• 1998 – تلاش زمستانی روی ماناسلو – صعود دائولاگیری
• 1999 – برج بینام ترانگو – مسیر اسلونی / نانگاپاربات
• 2000 – ماناسلو / گاشربروم 2
• 2005 – تلاش روی اوگر
• 2006 – گاشربروم 4
• 2009 – ماکالو ، ستون غربی
• 2009 – اورست ، دهلیز هورنباین
• 2010 – تراورس برودپیک
• 2011 – تراورس گرین لند به مسافت 2200 کیلومتر/ عبور از قطب به مسافت 3700 کیلومتر.

تراورس برودپیک ها

در 18 جولای ، آلبرتو اینوراتگی تراورس برودپیک ها را در منطقه قراقورم به پایان رسانید. ده روز قبل از آن وی ، خوان والجو ، میکل زابالا یک مسیر جدید در قله شمالی گشوده بودند.

برودپیک، 12امین قله بلند جهان دارای سه قله متمایز از یکدیگر است. شمالی به ارتفاع 7550 متر، مرکزی 8011 متر، اصلی 8051 متر. تراورس این قلل پیش از این دو بار انجام شده بود. کوهنوردان لهستانی ویتک کورتیکا و یرزی کوکوچکا در یک تلاش چهار روزه در 1984. 11 سال بعد کوهنوردان ژاپنی ، تورو هاتوری، توشیوکو کیتامورا و ماسافومی توداکا همین مسیر را در هفت روز از کمپ به کمپ پیمودند.

آلبرتو اینوراتگی ، والجو و زابالا در 14 ژوئن بیس کمپ را برقرار کردند. آنها هفته های آتی را به هم هوایی و صعود به قله پاستوراپیک (6379m) و صعود مسیر نرمال برودپیک گذراندند و منتظر یک پنجره هوایی خوب برای تکمیل تراورس کامل سه قله شدند.

آنها اولین تلاش برای تراورس را در 9 جولای، با صعود 1000 متر شیب 45 تا 60 درجه در جبهه غربی قله شمالی انجام دادند. این مسیر جدید سپس با مسیر موجود جنوبی یکی می شد. آنان مسیر را تا قله برودپیک شمالی طی کرده و سپس به سمت گرده بین قلل شمالی و مرکزی فرود رفته، در 7300 متری شبمانی کردند.

بادهای قوی و پیش بینی ضعیف هوا باعث شد که در 10 جولای صعود را متوقف کنند، اما شش روز بعد مجددا تلاش کردند. دوباره در یک روز رخ غربی را صعود کرده به قله رسیدند و در گردنه شبمانی داشتند.

تراژدی پردانوف در اورست 1984؛ جبهه غربی تو را می خواند.

بلندترین قلل روسیه؛ از البروس تا آتشفشان‌های کامچاتکا!

از گردنه در 17 جولای، از گردنه در میان برف عمیق به راه افتاده و پس از 14 ساعت خود را به قله مرکزی رساندند.. بدون آب و سوخت ، به سمت کمپ سه مسیر نرمال برودپیک سرازیر شدند.

روز بعد آلبرتو اینوراتگی، تراورس را به سمت قله اصلی از طریق مسیر نرمال به تنهایی به انجام رسانید، در حالی که هم تیمهایش به پایین فرود رفتند.

باشگاه ورزشی موج / دکتر مهدی جباریان