گرگ های تنها در ماکالو

ماکالو با ارتفاع 8463 متر، پنجمین کوه مرتفع زمین است. در نوزده کیلومتری جنوب شرقی اورست، ماکالو از اولین صعود خود توسط لیونل تری و ژان کوزی در سال 1955، بیش از 560 صعود موفقیت آمیز را شاهد بوده است. تقریبا 50 نفر در دامنه های آن جان خود را از دست داده اند، که از جمله 37 نفر آنها بدون اکسیژن کمکی در حال صعود بودند.

این هرگز صعود آسانی نیست. حتی در تابستان نیز بسیار سرد با بادهای شدید می باشد و همه مسیرهای آن چالش هایی در خود دارند. با وجود این، برخی از کوهنوردان شجاع اقدام به صعود انفرادی این کوه سرسخت کرده اند.

رابرت شوئر و یک سقوط تقریبا مرگبار

در 4 آوریل 1981، یک اکسپدیشن اتریشی به رهبری هانس شل در کمپ اصلی ماکالو حاضر شد. تیم شل شامل گئورگ باکلر، هیلمار استورم، هانس رابرت شاور و سه شرپا بود. این گروه در مسیر منتهی به خط الراس شمال غربی از طریق ماکالو لا کار کردند. در 15 آوریل، آنها کمپ 2 را در ارتفاع 7000 متری برقرار نمودند.

چند روز بعد، شوئر و شرپاها به کمپ 3 در ارتفاع 7500 متری صعود کردند. شرپاها سپس به بیس کمپ بازگشتند در حالی که شوئر به صورت انفرادی به سوی قله حرکت کرد. در 25 آوریل، شوئر به تنهایی و بدون اکسیژن کمکی به قله رسید.

از دیگر صعودهای این کوهنورد می تواند به صعود دیواره درخشان در گاشربروم 4 به همراه کورتیکا اشاره کرد.

اما در حین فرود، در حدود 8200 متر، شوئر لیز خورد و 100 متر سقوط کرد. او تبر یخ خود را گم کرد اما توانست با استفاده از کرامپون از سقوط خود جلوگیری کند. در آنجا و در ارتفاع 8100 متری، یک شب قبل از اینکه سالم به بیس کمپ فرود آید، یک شب بیواک کرد.

کارت پستالی از کاتماندو

در همان بهار سال 1981، گروه دوم نیز در ماکالو به رهبری ویتک کورتیکا و الکس مک اینتایر حضور داشتند. ابتدا، آنها یک صعود بسیار طولانی برای هم هوایی را تا ارتفاع 7800 متر در خط الراس شمال غربی انجام دادند. در مرحله بعد، آنها جبهه غربی را امتحان کردند، اما مسیر به قدری دشوار بود که گروه نتوانست از ارتفاع 6700 متری فراتر رود. با این حال، یکی از مهمانان آنها، شرپا پادام سینگ ، به تنهایی از ماکالو دوم صعود کرد. این یک دستاورد تاریخی برای کوهنوردی نپال بود.

دیواره پل‌خواب: بهشت سنگنوردان در دل جاده چالوس

صعود به قله دست‌نخورده کارجیانگ؛ روایت شجاعانه دو کوهنورد چینی

پس از صعود ناموفق خود، کورتیکا یک کارت پستال از نپال برای کوهنورد افسانه ای لهستانی یرزی کوکوچکا فرستاد:

یورک بیا اینجا! من زیر رخ غربی ماکالو به همراه الکس مک اینتایر، رنه جیلینی و لودویک ویلکزینسکی بودم، اما در 6700 متری شکست خوردیم. من هنوز معتقدم می توان آنرا صعود کرد. در حساب باشگاه کراکوف هنوز مقداری پول باقی مانده. باید بقیه را جور کنی و به کاتماندو بیایی. من به تو تکیه می کنم.

ویتک کورتیکا

کوکوچکا در جمع آوری پول کافی برای سفر مشکل داشت و فقط یک ماه فرصت داشت تا همه چیز را سازماندهی کند. با این وجود، او به نپال رسید و تا سپتامبر 1981، کوکوچکا، کورتیکا و مک اینتایر با هم در کمپ اصلی ماکالو بودند.

صعود انفرادی کوکوچکا

برای هم هوایی، آنها تا ارتفاع 8000 متری در سمت شمال غربی و تا ارتفاع 7900 متری در سمت غربی صعود کردند. کورتیکا و مک اینتایر از ادامه تلاش کناره گیری کردند، اما کوکوچکا تصمیم گرفت به تنهایی، به سبک آلپاین، بدون اکسیژن مکمل و از طریق یک مسیر جدید، از کوه بالا برود.

مسیر او لبه سمت چپ جبهه غربی را دنبال کرد و از طریق خط الراس شمال غربی به پایان رسید. “این تصمیم آسان نبود، ترس از ناشناخته!” کوکوچکا بعداً گفت. من فقط بر توانایی خودم تکیه می کنم. من فقط در صورتی می‌توانم موفق شوم که همه چیز طبق خواسته من پیش برود.» همه چیز طبق خواسته اش پیش رفت و او در 15 اکتبر به قله رسید.

عجیب است که دولت نپال نمی‌خواست این صعود را تایید کند مگر اینکه صعود کننده بعدی قله بتواند شهادت دهد که کوکوچکا یک عروسک لهستانی را روی قله جا گذاشته است، همانطور که او هنگام ورود به بیس کمپ ادعا کرده بود. رهبر دیگر گروه اتریشی در کوه در آن فصل نامه ای در حمایت از صعود کوکوچکا نوشت: «برای من [شکی نیست] که آقای کوکوچکا به قله ماکالو رسیده است. به نظر من، او از آن نوع مردانی نیست که چیزی بگوید که درست نباشد.»

به هر حال صعود بعداً تایید شد. این صعود به یکی از دیدنی ترین صعودهای تاریخ ماکالو تبدیل شده است.

یک تلاش انفرادی در زمستان

در ژانویه 1982، ایوان گیراردینی، کوهنورد فرانسوی، مسیر بسیار دشواری را امتحان کرد. به دلیل سرمای شدید و بادهای شدید، علیرغم تلاش شگفت انگیز، موفق نشد. او به سبک آلپاین، بدون اکسیژن کمکی، تنها با 120 متر طناب و یک کوله پشتی 25 کیلوگرمی صعود کرد. او با وجود بادهای طوفانی و دمای منفی 50 درجه سانتیگراد به ارتفاع 7000 متری رسید.

آندری چوک

در اکتبر 1982، کوهنورد لهستانی آندری چوک از طریق یک مسیر جدید به سمت مرکز رخ غربی ماکالو تا ارتفاع 8000 متری صعود کرد. در ارتفاع 8000 متری (کمپ 4) با دو کوهنورد دیگر به نام های یانوش اسکورک و آندری ماچنیک ملاقات کرد. پس از یک شب در کمپ 4، قبل از اینکه باد شدید آنها را مجبور به عقب نشینی کند، توانستند تا 100 متری قله صعود کنند.

اسکورک و ماچنیک فرود آمدند، اما چوک در کمپ 4 ماند. او دو روز دیگر منتظر ماند تا باد آرام شود. در 10 اکتبر، او سرانجام پنجره هواشناسی خود را یافته و از سمت شمال غربی به کوه صعود کرد.

رومولو نوتاریس

دو سال بعد، در سپتامبر 1984، رومولو نوتاریس کوهنورد سوئیسی کمی به سمت راست مسیر 1981 صعود کرد. او به تنهایی از کمپ 2 (6400 متر)، بدون اکسیژن مکمل صعود نمود. در ارتفاع 6850 متری، او مقداری وسایل کوهنوردی را که روزهای قبل پنهان کرده بود، برداشت و سپس به صعود ادامه داد و فقط در صورت لزوم طناب ها را ترمیم کرد.

نوتاریس یک شب را در ارتفاع 7800 متری گذراند، اما وزش باد شدید – موضوعی تکراری در ماکالو – صبح روز بعد صعود او را به تعویق انداخت. در ساعت 11 صبح بالاخره توانست به سمت قله ادامه دهد. او تا ساعت 7 بعد از ظهر به آنجا رسید، اگرچه در این فرآیند دچار سرمازدگی شد. او از طریق مسیر معمولی به سمت گردنه شمالی تا ارتفاع 7500 متری فرود آمد، سپس در یک خط مستقیم تر به سمت بیس کمپ حرکت کرد.

صعود سریع مارک باتارد

در 27 آوریل 1988، کوهنورد فرانسوی مارک باتارد از طریق ستون غربی بالا رفت و از خط الراس شمال غربی پایین آمد. او قبلاً کمپ هایی تا ارتفاع 7750 متری ایجاد کرده بود. او صعود کامل را در کمتر از 24 ساعت به پایان رساند که یک دستاورد قابل توجه بود.

باتارد صعود انفرادی خود را از بیس کمپ بدون اکسیژن کمکی آغاز کرد. این اولین صعود انفرادی از ستون غربی و اولین تراورس انفرادی کوه بود.

برخی انتقادات وجود داشت که این صعود نباید به عنوان یک صعود انفرادی طبقه بندی شود. ارهارد لورتان و رینهولد مسنر هر دو از صعود انتقاد کردند و اشاره کردند که مسیر باتارد قبلاً مجهز شده بود.

پیر بگین

در اکتبر 1989، پیر بگین از مسیری جدید به ماکالو صعود کرد. از ارتفاع تقریبی 7100 متری، او یک تلاش قله انفرادی انجام داد، از مسیر مستقیم از طریق جبهه جنوبی بالا رفت و از خط الراس شمال غربی پایین آمد. تمامی این برنامه بدون اکسیژن کمکی انجام شده بود.

در حین فرود، دو بهمن به وی اصابت کرد. اولی باعث شد تبریخ اولش را از دست بدهد و در اثر بهمن دوم هم تبریخ دوم و دستکش هایش از دست رفتند. او بعدا اینگونه نوشت:

با سرعتی دیوانه وار سرخوردم و روی بهمن غوطه ور شدم. سپس پرت شدم. از دو دیواره یخی پایین افتادم. انگار پایانی برای ثانیه ها نبود. چهارصد متر پایین تر، بهمن آرام گرفت. من نجات یافتم در حالی که قلبم به تندی می زد. برای لحظاتی مات و مبهوت یک گوشه نشسته بودم.

دیگر تلاش های انفرادی

چند تلاش انفرادی قابل توجه دیگر نیز وجود داشته است.

در سال 1993، جف لووه رخ غربی را صعود کرد. او به ارتفاع 7000 متری رسید، اما در برف سنگین غرق شد و چادرش توسط بهمن مدفون گردید. سه ساعت طول کشید تا لووه خودش را بیرون آورد.

در پاییز 1996، یاسوشی یامانوی نیز یک تلاش انفرادی بر روی رخ غربی انجام داد. اما در ارتفاع 7400 متری با سقوط سنگ برخورد کرد. او به دلیل درد در ناحیه گردن و سینه تصمیم به بازگشت گرفت.

ژان کریستف لافایل کوهنورد فرانسوی شانس بدتری داشت. او در سال 2006 تلاش کرد اولین صعود زمستانی ماکالو را انجام دهد. او بدون اکسیژن کمکی صعود کرد و کمپ خود را در ارتفاع 7600 متری انجام داد. صبح روز بعد، او برای آخرین حرکت قله حرکت کرد. و کمی بعد ناپدید شد.

منبع: explorersweb