صعود شگفت‌انگیز قله فُلوسوبی (6,651 متر)

دو کوهنورد ژاپنی، هیدسوکه تانئی‌شی و هیروکی یاماموتو، در روز ۳۱ اکتبر موفق شدند برای اولین بار قله دست‌نخورده فُلوسوبی در رشته‌کوه هیمالیا را فتح کنند. این صعود تاریخی که با عبور از دیواره شمالی شیب‌دار و نفس‌گیر این قله انجام شد، گواهی است بر جسارت، مهارت و اراده بی‌نظیر این دو کوهنورد.

آن‌ها مسیر 1,500 متری خود را که در دسته ED+ (یکی از دشوارترین سطوح کوهنوردی) طبقه‌بندی می‌شود، طی چهار روز (از ۲۸ تا ۳۱ اکتبر) به پایان رساندند. قله فُلوسوبی در فاصله‌ای کمی بیش از سه کیلومتر به غرب قله مشهور و خطرناک کومبهاکارنا (یا همان ژانو) قرار دارد؛ جایی که در ماه‌های اخیر هم شاهد موفقیت‌های چشمگیر و هم تراژدی‌های تلخی بوده‌ایم. در پاییز گذشته، یک تیم آمریکایی موفق شد دیواره شمالی قله اصلی جانو را برای اولین بار فتح کند و برای این دستاورد، جایزه معتبر پیوله دور را دریافت کرد. اما در همین حوالی، کوهنورد آمریکایی مایکل گاردنر نیز در تلاش برای صعود به قله ژانو شرقی، جان خود را از دست داد.

بازگشت به فُلوسوبی پس از شکست تلخ

این صعود، دومین تلاش تانئی‌شی و یاماموتو برای فتح فُلوسوبی بود. آن‌ها در سال ۲۰۲۳ برای اولین بار سعی کردند دیواره شمالی این قله را صعود کنند اما در ارتفاع ۶,۱۴۹ متری مجبور به بازگشت شدند. دلیل این بازگشت، وضعیت بحرانی سلامتی یاماموتو بود؛ او به ذات‌الریه و ادم ریوی مبتلا شد و تقریباً جان خود را از دست داد. تانئی‌شی در این باره گفت: «او تقریباً قادر به حرکت نبود و به مدت یک هفته در بیمارستانی در کاتماندو بستری شد، همان‌جایی که اعضای تیم آمریکایی ژانو شمالی نیز درمان شدند.»

اما امسال، این دو کوهنورد با عزم و اراده‌ای جدید بازگشتند. تانئی‌شی در مورد انگیزه‌شان برای این صعود گفت: «ما می‌خواستیم از دیواری صعود کنیم که شیب تندی دارد و دست‌نخورده است. همچنین، به عنوان کوهنورد، دیدن دیواره شمالی ژانو که بسیار جذاب است، برای ما یک رؤیا بود.»

جزئیات فنی مسیر صعود

مسیر آن‌ها که به نام North Face Direct شناخته می‌شود، ترکیبی از صخره‌نوردی، یخ‌نوردی روی یخ‌های شیب‌دار و عبور از برف‌های عمیق بود. تانئی‌شی این مسیر را «ذهن‌فرسا» توصیف کرد و گفت: «صعود از بخش‌های برفی بسیار خسته‌کننده بود زیرا همیشه بدون تکیه‌گاه بودیم.» با این حال، او افزود که دیواره بالایی با وجود شیب زیاد، از نظر ذهنی آسان‌تر بود، زیرا امکان استفاده از میانی ها و ابزارگذاری به‌خوبی فراهم بود. او همچنین بخش بحرانی مسیر را در ارتفاع ۶,۳۴۹ متری توصیف کرد؛ جایی که باید از ترکیبی از صخره‌های یخ‌زده و ورقه‌های نازک یخ عبور می‌کردند. تانئی‌شی این تجربه را با صعود از قله‌های دشواری مانند مونت هانتر در آلاسکا یا دیواره شمالی گران ژوراس مقایسه کرد.

یکی از ویژگی‌های مثبت این مسیر، شیب زیاد آن بود که باعث می‌شد خطر ریزش سنگ کاهش یابد. تانئی‌شی توضیح داد: «اگرچه در بخش‌های پایینی ریزش سنگ داشتیم، اما چون شیب مسیر زیاد بود، این سنگ‌ها از ما فاصله می‌گرفتند و به ما آسیبی نمی‌زدند. در دیواره بالایی هم اصلاً ریزش سنگ نداشتیم.»

زندگی در ارتفاع: از چادر تا کیسه خواب اشتراکی

در تلاش سال گذشته، این دو کوهنورد یک چادر به همراه داشتند که تنها در بخش‌های کم‌شیب‌تر مسیر توانستند آن را برپا کنند. اما در بیشتر مسیر، شب‌ها را به‌صورت نشسته و در شرایط دشوار گذراندند. امسال، آن‌ها یک پاد قابل‌باد شدن (POD) با ظرفیت 1.5 نفر و یک کیسه خواب دو نفره استفاده کردند که توسط سم هنسلی (شریک گاردنر در جانو شرقی) به آن‌ها اهدا شده بود.

جشنواره صعودهای برتر؛ تجلیل از اولین بانوی ایرانی ۱۴×۸۰۰۰ متری‌

پالس اکسیمتر در کوهنوردی؛ ابزاری کوچک برای تصمیم‌های بزرگ

تانئی‌شی در مورد این تجهیزات گفت: «پاد کمک بزرگی بود، زیرا دیگر نیازی نبود درباره محل نصب چادر فکر کنیم. این کار از نظر ذهنی هنگام صعود از دیواره‌های بزرگ بدون اطلاعات، بسیار راحت‌تر است.» با این حال، او اضافه کرد که خوابیدن در پاد، به دلیل کوچک بودن و ناپایداری آن، به اندازه یک چادر دو نفره راحت نبود. همچنین، به دلیل کمبود تجهیزات مناسب، گرم کردن آب هم چالشی بزرگ بود.

تجربه و فلسفه کوهنوردی تانئی‌شی و یاماموتو

تانئی‌شی و یاماموتو با وجود دستاوردهای بزرگ، در غرب چندان شناخته‌شده نیستند. هر دو، علاوه بر کوهنوردی حرفه‌ای، مشغول به کارهای تمام‌وقت هستند. تانئی‌شی، ۳۸ ساله، با فروتنی در مورد کارنامه خود گفت: «من هنوز خودم را یک کوهنورد فعال می‌دانم و نمی‌خواهم به گذشته نگاه کنم. دوست دارم از لحظه حال و آینده لذت ببرم.» این در حالی است که او سابقه صعودهای دشوار در رشته‌کوه آلپ، آلاسکا و دیواره‌های بزرگ دولومیت را در کارنامه خود دارد. یاماموتو نیز با صعودمسیرهای جدید در قله‌هایی مانند کانگ ناچوگو (6,736 متر) و سرو کیشتوار (6,173 متر) شناخته می‌شود.

روحیه تیمی و رویارویی با فقدان‌ها

تانئی‌شی و یاماموتو رابطه‌ای نزدیک و صمیمی دارند. تانئی‌شی در این باره گفت: «ما هم‌سن هستیم و می‌توانیم درباره هر چیزی به راحتی صحبت کنیم. هر دو خانواده داریم و زندگی‌مان شباهت‌های زیادی دارد.» اما این فصل کوهنوردی با احساسی دوگانه همراه بود. چندین کوهنورد برجسته ژاپنی امسال جان خود را از دست داده‌اند، از جمله کیتا کوراکامی روی کوه فوجی و کنرو ناکاجیما روی K2.

ناکاجیما، یکی از دوستان نزدیک یاماموتو و شریک کوهنوردی او برای بیش از ۲۰ سال، تأثیری عمیق بر این دو گذاشت. تانئی‌شی در این باره گفت: «مرگ دوستانم همیشه نزدیک بوده و این موضوع را به سختی پذیرفته‌ام. اما یادگیری کنار آمدن با این فقدان‌ها بخشی جدایی‌ناپذیر از کوهنوردی است.» پس از ملاقات با خانواده ناکاجیما و دریافت حمایت گرم آن‌ها، این دو کوهنورد انگیزه خود را برای صعود دوباره به‌دست آوردند.

یک صعود به‌یادماندنی

تانئی‌شی و یاماموتو این صعود را به یاد مایکل گاردنر و توشیوکی یامادا (عضو اصلی تیم که به دلیل آسیب‌دیدگی نتوانست در صعود شرکت کند) انجام دادند. آن‌ها با رسیدن به قله دست‌نخورده فُلوسوبی، نشان دادند که کوهنوردی نه‌تنها یک ورزش، بلکه جستجویی عمیق برای معنا، ارتباط و پشتکار است.