اولین صعود جبهه شرقی لانگتانگ لی‌رونگ: مرز باریک پیروزی و تراژدی

قله‌های ناهموار و بلند هیمالیا اسرار و چالش‌هایی را در خود نهفته دارند که دهه‌هاست کوهنوردان را مسحور کرده‌اند. در سال ۲۰۲۴، جبهه شرقی قله لانگتانگ لی‌رونگ (۷۲۳۴ متر) سرانجام به اراده و مهارت مارک هولچک و اوندری هوسرکا تسلیم شد. این دیواره عظیم، ترکیبی خطرناک از یخ و سنگ، در برابر تمامی تلاش‌های پیشین مقاومت کرده بود و به‌عنوان یکی از آخرین چالش‌های بزرگ حل‌نشده در کوهنوردی هیمالیا شناخته می‌شد. داستان این صعود اما به‌اندازه خود کوه، درباره استقامت انسانی و بلندپروازی‌ها و همچنین از دست دادن و تأمل است.

رویایی ۲۰ ساله

مارک هولچک اولین بار در سال ۲۰۰۴ به جبهه شرقی لانگتانگ لی‌رونگ نگاه انداخت. این قله که در نزدیکی مرز نپال و تبت واقع شده است، دیواره‌ای ۲۵۰۰ متری از یخ و سنگ را در بر می‌گیرد. این چشم‌انداز در طول سال‌ها، ذهن هولچک را تسخیر کرده بود. او، یک کوهنورد اهل چک که به دلیل فتح مسیرهای صعب‌العبور مشهور است، در پاییز ۲۰۲۴ بار دیگر به نپال بازگشت تا این “دیواره دست‌نخورده یک کوه زیبا” را فتح کند.

در این سفر، او با دو کوهنورد جوان و نویدبخش، اوندری هوسرکا و اوندرا مرکلوفسکی، همراه بود. این سه نفر دوستانی صمیمی و دارای تجربیات کوهنوردی مشترک بودند، اما این اولین ماجراجویی مشترک آن‌ها در بیابان عظیم هیمالیا بود. با حمایت مدیر کمپ پایه، پاول هودک، تیم ابتدا با صعود به قله نزدیک نایا کانگا (۵۸۴۴ متر) برای هم‌هوایی آماده شد و سپس تمام توجه خود را به لانگتانگ لی‌رونگ معطوف کرد.

اولین تلاش: هشدار طبیعت

در ۹ اکتبر، کوهنوردان اولین تلاش خود برای صعود به جبهه شرقی را آغاز کردند. باران شدید، کمپ آن‌ها را در هم کوبید و بهمن‌هایی را ایجاد کرد که سنگ‌ها را به پایین دیواره روانه کرد. پس از یک شب وحشتناک در پایه دیواره، تیم عاقلانه عقب‌نشینی کرد. خطرات بی‌پایان و شرایط غیرقابل پیش‌بینی، مرکلوفسکی را متقاعد کرد که از این سفر انصراف دهد.

با این حال، هولچک و هوسرکا بازسازی روحیه کرده و به تلاش خود ادامه دادند. تصمیم آن‌ها برای ادامه دادن، نشان‌دهنده عزم مشترک‌شان بود، اما همچنین زمینه‌ساز خطرات بزرگی شد که در پیش داشتند.

ورود به عمق: تلاش دوم

کوهنوردان تلاش دوم خود را در ۲۵ اکتبر آغاز کردند و تجهیزات لازم برای سفری شش‌روزه را به همراه داشتند. این دو با مجموعه‌ای از چالش‌های فنی بی‌امان مواجه شدند: دیوارهای عمودی یخ شکننده، زمین‌های ترکیبی از سنگ و برف، و تهدید مداوم بهمن. تا پایان روز اول، آن‌ها به یک خط‌الرأس باریک در ارتفاع ۵۵۰۰ متری رسیدند و در آنجا یک بیواک نامطمئن برپا کردند. این قسمت “قیف خطرناک” به نمادی از شدت این صعود تبدیل شد.

در روز دوم، آن‌ها با دیواره‌ای از یخ شکننده روبه‌رو شدند که نیاز به صعود عمودی و استفاده از تبرهای یخی داشت. در میان مسیر، بهمن‌های کوچک و ریزش سنگ‌ها دائماً تهدیدکننده بودند. هر بار توقف کوتاه برای استراحت، فرصتی برای ارزیابی وضعیت تجهیزات و بدن خسته‌شان بود.

تراژدی پردانوف در اورست 1984؛ جبهه غربی تو را می خواند.

بلندترین قلل روسیه؛ از البروس تا آتشفشان‌های کامچاتکا!

پیشرفت در روز سوم بسیار کند بود. آن‌ها مجبور بودند از یک گذرگاه ترکیبی با سنگ‌های صاف و شیب‌های یخی عبور کنند. در این مرحله، سرعت حرکت به دلیل پیچیدگی مسیر و شرایط نامطمئن به‌شدت کاهش یافت. این بخش که “پل‌های آسمانی” نام گرفت، خطرات جدی برای هر دو کوهنورد به همراه داشت.

در روز چهارم، مسیر به تدریج پیچیده‌تر و دشوارتر شد. ترکیبی از یخ و سنگ‌های خردشده، شرایط را برای هر قدم مخاطره‌آمیز کرده بود. بادهای سرد و خشن فشار جسمی و روحی آن‌ها را افزایش داد. با تاریکی هوا، آن‌ها به یک غار یخی کوچک رسیدند که به‌سختی فضای کافی برای استراحت داشت.

در نهایت، در روز پنجم، آن‌ها از طریق شیب‌های یخی و برف‌های شل به خط‌الرأس قله نزدیک شدند. این مرحله پایانی، هر چند از لحاظ فنی ساده‌تر بود، اما به دلیل خستگی جسمی طاقت‌فرسا، به آزمونی برای قدرت ذهنی آن‌ها تبدیل شد.

فرود به فاجعه

فرود از یک قله هیمالیایی اغلب خطرناک‌تر از صعود است. برای هولچک و هوسرکا، این واقعیت به شکلی ویرانگر ثابت شد. این دو نفر فرود خود را از یک مسیر جایگزین شامل خط‌الرأس‌های شیب‌دار و سِرَک‌های ناپایدار آغاز کردند. دو بیواک بعد، در اول نوامبر، تراژدی رخ داد.

در حالی که در یک یخچال پر از شکاف حرکت می‌کردند، کارگاه ابالاکوف هوسرکا شکست و او را به درون یک شکاف عمیق پرت کرد. او که به‌شدت مجروح شده بود، علی‌رغم تلاش‌های ناامیدانه هولچک برای نجاتش، بر اثر جراحات داخلی و شکستگی ستون فقرات جان سپرد. لحظات پایانی هوسرکا که در آغوش هم‌طنابش سپری شد، شکنندگی زندگی در چنین محیط‌های بی‌رحمی را نشان می‌دهد.

جزئیات مسیر

بحث و تأمل

عواقب این صعود با اختلافات شدید همراه بود. انجمن کوهنوردی اسلواکی (SHS JAMES) به دلیل بی‌حسی هولچک و طرح سؤالاتی درباره شرایط مرگ هوسرکا، از او انتقاد کرد. دوستان و خانواده او درد و رنج خود را ابراز کردند و با بار احساسی این تراژدی و پیامدهای اخلاقی این صعود دست و پنجه نرم کردند.

هولچک از اقدامات خود دفاع کرد. او تأکید کرد که تمام تلاش ممکن را برای نجات هم‌طنابش انجام داده و تصمیم برای بازیابی جسد هوسرکا خطرات بیشتری برای نجات‌دهندگان ایجاد کرده است. او با نام‌گذاری مسیر جدید به نام “ستاره اوندرا” (Ondrova Hvezda) به مهارت و روحیه هوسرکا ادای احترام کرد و او را کوهنوردی با پتانسیل بالا توصیف کرد.

میراث مسیر “ستاره اوندرا”

اولین صعود جبهه شرقی لانگتانگ لی‌رونگ یک نقطه عطف در کوهنوردی هیمالیا است. دشواری فنی مسیر، همراه با خطرات عینی، آن را در میان چالش‌برانگیزترین صعودهای انجام‌شده در این منطقه قرار می‌دهد. با این حال، این پیروزی به‌طور غیرقابل بازگشتی با از دست دادن یک کوهنورد جوان و امیدبخش گره خورده است.

تأملات هولچک دوگانگی این دستاورد را به تصویر می‌کشد:

“اوندرا [هوسرکا] و من موفق شدیم بیش از دو کیلومتر از دیواره‌ای دشوار را صعود کنیم. ما بهمن، سقوط سنگ، و عدم اطمینان دائمی هر حرکت را تحمل کردیم. علی‌رغم تراژدی، این سفری از دوستی، عزم و رؤیاهای مشترک بود. خاطره اوندرا برای همیشه بخشی از این کوه خواهد بود.”

آیا ارزشش را داشت؟

کوهنوردی همواره در مرز بین ماجراجویی و تراژدی قدم برمی‌دارد. این که آیا این صعود ارزش هزینه‌اش را داشت یا نه، سؤالی است که تنها کسانی که درگیر آن بودند می‌توانند به آن پاسخ دهند. آنچه واضح است این است که جبهه شرقی لانگتانگ لی‌رونگ، که اکنون به نام “ستاره اوندرا” شناخته می‌شود، به‌عنوان گواهی بر روح شکست‌ناپذیر انسانی و خطرات ذاتی فراتر رفتن از مرزهای شناخته‌شده باقی خواهد ماند.

در تاریخ کوهنوردی، این صعود نه تنها به خاطر جسارت و مهارت فنی‌اش، بلکه برای سؤالات عمیقی که درباره بلندپروازی، از دست دادن، و هزینه عظمت ایجاد می‌کند، به یاد خواهد ماند.